الأسماء في صفحات التنقل
Goldfish and common carp can hybridize.
Perception Channels: tactile ; chemical
Goldfish are not in the least bit endangered.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Introduced populations are due primarily to people releasing their pets into local waterways. Goldfish should not be released into ponds in the wild because they breed quickly and are capable of crowding out native fish species. They are considered pests in most places where they have been introduced.
Goldfish farming has become an industry of notable size. Millions of fish are bred each year and sold to aquarium shops for resale to fish enthusiasts. In North America there is a demand for goldfish to be used as bait by anglers. Pet shops often have feeder goldfish to sell to owners of carnivorous aquarium fish.
Positive Impacts: pet trade
In the wild, goldfish are omnivores. They eat plants, insects such as mosquito larvae, small crustaceans, zooplankton, and detritus.
In captivity, goldfish are commonly fed dried flake or pellet food. As pets, they should also be fed foods they would consume if they were in the wild. Good diet supplements include freeze dried Tubifex worms, mosquito larva, bloodworms, Daphnia, brineshrimp, and vegetation such as boiled peas and lettuce.
Primary Diet: carnivore (Eats non-insect arthropods); herbivore ; omnivore
Although goldfishes originated in China, they have now spread worldwide in aquariums, ornamental pools, and into the wild.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Introduced ); ethiopian (Introduced ); neotropical (Introduced ); australian (Introduced )
In the wild, goldfish can be found in slow-moving, freshwater bodies of water. As with their close relative the carp, they thrive in slightely sludgy water. In an aquarium, bi-weekly water changes are a good idea as a goldfish tank is hard to keep clean. They thrive in a pond environment thus the addition of real plants is optimal if the owner is prepared to replace them fairly regularly; goldfish enjoy eating live plants. An aquarium with a dirt bottom is ideal but difficult to maintain. Small pebbles are a suitable substitute for the pond-like bottom. Typically, goldfish will survive in water temperatures ranging from freezing to 30 degrees centegrade. Fancy varieties(orandas, lionheads, ranchu, veiltailes...) should be kept in water no cooler than room temperature.
Goldfish prefer a pH range of 6.5-8.5.
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Although there is one report of a pet goldfish who lived 43 years, 25 years is a more reasonable maximum lifespan for a goldfish kept in a pond. In an aquarium, ten years is more likely. In the wild, lifespan is undoubtedly less.
Range lifespan
Status: captivity: 25.0 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 10.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 41.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 30.0 years.
As there are over a hundred varieties of goldfish, coloration and physical characteristics vary greatly. The common goldfish has two sets of paired fins - the pectoral fins and pelvic fins, and three single fins- the dorsal, caudal, and anal fin. They lack barbels on the upper jaw, and lack scales on the head. Goldfish have exceptionally large eyes and acute senses of smell and hearing. They have 27-31 scales along their lateral lines. Goldfish have (rather than true teeth ) pharyngeal teeth in their throats which they use to crush food.
Goldfish can grow to be 3 kg and 45 cm long but are usually much smaller than this.
Range mass: 3.0 (high) kg.
Range length: 41.0 (high) cm.
Other Physical Features: bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Just about anything that eats fish would eat goldfish.
Known Predators:
Goldfish usually mature in their second year but this varies with diet, water temperature, and other environmental influences. In the wild, breeding occurs during the summer; breeding can occur year round in indoor aquariums. Mature female goldfish will become rounder during breeding; males develop tubercles (small bumps) on their heads, operculi, and pectoral fins. Males chase the females for several days before spawning occurs. Females can produce several thousand eggs per spawning period every 8 to 10 days. Eggs are not guarded. Goldfish eggs hatch in about 4-5 days at 18-20 degrees centegrade (64-68 degrees F.).
Breeding interval: Spawning may occur at intervals of 8 to 10 days.
Breeding season: summer
Average number of offspring: 10000.0.
Range gestation period: 5.0 (high) days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2.0 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2.0 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; sexual ; fertilization (External ); oviparous
Parental Investment: no parental involvement
SPAWNING
The distinguishing characters between male and female gold fish are given in Table 1. During the on set of breeding season, male and female move in a pair, male taking a position below the posterior region of female with its snout nearer to the vent of the female and trunk below the caudal fin. Sometimes the courtship continues for several hours or even days. Then the female releases the egg that is fertilized by the milt released simultaneously by the male. Most of the eggs being sticky in nature, substratum may be provided in the form of soft aquatic weeds, tiles, corals, etc., for settlement and collection of eggs for incubation and hatching. As the parent fish has the habit of eating its own eggs, it is advisable· to separate the egg collectors containing eggs into a different incubation and hatching container. Each healthy and matured female releases about 2500-3000 eggs. The gold fish breeds 5-6 times in a year. Fertilized eggs are transparent in colour and unfertilized eggs are cloudy. Fungus grows very quickly on the surface of unfertilized eggs and very often the infection spreads to healthy fertilized eggs too. Therefore, iUs advisable to remove the unfertilized eggs as soon as possible once the egg laying is over.
HATCHING
Fertilized eggs hatch in 2-4 days depending on water temperature. The incubation and hatching is generally being done in a separate container with the provision of sufficient oxygen. After hatching, the egg collectors are removed carefully so as to avoid mortality of newly hatched larvae.
CONCLUSION
Since time immemorial, gold fish has been one of the most sought after ornamental fish by aquarium fish keepers throughout the world, particularly in tropical countries. Several varieties of gold fish that are available in the market today originated from the parental stocks developed by the Chinese, Korean and Japanese breeders and have been given different commercial names. In India, the breeding technology of the numerous varieties of gold fish is still remained in its infant stage. Considering the huge demand of gold fish both in domestic as well as international markets, the breeding of several varieties of gold fish needs greater attention. The breeding technology of all the varieties of gold fish is very simple and more or less similar.
LA RAZA WAKIN DE LOS GOLDFISH
Dentro de las variedades de Goldfish, y de las no exóticas o de caudal sencilla, habría que hacer la excepción, para incluir aquí a los Wakin, pese a tener doble aleta caudal, ya que por su gran resistencia, son peces aptos tanto para acuarios como para estanques (incluso en climas con inviernos duros). Por lo que no son a nuestro juicio, goldfish exóticos o de lujo o Fancy Goldfish, propiamente dichos.Por la mencionada peculiaridad de su doble aleta caudal con cuatro lóbulos.
Esta bonita raza, es tremendamente popular en Japón, siendo el goldfish más frecuente en el país nipón,pudiéndose encontrar en cualquier comercio, feria y almacenes con estanques, donde los niños juegan a cogerlo con sus redes (tradición, parece ser, con cierta popularidad, al parecer, allí). Por el contrario en nuestro país, es bastante infrecuente, sin saberse muy bien las causas, ya que se dan, de tarde en tarde, ejemplares muy bonitos.En más de treinta y cinco años, los hemos visto ofertados unas cinco o seis veces, lo que, obviamente, no quiere decir que en nuestro país no se hayan comercializado más veces. En los dos o tres últimos años parece a ver cierta tendencia a su mayor comercialización, pero no se puede comparar con Japón ni aquí en nuestro país, con variedades como los Hibuna o goldfish común, o los colas de abanico o fantail, por citar las dos razas más frecuentes en España.
Son peces que pueden alcanzar cierta talla, aunque cuando se comercializan, lo suelen hacer con tallas medias o bien pequeñas, entre cinco y diez centímetros.Tampoco crecen en demasía, por lo menos que tengamos constancia de ello.Según la página de la Sociedad de Goldfish de Bristol (http://www.bristol-aquarists.org.uk/goldfish/wakin/wakin.htm) pueden alcanzar los 25 centímetros de longitud, una buena talla, si bien en acuarios, a no ser muy grandes, de 200-300 litros, se suelen quedar en diez quince centímetros de longitud total.
En cuanto al tipo de librea o coloración que exhiben, puede presentarse bajo casi cualquier tipo de colorido, siendo los más frecuentes, como casi siempre para todas las variedades de goldfish, el naranja y en menor medida el rojo. Personalmente hemos mantenido ejemplares, ver fotos, de Wakin, de bicolores, con predominio del blanco, calico o multicolor, naranjas, y rojo y blanco. Sabemos de la existencia de especímenes completamente negros, muy bonitos pero extremadamente raros, tan solo vistos por nosotros en fotografías, de nuestra abundante bibliografía, o en fotos en Internet.
ORÍGENES E HISTORIA DEL WAKIN
Aquí recurriremos como en otras ocasiones a la excelente obra online: JAPANESE GOLDFISH CATALOG-Varieties of Goldfish in Japan, ver bibliografía.
Según los autores y editores de esta obra, se cree que el origen de esta raza es muy antiguo, y se dio, como casi todas, en principio en China. “Fueron traídos a Japón (Sakai –Osaka-) en medio de la era Muromachi (1502). Wakin significa Goldfish tradicional.
Según estos mismos autores, su versión sobre esta preciosa raza de goldfish, son peces que pueden presentar doble caudal con tres y cuatro lóbulos, incluso dicen que sencilla, (nota: entonces se referirían, suponemos, al Hibuna o Goldfish común, creemos nosotros)
Estos autores le conceden la talla de treinta centímetros, de máxima y una longevidad, según los mismos de 45 años (un Wakin que vivía en Inglaterra, conocido por Goldie).
Y hacenvarias veces mención la extremadamentefuerte y robusta condición de la raza.
Mi hermano menor, tiene en su estanque Wakin, tres ejemplares, que yo le di hace más de cuatro años, y quitando uno que murió este año, por un tumor, los otros tres han soportado inviernos con temperaturas bajo cero en su estanque, con hielo incluso, y veranos, como este de 2015 con un Julio de calor insufrible, como es de conocimiento público.
El acuario
Personalmente siempre, al no tener estanques, los he mantenido en acuarios. El recipiente o una cuanto mayor mejor, pero pueden valer los 80 litros para cuatro ejemplares, con una talla cada uno de unos diez doce centímetros, aproximadamente, siendo, no obstante, lo aconsejable, el partir de los 120-150 litros en adelante, con la urna de forma rectangular.
El agua debería, y pese a soportar amplias variaciones de los parámetro físico-químicos de la misma, tener un pH en torno a 7 y un dGh de 7-15º para una temperatura óptima de 18-22ºC, pudiendo soportar aquí, y como se ha mencionado, temperaturas bajo cero y de más de 33ºC.
Una potente filtración, mejor dos filtros que uno solo con mucha potencia, al menos así mantenemos en los últimos años a muchas razas de goldfish.
Vegetación enraizada en troncos de madera, y similar, tipo Micorsorum y Anubias, son las que mejores resultados dan, según nuestra experiencia, así como Egregia, antiguamente Elodea, y Cabombas, en acuarios más bien con temperaturas templadas o frías.
Como rocas podemos meter el jaspe rojo, tan bonito y decorativo, así como el cuarzo rosa, muy bonito también, pudiéndose encontrar actualmente en muchos comercios físicos y online.
La alimentación
De calidad y muy variada, incluyendo lombrices o trozos de esta, de las del tipo dedrobaena y canadiense. Alimento congelado, previa descongelación, como guisantes, larvas rojas, blancas y negras de mosquito, artemia, papilla para discos (muy esporádicamente), y granulados y escamas para goldfish de muy diferentes marcas.
Dejar ayunar uno o dos días por semana, y repartir las tomas en varias raciones diarias, de pequeña cantidad. Son buenos comedores.
Reproducción
En esta raza tan añeja y bonita, como casi todas, si que es más factible su reproducción en acuarios de 150-200 litros, necesitándose, obviamente, especímenes de los dos sexos, últimamente observamos que el mercado, en cuanto a goldfish, así como en ciertas especies tropicales, y no sabemos la causa, se comercializan mucho más machos que hembras.
Estos se distinguen cuando son adultos, por el hecho de presentar los machos, tubérculos o granos en los opérculos y en las primeras espinas de las aletas pectorales, y las hembras por ser más gruesas y grávidas, en época de freza.
Bibliografía
JAPANESE GOLDFISH CATALOG- Varieties of Goldfish in Japan- Versión online, Transaladed by Natsumi Honda, Edited by Lucie Honeyman, Copyright ©Hiroaki Kikuchi. Junio 2014
Breve Introducción al Mundo del Goldfish. Por Juan Carlos Palau Díaz & Ángel Garvía: dos números de la Revista RÍO NEGRO AQUARIUM, FISH & NATURE, 2015
Número 19 1ª parte Generalidades
Número 20 2ª parte Las variedades o razas.
GOLDFISH GUIDE by DR. Yoshiichi Matsui & Dr. Herbert. R. Axelrod.Thir Edition T.F.H. 1991
http://www.bristol-aquarists.org.uk/goldfish/wakin/wakin.htm
Die goudvis (Carassius auratus) is een van die eerste visse wat deur die mens mak gemaak is, en bly steeds een van die gewildste akwariumvisse. Goudvisse is deel van die karpfamilie (wat ook die koikarp en die krapkarp insluit).
Goudvisse kan tot 59 cm lank word en tot 4,5 kg weeg, al word die meeste goudvisse nie so lank of so swaar nie. In ideale toestande kan 'n goudvis ongeveer 20 jaar leef (die wêreldrekord is 49 jaar).
Gedurende die Tangdinastie in China was dit gewild om karpvisse in skoudamme aan te hou en gevolglik het 'n mutasie ontstaan wat die visse 'n goue kleur gegee het. Mense het toe begin om die visse te teel en hulle in terracottapotte te plaas. In 1502 is goudvisse in Japan bekendgestel, waar nog subspesies geteel is. Goudvisse is in 1874 in die VSA bekendgestel en van toe af het hulle gewildheid gegroei.
Deur inteling oor die eeue het verskeie variasies ontstaan. Sekere goudvisspesies kan net in akwariums leef (soos die teleskoopoog), maar ander goudvisse (soos die komeet) is baie sterk en vinnig (soortgelyk aan die koikarp).
Die vis kom wild voor in die Kaapse Vlakte-area, Breederivier naby Robertson, die Baakensrivier naby Port Elizabeth, Grahamstad, Apiesrivier in Pretoia, Umsinduzirivier in Pietermaritzburg en die Chinhoyi-grotte in Zimbabwe.
Die vis leef in stil plekke wat plantegroei bevat byvoorbeeld visdammetjies in tuine. Hulle is omnivore en vreet organiese afsaksels, detritus en ongewerweldes. Die wyfie lê eiers in plantegroei wat onderwater is.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir goudvis.Die goudvis (Carassius auratus) is een van die eerste visse wat deur die mens mak gemaak is, en bly steeds een van die gewildste akwariumvisse. Goudvisse is deel van die karpfamilie (wat ook die koikarp en die krapkarp insluit).
Goudvisse kan tot 59 cm lank word en tot 4,5 kg weeg, al word die meeste goudvisse nie so lank of so swaar nie. In ideale toestande kan 'n goudvis ongeveer 20 jaar leef (die wêreldrekord is 49 jaar).
El carpín doráu, carpa dorada o meyor conocíu como pexe doráu (Carassius auratus) ye una especie de pez d'agua duce de la familia Cyprinidae. Foi unu de los primeros pexes adomaos pol home, y anguaño ye unu de los más comunes peces d'acuariu.[2]
Un miembru relativamente pequeñu de la familia de les carpes ye'l carpín doráu (Carassius auratus) nativa d'Asia oriental. Foi adomáu per primer vegada en China fai más de mil años, y munches races distintes desenvolviéronse dende entós. Les distintes races del carpín doráu varien enforma en tamañu, forma del cuerpu, configuración de les aletes y coloración.
La temperatura ideal del acuariu ye de 20º y precisen 40 llitros per pez cuando son pequeños, pero al crecer precisaren un acuariu de 80 llitros a lo menos.
Na antigua China, delles especies de carpes (colectivamente conocíos como Carpes asiátiques) fueron adomaes y fueron criaes como pescáu pa consumu humanu per miles d'años. Nel casu del carpín doráu, que de normal ye de coloración gris o plata, suelen apaecer bonalmente mutantes que tienen un enclín a tonarse con un color coloráu, naranxa o mariellu, lo que foi rexistráu per primer vegada na dinastía Jin (265-420).[3] Mientres la Dinastía Tang (618-907), yera popular criar carpes n'estanques ornamentales y Xardinos acuáticos. Una mutación xenética natural provocó una coloración dorada (realmente amarellentáu o anaranxáu) en llugar de coloración plata nunos carpines. La xente empezó a criar la variedá oro en llugar de la variedá plata, calteniéndoles n'estanques o otros cuerpos d'agua. N'ocasiones especiales nes que s'esperaben convidaos, los pexes podíen ser movíos a un contenedor enforma menor.[4][5][6][4] [7][8]
El carpín doráu precisa pa crecer afechiscamente abonda agua y nutrición fayadiza. Algama'l maduror sexual n'unu a dos años, dependiendo del tamañu alcanzáu. Reprodúcense fácilmente en cautividá, sobremanera en redolaes d'estanque. La maduración de los reproductores suel asoceder dempués d'un cambéu significativu de la temperatura, de cutiu na primavera. Los machos escuerren a les femes, emburriándoles contra les plantes acuátiques lo que les lleva a la lliberación de los sos güevos.[9]
Los carpínes, como tolos ciprínidos, son ovíparos. Los sos güevos son adesivos y amarellentaos y xúntense a la vexetación acuática, polo xeneral a les plantes trupes como Cabomba o Elodea o una mopa de friega. Los güevos eclosionan en 48 a 72 hores dependiendo de la temperatura de l'agua. Nes sos primeres etapes de vida alimentar de zooplancton. Dependiendo de les variedaes los pexes pueden retrasar delles selmanes n'asumir la so forma final y en delles variedaes puede pasar un añu primero que se desenvuelva'l color definitivu. Dellos criadores utilicen el métodu de reproducción artificial llamáu "friega manual" el que dexa asegurar una bona fecundación de los güevos, pero puede estropiar a los pexes si nun se realiza correchamente. Depués de termináu la friega los pexes adultos pueden empezar a comer los güevos xuntaos a les plantes, polo cual el criadores suelen sacalos a otros sitios pa faer la incubación. Una fema adulta puede poner nuna friega ente 300 y 2000 güevos. Les femes son capaces de desovar más d'una vegada na dómina de reproducción (primavera).
Por aciu seleición desenvolvióse nel carpín doráu distintes coloraciones. Esisten colores uniformes: Negru, blancu, colloráu, doráu, azuláu, mate y albín. Peces de dos colories: sarasa (colloráu y blancu), panda (blancu y negru). Peces de dellos colores como'l Cálico: sobre base azulada, distribúyense llurdios coloraos y naranxes y sobre estos colores hai un chiscáu de negru. Dellos colores nun son definitivos sinón una transición de color, camudando depués el pexe a los so color definitivu (por casu los colloraos nacen de color gris selvaxe y camuden depués a colloráu)
.
El carpín doráu, carpa dorada o meyor conocíu como pexe doráu (Carassius auratus) ye una especie de pez d'agua duce de la familia Cyprinidae. Foi unu de los primeros pexes adomaos pol home, y anguaño ye unu de los más comunes peces d'acuariu.
Un miembru relativamente pequeñu de la familia de les carpes ye'l carpín doráu (Carassius auratus) nativa d'Asia oriental. Foi adomáu per primer vegada en China fai más de mil años, y munches races distintes desenvolviéronse dende entós. Les distintes races del carpín doráu varien enforma en tamañu, forma del cuerpu, configuración de les aletes y coloración.
La temperatura ideal del acuariu ye de 20º y precisen 40 llitros per pez cuando son pequeños, pero al crecer precisaren un acuariu de 80 llitros a lo menos.
Qızılı balıqcıq, Şələquyruq qızıl balığı?, Yapon balığı? (lat. Carassius auratus) Çəkikimilər dəstəsinin Çəkilər fəsiləsinin Daban balıqlar cinsinə aid balıq növü.
Çarprazlama üsulu istehsal ilə fərqli rənglərdə və bədən quruluşunda çox növü çıxarılmışdır. Şələquyruq qızıl balığı soguksu da yaşaya bilərlər tapıldıqları akvariumlarda tək cins olaraq bəslənirlərsə isidiciyə ehtiyac yoxdur. Su istiliyinin 25 dərəcə üstündə olması sağlamlıqlarını mənfi təsir edər. Koi olaraq adlandırılan törəmələri hovuzlarda 59 sm boy, 4.5 kq ağırlığa çata bilərlər.
Lazımlı şərtlər və damızlıklar təmin edilsə akvariumda çıxarılması mümkündür. Yumurta tökərək törəyərlər. Qəlsəmə qapaqlarının kənarı ağ olsa bu kişidir. Yumurtlamağa hazır olan dişinin qarını şişər, kişinin qəlsəmə qapaqlarında nöqtələr çıxar və davamlı dişini anüs bölgəsinə vuraraq qovalar. Yumurta tökən dişinin ardından kişi spermalarını boşaldar. Balıqlar izlənilməli yumurtlama bitdikdən sonra bərabər dərhal başqa akvariuma alınmalıdır . Lakin yapon balıqları artıma əsnasında suyu dümağ edər. Bu da törəmənin müşahidə edilməsi üçün mənfi bir istiqamətdir . Tankın dibinə misket döşəmək yumurtlamadan sonra cütlərin öz yumartalarını yeməməsi üçün tətbiq olunan bir üsuldur. Yumurtaların olduğu tanka uyğun miqdarda metilen mavisi əlavə olunaraq, ventilyasiya davamlı işlədilməli yumurtaların göbələkləşməsinə icazə verilməməlidir. Çox kiçik ölçülərdə yumurtadan çıxan bala balıqları böyütmək diqqət və təcrübə istər.
Qızılı balıqcıq, Şələquyruq qızıl balığı?, Yapon balığı? (lat. Carassius auratus) Çəkikimilər dəstəsinin Çəkilər fəsiləsinin Daban balıqlar cinsinə aid balıq növü.
Çarprazlama üsulu istehsal ilə fərqli rənglərdə və bədən quruluşunda çox növü çıxarılmışdır. Şələquyruq qızıl balığı soguksu da yaşaya bilərlər tapıldıqları akvariumlarda tək cins olaraq bəslənirlərsə isidiciyə ehtiyac yoxdur. Su istiliyinin 25 dərəcə üstündə olması sağlamlıqlarını mənfi təsir edər. Koi olaraq adlandırılan törəmələri hovuzlarda 59 sm boy, 4.5 kq ağırlığa çata bilərlər.
Ar pesked-aour zo pesked dour dous, Carassius auratus o anv skiantel. Kar int d'ar c'harped.
El carpí daurat o carpí vermell (Carassius auratus) és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.[3] Són naturals de la Xina[4] i a Catalunya es considera com invasora.[5]
L'any 2018 es van abocar il·legalment més de 4000 exemplars de carpí daurat al pantà de Vallvidrera, acció que en va malmetre greument la diversitat.[4]
El carpí daurat o carpí vermell (Carassius auratus) és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes. Són naturals de la Xina i a Catalunya es considera com invasora.
L'any 2018 es van abocar il·legalment més de 4000 exemplars de carpí daurat al pantà de Vallvidrera, acció que en va malmetre greument la diversitat.
Pysgodyn dŵr croyw yn y teulu Cyprinidae, yn yr urdd Cypriniformes, yw'r pysgodyn aur, eurbysgodyn neu bysgodyn coch[3] (Carassius auratus auratus). Mae'n boblogaidd iawn fel anifail anwes, neu bysgodyn acwariwm.
Mae aelod cymharol fach o'r teulu carp (sydd hefyd yn cynnwys y carp Prwsiaidd a'r carp croesiaidd), mae'r pysgod aur yn frodorol i Dwyrain Asia. Cafodd ei fridio'n ddetholus yn Tsieina Hynafol yn fwy na mil o flynyddoedd yn ôl, ac mae nifer o bridiau gwahanol wedi'u datblygu ers hynny. Mae bridiau pysgod aur yn amrywio'n fawr o ran maint, siâp y corff, cyfluniad terfynol a choleuo (mae cyfuniadau amrywiol o wyn, melyn, oren, coch, brown, a du yn hysbys).
Pysgodyn dŵr croyw yn y teulu Cyprinidae, yn yr urdd Cypriniformes, yw'r pysgodyn aur, eurbysgodyn neu bysgodyn coch (Carassius auratus auratus). Mae'n boblogaidd iawn fel anifail anwes, neu bysgodyn acwariwm.
Mae aelod cymharol fach o'r teulu carp (sydd hefyd yn cynnwys y carp Prwsiaidd a'r carp croesiaidd), mae'r pysgod aur yn frodorol i Dwyrain Asia. Cafodd ei fridio'n ddetholus yn Tsieina Hynafol yn fwy na mil o flynyddoedd yn ôl, ac mae nifer o bridiau gwahanol wedi'u datblygu ers hynny. Mae bridiau pysgod aur yn amrywio'n fawr o ran maint, siâp y corff, cyfluniad terfynol a choleuo (mae cyfuniadau amrywiol o wyn, melyn, oren, coch, brown, a du yn hysbys).
Guldfisken (Carassius auratus) er en fisk i karpefamilien. Arten er en af de første fisk der blev domesticeret og er stadig en af de mest almindelige akvariefisk. Guldfisken er et relativt lille medlem af karpefamilien og når en maksimal længde på 59 cm og en vægt på 3 kg. De fleste individer bliver dog under halvt så store.
Billedet viser en af de mange fremavlede former af guldfisk sk. slørhaler.
Guldfisken kan sagtens overleve udendørs om vinteren. Der skal bare være et sted i dammen som er over 90 cm dybt. Om foråret begynder man at fordre fiskene når vandet har nået en temperatur på 10 grader. Hvis man fodrer fiskene for tidligt kan de dø af det, og hvis man fodre dem for sent så dør de også.
Guldfisken (Carassius auratus) er en fisk i karpefamilien. Arten er en af de første fisk der blev domesticeret og er stadig en af de mest almindelige akvariefisk. Guldfisken er et relativt lille medlem af karpefamilien og når en maksimal længde på 59 cm og en vægt på 3 kg. De fleste individer bliver dog under halvt så store.
Billedet viser en af de mange fremavlede former af guldfisk sk. slørhaler.
Guldfisken kan sagtens overleve udendørs om vinteren. Der skal bare være et sted i dammen som er over 90 cm dybt. Om foråret begynder man at fordre fiskene når vandet har nået en temperatur på 10 grader. Hvis man fodrer fiskene for tidligt kan de dø af det, og hvis man fodre dem for sent så dør de også.
Der Goldfisch ist ein Süßwasserfisch aus der Familie der Karpfenfische (Cyprinidae) und ein Haustier. Vor etwa eintausend Jahren im östlichen China durch züchterische Selektion entstanden, ist der Goldfisch das älteste bekannte Haustier, welches ohne direkten wirtschaftlichen Nutzen als Haltungs- und Zuchtgrund gehalten wird.
Goldfische verfügen über ein knöchernes Skelett und erreichen je nach Zuchtform eine Gesamtlänge bis zu 35 Zentimeter. Für die Haltung in Aquarien gezüchtete Varietäten bleiben etwa ein Drittel kleiner. Als Auftriebsorgan dient ihnen die zweikammerige Schwimmblase, die im hinteren Teil durch einen Luftblasengang, den Ductus pneumaticus, mit dem Vorderdarm verbunden ist. Wie alle Karpfenfische haben Goldfische keinen Magen. Goldfischkiefer sind zahnlos. Im Rachen sitzen jedoch kräftige Schlundzähne. Die mit dem weit vorstülpbaren Maul aufgenommene Nahrung wird zwischen diesen Schlundzähnen und einer ihnen gegenüber liegenden, sehr massiven knöchernen Kauplatte, dem sogenannten Karpfenstein, zerkleinert. Die eigentliche Verdauung findet ausschließlich im Darm der Fische statt. Wie bei allen Vertretern der Gattung Carassius sind die besonders intensiv durchbluteten Kiemen aufgrund ihrer Struktur und Permeabilität an sauerstoffarmes Wasser angepasst. Der Goldfischkörper ist – mit Ausnahme der Varietätengruppe „Oranda“, die über einen unbeschuppten Kopfaufwuchs verfügt – vollständig beschuppt und mit einer vollständig ausgeprägten Seitenlinie ausgestattet. Goldfischaugen haben die Fähigkeit zu tetrachromatischem Farbensehen. Das heißt, sie besitzen vier unterschiedliche Zapfentypen. Neben drei Zapfentypen, die etwa denen im menschlichen Auge entsprechen, verfügen sie über einen zusätzlichen UV-Zapfen. Außerdem hören Goldfische im etwa gleichen Frequenzbereich wie Menschen. Schallwellen werden von der Schwimmblase aufgefangen und über den Weberschen Apparat zum Innenohr geleitet.
Carl von Linné, der Begründer der binären Nomenklatur, ist Verfasser der ersten wissenschaftlichen Beschreibung eines Goldfischs. In seiner Systema naturae gibt er ihm auf Seite 527 den Artnamen Cyprinus auratus. Linné nennt Flüsse in China und Japan als Herkunft, verweist aber bereits auf die in China verbreitete Sitte, Goldfische in kunstvoll verzierten Keramikgefäßen zu pflegen. Zu diesem Zeitpunkt waren Goldfische in China schon 750 Jahre domestiziert. Linné hatte also eine Haustierrasse mit einem wissenschaftlichen Artnamen belegt, was nach den internationalen Regeln für die zoologische Nomenklatur nicht zulässig ist. Die immer wieder zitierte Artbezeichnung Carassius auratus für den Goldfisch ist darum nicht verfügbar, auch nicht für eine andere Art, und ungültig.
In seiner zum Ende des 18. Jahrhunderts edierten „Naturgeschichte der ausländischen Fische“ zitiert Marcus Elieser Bloch Linné und führt den Goldfisch auf zwei Tafeln (93 und 94) als Cyprinus auratus und ein weiteres Mal, auf Tafel 410, als Cyprinus macrophthalmus.[1] Hierzu schreibt er jedoch selbst: „Ob er eine eigene Art ausmache oder nur eine zufällige Abänderung des Goldkarpfen sey, getraue ich mir nicht selbst zu entscheiden“. Auch dieser Artname ist nicht verfügbar.
Der natürliche Ursprung des Goldfischs war lange umstritten. Die anfängliche Annahme, er stamme von der inzwischen als Neozoon weltweit verbreiteten Karausche, Carassius carassius (Linnaeus 1758), ab, ist bereits durch klassische morphometrische Vergleiche widerlegt. Nach vorherrschender, morphologisch und physiologisch begründeter Auffassung stammen Goldfische von dem weit über den eurasischen Kontinent verbreiteten Giebel ab, den Marcus Elieser Bloch 1782 als Cyprinus gibelio zuerst wissenschaftlich beschrieben hatte.[2][3][4] Diese in ihrem Erscheinungsbild äußerst variable Süßwasserfischart wurde später in die Gattung Carassius Nilsson 1832, überführt. Kladistisch arbeitende Ichthyologen kommen bei ihrer Aufsplittung der eurasischen Karpfenfische zu einem anderen Ergebnis, dem keine phylogenetische Konsequenz zugrunde liegt.[5] Endgültige Klarheit werden erst vergleichende Untersuchungen des Erbguts von Giebel und Goldfisch schaffen.
Innerhalb der Karauschengattung hebt sich der Giebel durch die Fähigkeit zu gynogenetischer Fortpflanzung ab. Der Giebellaich muss nicht durch den Samen eines artgleichen Männchens befruchtet werden, es genügt ein äußerlicher Kontakt des Eis mit einem Spermium einer anderen Karpfenfischart, um die Eientwicklung anzustoßen, ohne dass Spermium und Ei verschmelzen müssen. Zu dieser unvollkommenen Fortpflanzung sind auch die Goldfische befähigt und sie ist ein grundlegendes Instrument bei der Vermehrung sogenannter Hochzuchten (schleierflossige Rassestandards). Letztendlich ist die Gynogenese auch der wichtigste Beleg für die Abstammung des Goldfischs.
Haustiere werden traditionell nicht mit wissenschaftlichen Artnamen belegt. Üblich ist es, den Gattungs- und Artnamen mit einem Zusatz zu versehen, der auf die Domestikationsform hinweist. So lautet die korrekte wissenschaftliche Bezeichnung für den Goldfisch Carassius gibelio forma auratus (Bloch, 1782).
Goldfische sind typische Karpfenfische und verfügen, ausgenommen die anatomisch und organisch veränderten Zuchtformen, über alle Körpereigenschaften und Verhaltensweisen des Giebels. Das heißt, sie sind Generalisten, die sich in sämtliche Süßwasserbiotope außerhalb der polaren Zonen einnischen können. Aus den verschiedensten Gründen durch Menschen ausgesetzt, ist der Goldfisch darum ein weltweit verbreitetes Neozoon, das mit der ursprünglichen Fischfauna erfolgreich konkurriert. Goldfische leben mit Ausnahme der Antarktis auf allen Kontinenten, auf Inseln und haben sich aufgrund ihrer hohen Salinitätstoleranz auch Brackwasserbereiche erschlossen.
Normale Goldfische und alle daraus abgeleiteten Varietäten sind die weltweit am meisten verbreiteten und gehandelten Haustiere. Neben den klassischen Fischzuchtländern Südost- und Ostasiens versorgen auch Großzüchtereien in Italien, Florida und Israel den Weltmarkt. In seinem Ursprungsland China und in Japan, wo die Zucht schleierflossiger Rassen begann, hat sich die kulturelle Bedeutung als Glücks- und Fruchtbarkeitssymbol erhalten. Im letzten Jahrhundert waren Goldfische wichtige Versuchstiere der physiologischen und verhaltenskundlichen Forschung. Einige Varietäten, insbesondere jene mit selektierten Anomalien am Schädel und den Augen, stehen in Westeuropa in der Diskussion um die sogenannten Qualzuchten, weil davon ausgegangen wird, dass sie in ihren Lebensäußerungen teilweise oder erheblich eingeschränkt sind.
In Österreich war die dauerhafte Haltung von Goldfischen (Carassius auratus) und verwandten Arten in Aquarien verboten.[6] Mittlerweile ist dies jedoch wieder unter genau definierten Bedingungen (Aquariengröße) erlaubt.[7]
Der Sprung eines Goldfisches aus einem Glas in ein anderes, häufig größeres, Glas ist ein beliebtes Stockfoto. Häufig wird es genutzt um das Ausbrechen aus einer Komfortzone zu symbolisieren und zu ermutigen einen Neuanfang zu wagen. Aus diesem Grund wird die Symbolik immer wieder in Artikeln und Vorträgen verwendet, die sich mit den Themen Aufbruch und Veränderung beschäftigen.
Der Goldfisch ist ein Süßwasserfisch aus der Familie der Karpfenfische (Cyprinidae) und ein Haustier. Vor etwa eintausend Jahren im östlichen China durch züchterische Selektion entstanden, ist der Goldfisch das älteste bekannte Haustier, welches ohne direkten wirtschaftlichen Nutzen als Haltungs- und Zuchtgrund gehalten wird.
Descripcion Sinonims latins 
Descobrissètz l'aqüariofilia sul Portal Aquariopèdia Los peisses roges son d'animals domestics comuns.
Los peisses roges son originaris dels rius, lacs e estanhs de China, son de còps tanben apelats vel de China o Japonés velat.
Lo peis roge comun es la varietat pus coneguda e que pòt aténher las talhas mai impressionantas (de 30 a 45 cm). Lo còs es alongat, la coa e las nadarèlas pichonas en rapòrt al còs. Inicialament, èra daurat, mas es vengut amb l'aparicion de l'elevatge en China roge, calico, blanc o negre. Aprèp mantun crosament e seleccion, de varietats novèlas son estadas creadas, coma l'oranda, lo comèt, lo telescòpi, lo cap de leon, l'uranoscòpi... Dins aquestes cases, los peisses pòdon aver una coa dobla o quitament tripla, d'excrescéncias sul cap, una nadarèla dorsala mai nauta, o tanben absenta...
Existisson de varietats nombrosas dichas de « peisses roges », ne vaquí qualques-unas :
Los peisses roges e japoneses son considerats en França coma domestics.
Vivon en aqüari o en bacin. Son de peisses d'aiga freja, mas se pòdon mantenir a de temperaturas anant de 1 °C a 30 °C (22 °C per la reproduccion). L'aiga deu aver un pH puslèu neutre a alcalin (basic) comprés entre 6,0 e 8,0, (7,0 per la reproduccion) e una duretat de 5°d GH a 15°d GH. Aquestes animals an besonh de bravament d'espaci, de per lor talha (almens 20 cm per las varietats seleccionadas, fins a 50 cm pel peis roge basic) e lor natura de gròs "pollueire". Se còmpta un minimum de 100 litres per dos peisses roges (!) e 50 litres per animal suplementari. L'aqüari deu èsser equipat d'una filtracion poderosa (environ de 4 a 5 còps lo volum total per ora). Se compren plan alara qu'una "bola" es totalament inadaptada a una bona mantenença. Recordem que l'esperança de vida d'un peis roge es d'un vintenat d'annadas al minimum...
Aqueste peis es omnivòr e es dich « gloton » perque pòt manjar plan mai que necessari, al risc d'èsser malaut. Serà noirit de noiridura del comèrci en flocons o granulats (pas de dafnias secadas ! an pas cap d'interès nutritiu), d'ensalada bolhida, de noiridura viva e/o congelada (artemias, vèrms de vasa etc.)
A la prima, quand l’aiga atenh 17 °C a 18 °C, lo peis roge s’aprèsta a se reproduire. Lo mascle atenh sa maturitat sexuala a dos ans e la femèla a tres ans. La reproduccion es apelada lo groüm.
Lo groüm fecondat s'arrapa a las plantas e la maturacion pòt començar. Dins una aiga a 18-20 °C, la rabalha sortís de l’uòu en tres a quatre jorns.
Los pichons demòran al fons de l’aiga. Se noirisson d’en primièr del contengut de lor pòcha nutritiva, sul costat del ventre. Es voidada en una setmana.
Las femèlas son pus redondas e pus plenas que los mascles quand arriba lo periòde del groüm. Se reconeis que son prèstas a pondre quand lo ventre se fa mòl. Lo mascle en periòde de ponduda pòrta de "botons de nòça" blancs suls operculs.
Se ditz que los peisses roges aurián pas que tres segondas de memòria, e qu'atal serián pas tristes dins lor bocal, aquò es estat demostrat coma fals. Jean-Marie Bigard a largament participat a espandir aquesta falsa cresença a travèrs un dels sketches de son espectacle Des animaux et des hommes.
O Carassius auratus (Linneo, 1758) conoixito comun e internacionalment como Goldfish ye una especie de peix d'augua dulza d'a familia d'os Cyprinidae. Se creye que estió uno d'os primers peixes domesticatos por l'home, actualment ye un d'os peixes d'aquario mas conoixitos y utilizatos ta l'aquariofilia.
Por o suya gran resistencia y capacidat d'adaptación iste peix ye una amenaza en libertat ta as especies autoctonas, y ye incluyita en o Listado Español de Especies exóticas Invasoras, [1] a on se prohibe a suya introducción en o medio natural en tot o territorio espanyol y as suyas zonas marinas, estando permesa nomás con autorización en lugars aislatos d'o medio natural.
Ang lila o goldpis[1] (Ingles: goldfish o "gintong isda", "isdang may gintong kulay"), o Carassius auratus (Carassius auratus auratus), (tinatawag ding karpita[2] at tawes[3]) ang pinakakilalang isda sa buong daigdig. Ito ay nagmula sa Europa at Asya, ngayon ito ay inaalagaan sa mga akwaryum sa lahat ng bahagi ng mundo. Ito ay kasapi ng pamilyang Cyprinidae. Sila ay maaring iba't ibang kulay. Sila ay inamo na ng mga Tsino ng ilang taon na ang nakalilipas.
Sila ay may 59 na sentimetro at 4.5 na kilo. Ang isang goldfish ay maaring tumanda hanggan 25 na taong gulang. Ang talang pangdaigdig para sa pinakamatandang goldfish ay 49 na taong gulang.
Mararaming uri ng mga goldfish ang makikita sa daigdig. Ang karamihan sa kanila ay ang morong itim (black moor), matang-bula (bubble eye), bulalakaw o kometa (comet), buntot-pamaypay (fantail), oranda, kaliskis-perlas (pearlscale), ranchu, matang-teleskopyo (telescope eye), at buntot-belo (veiltail).
Ang lila o goldpis (Ingles: goldfish o "gintong isda", "isdang may gintong kulay"), o Carassius auratus (Carassius auratus auratus), (tinatawag ding karpita at tawes) ang pinakakilalang isda sa buong daigdig. Ito ay nagmula sa Europa at Asya, ngayon ito ay inaalagaan sa mga akwaryum sa lahat ng bahagi ng mundo. Ito ay kasapi ng pamilyang Cyprinidae. Sila ay maaring iba't ibang kulay. Sila ay inamo na ng mga Tsino ng ilang taon na ang nakalilipas.
O Carassius auratus (Linneo, 1758) conoixito comun e internacionalment como Goldfish ye una especie de peix d'augua dulza d'a familia d'os Cyprinidae. Se creye que estió uno d'os primers peixes domesticatos por l'home, actualment ye un d'os peixes d'aquario mas conoixitos y utilizatos ta l'aquariofilia.
Por o suya gran resistencia y capacidat d'adaptación iste peix ye una amenaza en libertat ta as especies autoctonas, y ye incluyita en o Listado Español de Especies exóticas Invasoras, a on se prohibe a suya introducción en o medio natural en tot o territorio espanyol y as suyas zonas marinas, estando permesa nomás con autorización en lugars aislatos d'o medio natural.
Los peisses roges son d'animals domestics comuns.
Cék-ngṳ̀ (鯽魚) sê siŏh cṳ̄ng ngṳ̀. Ciŏng-muòng dò̤ lì káng gì gĭng-ngṳ̀ (金魚) gì-sĭk iâ sê cék-ngṳ̀ gì siŏh cṳ̄ng, bók-guó diŏh Hók-ciŭ-uâ diē-sié, Cék-ngṳ̀ ék-buăng nâ cī â̤ dò̤ lì siăh gì hī siŏh cṳ̄ng.
The gowdfish (Carassius auratus) is a freshwatter fish in the faimily Cyprinidae o order Cypriniformes. It wis ane o the earliest fish tae be domesticatit, an is ane o the maist commonly kept aquarium fish.
The gowdfish (Carassius auratus) is a freshwatter fish in the faimily Cyprinidae o order Cypriniformes. It wis ane o the earliest fish tae be domesticatit, an is ane o the maist commonly kept aquarium fish.
Iwak Mas ya iku iwak kang sisiké wernanè Mas. Iwak iki basa latiné Ciprinus Capio.[1] Iwak mas iki bisa kanggo mbesmi uget-uget lamuk Aedes Aegypti utawa lamuk sing bisa ndadèkakè lara demam berdarah.[2]
Ing Pasar Panorama kutha Bengkulu rega iwak Mas paling dhuwur dhéwé yèn dibandhingaké karo iwak nila lan iwak lélé.[3] Regane iwak mas isih urip Rp 22.000/kg, déné sing wis mati mung Rp 18.000/kg, iwak nila urip Rp 20.000/kg, nila mati Rp 15.000/kg, iwak lèlè urip Rp 20.000/kg, lèlè mati Rp 15.000/kg..[3]
Diane Rains ya iku wong saka Wisconsin, Amérikah Sarékat duwèni iwak mas kang unik. Iwak mase iku dijenengi Jor-jor.[4] Pranyata iwak mas iki duwé kaluwihan ya iku bisa nglagokake piranti musik. kurang luwih rong taun iwak mas iki dilatih kanthi piranti nada saka Bel lonceng.[4] carané ya iku jor-jor narik-narik tali kang kemlewer saka bel lonceng iku.[4] Iwak Mas iki bisa kanggo praktik cuba-cuba ana leb.[5] Iwak mas dikanggoke praktik bisa ngilangake rasa wedi kanthi disuntik nganggo obat sing jenenge lidokain.[5] Iwak iki dipilih amarga utegke meh padha karo mamalia, sing kalebu uga manungsa.[5] Panelitian iki dianakake kanggo watu pencolotan muga ing paniliten sabanjuré bisa luwih migunani kanggo manungsa.[5]
Iwak Mas ya iku iwak kang sisiké wernanè Mas. Iwak iki basa latiné Ciprinus Capio. Iwak mas iki bisa kanggo mbesmi uget-uget lamuk Aedes Aegypti utawa lamuk sing bisa ndadèkakè lara demam berdarah.
Ing Pasar Panorama kutha Bengkulu rega iwak Mas paling dhuwur dhéwé yèn dibandhingaké karo iwak nila lan iwak lélé. Regane iwak mas isih urip Rp 22.000/kg, déné sing wis mati mung Rp 18.000/kg, iwak nila urip Rp 20.000/kg, nila mati Rp 15.000/kg, iwak lèlè urip Rp 20.000/kg, lèlè mati Rp 15.000/kg..
Kim-hî (Carassius auratus) sī chit-á ê piàn-chéng, choan-bûn hō͘ lâng chhī-lâi khoàⁿ súi.
Lauk koki (Carassius auratus auratus) nyaéta salah sahiji jenis lauk emas hias cai darat ti kulawarga Cyprinidae sarta ordo Cypriniformes.[3] Lauk koki nyaéta salah sahiji lauk nu mimiti dilindeukeun, dipiara, sarta dibudidayakeun.[3] Kiwari lauk koki mangrupa salah sahiji lauk hias akuarium nu paling kasohor.[3]
Lauk koki geus ngalaman kawin silang génétika mangabad-abad.[4] Tina hasil kawin silang ieu, kiwari geus mekar rupa-rupa sarta wangun lauk koki di pasaran.[4] Asalna ti lauk emas Crucian nu sisitna kelir pérak, lauk koki geus dipiara saprak Dinasti Song China kuna.[4] Dina mangsa Dinasti Tang, balong lauk dipopulérkeun di kalangan masarakat China, sarta miara sato ingon-ingon ieu mimiti mekar.[4]
.jpg)
Habitat aslina lauk koki nyaéta di wewengkon China wétan manjang ti Biéjing kalér napi ka Makau di kidul.[5] Mimitina lauk koki ieu dianggap asalna ti lauk emas Crucian Carp tapi geus dibuktikeun ku métode ilmiah modérn nyaéta ti Prusia atanapi Gibel Carp.[5]
Sababaraha spésiés ieu ilaharna kulawu atawa pérak mibanda kacenderungan pikeun ngahasilkeun mutasi kelir beureum, oranyeu atawa konéng ; ieu mimiti dicatet mangsa Dinasti Jin (265–420).[6]
Dina mangsa Dinasti Tang (618–907), kasohor pikeun ngaronjatkeun lauk emas di balong sarta balong taman.[7] Mutasi génétik alami nghasilkeun emas (oranyeu semu konéng) tinimbang kelir pérak.[7] Jalma mimiti ternak variétas kelir emas gaganti variétas kelir pérak, ngingu di balong atawa tempat cai lianna.[7] Dina kaayaan anu husus di mana sémah ngaharepkeun, maranéhna baris dipindahkeun kana wadah nu leuwih leutik pikeun pintonan.[7][8]
Dina mangsa Dinasti Song (960–1279), ngingu lauk koki mimiti ditetepkeun .[9] Taun 1162, permaisuri Dinasti Song maréntahkeun ngwangun balong pikeun ngingu variétas koki beureum jeung emas.[9] Dina mangsa ieu, jalma di luar kulawarga kaisar teu meunang ngingu lauk koki variétas kelir emas (konéng), konéng keur warna kaisar.[9] Ieu meureun alesanana naha leuwih loba lauk koki kelir oranyeu ti batan kelir konéng, sanajan kiwari sacara genétik gampang dibaranahkeun.[10] Lumangsungna kelir séjén (bagéan tina kelir beureum jeung emas) mimiti kacatet taun 1276.[7]
Dina mangsa Dinasti Ming (1368–1644), lauk koki ogé mimiti diingu di jero rohangan,[6] nu diidinan pikeun seléksi mutasi nu baris teu bisa nahan hirup di balong.[7] Lauk koki nu buntutna éndah kacatet dina mangsa Dinasti Ming.[7] Dina taun 1603, lauk koki diwanohkeun ka Jepang.[7] Dina taun 1611, lauk koki diwanohkeun ka Portugal ti dieu ka bagéan Éropa.[7]
Lauk koki sumebar ka Éropa.[5] Sababraha panulis awal nyebutkeun taun 1691 mimiti diwanohkeun ka Inggris, tapi hal ieu ditegeskeun sabagé hiji kasalahan.[5] Nu leuwih mungkin di abad katujuh belas atawa dina taun-taun awal abad kadalapan belas, kira-kira taun 1705.[5]
Lauk koki diwanohkeun ka Perancis ngaliwatan palabuhan Lorient kira-kira taun 1750, sarta sumerbar di Éropa dina panungtungan abad kadalapan belas.[5]
Di tengah-tengah abad kasalapan belas aya bukti-bukti lauk koki di Amérika.[5] Dina taun 1889 hiji paternakan lauk koki geus diadegkeun di Maryland, sabagéan badag paternak nu méwah dipikawanoh ku para ahli akuarium Amérika.[5]
Lauk koki dianggap spésiés lauk nu mimiti pikeun dilindeukeun atawa diingu, lauk koki nyaéta anggota kulawarga lauk emas.[11] Lauk koki geus jadi sato ingon-ingon anu dipikaresep di sakuliah dunya, utamana urang China.[11]
Kiwari, aya kira-kira 300 paternak nu diajén di China.[6] Lolobana jenis lauk koki ayeuna asalna ti China.[6] Sababaraha variétas utama nyaéta:
Tradisi China ngagolongkeun lauk koki kana opat jenis utama nyaéta dumasar kana karakteristik hulu, awak, cécépét buntut sarta cécépét tukang.[40]
Lauk koki nu dibaranahkeun ti lauk emas Prussian (Carassius auratus gibelio) di China, sarta ilaharna lauk kelir héjo zaitun ieu masih relatip deukeut jeung lauk koki liar .[41][42]
Dina bulan April 2008, lauk koki panggedéna di dunya dipercaya ku BBC diukur 19 inches (48 cm), hirup di Walanda.[43] Harita, koki dingaranan "Goldie", diingu minangka sato inguan dina bak di Folkestone, Inggris, Diukur 15 inci (38 cm) sarta leuwih ti 2 pon (0,91 kg), tur ngaranna salaku panggedéna kadua di dunya handapeun lauk Walanda.[43] Dina bulan Juli 2010, lauk koki diukur 16 inches (41 cm) sarta 5 pounds (2.3 kg) ditéwak di balong di Poole, Inggris, sigana geus ngagedéan ngaleuwihan bak.[44]
Lauk koki mibanda salah sahiji pancaindera nu paling kudu diulik ngeunaan panénjona.[45] Lauk koki mibanda opat rupa cone cells, nu masing-masing sénsitif pikeun kelir-kelir nu béda: beureum, héjo, bulao sarta ultraviolet.[45] Kamampuh pikeun ngabédakeun antara opat kelir primér nu béda maranéhna diklasifikasikeun minangka tetrachromats.[46]
Idéalna lauk koki kudu diparaban sababaraha kali dina mangsa tengah poé, tapi ieu teu praktis pikeun sabagéan badag kacuali lamun ngagunakeun maraban otomatis.[47]
Sakumaha lobana parab nu kudu diparabkeun ? Paraban saeutik-saeutik heula, tingali sakumaha gancangna parab dihakan.[47] Balikan deui cara ieu, (tengetkeun, sakumaha porsi nu dihakan), nepikeun ka lauk teu daékeun ngahakan parab.[47] Terus kurangan jumlah porsi kasebut dina mangsa maraban kacuali lamun Anjeun tujuan maraban pikeun tumuwuh anu maksimal.[47]
Lauk koki di balong diparaban sakali sapoé ti awal usum semi nepi ka panungtung usum gugur.[47] Maraban dina usum tiis gumantung kana suhu cai.[47]
lauk koki dina akuarium kudu diparaban sakali sapoé ti awal usum semi nepi ka panungtungan usum gugur kacuali lamun merelukeun tumuwuh nu maksimal, maka kudu dua kali sapoé.[47]
Ngabaranahkeun lauk koki nyaéta pamekaran cacara alami sanggeus Anjeun miara.[48] Sanajan Anjeun geus ngarasa senang ngingu lauk koki ku cara meuli, mangrupa hiji kapuasan lamun bisa mijahkeun kalayan ngaronjatkeun kualitas binih nepikeun ka gedé.[48]
Lauk koki baris ngendog dina umur sataun, tapi umur idéalna nyaéta antara dua jeung opat taun.[48] Lauk koki nu ngora condong miceun endog leutikna, endog nu leutik ngahasilkeun anak lauk nu leutik ogé nu teu dipikaharep.[48] Lauk koki nu leuwih kolot bisa ngahsilkeun endog nu gedé.[48]
Dina satiap hasil mijahkeun baris aya sajumlah anak lauk nu nunjukkeun ciri has indukna.[48] Dina minggu-minggu mimiti kahirupanna, anak lauk mekar gancang pisan -hiji adaptasi nu lahir tina résiko dihakan ku lauk sawawa séjén di lingkungan maranéhna.[49]
Ngabaranahkeun lauk koki nyaéta prosés milih lauk sawawa pikeun réproduksi, ngamungkinkeun maranéhna pikeun réproduksi sarta ngaronjatkeun katurunan nu dihasilkeun.[50]
Lauk koki (Carassius auratus auratus) nyaéta salah sahiji jenis lauk emas hias cai darat ti kulawarga Cyprinidae sarta ordo Cypriniformes. Lauk koki nyaéta salah sahiji lauk nu mimiti dilindeukeun, dipiara, sarta dibudidayakeun. Kiwari lauk koki mangrupa salah sahiji lauk hias akuarium nu paling kasohor.
Lauk koki geus ngalaman kawin silang génétika mangabad-abad. Tina hasil kawin silang ieu, kiwari geus mekar rupa-rupa sarta wangun lauk koki di pasaran. Asalna ti lauk emas Crucian nu sisitna kelir pérak, lauk koki geus dipiara saprak Dinasti Song China kuna. Dina mangsa Dinasti Tang, balong lauk dipopulérkeun di kalangan masarakat China, sarta miara sato ingon-ingon ieu mimiti mekar.
Oltin baliq (Carassius auratus auratus) — tovonbaliq (karas)ning xonakilashtirilgan kenja turi. Dastlab xitoy suv havzalarida 7—9-asrlarda tovonbaliqning sariq va qizil mutantlarini uzoq vaqt tanlash natijasida yetishtirilgan. Tovonbaliqdan sar-gʻish tillarang tusi, qisqa va keng (sharsimongacha) tanasi, suzgichlarining tuzilishi bilan farq qiladi. Koʻp asrlar davomida olib borilgan seleksiya va duragaylash natijasida bir-biridan rangi, katta-kichikligi, gavdasi, boshi va suzgichlari shakli, koʻzining oʻlchami va joylashgan oʻrni, boshqa belgilari bilan farq qiladigan yuzlab zotlari yaratilgan. Oltin baliqning eng koʻp tarqalgan zotlari teleskop (koʻzlari boʻrtib chiqqan), sher-bosh (boshida har xil oʻsimtalar bor), vual dum (dumi uzun, ikkiga ajralgan, tanasi kalta), diakin (dumi kapalakka oʻxshash), kometa (dumi tanasidan 3—4 marta uzun) va boshqa zotlari koʻp boqiladi. Odatda, bahorda 3 mingtagacha tuxum qoʻyadi. Oltin baliq ovqat tanlamaydi. Genetik va boshqa eksperimentlarda foydalaniladi. 35—40 yil yashaydi.[1]
Oltin baliq (Carassius auratus auratus) — tovonbaliq (karas)ning xonakilashtirilgan kenja turi. Dastlab xitoy suv havzalarida 7—9-asrlarda tovonbaliqning sariq va qizil mutantlarini uzoq vaqt tanlash natijasida yetishtirilgan. Tovonbaliqdan sar-gʻish tillarang tusi, qisqa va keng (sharsimongacha) tanasi, suzgichlarining tuzilishi bilan farq qiladi. Koʻp asrlar davomida olib borilgan seleksiya va duragaylash natijasida bir-biridan rangi, katta-kichikligi, gavdasi, boshi va suzgichlari shakli, koʻzining oʻlchami va joylashgan oʻrni, boshqa belgilari bilan farq qiladigan yuzlab zotlari yaratilgan. Oltin baliqning eng koʻp tarqalgan zotlari teleskop (koʻzlari boʻrtib chiqqan), sher-bosh (boshida har xil oʻsimtalar bor), vual dum (dumi uzun, ikkiga ajralgan, tanasi kalta), diakin (dumi kapalakka oʻxshash), kometa (dumi tanasidan 3—4 marta uzun) va boshqa zotlari koʻp boqiladi. Odatda, bahorda 3 mingtagacha tuxum qoʻyadi. Oltin baliq ovqat tanlamaydi. Genetik va boshqa eksperimentlarda foydalaniladi. 35—40 yil yashaydi.
Peshku i kuq është një peshk i ujrave të ëmbla, i familjes së krapit. Peshku i kuq u zbut dhe u krijua në Kinë rreth njëmijë vjet më parë. Që atëherë, janë krijuar shumë lloje të ndryshme me anë të metodës së kryqëzimit.
Peshku i kuq e ka prejardhjen nga zbutja dhe rritja e krapit në Kinë. Gjatë rritjes së krapit në pellgje, ndodhi një ndryshim natyror gjenetik që prodhoi krapa me ngjyrë të verdhë. Perandori kinez ndaloi rritjen e peshqve me ngjyrë të verdhë për njerëzit e zakonshëm, pasi ngjyra e verdhë ishte ngjyrë perandorake dhe vetëm familja perandorake mund të kishte peshq të kuq me ngjyrë të verdhë. Kjo solli dhe përhapjen masive të peshqve të kuq me ngjyrë të kuqe dhe portokalli të ndezur, nga vjen dhe emri në shqip.
Me anë të kryqëzimit, njeriu ka arritur të krijojë lloje të shumta peshqish të kuq të cilët dallojnë jo vetëm nga ngjyra, por dhe nga forma trupore. Ka rreth 330 lloje të dala nga kryqëzimi i peshqve të kuq.
Peshqit e kuq mbahen kryesisht në akuariume. Megjithëse në shumë foto shihen peshq të kuq që mbahen në vazo të rrumbullakta qelqi, kjo nuk rekomandohet pasi peshku i kuq ka nevojë për një akuarium të oksigjenuar mirë.
Peshku i kuq është një peshk i ujrave të ëmbla, i familjes së krapit. Peshku i kuq u zbut dhe u krijua në Kinë rreth njëmijë vjet më parë. Që atëherë, janë krijuar shumë lloje të ndryshme me anë të metodës së kryqëzimit.
Zlatna ribica je slatkovodna riba iz porodice šarana (Cyprinidae) i jedna od prvih domestificiranih riba, koje su još i danas popularne među akvaristima. Glavni predstavnik roda Carassius i ujedno najraširenija vrsta, Carassius auratus, masovno se gaji u ribnjacima i u privredno-prehrambene svrhe.
Zlatni karasi su prvobitno naseljavali vode Koreje, Kine i Japana, odakle su se brzo raširile po cijelom svijetu. U Evropu su unesene još sredinom 18. vijeka, a uspješno razmnožavanje u akvarijumima počinje krajem 19. vijeka. Vrstu je prvi put opisao švedski naučnik, Carl von Linné, 1758. godine.
Zlatne ribe su u akvaristici popularne kao početničke ribe. Za njih se vežu jedne od najvećih zabluda kada su u pitanju kućni ljubimci, te zbog toga i pate. Najčešće se drže u staklenim ili plastičnim kuglama, bez odgovarajućeg pročišćivača vode ili vazdušne pumpe, iako su šarani ribe kojima je to najviše potrebno, imajući na umu njihov brz metabolizam i potrebu za velikim količinama kisika u vodi. Kao posljedica ovog držanja, zlatne ribe u zatvoreništvu prežive od šest do osam godina, što je malo u usporedbi sa ribama kojima se omoguće normalni životni uslovi, a koje tada mogu živjeti i do pedeset godina.
Leđa karasa su bjeličasto-sive boje sa zlatnim odsjajem. Bokovi su srebrnasti, ponekad sa zelenim ili crvenkasto-žutim prelivima. Peraja su crvenkasto siva. Svim varijetetima je zajedničko visoko, sa strana lagano spoljšteno tijelo, pokriveno krupnim i čvrsto usađenim krljuštima. Leđna peraja je veoma duge osnove (između četrnaest i dvadeset žbica), a podrepna kratka (pet do osam žbica). Prva žbica i jednog i drugog peraja je snažna i nazubljena. Usta su terminalna i obrubljena kratkim brkovima (koji mogu biti i potpuno odsutni). Ždrijelni zubi su visoki, spljošteni i jednoredni.
Karasi su prvobitno naseljavali vode Istočne Azije. Nastanjuju tihe i tople nizijske vode, najčešće stajaće. Mogu se pronaći u biljem obraslim barama, jezercima, kanalima, u kojima traži muljevito i glinovito dno. Zlatni karas živi na dnu, na dubinama i do dvadeset metara, gdje se hrani sitnim životinjama i dijelovima biljaka. U divljini su mu na meniju manje ribe, ikra, punoglavci i žabe, ali nerijetko će iskočiti iz vode loveći insekte. Tokom ljeta se hrani intenzivnije, dok zimi potpuno prestaje sa uzimanjem hrane i prelazi u hibernaciju.
Temperatura vode u njihovom staništu varira od 4 do 40 °C. Divlji karasi će visoke temperature preživjeti, ali im nisu omiljene zbog osiromašenja vode kisikom. Akvarijumske ribe neće podnositi temperature više od 30 °C; maksimum koji mogu podnijeti je 25 °C.
Zahvaljujući svom, ponekad zapanjujućem rastu, ubrzo su dospijele u evropske i američke vode kao neželjeni kućni ljubimci. Tu su se uspješno razmnožavale i ukrštale sa domaćim vrstama, te ubrzo postale sastavni dio tamošnje faune.
Držanje zlatnih riba u posudama može se pratiti još do vremena carske Kine, kada su carevi i carice uživali u pozlaćenim posudama ispunjenim vodom, a u kojima su boravili mutirani, zlatni šarani. Dvorjani su shvatili da ribe tu ne mogu dugo poživjeti, pa su tu provodile samo kratko vrijeme, tokom dvorskih festivala i ceremeonija. Zlatni karasi su u Japan uvezeni tek krajem 15. vijeka, a u Evropu, preko Portugala, 1854. godine. Odmah su postali popularni među evropskom elitom.
U akvarijumu kao hranu prihvataju kuhani grašak i svo kuhano, zeljasto povrće, te kupovnu hranu u granulama. Zbog anatomije usta teže im je gutati lisnatu hranu. Bez obzira na herbivorne navike, zlatni karasi će napasti i progutati sve ribe manje od sebe. Ironično je što su jedine akvarijumske ribe koje bi, bar prema temperaturi vode, mogle biti njihovi sustanari, ujedno i ribe koje najčešće jedu u akvarijumima: guppy i paleatusi. Posebno treba obratiti pažnju na ove druge, koji na leđnom peraju imaju oštru koščicu izraslu upravo u svrhe odbrane od predatora, a koja će proždrljivoj zlatnoj ribi zapeti u ustima. U tom slučaju zlatna riba obično umire u mukama, nakon čega koridoras jednostavno ispliva iz njenih usta. Zlatne ribice će moliti hranu svaki put kada se njihov vlasnik približi akvarijumu, ali se njihove molbe smiju uslišiti samo jednom na dan.
Karasi spadaju u hladnovodne akvarijumske ribice, koje će bez problema podnijeti temperaturu i ispod 20 °C. Zlatne ribe ipak ne toleriraju nagle promjene temperature, koje ih lahko mogu i ubiti. Ovo se posebno odnosi na male, negrijane akvarijume u kojima temperatura naglo pada noću. Iz tog razloga ona ne bi trebala padati ispod 10 °C, niti prelaziti 25 °C. Grijač nije neophodan, ali nije ni beskoristan upravo radi kontroliranja promjene temperature.
Svi šarani imaju brz metabolizam i traže velike količine kisika u svom prebivalištu. Iz tog razloga je zlatnim ribama u akvarijumima potrebno omogućiti dobru filtraciju i aeraciju vode. U svom prirodnom okruženju navikli su na gusto obraslo dno, ali je to često nemoguće postići u akvarijumima u kojima oni žive, zbog njihove tendencije da jedu i čupaju zasađeno bilje. Plastične biljke mogu preživjeti temperament zlatnih ribica, iako bi njihovi oštri vrhovi mogli ošteti osjetljivu sluzokožu ribe.
Popularna slika zlatne ribice u kugli, koja naizgled ne zahtjeva ništa osim listića sušene, kupovne hrane, doprinijela je pogrešnom shvatanju potreba ove ribe. Zlatni karasi su ribe brzog metabolizma, te se u kugli često guše u amonijaku iz vlastitih fekalija. To se može spriječiti redovnim mijenjanjem vode, ali tim postupkom ribe redovito pate od šokova uslijed naglih promjena temperature i hemizma vode. Iz tog su razloga neke zemlje zabranile prodaju kugli. Među akvaristima je, međutim, ostalo mišljenje da su zlatne ribice početničke ribe, te da su vrlo kratkovječne. Istina je upravo suprotna; u akvarijumima opremljenim filterom i vazdušnom pumpom, zlatne ribe mogu živjeti i do pola vijeka.
Još jedan mit vezan za zlatne ribe je onaj o pamćenju, koje navodno traje samo tri sekunde. Dokazano je, međutim, da zlatne ribe pamte bolje od većine drugih riba, pa se tako sjećaju određenih oblika, boja i zvukova tri mjeseca. Karasi pamte i razlikuju ljude koji ih hrane od ostalih ljudi, a vremenom nauče prepoznati i glas te osobe. [1] Zlatne ribe će se osloboditi straha od osoba koje ih hrane i pokloniti im veliko povjerenje, pa će često prihvatiti hranu direktno iz vlasnikove ruke.
Nema sumnje da zlatne ribe žive u složenim društvenim zajednicama, jatima, kako u prirodi, tako i u akvarijumu. Ribe koje su dugo živjele zajedno često će plivati i hraniti se zajedno, dok će nove ribe biti dočekivane sa nepovjerenjem i agresijom, koji nestaju nakon nekoliko dana.
Zlatne ribice su domestificirane na kineskim carskim dvorovima, kada je bilo popularno držati šarane u vrtnim jezercima i ribnjacima. Od običnog sivog šarana, uslijed genetske mutacije, nastao je šaran zlatnih krljušti. Ova varijacija je ubrzo postala popularna kod carske porodice, te su ljudi počeli izdvajati zlatne primjerke i ukrštati ih kako bi se boja očuvala. Sredinom 12. vijeka kineska carica je naredila da se iskopa jezerece koje će nastaniti crveni i žuti karasi, ali je istovremeno zabranila ljudima van carske porodice da drže zlatne karase, koji su tada predstavljali simbol carske porodice.
Karasi su danas vrlo popularne ukrasne ribe za vrtna jezerca. Podnose razne vremenske prilike, a vremenom će se naviknuti i na visoke ljetne temperature (jezerece bi ipak trebalo biti u sjeni). Bez problema prežive nekoliko sedmica pod ledom, dok god na dnu ima nezaleđene vode bogate kisikom. Kako bi ribe imale nezaleđenu vode pogodnu za hibernaciju, jezerce bi trebalo biti duboko barem osamdeset centimetara.
Pored obaveznih filtrirajućih pumpi, jezerca sa zlatnim ribama zahtjevaju i domaće vodeno bilje, koje igra ulogu u sistemu filtracije vode i ishrane ribe. Zlatne ribe će se lahko i brzo razmnožavati u jezercima, pa je potrebno dodati ribe koje će jesti dio ikre i tako njihovu populaciju držati na kontroli.
Spolni dimorfizam kod zlatnih riba nije pretjerano izražen. Mužjaci imaju sitne i skoro neprimjetne pjegice na škrgama, dok je odlika ženki veći i širi trbuh. Pri pravilnoj i raznovrsnoj ishrani, zlatne ribe se mrijeste po nekoliko puta godišnje. Mrijeste se u grupama, najbolje dva do tri mužjaka na jednu ženku, kako bi sva ikra bila oplođena. Ženka će juriti i izbacivati ikru, koja se lijepi za vodeno bilje na dnu, a mužjaci prelaze preko nje izbacujući mliječ i oplođujući je. Mrijest traje otprilike tri do četiri sata. Odrasla, debela ženka u jednom mrijestu daje od 2000 do 3000 komada žutobjeličaste, ljepljive ikre. Roditelji su izraziti kanibali i proždirat će svoju ikru i mlađ. Jaja se izlegu za dva do tri dana, te se pojavljuju sićušne ličinke. Prva dva dana hrane se sadržajem svoje žumanjčane kesice, a trećeg dana počinju se hraniti rotatorijama. Već četvrtog dana mogu se hraniti Copepodima ("prašinom"), a kasnije i vodenim buhama. Mlađ počinje ličiti na odrasle ribe nakon sedam dana, ali će proći cijela godina prije nego dobiju zlatnu boju odrasle ribe.
Akvariste je oduvijek oduševljavala vanredna mogućnost ukrštanja riba roda Carassius. Ukrštanjem zlatnog karasa (Carassius auratus) i običnog, srebrenastog karasa (Carassius carassius), dobijeni su slijedeći varijeteti:
Varijeti pušteni u prirodu neće dugo živjeti, upravo zbog dugih peraja koji ih čine lijepima, ali ih spriječavaju u brzom plivanju. Ipak, većina preživi dovoljno dugo da se mrijesti sa domaćim, divljim šaranima. Tako se nerijetko mogu uloviti potomci zlatnih ribica koji posjeduju neka njihova odličja, a koji su, kao i čistokrvne zlatne ribice, i dalje jestivi. U zadnje vrijeme dobijeno je mnogo novih varijeteta, koji se međusobno razlikuju u obliku peraja i boji krljušti. Neki varijeteti ne podnose dobro hladnu vodu kao obični karasi, u njoj gube boju ili ugibaju. Zanimljivo je da će ribe koje žive u potpunom mraku također izgubiti boju i postati bijele.
Zlatna ribica je slatkovodna riba iz porodice šarana (Cyprinidae) i jedna od prvih domestificiranih riba, koje su još i danas popularne među akvaristima. Glavni predstavnik roda Carassius i ujedno najraširenija vrsta, Carassius auratus, masovno se gaji u ribnjacima i u privredno-prehrambene svrhe.
Zlatni karasi su prvobitno naseljavali vode Koreje, Kine i Japana, odakle su se brzo raširile po cijelom svijetu. U Evropu su unesene još sredinom 18. vijeka, a uspješno razmnožavanje u akvarijumima počinje krajem 19. vijeka. Vrstu je prvi put opisao švedski naučnik, Carl von Linné, 1758. godine.
Zlatne ribe su u akvaristici popularne kao početničke ribe. Za njih se vežu jedne od najvećih zabluda kada su u pitanju kućni ljubimci, te zbog toga i pate. Najčešće se drže u staklenim ili plastičnim kuglama, bez odgovarajućeg pročišćivača vode ili vazdušne pumpe, iako su šarani ribe kojima je to najviše potrebno, imajući na umu njihov brz metabolizam i potrebu za velikim količinama kisika u vodi. Kao posljedica ovog držanja, zlatne ribe u zatvoreništvu prežive od šest do osam godina, što je malo u usporedbi sa ribama kojima se omoguće normalni životni uslovi, a koje tada mogu živjeti i do pedeset godina.
Tha òr-iasg/iasg-òir neo òradair (Carassius auratus) na seòrsa èisg a tha cumanta mar peata. Tha iad orains, buidhe neo òr, agus mar is àbhaist, chan eil iad ro mhòr. Tha iad a' fuireach sa tanca-uisge neo poll a-muigh.
Mar is trice, chan eil beatha fada aca, ach àithnear gun ràinig fear 49 bliadhna a dh'aois.[1]
Is ann à Àisia an ear a tha iad, agus chaidh iad dhan Roinn-Eòrpa anns an 17mh linn.
Tha òr-iasg/iasg-òir neo òradair (Carassius auratus) na seòrsa èisg a tha cumanta mar peata. Tha iad orains, buidhe neo òr, agus mar is àbhaist, chan eil iad ro mhòr. Tha iad a' fuireach sa tanca-uisge neo poll a-muigh.
Mar is trice, chan eil beatha fada aca, ach àithnear gun ràinig fear 49 bliadhna a dh'aois.
Is ann à Àisia an ear a tha iad, agus chaidh iad dhan Roinn-Eòrpa anns an 17mh linn.
Το χρυσόψαρο (Carassius auratus auratus - Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους (Linnaeus, 1758)) ή αλλιώς και Goldfish ανήκει στην οικογένεια Κυπρινίδες (Cyprinidae), την υποοικογένεια Κυπρινίναι (Cyprininae), το γένος Καράσσιος (Carassius), το είδος Carassius auratus (Καράσσιος ο χρυσόχρους) και το υποείδος Carassius auratus auratus (Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους). Σύμφωνα με παρατηρήσεις η καταγωγή του Χρυσόψαρου ήταν από την Κίνα[1][2].
Το σώμα του χρυσόψαρου είναι πεπλατυσμένο κατά την αρχή του ραχιαίου πτερυγίου, το οποίο έχει μεγάλη βάση και αποτελείται από μία σκληρή ακτίνα και 15-19 μαλακές ακτίνες (D I/15-19). Το εδρικό πτερύγιο αποτελείται από μία σκληρή ακτίνα και 5-6 μαλακές (A I/5-6). Έχει περίπου 27-32 λέπια κατά την πλευρική γραμμή.
Παρουσιάζει φαρυγγικά δόντια με στενή αλλά λεία επιφάνεια. Επίσης φέρει 35-48 βραγχιάκανθες στο πρώτο βραγχιακό τόξο. Παρουσιάζει μέγιστο μήκος περίπου 30-40 cm και βάρος 600-800 gr. Συνηθέστερα όμως απαντάται μικρότερο των 15 cm γιατί αυτό το μέγεθος επιτυγχάνεται περίπου κατά τον 5ο με 6ο χρόνο της ηλικίας τους. Τα χρυσόψαρα παρουσιάζουν αρκετές αλλαγές στον χρωματισμό τους κατά την διάρκεια της ζωής τους. Σαν νεαρά ιχθύδια παρουσιάζουν πρασινοκαστανό χρώμα στην ράχη, χάλκινο στις δύο πλευρές και κίτρινο στην κοιλιά. Έπειτα από αρκετούς μήνες επανέρχονται στο γνωστό χρώμα, το πορτοκαλοκόκκινο[1].
Τα χρυσόψαρα θεωρούνται παμφάγα, διότι καταναλώνουν και φυτά αλλά και ζωικούς οργανισμούς όπως μικρά οστρακοειδή και έντομα. Ακόμη έχει παρατηρηθεί ότι καταναλώνουν φυτικές τροφές όπως λάχανο, αρακά χωρίς φλοιό και βρασμένη πατάτα σε μικρές ποσότητες[1][2].
Η αναπαραγωγή των χρυσόψαρων γίνεται με ωοτοκία χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το θηλυκό ζευγαρώνει την άνοιξη με αρκετά αρσενικά και γεννά χιλιάδες αυγά, απ τα οποία προκύπτουν διασταυρωμένοι νέοι γόνοι με ποικιλία χρωμάτων. Τα αυγά αφού πρώτα τοποθετηθούν, θα επωαστούν για κάποιες ώρες (48-72) οπότε και θα εκκολαφθούν οι νέοι γόνοι. Όμως ο πληθυσμός του είδους αυτού στον ευρωπαϊκό χώρο αποτελείται κυρίως από θηλυκά άτομα και έτσι κατά την αναπαραγωγή τους ζευγαρώνουν με άλλα κυπρινοειδή. Κατά αυτήν την περίοδο δεν λαμβάνει χώρα πραγματική γονιμοποίηση. Κάθε σπερματοζωάριο εισέρχεται στον περιλεκιθικό χώρο του αυγού και εξαφανίζεται προτού εισέλθει στην λέκιθο για να γονιμοποιήσει το ωάριο. Ωστόσο η απλή απουσία του σπερματοζωαρίου προκαλεί διαίρεση του πυρήνα του αυγού λόγω ερεθισμού και έτσι παράγεται το νέο έμβρυο.
Έπειτα από αυτήν την διαδικασία οι απόγονοι έχουν μόνο τα κληρονομικά γονίδια των θηλυκών, με αποτέλεσμα να είναι όλα θηλυκά (γυνογένεση).
Τα χρυσόψαρα είναι ψάρια ποταμόδρομα και ζουν κυρίως σε περιοχές με νηματική ροή, πυκνή βλάστηση και μαλακούς αμμοπηλώδεις πυθμένες. Παρόλα αυτά τα χρυσόψαρα ζουν και σε στάσιμα νερά γιατί έχουν ελάχιστες απαιτήσεις και είναι πάρα πολύ ανθεκτικά. Γι αυτό το λόγο χρησιμοποιούνται ευρύτατα σε ενυδρεία αλλά και γυάλες. Μπορούν να ζήσουν σε εύρος θερμοκρασιών 1-40 °C, pH 6-8 και σκληρότητα 5-20dH.
Χρυσόψαρα παρατηρούνται στην Κεντρική Ασία, την Κίνα αλλά και την Ιαπωνία. Στον Ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν καταγραφές χρυσόψαρων σε φυσικά οικοσυστήματα αλλά μόνο σε ενυδρεία.
Τα χρυσόψαρα είναι από τα λίγα είδη τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη εμπορική αξία ως τρόφιμα, ωστόσο είναι ευρύτατα γνωστά για την καλλωπιστική τους χρήση. Δεν παρουσιάζουν επικινδυνότητα για τον άνθρωπο ούτε βρίσκονται στον κατάλογο με απειλούμενα είδη.
Τα χρυσόψαρα αποτελούν το κατά κόρον ψάρι για «γυάλα» και αυτό λόγω των ελάχιστων απαιτήσεων του. Ωστόσο τα χρυσόψαρα χρειάζονται αρκετό χώρο, περίπου 30 λίτρα νερού για κάθε ψάρι, ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν σωστά αλλά και να αναπαραχθούν. Ακόμη ένας παράγοντας είναι ότι προτιμούν να ζουν σε ομάδες γι αυτό η καλύτερη αναλογία που προκύπτει είναι ανά 100 λίτρα νερού περίπου 3 χρυσόψαρα. Βέβαια θα πρέπει η ποιότητα του νερού να είναι κατάλληλη ώστε να μπορούν να ζήσουν σε ανεκτές βιοχημικές συνθήκες.
Διατροφικά τα χρυσόψαρα ως παμφάγα τρέφονται με διάφορες τροφές όπως έχει αναφερθεί προηγουμένως, ωστόσο για την διατήρηση τους μέσα σε ενυδρείο θα πρέπει να βρίσκονται σε πυθμένα με άμμο ή πολύ λεπτό χαλίκι για να μπορούν να «ψάχνουν» την τροφή τους μέσα σε αυτόν. Κατάλληλες τροφές για τα χρυσόψαρα θεωρούνται και οι τροφές που προσφέρονται για όλα τα είδη ψαριών.
Η μεγάλη ζήτηση αυτού του είδους προέτρεψε τους επιστήμονες να δημιουργήσουν αρκετές παραλλαγές με διάφορες μορφές αλλά και ποικιλία χρωμάτων. Παρόλα αυτά όλα αυτά τα υβρίδια που έχουν προκύψει δεν παρουσιάζουν τις ίδιες ανάγκες στο περιβάλλον τους. Συνηθέστερα γίνεται συχνά το λάθος να αντιμετωπίζονται όλα με τον ίδιο τρόπο και να τοποθετούνται σε «γυάλες» χωρίς θερμοστάτη αλλά ακόμη και να «μπλέκουν» είδη με διαφορετικές ανάγκες στον ίδιο χώρο. Οι συνηθέστερες ποικιλίες χρυσόψαρων είναι οι ακόλουθες: Black Moor, Bubble eye, Butterfly tail, Calico, Celestial eye, Comet, Common (Carassius auratus), Fantail, Lionchu, Lionhead, Oranda, Panda Moor, Pearlscale, Pompom, Ranchu, Ryukin, Shubunkin, Telescope eye και Veiltail.
Το χρυσόψαρο (Carassius auratus auratus - Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους (Linnaeus, 1758)) ή αλλιώς και Goldfish ανήκει στην οικογένεια Κυπρινίδες (Cyprinidae), την υποοικογένεια Κυπρινίναι (Cyprininae), το γένος Καράσσιος (Carassius), το είδος Carassius auratus (Καράσσιος ο χρυσόχρους) και το υποείδος Carassius auratus auratus (Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους). Σύμφωνα με παρατηρήσεις η καταγωγή του Χρυσόψαρου ήταν από την Κίνα.
Алтан загас нь дэлхий дээр хамгийн их аквариуманд тэжээдэг загас юм. Тэд төрөл бүр байх ба өнгө зүс хэлбэр янз бүрийн онцлогтой хамгийн гоёмсог загаснуудын нэг. Анх тэжээж буй хүмүүс тод өнгө, туялзсан сэлэлт сонин хэлбэрийг нь сонирхож тэжээх нь элбэг байдаг. Энэ загас нь хүйтэн усны загас бөгөөд халаагуур хэрэглэх шаардлага бараг байхгүй. Гэм нь ургамал хайрга шороогоо сэндийчиж бохирдуулдаг. Ой тогтоолт муутай их болхи загас боловч маш гоёмсог өхөөрдмөөр. Хүчилтөрөгч ихтэй GH 20-с ихгүй , pH 6,5- 8,0 ; t 12-28 градус усанд тэжээнэ. 10-15 см-ийн урттай 5-6 загасанд доод тал нь 15-20 л аквариум хэрэгтэй. Амьд хоолноос гадна нунтаг хатаасан мах , цагаан талх , хар будааны кааш өгч болно. Тохирсон нөхцөлд 15-30 жил амьдарна.Хүйсийг нь ялгахад хэцүү байдаг. Атуухны заламгай дээр жижиг цагаан бижрүүнүүд байдаг. Атуу нь атуухаасаа арай бүдүүн 2 жилийн дара бие гүйцдэг. Төрц гаргахад 100-150 л аквариум хэрэгтэй . Усыг 3-4 хоног байлгаад , 20-25 см түвшинтэй болтол дүүргэнэ. Усны GH 8-15 , pH 7,0-8,0 ; t 22-28 градус байх ёстой. Аквариумдаа 1 атуу, 2 атуухыг хийж, ургамал суулгана. Алтан загас 4 сараас 9 сар хүртэл төрц гаргана. Төрц гаргах гэж байгаа загасыг 20-35 хоногийн өмнөөс 20 хэмийн усанд тус тусад нь байлгаж амьд хоолоор хооллоно. Төрцөө үүрээр 4-5 цагийн орчимд гаргадаг. Аквариумыг өдөр шөнөгүй гэрэлтүүлэх ёстой. Төрц гаргаж дуусмагц том загаснуудыг тусгаарлаад усны хагасыг нь шинэ усаар сэлбэнэ. 4-5 хоногийн дараа жараахайнууд сэлж эхэлмэгц амьд хоол , чанасан өндөгний шараар хооллоно. Тэдэнд өдөрт бага багаар 3-4 удаа хоол өгнө. 2 сарын дараа хэмжээгээрээ нь ялгаж 40-50 л устай аквариумд 50-иад жараахай байлгавал зүгээр.
Гивлүүр сүүлт (Вуалехвост ). Богинохон биетэй, жижиг бөөрөнхий толгойтой, сүүлний сэлүүр 2 хуваагдсан урт тунгалаг ба гивлүүртэй төстэй, биеэсээ 1,5-2 дахин урт. Ихэвчлэн улаан өнгөтэй байдаг. Хайрс нь алтан загасныхаас жижиг. Амьдрах, үржих нөхцөл алтан загасныхтай адил боловч усны хэт их хэлбэлзэлд мэдрэмтгий. Оранда. Гивлүүр сүүлтийн нэг төрөл. Толгойн дээрх өөхөн булуугаараа ялгаатай. Олон янзын өнгөтэй байдаг. Сүүн цагаан өнгийн, улаан толгойтой оранда их үнэлэгддэг. Телескоп. Бие , сэлүүрийн хэлбэрээрээ гивлүүр сүүлттэй адил боловч арай булцгар, том бүлтгэр нүдтэй. Бие гүйцсэн телескопны сүүлний сэлүүр 16-18 см урт болдог. Удаан, болхи хөдөлгөөнтэй, усны дулааны хэлбэлзэлд мэдрэмтгий . Үзүүртэй чулуу , хатуу ургамал нь телескопны нүдийг гэмтээдэг.Үлдэгдэл хоолыг 15-20 минутын дараа цэвэрлэж байх хэрэгтэй.
Комет. Урт биетэй, өндөг хэлбэртэй, сүүлний сэлүүр уртассан , нурууны сэлүүр өндөр, хайрс том, төрөл бүрийн өнгөтэй байна. Усны хэм нь 24-өөс илүүгүй байна. 6-8 загасанд 40-50 л байнгын агааржуулалттай аквариум шаардлагатай. 1 жилийн дараа насанд хүрдэгээрээ ердийн алтан загаснаас ялгаатай.Төрц гаргах явц алтан загасныхтай адил. Арслан толгойт. Гивлүүр сүүлтийн нэг төрөл. Загасны онцлог нь заламгайн хавтас болон толгой дээрээ улаан товруутай, нуруундаа сэлүүр байхгүй. Бүдүүн богино биетэй, богино сэлүүрүүдтэй. Сүүлний сэлүүрүүд 2 хуваагдсан . 4-5 настайдаа онцгой гоё харагддаг.
Алтан загас нь дэлхий дээр хамгийн их аквариуманд тэжээдэг загас юм. Тэд төрөл бүр байх ба өнгө зүс хэлбэр янз бүрийн онцлогтой хамгийн гоёмсог загаснуудын нэг. Анх тэжээж буй хүмүүс тод өнгө, туялзсан сэлэлт сонин хэлбэрийг нь сонирхож тэжээх нь элбэг байдаг. Энэ загас нь хүйтэн усны загас бөгөөд халаагуур хэрэглэх шаардлага бараг байхгүй. Гэм нь ургамал хайрга шороогоо сэндийчиж бохирдуулдаг. Ой тогтоолт муутай их болхи загас боловч маш гоёмсог өхөөрдмөөр. Хүчилтөрөгч ихтэй GH 20-с ихгүй , pH 6,5- 8,0 ; t 12-28 градус усанд тэжээнэ. 10-15 см-ийн урттай 5-6 загасанд доод тал нь 15-20 л аквариум хэрэгтэй. Амьд хоолноос гадна нунтаг хатаасан мах , цагаан талх , хар будааны кааш өгч болно. Тохирсон нөхцөлд 15-30 жил амьдарна.Хүйсийг нь ялгахад хэцүү байдаг. Атуухны заламгай дээр жижиг цагаан бижрүүнүүд байдаг. Атуу нь атуухаасаа арай бүдүүн 2 жилийн дара бие гүйцдэг. Төрц гаргахад 100-150 л аквариум хэрэгтэй . Усыг 3-4 хоног байлгаад , 20-25 см түвшинтэй болтол дүүргэнэ. Усны GH 8-15 , pH 7,0-8,0 ; t 22-28 градус байх ёстой. Аквариумдаа 1 атуу, 2 атуухыг хийж, ургамал суулгана. Алтан загас 4 сараас 9 сар хүртэл төрц гаргана. Төрц гаргах гэж байгаа загасыг 20-35 хоногийн өмнөөс 20 хэмийн усанд тус тусад нь байлгаж амьд хоолоор хооллоно. Төрцөө үүрээр 4-5 цагийн орчимд гаргадаг. Аквариумыг өдөр шөнөгүй гэрэлтүүлэх ёстой. Төрц гаргаж дуусмагц том загаснуудыг тусгаарлаад усны хагасыг нь шинэ усаар сэлбэнэ. 4-5 хоногийн дараа жараахайнууд сэлж эхэлмэгц амьд хоол , чанасан өндөгний шараар хооллоно. Тэдэнд өдөрт бага багаар 3-4 удаа хоол өгнө. 2 сарын дараа хэмжээгээрээ нь ялгаж 40-50 л устай аквариумд 50-иад жараахай байлгавал зүгээр.
माध्यमे अपभारण करा
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन IUCN conservation status पासून वेगळे आहे 
अधिकार नियंत्रण 
गोल्डफिश (शास्त्रीय नाव:कॅराशियस ऑरेटस) हा एक प्रकारचा मासा आहे. हा सहसा मत्स्यपेटीमध्ये शोभेसाठी ठेवला जातो.
या माशाचे मूळ पूर्व आशियात असून चीनमध्ये याचे पहिल्यांदा प्रजनन केले गेले.
गोल्डफिश (शास्त्रीय नाव:कॅराशियस ऑरेटस) हा एक प्रकारचा मासा आहे. हा सहसा मत्स्यपेटीमध्ये शोभेसाठी ठेवला जातो.
या माशाचे मूळ पूर्व आशियात असून चीनमध्ये याचे पहिल्यांदा प्रजनन केले गेले.
सुनहरी मछली (कारासिउस औराटस औराटस) साईप्रिनीफॉर्म्स के क्रम में साईप्रिनीडाई के परिवार में एक ताजे पानी की मछली है। यह पालतू बनाए जाने वाली सबसे पहली मछली है और सबसे अधिक रखे जाने वाली एक्वैरियम मछली है। यह कार्प परिवार का एक अपेक्षाकृत छोटा सदस्य है (जिसमें कोई कार्प और कृसिय्न कार्प भी शामिल है), सुनहरी मछली गहरे-ग्रे/जैतूनी/भूरे कार्प का एक पालतू संस्करण है (करासिय्स औराटस) जो पूर्वी एशिया के मूल निवासी है (प्रथम बार चीन में पाले गए) और जिसकी पहचान यूरोप में 17वीं सदी के पूर्वार्ध में हुई. उत्परिवर्तन जिसने सुनहरी मछली को जन्म दिया अन्य साईप्रिनिड प्रजातियों जैसे आम कार्प और टेंच के कारण भी जाना जाता है। पालतू सुनहरीमछली की कई अलग अलग किस्में हैं।
सुनहरीमछली अधिकतम साँचा:In to cm लंबाई तक विकसित होती है और उसका अधिकतम वजन 9.9 pounds (4 kg)[कृपया उद्धरण जोड़ें] होता है, हालांकि, यह दुर्लभ है; अधिकतर व्यक्तिगत सुनहरी मछली इससे आधे आकार से भी छोटी होती हैं। इष्टतम परिस्थितियों में, सुनहरीमछली 40 वर्षों से भी अधिक समय तक जीवित रहती हैं;[2] हालांकि, अधिकतर घरेलू सुनहरीमछलियां आम तौर पर छः से आठ वर्षों तक जीवित रहती हैं।
प्राचीन चीन में, कार्प की विभिन्न प्रजातियों को (सामूहिक रूप से एशियाई कार्प के नाम से जाने जाते हैं)पालतू बनाया जाता था और हजारों वर्षों तक खाद्य मछली के रूप में इसे पाला जाता था। इनमे से कुछ सामान्यतः ग्रे और चांदी के रंग की प्रजातियों, की प्रवृति होती है कि वे लाल, नारंगी, या पीले रंग की उत्परिवर्तन करते हैं; यह प्रथम बार जिन राजवंश (265-420) में दर्ज किया गया.[3]
तांग राजवंश के दौरान (618-907), सजावटी तालाबों और जलउपवनों में कार्प का पालन करना लोकप्रिय था। एक प्राकृतिक आनुवंशिक उत्परिवर्तन, चांदी के रंग के बजाए सुनहरे (असल में कुछ कुछ पीले जैसा नारंगी) रंग का उत्पादन करती है। लोगों ने चांदी के रंग वाली प्रजाति के बजाए सुनहरे रंग वाली मछली उन्हें तालाब या पानी के अन्य निकायों में रखते हुए प्रजनन शुरू कर दिया. विशेष अवसरों पर, जब मेहमानों के आने कि उम्मीद होती थी, तब वे प्रदर्शन के लिए काफी छोटे पत्रों में स्थानांतरित की जाती थीं।[4][5]
1162 में, सांग राजवंश की महारानी ने लाल और सुनहरी किस्म को इकट्ठा करने के लिए एक जलाशय का निर्माण करने का आदेश दिया. इस समय तक, पीला शाही रंग होने के कारण, शाही परिवार के बाहर, लोगों के लिए सुनहरी (पीली) किस्म की मछलियों को रखना वर्जित था। शायद यही कारण है कि पीली सुनहरीमछली की तुलना में नारंगी सुनहरीमछली अधिक तादाद में पायी जाती है, इसके बावजूद कि पीली सुनहरी मछलियां आनुवंशिक रूप से प्रजनन के लिए आसान होती है।[6]
अन्य रंगों का पाया जाना (लाल और सुनहरे के अलावा) सर्वप्रथम 1276 में दर्ज किया गया. सुंदर पूंछ वाली सुनहरीमछली का पाया जाना पहली बार मिंग राजवंश में दर्ज किया गया. 1502 में, जापान में सुनहरीमछली की पहचान कराई गयी, जहां र्युकिन और तोसाकिन किस्में विकसित की गयी। 1611 में, सुनहरीमछली की पहचान पुर्तगाल में और वहां से यूरोप के अन्य भागों में कराई गई।[4]
1620s के दौरान, सुनहरीमछली को उनके धातु के समान स्केल्स के कारण दक्षिणी यूरोप में उच्च सम्मान दिया जाने लगा और वह अच्छी किस्मत और धन का प्रतीक बन गया. विवाहित पुरुषों के लिए यह परंपरा बन गई कि शादी की पहली सालगिरह पर वे अपनी पत्नियों को सुनहरी मछली भेंट देते थे, जो आने वाले वर्षों के समृद्धी का प्रतीक है। यह परंपरा जल्द ही खत्म हो गई, क्योंकि अब सुनहरी मछली अधिक तादाद में पाए जाने लगे और इसलिए उनकी प्रतिष्ठा खो गई। उत्तरी अमेरिका में पहली बार सुनहरीमछली का परिचय 1850 में कराया गया और यह जल्द ही संयुक्त राज्य अमेरिका में लोकप्रिय बन गया.[7][8]
इसका जंगली रूप प्रशिया कार्प है (करासिय्स गिबेलो) कुछ सूत्रों का दावा है कि कृसियन कार्प (कारासिय्स कारासिय्स) जंगली संस्करण है। निकट संबंधी होने के बावजूद, उन्हें निम्नलिखित विशेषताओं द्वारा विभेदित किया जा सकता है:
प्रकृति में, सुनहरीमछली जैतून के समान हरे रंग में पाई जाती है और जो आबादी पालतू मछलीयों से व्युत्पन्न होती है वे भी इस रंग में वापस ढल जाती हैं।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
सदियों से हो रहे चयनित प्रजनन ने कई रंग विविधताओं को उत्पादित किया है, उनमें से कुछ पालतू मछली के मूल "सुनहरे" रंग से भुत दूर होते है। इनमे अलग अलग शारीरिक आकार, पंख और आंखे विन्यास भी पाई जाती है। सुनहरीमछली के कुछ चरम संस्करण एक्वैरियम" में ही रहते हैं- वे जंगली किस्मों से कही कम मज़बूत होते हैं। हालांकि, कुछ किस्में अधिक मजबूत होती हैं जैसे शुबनकिन . मुख्य किस्में हैं:
चीनी परंपरा सुनहरीमछलियों को मुख्य रूप से 4 प्रकार में वर्गीकृत करती है। यह वर्गीकरण सामान्यतः पश्चिम में इस्तेमाल नहीं किया जाता.
सुनहरीमछली लोकप्रिय तालाब मछलियां हैं, क्योंकि वे छोटे, सस्ते, रंगीन और बहुत साहसी होते हैं। एक बाहरी तालाब या जल बागीचे में, सतह पर बर्फ जम जाने पर भी संभवतः वे संक्षिप्त अवधि के लिए भी जीवित रहे, जब तक जल ऑक्सीजनपर्याप्त मात्र में मौजूद होती है और तालाब पूरी तरह से जम नहीं जाता. आम सुनहरीमछली, लंदन और ब्रिस्टल शुबनकिन्स, जिकिन, वाकिन, कोमेट और कुछ सख्त फैनटेल सुनहरीमछली को शीतोष्ण और उपोष्णकटिबंधीय जलवायु में वर्ष भर एक तालाब में रखा जा सकता है। मूर, वेलटेल, ओरानडा और लायनहेड को बाहरी तालाबों में केवल गर्मियों में और अधिक उष्णकटिबंधीय मौसम में ही सुरक्षित रखा जा सकता है।
छोटे से लेकर बड़े तालाबों तक सभी इसके लिए ठीक है, हालांकि गहराई कम से कम साँचा:Cm to in होना चाहिए ताकि ठंड से जमने से बचा रहे. सर्दियों के दौरान, सुनहरीमछली सुस्त हो जाती हैं, खाना बंद कर देती है और अक्सर तालाब के तल पर रहती हैं। यह पूरी तरह से सामान्य है; और वे वसंत में फिर से सक्रिय हो जाते हैं। तालाब को साफ़ रखने और अपशिष्ट को साफ़ करने के लिए एक फिल्टर महत्वपूर्ण होता है। पौधे आवश्यक हैं क्योंकि वे निस्पंदन प्रणाली के भाग के रूप में और साथ ही मछली के लिए एक खाद्य स्रोत के रूप में कार्य करते हैं। पौधे आगे और लाभकारी है क्योंकि वे पानी में ऑक्सीजन का स्तर बढ़ाते हैं।
सुसंगत मछलीयों में शामिल है, रुड टेंच, ओर्फे और कोई लेकिन बाद वाले को विशेष देखभाल की आवश्यकता होती है। रामशोर्न घोंघा तालाब में उगने वाले शैवाल को खा कर मददगार साबित होते हैं। किसी प्रकार का जानवर आबादी नियंत्रण के बिना, सुनहरीमछलियों की संख्या तालाबों में आसानी से अति घनी हो सकती है। ओर्फे जैसी मछलीयां सुनहरीमछली के अंडे खा जाती हैं।
कोई भी सुनहरीमछली के साथ अन्तः प्रजनन के सकती है जिससे उत्पादित मछलियां निर्जीवाणुक संकर मछली हो सकती है।
अधिकतर कार्प की तरह, सुनहरीमछली भी बहुत बड़े पैमाने पर अपशिष्ट उत्पादित करती हैं मल और गलफड़ा दोनों ही के माध्यम से, जो जल में हानिकारक रासायनछोड़ते हैं। थोड़े समय के लिए भी इस अपशिष्ट का एकत्रित होना विषाक्त स्तर तक पहुंच सकता है और आसानी से एक सुनहरी मछली के मृत्यु का कारण बन सकती है। आम और कोमेट किस्मों के लिए, प्रत्येक सुनहरीमछली के लिए 20 अमेरिकी गैलन (76 ली; 17 ब्रिटिश गैलन) पानी होना चाहिए. सजावटी सुनहरीमछली (जो छोटे होते हैं) के लिए 10 अमेरिकी गैलन (38 ली; 8.3 ब्रिटिश गैलन) पानी होना चाहिए. पानी का सतह क्षेत्र यह निर्धारित करता है कि पानी में कितना ऑक्सीजन व्याप्त है और घुल गया है। एक सामान्य नियम के अनुसार 1 वर्ग फुट (0.093 मी2) होना चाहिए. पानी के पंप फिल्टर या फ़ौवारे के द्वारा सक्रिय वातन न्यूनतम सतह क्षेत्र को कम करता है।
सुनहरीमछली एक ठंडे पानी की मछली के रूप में वर्गीकृत की जाती है और एक बिना गर्म किये एक्वेरिय में रह सकती है, एक ऐसे तापमान में जो मनुष्यों के लिए पर्याप्त है। हालांकि, तापमान में तेजी से बदलाव (उदाहरण के लिए जब सर्दियों में एक कार्यालय के भीतर रात में गर्मी प्रदान करने वाले उपकरण बंद कर दिए जाते हैं) उन्हें मार सकता है, खासकर अगर टैंक छोटी है। पानी मिलाते हुए भी सावधानी बरतनी चहिए, क्योंकि मिलाए जा रहे पानी का तापमान भिन्न होगा. 10 °से. (50 °फ़ै) के नीचे का तापमान अन्य सजावटी किस्मों के लिए खतरनाक हो सकता है, जबकि आम और कोमेट मछलियां बहुत निम्न तापमान में भी जीवित रह सकती हैं। अत्यंत उच्च तापमान (30 °से. (86 °फ़ै) से उपर सुनहरीमछली को नुकसान पहुंचा सकता है। हालांकि, उच्च तापमान परजीवी के जीवन चक्र को तेज़ करके प्रोटोजोआ पीड़ा को नष्ट करने में मदद कर सकता है - इस प्रकार इसे अधिक तीव्रता से नष्ट कर सकता है। सुनहरीमछली के लिए इष्टतम तापमान 20 °से. (68 °फ़ै) और 22 °से. (72 °फ़ै) के बीच है।[9]
सभी मछलीयों की तरह, सुनहरीमछली को भी पालतू बनना पसंद नहीं है। वास्तव में, एक सुनहरीमछली को छून उसके स्वास्थ्य को खतरे में डाल सकता है, क्योंकि इससे उनके पर बनी सुरक्षात्मक पतली झिल्ली क्षतिग्रस्त हो सकती है या हट सकती है, जिसके परिणाम स्वरूप मछली की त्वचा बेक्टीरिया से संक्रमण या पानी में जन्मे परजीवियों के प्रति उजागर हो जाती है। हालांकि, सुनहरीमछली खाने के समय स्थ पर आकर मनुष्य के प्रति प्रतिक्रिया करती है और उसे मनुष्य की उंगलियों से गोलियां या सूक्ष्म टुकड़ा लेने के लिए प्रशिक्षित किया जा सकता है। सुनहरीमछली के शीघ्र मरजाने के लिए खराब देखभाल को ज़िम्मेदार ठहराया गया है।[10] कैद में सुनहरीमछली का जीवन चक्र 10 वर्ष से अधिक विस्तृत हो सकता है।
यदि एक अवधि तक अंधेरे में छोड़ दिया जाए, तो सुनहरी मछली धीरे-धीरे अपना रंग बदलती है जब तक की वह पूरी तरह से ग्रे रंग की नहीं हो जाती.[कृपया उद्धरण जोड़ें] सुनहरीमछली सूरज की रोशनी के प्रतिक्रिया में रंगद्रव्य उत्पादित करती है, ठीक उसी तरह से जैसे मानव त्वचा धूप से तप्त हो जाती है। मछलीयों में क्रोमेटाफोरेस नामक कोशिकाएं होती हैं जो प्रकाश को प्रतिबिंबित करने वाले रंगद्रव्य उत्पादित करती है और मछली को उसका रंग प्रदान करती है। एक सुनहरीमछली का रंग इस बात से तय होता है कि उसकी कोशिकाओं में कौन से रंगद्रव्य हैं, कितने रंगद्रव्य अणु वहां मौजूद है और रंगद्रव्य कोशिका के भीतर समूह में है या पुरे साइटोप्लाज़्म में फैले हुए है।
जंगली परिवेश में, उनके आहार में कठिनि जीव, कीट और विभिन्न पौध आहार शामिल है। वे सर्वाहारी होते हैं और एक प्रधान परत या गोली के पूरक आहार के स्थान पर विभिन्न प्रकार के ताजा फलों और सब्जियों से अपना काम अच्छी तरह से चला सकते हैं।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
अधिकतर अन्य मछलीयों की तरह, सुनहरीमछली भी एक अवसरवादी खाने वाली है और अपने मत अनुसार खाना नहीं छोड़ छोड़ती. जब अतिरिक्त भोजन उपलब्ध होता है, वे अधिक मात्रा में अपशिष्ट और मल उत्पादित करते हैं, आंशिक रूप से प्रोटीन अपच के कारण. कभी कभी मछली के मल निकालने की नली जिसे क्लोअका कहते हैं से पीछे की ओर लटकते मल को देख कर उसके अतिरिक्त आहारन का पता लगाया जा सकता है।
सुनहरीमछली को उतनी ही मात्रा में भोजन खिलाएं जितनी कि वह तीन से चार मिनट में खत्म कर सके और वह भी दिन में दो बार से अधिक नहीं. अतिरिक्त आहारन घातक सिद्ध हो सकता है, ख़ास कर आंतों को अवरुद्ध करके या फाड़ के. यह प्रायः सुनहरीमछली की चुनिंदा नस्ल के साथ ही होता है, जिसकी आंत घुमावदार होती है। वे मछली पालक जिनके पास नई रयुकिन, फैनटेल, ओरानडा, लायनहेड या अन्य सजावटी सुनहरीमछलीयां हैं उन्हें सावधानी पूर्वक यह तय करना होगा कि उनकी आवश्यकता कितनी है।
सुनहरीमछली के विशेष आहार में आम मछली आहार की तुलन प्रोटीन की मात्रा कम और कार्बोहाइड्रेट की मात्रा अधिक होती है। यह दो रूपों में मिलती है - चपटे सूक्ष्म आहार जो पानी पर तैरते हैं और गोलियां जो डूब जाती हैं। उत्साही लोग इस आहार के स्थान पर छिलके वाले मटर (छिलके उतारे हुए), रंग निकाले हुए हरे पत्तेदार सब्जीयां और ब्लडवर्म का उपयोग कर सकते हैं। युवा सुनहरीमछली अपने आहार नमकीन चिंराट मिलाए जाने से लाभांवित होती हैं। जैसा कि सभी जानवरों के साथ होता है, सुनहरीमछलियों की भी पसंद बदलती हैं।
सजावटी सुनहरीमछलीयां अपने पंखों के गहरे रंगों के कारण जंगली वातावरण में जीवित नहीं रह सकती हैं; हालांकि शुबनकिन जैसे साहसी किस्मों की मछलियां काफी लंबे समय तक जीवित रह सकती और अपने जंगली संबंधियों के साथ प्रजनन करती हैं। आम और कोमेट सुनहरीमछलियां एक तालाब के लिए उपयुक्त किसी भी मौसम में न केवल जीवित रह सकती हैं, बल्कि फलती भी हैं।
जंगली सुनहरीमछली का परिचय वहां रहने वाले प्रजातियों के लिए समस्याएं पैदा कर सकता है। तीन पीढ़ियों के प्रजनन के भीतर बहुत बड़े पैनामे पर सुनहरीमछली का अण्ड समूह अपने प्राकृतिक जैतून जैसे हरे रंग में पुनः परिवर्तित हो जाती है। सुनहरीमछलियां, कार्प के कुछ अन्य प्रजातियों के साथ संकरण कर सकती हैं।
कुछ विशेष अंतर हैं जो यह दर्शाता है कि प्रशिया कार्प सुनहरी मछलियों के वंशज होने के बावजूद उनमें इतना फर्क या अलगाव है कि वे दो अलग-अलग प्रजातियां मानी जा सकते हैं।[11]
व्यवहार दो कारणों से व्यापक रूप से भिन्न हो सकती है, क्योंकि सुनहरीमछली भिन्न वातावरणों में रहती है और इसलिए भी क्योंकि उनका व्यवहार उनके मालिकों द्वारा अनुकूलित किया जा सकता है।
सुनहरीमछली में साहचर्य सीखने और सामाजिक कौशल सीखने की क्षमता प्रबल होती है। इसके अलावा, उनकी दृष्टि तीक्ष्णता उन्हें इंसानों के बीच फर्क पहचानने में मदद करता है। मछलियों के मालिकों ने यह ध्यान दिया होगा कि मछलीयां उनके प्रति अनुकूल प्रतिक्रिया करती है (जैसे कांच के सामने तैरना, टैंक के चारों ओर जल्दी-जल्दी तैरना और सतह पर जाकर भोजन के लिए मुह को बाहर निकालना) जबकि अन्य लोगों के टैंक के पास जाने से वे छुपी रहती है। समय के साथ, सुनहरीमछली स्वयं को अपने मालिक और अन्य लोगों के साथ भोजन के संबंध में जोड़ना सीख जाती हैं और जब भी उनके मालिक पास आते हैं वे भोजन के लिए "भीख मांगने" लगती हैं।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
एक अंधी सुनहरीमछली के प्रतिक्रिया ने यह साबित कर दिया कि वह परिवार के एक विशेष सदस्य और एक दोस्त को उसकी आवाज़ या ध्वनि कंपन से पहचान लेता है।[कृपया उद्धरण जोड़ें] यह व्यवहार उल्लेखनीय था, क्योंकि इससे यह पता चला कि मछली ने केवल घर के सात सदस्यों में से विशेष रूप से केवल दो सदस्यों के ध्वनी तरंगों को पहचाना.
सुनहरीमछली यूथचारी होती हैं, जो स्कूली व्यवहार प्रदर्शित करती है और साथ ही साथ उसी प्रकार का आहार व्यवहार भी प्रदर्शित करती है। सुनहरीमछली दर्पण में अपनी छवि देख कर भी इसी प्रकार प्रतिक्रिया का प्रदर्शन करती है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
सुनहरीमछली जिनका मनुष्यों के साथ लगातार दृष्टि संपर्क बना रहता है उन्हें अपने लिए खतरा मानना भी बंद कर देते हैं। एक टैंक में कई हफ्तों तक कभी-कभी महीनों तक, रखे जाने के बाद, एक सुनहरीमछली को बिना उसके शर्मा कर दूर गए, हाथों से खिलाना संभव होता है।
सुनहरीमछली ने समूहों और व्यक्तियों दोनों के रूप में व्यवहार सीखा है, जो स्थानीय कार्प के व्यवहार से उत्पन्न हुई है। वे किसी भी परिस्थिति में जीवित रहने वाली प्रजाति है, जिनके विभिन्न खाद्य, प्रजनन और शिकारी परिहार व्यवहार ने उनकी सफलता में योगदान किया। मछली के रूप में वे एक दुसरे के प्रति "दोस्ताना" कह कर वर्णित किए जा सकते हैं। कदाचित ही एक सुनहरीमछली दूसरी सुनहरीमछली को नुकसान पहुंचती हैं और ना ही कभी नर मछली प्रजनन के समय मादा मछली को नुक्सान पहुंचाती है। एक मात्र वास्तविक खतरा जो सुनहरीमछली एक दूसरे को पहुंचाते हैं वह है भोजन के लिए प्रतिस्पर्धा. खिलाने की प्रक्रिया के दौरान आम, कोमेट और अन्य तेज़ किस्में जल्दी से सारा आहार खा जाती हैं इससे पहले कि सजावटी किस्में उस तक पहुंच सके. इसके कारण अधिक सजावटी किस्में अवरुद्ध विकास और भुखमरी का शिकार हो सकती हैं जब वे एक ही तालाब में अपने इकहरे-पूंछ वाले भाईयों के साथ रखी जाती है। परिणाम स्वरूप, इस बात का ख्याल रखा जाना चाहिए कि केवल एक ही तरह कि शारीरिक बनावट और तैरने की विशेषता वाली नस्लों को ही साथ में रखा जाए.
सुनहरीमछलीयों को सकारात्मक सुदृढीकरण का उपयोग करके विभिन्न रंगों के प्रकाश संकेतों को पहचानना और उन पर प्रतिक्रिया करने के लिए प्रशिक्षित किया जा सकता है।[12] सुनहरीमछली की स्मृति अवधि कम से कम तीन माह की होती है और यह अलग अलग आकारों, रंगों और आवाजों के बीच अंतर क्र सकते हैं।[13] एक और प्रयोग ने 1 महीने से अधिक अवधि तक याद रखने की अवधारण का प्रदर्शन किया।[14] मछलीयां भोजन से सम्बंधित कुछ रंगों के प्रति प्रतिक्रिया करती है।[15] मछलीयां भोजन दिए जाने के समय का पूर्वानुमान करना सीख जाती हैं बशर्ते कि भोजन रोज़ लगभग एक ही समय पर दिया जाए. सकारात्मक सुदृढीकरण वाले प्रशिक्षण तकनीकें का उपयोग करके सिखाये जाने पर, सुनहरीमछलियां कुछ करतब भी सीखती हैं, जैसे लीम्बो, स्लैलम, फेच और सोकर.[16]
सुनहरीमछलियां तालाब में और अन्य धीमी या ठहरे हुए पानी के निकायों में निवास करती हैं, जहां पानी की गहराई 20 मीटर (66 फी॰) हो. उनकी मूल जलवायु उपोष्णकटिबंधीय से लेकर उष्णकटिबंधीय तक होती है और वे ताज़ेपानी में रहते हैं जिसका pH 6.8-8.0 और कठोरता 5.0-19.0 dGH होती है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
वे 40–106 °फ़ै (4–41 °से.) तापमान में भी जीवित रह सकते हैं, हालांकि उच्च तापमान वे केवल एक संक्षिप्त समय तक ही रह सकते है। वे एक गर्म उष्णकटिबंधीय मछली टैंक में रहने के लिए अनुकूलित नहीं हैं और वे बिना गर्म किए हुए टैंकों में ऑक्सीजन के संकेंद्रण को तरजीह देते हैं, कुछ का मानना है कि गर्मी उन्हें जला देती है। हालांकि, सुनहरीमछली बाहरी तालाबों में रह सकती है जिसमें तापमान अक्सर 86 °फ़ै (30 °से.)[कृपया उद्धरण जोड़ें] से ऊपर पहुंच जाती है।
जल के तापमान में अकस्मात परिवर्तन किसी भी मछली के लिए जिसमें सुनहरीमछली भी शामिल है, हानिकारक साबित हो सकता है। एक दूकान से खरीदी हुई सुनहरीमछली को तालाब या टैंक में स्थानांतरित करते समय, सुनहरी मछली को छोड़ने से पहले, परिवहन कंटेनर को गंतव्य कंटेनर में कम से कम 20 मिनट तक रखकर उनके तापमान को बराबर कर लिया जाना चाहिए. यदि तापमान परिवर्तन में अधिक अंतर है, जैसे कमरे के तापमान 21 °से. (70 °फ़ै) से एक ठंडे बगीचा तालाब 4 °से. (39 °फ़ै) में, तब संक्रमण दिनों या हफ्तों तक बढ़ाया जाना चाहिए.[कृपया उद्धरण जोड़ें]
क्योंकि सुनहरीमछलियां जीवित पौधे खाती हैं, इसलिए एक पौध रोपित एक्वैरियम में उनकी उपस्थिति समस्याग्रस्त हो सकती है। केवल कुछ ही एक्वैरियम पौधों की प्रजातियां उदाहरण के लिएक्रिप्टोकोरिन और अनुबिआस, सुनहरी मछली के आस पास जीवित रह सकती हैं, लेकिन इस बात पर विशेष ध्यान देने की आवश्यकता होती है कि वे जड़ से ना उखाड़े जाए. प्लास्टिक पौधे प्रायः अधिक टिकाऊ होते हैं, लेकिन उनकी शाखाएं मछलियों को छूने पर उन्हें परेशान कर सकती हैं या नुकसान पहुंचा सकती है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
सुनहरीमछलियां यौन परिपक्वता को केवल पर्याप्त पानी और सही पोषण के साथ ही विकसित कर सकती हैं। अधिकतर सुनहरीमछलियां कैद में ही प्रजनन करती हैं, विशेष रूप से तालाब व्यवस्था में. अच्छी तरह से रखे जाने पर, वे घर के अंदर भी प्रजनन कर सकते हैं, लेकिन एक छोटे मछली प्रपात में नहीं. प्रजनन आमतौर पर तापमान में एक महत्वपूर्ण परिवर्तन के बाद प्रायः वसंत ऋतु में होता है। नर मादाओं का पीछा करते हैं और धक्का मारने और टहोका मारने के द्वारा उसे अंडों को छोड़ने के लिए उत्तेजित करते है।
सभी सिप्रिनीड की तरह सुनहरी मछलियां भी अंडे देती हैं। उनके अंडे चिपकने वाले हैं और जलीय वनस्पति के साथ चिपक जाते हैं, विशेष कर घने पौधों के साथ जैसे काबोम्बा या एलोडिया या एक स्वोनिंग मोप. कैद में, अंडों को अवश्य ही एक अलग टैंक में हटा दिया जाने चाहिए, क्योंकि सामना होने पर वयस्क मछलियां छोटे मछलियों को खा जाती हैं अंडे 48 से 72 घंटे के भीतर फूट जाते हैं।
अंडे फूट कर निकले हुए बच्चे (फ्राई) इतने बड़े होते हैं कि उन्हें "दो पुतलियों के साथ एक पलक" के रूप में वर्णित किया जाए. एक सप्ताह या वैसे ही समय के भीतर, फ्राई अपना अंतिम आकार लेने लगता है, हालांकि उनके एक परिपक्व सुनहरीमछली जैसा रंग विकसित करने में एक वर्ष से भी अधिक का समय लग सकता है; तब तक वे अपने जंगली पूर्वजों की भांति धातुई भूरे रंग के रहते हैं। अपने जीवन के पहले सप्ताह में, फ्राई जल्दी विकसित होता है-यह उस उच्च जोखिम का अनुकूलन है जिसके तहत उनके वातावरण में रहने वाले वयस्क मछली (या अन्य मछलियों और कीड़ों) द्वारा उन्हें निगल लिया जाता है।
कुछ अत्यधिक प्रजन्न सुनहरीमछलियां अपने बदले हुए अकार के कारण अब स्वाभाविक रूप से प्रजनन नही कर पाती. कृत्रिम प्रजनन विधि जिसे अंग्रेजी में "हैंड स्ट्रिपिंग" कहते हैं प्रकृति के लिए सहायक होती है, लेकिन ठीक प्रकार से ना किए जाने पर मछली को नुकसान पहुंचा सकती है।
गुप्पी जैसी, कुछ अन्य आम एक्वैरियम मछलियों, की तरह सुनहरीमछली और अन्य कार्प मछलियों को, मच्छरों की आबादी को कम करने के लिए ठहरे हुए पानी के निकायों में अक्सर डाला जाता है। उनका इस्तेमाल वेस्ट नाइल वाइरस की रोक थाम करने के लिए किया जाता है, जो मच्छरों के विस्थापन पर निर्भर होती है। हालांकि, सुनहरीमछलियों का परिचय कराना प्रायः ही स्थानीय पारिस्थितिकी तंत्र के लिए नकारात्मक परिणाम लाती है।[17]
कुछ देशों ने पशु कल्याण अधिनियम के तहत, स्टनटिंग, डीऑक्सीजनेशन और अमोनिया/नाइट्रेट द्वारा छोटे से वातावरण को विषाक्त बनाए जाने की समस्या के कारण पारंपरिक मछली प्रपात की बिक्री पर रोक लगा दी है। बड़े पैमाने पर ऑक्सीजन की आवश्यकता और उच्च अपशिष्ट उत्पादन के कारण, ऐसे प्रपातों को अब सुनहरीमछली को सखने के लिए उपयुक्त नहीं माना जाता है।[18]
कई देशों में, आनंदोत्सवों और मेलों के प्रचालकों के द्वारा सामान्यतः सुनहरीमछली को पुरस्कार के रूप में प्लास्टिक की थैलियों में दिया जाता है। 2005 के उतर्रार्ध में रोम, इटली में, आनंदोत्सवों में सुनहरी मछली को पुरस्कार के रूप में दिए जाने पर रोक लगा दी गई। रोम ने भी जानवरों के प्रति क्रूरता के आधार पर "सुनहरीमछली प्रपात" के प्रयोग पर प्रतिबंध लगा दिया.[19] यूनाइटेड किंगडम में, सरकार ने पशु कल्याण विधेयक[20][21] के हिस्से के रूप में इस प्रथा को प्रतिबंधित करने को प्रस्तावित किया, यद्यपि यह अब तक केवल सुनहरी मछलियों को अकेले नाबालिगों को पुरस्कार के रूप में दिए जाने पर रोक लगाने तक संशोधित की गई।[22]
जापान में, गर्मियों के त्योहारों और धार्मिक छुट्टियों (एन्नीची), गोल्डफिश स्कूपिंग नामक एक पारंपरिक खेल खेला जाता है, जिसमें एक खिलाड़ी सुनहरीमछली को एक बेसिन से एक विशेष स्कूप के द्वारा उठता है। कभी-कभी उछालभरी गेंद के स्थान पर सुनहरीमछलियों का इस्तेमाल किया जाता है।
खाद्य होने के बाद भी, सुनहरीमछलियां कदाचित ही खाई जाती हैं। सुनहरीमछली को निगलना कई वर्षों तक अमेरिका के कॉलेज के छात्रों के बीच एक साहसी करतब और एक बिरादरी प्रवर्तन प्रक्रिया के रूप में एक सनक की तरह कायम रहा. इसका सबसे पहला उदाहरण 1939 में हार्वर्ड यूनिवर्सिटी में दर्ज किया गया.[23] कई दशकों में धीरे - धीरे इस प्रथा ने अपनी लोकप्रियता खो दी और आज कदाचित ही इसका अभ्यास किया जाता है।
.jpeg)
|url= मान (मदद). The Times. London. अभिगमन तिथि 2006-07-21. सुनहरी मछली (कारासिउस औराटस औराटस) साईप्रिनीफॉर्म्स के क्रम में साईप्रिनीडाई के परिवार में एक ताजे पानी की मछली है। यह पालतू बनाए जाने वाली सबसे पहली मछली है और सबसे अधिक रखे जाने वाली एक्वैरियम मछली है। यह कार्प परिवार का एक अपेक्षाकृत छोटा सदस्य है (जिसमें कोई कार्प और कृसिय्न कार्प भी शामिल है), सुनहरी मछली गहरे-ग्रे/जैतूनी/भूरे कार्प का एक पालतू संस्करण है (करासिय्स औराटस) जो पूर्वी एशिया के मूल निवासी है (प्रथम बार चीन में पाले गए) और जिसकी पहचान यूरोप में 17वीं सदी के पूर्वार्ध में हुई. उत्परिवर्तन जिसने सुनहरी मछली को जन्म दिया अन्य साईप्रिनिड प्रजातियों जैसे आम कार्प और टेंच के कारण भी जाना जाता है। पालतू सुनहरीमछली की कई अलग अलग किस्में हैं।
सुनहरीमछली अधिकतम साँचा:In to cm लंबाई तक विकसित होती है और उसका अधिकतम वजन 9.9 pounds (4 kg)[कृपया उद्धरण जोड़ें] होता है, हालांकि, यह दुर्लभ है; अधिकतर व्यक्तिगत सुनहरी मछली इससे आधे आकार से भी छोटी होती हैं। इष्टतम परिस्थितियों में, सुनहरीमछली 40 वर्षों से भी अधिक समय तक जीवित रहती हैं; हालांकि, अधिकतर घरेलू सुनहरीमछलियां आम तौर पर छः से आठ वर्षों तक जीवित रहती हैं।
सुनौलो माछा (अङ्ग्रेजी: Goldfish) साइप्रिनिडे परिवारमा पर्ने घरपालुवा माछा हो।
ગોલ્ડફિશ એ (કેરેસિયસ ઓરેટસ ઓરેટસ ) સાઈપ્રિનિડે કુળની સાઈપ્રિનિફોર્મસ વર્ગની તાજા પાણીની માછલી છે. પ્રારંભમાં જે માછલીઓનો ઉછેર કરવામાં આવતો હતો, તેમાંની તે એક છે તેમજ સામાન્યતઃ એકવેરિયમમાં રખાતી માછલીઓ પૈકીની એક છે.
મીઠા પાણીની માછલીઓના (કાર્પ) વર્ગની (જેમાં કોઇ કાર્પ અને ક્રુશિયન કાર્પનો પણ સમાવેશ થાય છે) તે પ્રમાણમાં નાના કદની માછલી છે. ગોલ્ડફિશ એ ઘાટા ભૂખરા/બદામી રંગની કાર્પ કેરેસિયસ ઓરેટસ ની આવૃત્તિ જેવી ઘરે ઉછેર પામતી માછલી છે. તેનું મૂળ વતન પૂર્વ એશિયા છે. તેનો સૌપ્રથમ ઉછેર ચીનમાં આશરે એક હજાર કરતાં પણ વધુ વર્ષ પૂર્વે કરવામાં આવ્યો હતો. ત્યારથી લઇને તેની વિભિન્ન જાતિઓ વિકસી છે. ગોલ્ડફિશના કદ, શરીરના આકાર અને રંગ (સફેદ, પીળો, નારંગી, લાલ, બદામી અને કાળા રંગોનું મિશ્રણ) જેવા વિવિધ વિભિન્ન સ્વરૂપના જોવા મળે છે.
ગોલ્ડફિશની મહત્તમ લંબાઇ ઢાંચો:In to cm અને મહત્તમ વજન ઢાંચો:Lb to kgહોઇ શકે છે, જોકે આટલું કદ ભાગ્યે જ જોવા મળે છે. મોટાભાગની ગોલ્ડફિશનું કદ ઉપર જણાવેલા કદથી લગભગ અડધું હોય છે. સાનૂકુળ વાતાવરણ મળી રહે તો, ગોલ્ડફિશ 40 વર્ષ કરતાં વધુ જીવી શકે છે,[૨] જોકે, ઘરમાં રાખવામાં આવતી મોટાભાગની ગોલ્ડફિશનું આયુષ્ય સામાન્યપણે છથી આઠ વર્ષનું હોય છે.
પ્રાચીન ચીનમાં હજજારો વર્ષો પૂર્વેથી મીઠા પાણીની માછલીઓની વિવિધ પ્રજાતિઓ (જે સામાન્યપણે એશિયન કાર્પ તરીકે ઓળખાતી હતી)નો ઉછેર કરવામાં આવતો હતો તથા ખાદ્ય માછલી તરીકે તેનો ઉછેર થતો હતો. તેમાંથી સામાન્યતઃ કેટલીક ભૂખરા અને સિલ્વર રંગની માછલીઓ તેમના શરીરના રંગમાં ફેરફાર કરીને તેને લાલ, નારંગી કે પીળો કરી શકતી, જેની સૌપ્રથમ નોંધ જિન વંશ (265-420)માં કરવામાં આવી હતી.[૩]
ટગ વંશ(618-907) દરમિયાન સુશોભિત તળાવો તથા પાણીના બગીચાઓમાં મીઠા જળની માછલીઓ રાખવામાં આવતી. રંગ બદલવાની નૈર્સિગક પ્રક્રિયામાં વારસાને આધારે માછલીનો રંગ સિલ્વરને બદલે સોનેરી (વાસ્તવમાં પીળો કે નારંગી) વધારે થતો હતો. લોકો સિલ્વરને બદલે સોનેરી રંગની માછલીઓને તળાવ કે પાણીમાં ઉછેરવી વધુ પસંદ કરતા. ખાસ પ્રસંગો પર મહેમાનો આ માછલીઓને જોઇ શકે તે માટે તેમને નાના પાત્રમાં રાખવામાં આવતી. [૪][૫]
ઈ.સ. 1162માં સાગ વંશની મહિલા શાસકે લાલ તથા સોનેરી માછલીનો સંગ્રહ કરવા માટે તળાવ બાંધવાનો આદેશ આપ્યો હતો. તે સમયે પીળો રંગ રાજવીપણાનો સૂચક હોવાથી રાજવી પરિવાર સિવાયના લોકો માટે પીળા રંગની ગોલ્ડફિશ રાખવા પર પ્રતિબંધ હતો. પીળા રંગની માછલીઓ ઉછેરવી સરળ હોવા છતાં પીળા કરતાં નારંગી રંગની માછલીઓ વધારે હોવાનું કારણ પણ કદાચ આ જ છે.[૬]
લાલ અને સોનેરી સિવાયના અન્ય રંગોની નોંધ સૌપ્રથમ 1276માં જોવા મળે છે. વિશિષ્ટ પૂંછડી ધરાવતી ફેન્સી ટેઈલ્ડ ગોલ્ડફિશ દેખાઇ હોવાની સૌપ્રથમ નોંધ મગ વંશમાં થઇ છે. ગોલ્ડફિશને 1502માં જાપાન લઇ જવાઇ હતી, જયાં તેની ર્યુકિનઅને તોસાકિનએ બે પ્રજાતિઓ વિકાસ પામી. 1611માં ગોલ્ડફિશને પોર્ટુગલ અને ત્યાંથી યુરોપના અન્ય ભાગોમાં તે લઇ જવાઇ હતી.[૪]
1620 દરમિયાન તે દાયકામાં દક્ષિણ યુરોપમાં ગોલ્ડફિશ તેના ધાતુ જેવા ભીંગડાને કારણે આકર્ષણનું કેન્દ્ર બની તેમજ તે સારાં શુકન અને સંપત્તિ સૂચવતી પ્રતીક બની ગઇ. સમૃદ્ધ ભવિષ્ય સૂચવવા માટે પતિ તેની પત્નીને લગ્નના પ્રથમ વર્ષ નિમિત્તે ગોલ્ડફિશ આપે તેવો રિવાજ પ્રચલિત બન્યો. જોકે, ગોલ્ડફિશ ઘણી સરળતાથી મળવા માંડી એટલે તેનું મહત્ત્વ ઘટી ગયું અને આ રિવાજ થોડા સમયમાં જ બંધ થઇ ગયો. ઈ.સ. 1850ની આસપાસ ગોલ્ડફિશને ઉત્તર અમેરિકા લઇ જવાઇ અને તરત જ તે યુનાઈટેડ સ્ટેટ્સમાં લોકપ્રિય થઇ ગઇ.[૭][૮]
પ્રૂશિયન કાર્પ (કેરેસિયસ ગિબેલિયો ) જંગલી પ્રકારની ગોલ્ડફિશ મનાય છે.[૯] જોકે, કેટલાંક સ્રોતો ક્રુશિયન કાર્પ (કેરેસિયસ કેરેસિયસ )ને જંગલી પ્રકારની ગોલ્ડફિશ માને છે. ઝીણવટપૂર્વકની તુલના કરતાં તેમની વચ્ચે નીચે પ્રમાણે તફાવત પાડી શકાયઃ
કુદરતી વાતાવરણમાં રહેતી ગોલ્ડફિશ ઓલિવ ગ્રીન રંગની હોય છે. ગોલ્ડફિશને મુકત કરી દેવામાં આવે તો, તેનાથી તે જળની અન્ય પ્રજાતિઓ માટે મુશ્કેલી ખડી થઇ શકે છે. ગોલ્ડફિશને કાર્પની અન્ય કેટલીક પ્રજાતિઓ સાથે વર્ણસંકર કરી શકાય છે. સંવર્ધનની ત્રણ પેઢીની અંદર ગોલ્ડફિશના ઇંડા તેમના નૈસર્ગિક ઓલિવ રંગમાં પાછા ફરે છે. ઘરેલુ ગોલ્ડફિશને પ્રોત્સાહન આપનાર મ્યુટેશનને અન્ય સાયપ્રિનિડ જાતમાંથી પણ ઓળખવામાં આવે છે જેમ કે કોમન કાર્પ અને ટેન્ચ.
ઘરે ઉછેરાતી ગોલ્ડફિશના ઘણાં પ્રકાર જોવા મળે છે. ફેન્સી ગોલ્ડફિશ તેની પાંખના ચળકતા રંગને કારણે મુકત વાતાવરણમાં રહી શકતી નથી. જોકે, શુબુન્કિન જેવી પ્રમાણમાં ખડતલ માછલીઓ મુકત વાતાવરણમાં લાંબા સમય સુધી રહી શકે છે. સામાન્ય અને પૂંછડી ધરાવતી ગોલ્ડફિશ તળાવના સાનૂકુળ વાતાવરણમાં રહી શકે છે.
સૈકાઓથી થતા પસંદગીયુકત ઉછેરને કારણે ગોલ્ડફિશના રંગમાં ઘણી વિભિન્નતાઓ ઉદભવી છે. તે પૈકીની ઘણી માછલીઓનો રંગ સૌથી પ્રારંભમાં ઉછેરવામાં આવી હતી તે ગોલ્ડન ફિશ કરતાં ઘણો જ જુદો છે. વળી, શરીરના આકાર, માછલીની પાંખો અને આંખોની રચનામાં પણ તફાવત જોવા મળે છે. અમુક પ્રકારની ગોલ્ડફિશ માત્ર એકવેરિયમમાં જ રહે છે. આ પ્રકારની માછલીઓ મુકત વિચરતી માછલીઓ કરતાં પ્રમાણમાં ઘણી ઓછી ખડતલ હોય છે. જોકે, શુબુન્કિન જેવી કેટલીક ગોલ્ડફિશ વધુ ખડતલ હોય છે. ગોલ્ડફિશના મુખ્ય પ્રકાર નીચે મુજબ છેઃ
ચાઈનિઝ પરંપરામાં ગોલ્ડફિશના મુખ્ય ચાર પ્રકાર દર્શાવવામાં આવ્યા છે. જોકે, પશ્ચિમમાં આ વર્ગીકરણ ઉપયોગમાં લેવાતા નથી.
ગોલ્ડફિશ નાની, સસ્તી, રંગબેરંગી અને ખડતલ પ્રકૃતિની હોવાથી લોકો તેમને તળાવમાં રાખતા હોય છે. બહાર બાંધેલા તળાવ કે પાણીના બગીચામાં પાણીની ઉપલી સપાટી ઉપર જો બરફ જામી જાય, તો જયાં સુધી પાણીની અંદર ઓકિસજનનું પ્રમાણ રહે છે, કે પછી અંદરનું પાણી જામવા ન લાગે, ત્યાં સુધી ટૂંકા ગાળા માટે તે જીવી શકે છે. સામાન્ય ગોલ્ડફિશ, લંડન અને બિ્રસ્ટલ શુબુન્કિન, જિકિન, વેકિન, કોમેટ તથા અન્ય કેટલીક ખડતલ ફેનટેઈલ ગોલ્ડફિશને ઉષ્ણકટિબંધની આબોહવામાં આખું વર્ષ તળાવમાં રાખી શકાય છે. મૂર, વિલટેઈલ, ઓરાન્ડા અને લાયનહેડ જેવી ગોલ્ડફિશને માત્ર ઉનાળામાં કે પછી ગરમ વાતાવરણ હોય ત્યારે જ બહારના તળાવમાં રાખી શકાય છે.
નાના અને મોટા બંને તળાવ તેના માટે યોગ્ય છે, પરંતુ તળાવની ઉંડાઇ ઓછામાં ઓછી ઢાંચો:Cm to inહોવી જોઇએ, જેથી શિયાળા દરમિયાન તળાવ ઠરી જવાનો ભય ન રહે. શિયાળામાં ગોલ્ડફિશ નિષ્ક્રિય બની જાય છે, ખોરાક લેવાનું બંધ કરી દે છે અને મોટાભાગનો સમય પાણીના તળિયે જ વીતાવે છે. આ સ્થિતિ સામાન્ય છે. ઉનાળો આવતાં તે પુનઃ સક્રિય થઇ જાય છે. તળાવમાં જમા થતા કચરાને દૂર કરવા તેમજ તળાવને સ્વચ્છ રાખવા માટે ફિલ્ટર હોવું ખૂબ જરૂરી છે. તળાવમાં વનસ્પતિ હોવી જરૂરી છે, કારણ કે ફિલ્ટરની પ્રક્રિયામાં તે મદદરૂપ બને છે અને સાથે-સાથે માછલીને ખોરાક પણ પૂરો પાડે છે. વળી, વનસ્પતિ પાણીમાં ઓકિસજનનું પ્રમાણ વધારે છે.
રૂડ, ટેન્ચ, ઓર્ફી અને કોઇ જેવી માછલીઓ સહઅસ્તિત્વની ક્ષમતા ધરાવે છે પરંતુ તેમાંથી ’કોઇ નામની માછલીની વિશેષ કાળજી લેવી પડે છે. રેમશોર્ન સ્નેઈલ પ્રકારની ગોકળગાય તળાવમાં ઉગતી લીલ અને શેવાળ ખાઇ જાય છે અને આ રીતે તળાવ સ્વચ્છ રાખવામાં મદદરૂપ બને છે. પ્રાણી વસ્તી નિયંત્રણના કોઇ પગલાં ભરવામાં ન આવે, તો તળાવમાં ઝડપથી ગોલ્ડફિશની વસ્તી વધવા માંડે છે. ઓર્ફી જેવી માછલી ગોલ્ડફિશના ઇંડા ખાઇ જાય છે.
કોઇનું નપુંસક સંકર માછલીનું ઉત્પાદન કરવા ગોલ્ડફિશ સાથે આંતરસંવર્ધન કરી શકાય છે.
મોટાભાગની કાર્પની માફક ગોલ્ડફિશ પણ તેના મળ દ્વારા તથા તેની ચૂંઇ દ્વારા અતિશય કચરારૂપી હાનિકારક રસાયણો પાણીમાં ઠાલવે છે. આ કચરો ટૂંકા જ સમયગાળામાં ઝેરી થઇ શકે છે, જેનાથી ગોલ્ડફિશ મરી જાય તેવી પણ શકયતા રહે છે. સામાન્ય અને કોમેટ ગોલ્ડફિશ પ્રમાણે, પ્રત્યેક ગોલ્ડફિશ માટે 20 US gallons (76 l; 17 imp gal) પાણી હોવું જોઇએ. ફેન્સી ગોલ્ડફિશ માટે (જે પ્રમાણમાં નાના કદની હોય છે) દરેક ગોલ્ડફિશદીઠ 10 US gallons (38 l; 8.3 imp gal) પાણી હોવું જોઇએ. પાણીની સપાટીના વિસ્તારને આધારે નક્કી થાય છે કે પાણીમાં કેટલો ઓકિસજન ફેલાયો અને કેટલો ઓકિસજન ભળ્યો. સામાન્ય નિયમ 1 square foot (0.093 m2)નો છે. પાણીના પંપ, ફિલ્ટર અથવા ફુવારા મારફતે સક્રિય એરેશન લઘુત્તમ સપાટી વિસ્તાર ઘટાડે છે.
ગોલ્ડફિશને ઠંડા પાણીની માછલીના વર્ગમાં વર્ગીકૃત કરાઇ છે. તે માનવીને અનુકૂળ હોય તેટલા તાપમાન પર ગરમી ન મળતી હોય તેવા એકવેરિયમમાં રહી શકે છે. જોકે, તાપમાનમાં આવી રહેલા ઝડપી ફેરફારો(જેમ કે, ઓફિસમાં શિયાળામાં રાત્રે હિટર બંધ કરી દેવાય છે) તેના માટે જીવલેણ નીવડી શકે છે, ખાસ કરીને એકવેરિયમ નાનું હોય ત્યારે તેની શકયતા ઘણી વધી જાય છે. આ ઉપરાંત નવું પાણી ઉમેરવામાં પણ કાળજી રાખવી પડે છે, કારણ કે, નવા પાણીનું તાપમાન જૂદું હોય છે. 10 °C (50 °F)થી નીચેનું તાપમાન ફેન્સી ગોલ્ડફિશ માટે ઘાતક નીવડે છે, જોકે, સામાન્ય અને કોમેટ ગોલ્ડફિશ તેનાથી થોડા નીચેના તાપમાનમાં પણ જીવિત રહી શકે છે. અતિશય ઉંચું (30 °C (86 °F)થી વધુ) તાપમાન પણ ગોલ્ડફિશ માટે હાનિકારક છે. જો કે ઊંચું તાપમાન પરાવલંબીઓના જીવન ચક્રને ઝડપી બનાવીને એકકોષીય જીવોના આક્રમણ સામે લડવામાં મદદ કરી શકે છે અને તેમને બહુ ઝડપથી દૂર કરે છે. ગોલ્ડફિશ માટે મહત્તમ તાપમાન 20 °C (68 °F)થી 22 °C (72 °F)ની વચ્ચેનું છે.[૧૦]
તમામ માછલીઓની માફક ગોલ્ડફિશને પણ કોઇ તેને પાળે કે પંપાળે તે ગમતું નથી. ગોલ્ડફિશને સ્પર્શવાથી તેનો જીવ જોખમમાં મુકાય છે, કારણ કે તેનાથી તેના શરીર પરથી ઝરતા રક્ષણાત્મક સ્રાવનું કવચ દૂર થઇ જાય છે કે તેને નુકસાન પહાચે છે. તેના કારણે માછલીની ત્વચા ખૂલ્લી થઇ જાય છે, જેના કારણે બેકટેરિયા કે પાણીના જંતુઓથી ચેપ લાગવાની શકયતા રહે છે. જોકે, તેને ખોરાક આપતી વખતે તે સપાટી પર આવતી હોય છે. ઉપરાંત તેને માનવ આંગળીઓમાંથી ખોરાકની ગોળીઓ કે ટુકડાઓ લેવાનું શીખવી શકાય છે. ગોલ્ડફિશ ઝડપથી મરી જાય છે તેવી માન્યતા પાછળનું કારણ તેની નબળી લેવામાં આવતી દરકાર છે.[૧૧] એકવેરિયમ કે નાના બંધ તળાવમાં રાખવામાં આવેલી ગોલ્ડફિશ 10 વર્ષ કરતાં પણ વધુ સમય જીવી શકે છે.
જો ગોલ્ડફિશને અમુક નિશ્ચિત સમય સુધી અંધકારમાં રાખવામાં આવે, તો તે ક્રમશઃ પોતાનો રંગ બદલીને ભૂખરો કરી નાંખે છે. તડકામાં રહેવાથી માણસની ત્વચા જેમ કાળાશ પડતી થઇ જાય છે, તેવી જ રીતે ગોલ્ડફિશ પ્રકાશની પરિસ્થિતિમાં પ્રતિક્રિયારૂપે રંગદ્રવ્ય ઉત્પન્ન કરે છે. ગોલ્ડફિશના શરીરમાં ક્રોમેટોફોર્સ નામના કોષો રહેલા હોય છે, જે પ્રકાશને પરાર્વિતત કરતા રંગદ્રવ્યો ઉત્પન્ન કરે છે અને રંગની રચના કરે છે. કોષોમાં રહેલા જે-તે રંગદ્રવ્યો, રંગદ્રવ્યોના અંશની સંખ્યા તેમજ રંગદ્રવ્ય કોષિકાની અંદર જોડાયેલું છે કે તે કોષદ્રવ્યના દરેક ભાગમાં રહેલું છે. તે તમામ બાબતોના આધારે ગોલ્ડફિશનો રંગ નક્કી થાય છે.
મુકત ગોલ્ડફિશનો ખોરાક ક્રસ્ટેશિયન (કવચ અને જાડાં ભીંગડાવાળું જળચર), જીવજંતુ અને વિવિધ વનસ્પતિ છે. તે સર્વભક્ષી છે અને તે શાકભાજી અને ફળથી લઇને ખોરાકના ટુકડા અને ગોળીઓ પણ ખાય છે.
મોટાભાગની માછલીઓની માફક ગોલ્ડફિશ પણ જેટલું મળે તેટલું ખાધા જ કરે છે, તે આપમેળે ખાવાનું બંધ નથી કરતી. વધારે ખોરાક મળતાં તે વધારે કચરો કરે છે અને વધારે મળત્યાગ કરે છે, પ્રોટીનનું પાચન બરાબર ન થવાથી પણ આમ થાય છે. માછલીએ વધુ પડતું ખાઇ લીધું હોય, તો કેટલીક વખત તેના મળમાર્ગ પર મળ લટકતો હોય છે.
ગોલ્ડફિશ ત્રણથી ચાર મિનિટમાં જેટલું ખાઇ લે, તેટલું જ તેને ખવડાવવું જોઇએ, તેનાથી વધારે ખવડાવવું જોઇએ નહ. વળી, દિવસમાં બેથી વધુ વખત ખવડાવવું જોઇએ નહ. વધુ પડતો ખોરાક તેના માટે જીવલેણ બની શકે છે. તેનાથી તેનો અન્નનળીથી નીચેનો ભાગ ફાટી જાય કે બ્લોક થઇ જાય છે. અન્નનળીથી નીચેનો ભાગ જટિલ હોય તેવા પ્રકારની ગોલ્ડફિશને આવું થતું હોય છે. ર્યુકિન, ફેનટેઈલ, ઓરાન્ડા, લાયનહેડ અથવા અન્ય ફેન્સી ગોલ્ડફિશના સંવર્ધકોએ માછલીને કેટલો ખોરાક આપવો તેનું ધ્યાન રાખવું જોઇએ.
અન્ય માછલીઓ કરતાં ગોલ્ડફિશના ખોરાકમાં પ્રોટીન ઓછું હોય છે અને કાર્બોહાઈડ્રેટ વધારે હોય છે. તે બે સ્વરૂપે મળે છે - પાણીમાં તરતા રહેતા ટુકડાઓ સ્વરૂપે અને ડૂબી જતી ગોળીઓ સ્વરૂપે. માછલીને ખોરાક તરીકે (છોતરા દૂર કરીને) વટાણા, બ્લાન્ક્ડ લીલા પાંદડાવાળા શાકભાજી અને રક્તકીડા આપી શકાય છે. યુવાન વયની ગોલ્ડફિશને ખોરાકમાં ઉમેરારુપે આથેલા ઝગા આપી શકાય. તમામ પ્રાણીઓની માફક ગોલ્ડફિશની ખોરાકની પસંદગીમાં વૈવિધ્ય હોઇ શકે છે.
ગોલ્ડફિશ વિભિન્ન પરિસ્થિતિઓમાં જીવતી હોય છે અને તેમની વર્તણૂક તેમના સંવર્ધક કે માલિકના આધારે નક્કી થતી હોવાથી ગોલ્ડફિશની વર્તણૂકમાં પણ વિવિધતા હોઇ શકે છે. ગોલ્ડફિશ સહચારી શિક્ષણ તથા સામાજિક શિક્ષણ મેળવવાની ક્ષમતા ધરાવે છે. વધુમાં, તીક્ષ્ણ દૃષ્ટિને કારણે તેઓ બે માનવી વચ્ચેનો ભેદ પારખી શકે છે. સંવર્ધકોએ કદાચ નોંધ્યું હશે કે માછલી તેમને હકારાત્મક પ્રતિભાવ આપે છે (કાચની આગળની તરફ તરવું, ટેન્કની આસપાસ ઝડપથી તરવું અને ખોરાક ખાવા માટે સપાટી પર આવવું) જયારે અન્ય લોકો ટેન્ક નજીક જાય, ત્યારે માછલીઓ છૂપાઇ જાય છે. સમય જતાં ગોલ્ડફિશ તેમના પાલકો કે સંવર્ધકો તથા તેમને ખોરાક આપતી અન્ય વ્યકિતઓ સાથે સંકળાવાનું શીખી જાય છે, અને પાલક નજીક આવે, ત્યારે ખોરાકની માંગણી કરે છે.અંધ ગોલ્ડફિશના પ્રતિભાવો ઉપરથી સાબિત થયું છે કે તે પાલક-પરિવારના નિશ્ચિત સભ્ય અને મિત્રને અવાજથી કે અવાજના કંપનથી ઓળખી જાય છે.આ વર્તણૂક ઘણી નોંધપાત્ર હતી, કારણ કે તેના આધારે માલૂમ પડ્યું કે માછલી ઘરના સાતમાંથી બે સભ્યોને ધ્વનિના કંપનો પરથી ઓળખી લે છે.
ગોલ્ડફિશ જૂથપ્રિય હોય છે અને તે સમૂહમાં જ તરે છે તથા ખાતી વખતે પણ તેમની વર્તણૂક આ પ્રકારની જ હોય છે. દર્પણમાં સ્વયંનું પ્રતિબબ જોઇને ગોલ્ડફિશ લગભગ સમાન પ્રકારની જ વર્તણૂંક દર્શાવે છે.વળી, સતત જોવામાં આવતા માણસોને તે ખતરારૂપ નથી ગણતી. ઘણાં સપ્તાહો કે મહિનાઓ સુધી ગોલ્ડફિશને ઘરમાં રાખ્યા બાદ તેને હાથેથી ખાવાનું ખવડાવવું શકય છે. ગોલ્ડફિશને વ્યકિતગતરૂપે કે જૂથમાં તાલીમ આપી શકાય છે. તેની આ વર્તણૂંક મૂળ કાર્પ વર્ગની વર્તણૂંકથી જુદી છે. તેઓ વિવિધ ખોરાક, પ્રજનન, શિકાર એવોઇડન્સ વર્તણૂક સાથેની જનરાલિસ્ટ જાત છે જે તેમની સફળતામાં યોગદાન આપે છે. માછલી તરીકે તેમની પરસ્પર પ્રત્યેની વર્તણૂંક મૈત્રીપૂર્ણ કહી શકાય. એક ગોલ્ડફિશ ભાગ્યે જ બીજી ગોલ્ડફિશને હાનિ પહાચાડે છે. તે જ રીતે નર ગોલ્ડફિશ કદી બ્રીડિંગ દરમિયાન માદાને હાનિ પહાચાડતો નથી. ગોલ્ડફિશ સામે એક બીજાની હાજરી સામે એક માત્ર ખતરો ખોરાક મેળવવાની સ્પર્ધા સમયે જ ઉભો થાય છે. સામાન્ય, કોમેટ તથા અન્ય જાતની ઝડપી ગોલ્ડફિશ ફેન્સી માછલીઓ પહોંચે તે પહેલાં જ ખોરાક સુધી પહાચી જાય છે. તેના કારણે ફેન્સી ગોલ્ડફિશને જયારે તળાવમાં એક પૂંછડી ધરાવતી અન્ય ગોલ્ડફિશ સાથે રાખવામાં આવે, તો તેનો પૂરતો વિકાસ ન થાય કે પછી તેણે ભૂખમરો વેઠવાનો વારો આવે તેવું પણ બની શકે. પરિણામે, ગોલ્ડફિશને શરીરના આકાર, પ્રકાર તથા તરવામાં સામ્યતા ધરાવતી હોય તેવી ગોલ્ડફિશ જ સાથે રાખવી જોઇએ.
ગોલ્ડફિશમાં હકારાત્મક કૌશલ્યોનું સૂચન કરીને તેને જુદા-જુદા રંગના લાઇટ સિગ્નલનો પ્રતિભાવ આપતાં શીખવી શકાય છે.[૧૨] ગોલ્ડફિશની યાદશકિત ત્રણ મહિના સુધીની હોય છે અને તે વિવિધ આકારો, રંગો તથા અવાજો વચ્ચેનો તફાવત પારખી શકે છે.[૧૩] અન્ય એક પ્રયોગમાં એક મહિનાથી વધુ સમયની યાદશકિત નોંધાઇ હતી.[૧૪] ખોરાક સાથે સંકળાયેલા અમુક નિશ્ચિત રંગોમાં માછલીની પ્રતિક્રિયા ઘણી જ સ્પષ્ટ હોય છે.[૧૫] માછલીને જો રોજ નિયત સમયે ખોરાક આપવાનો ક્રમ જાળવી રાખવામાં આવે, તો સમય થતાં તે ખોરાક મળવાની રાહ જોવાનું શીખી જાય છે. હકારાત્મક કૌશલ્યોની તાલીમ આપવાથી ગોલ્ડફિશ લિમ્બો, સ્લેલોમ, ફેચ અને ફુટબોલ જેવી રમતો શીખી શકે છે.[૧૬]
ગોલ્ડફિશ તળાવ તથા ઢાંચો:M to ft સુધીની ઉંડાઇ ધરાવતા ધીમા પણ સતત વહેતા રહેતા જળમાં રહે છે. તેમની મૂળ આબોહવા ઉષ્ણકટીબંધીય થી સમઉષ્ણકટીબંધીય વિસ્તારો છે અને તે 6.0-8.0ની pH અને 5.0–19.0 dGH સખતાઇવાળા તાજા પાણીમાં રહે છે.
તે 40–106 °F (4–41 °C)થી લઇને થોડા ઉંચા તાપમાનમાં ટકી શકે છે. તે વધારે ઉષ્ણતામાન ધરાવતી ફિશ-ટેન્કમાં રહી શકતી નથી. ઉપરાંત તેની ટેન્કનું તાપમાન ખૂબ વધારે ન હોવું જોઇએ, તથા તેમાં ઓકિસજનની પૂરતી માત્રા હોવી જોઇએ, કારણ કે કેટલાંક લોકોનું માનવું છે કે ગરમી આ માછલી માટે દાહક હોય છે. જોકે, બહારના તળાવમાં ગોલ્ડફિશ 86 °F (30 °C)થી ઉંચા તાપમાનમાં પણ રહી શકતી હોય છે.
પાણીના તાપમાનમાં અચાનક થતો ફેરફાર ગોલ્ડફિશ સહિતની તમામ માછલીઓ માટે જીવલેણ સાબિત થઇ શકે છે. સ્ટોરમાંથી ખરીદેલી ગોલ્ડફિશને જે પાત્રમાં લવાઇ હોય, તે પાણીનું તાપમાન માછલીને જેમાં રાખવાની હોય તે તળાવ, ટેન્ક કે એકવેરિયમ જેટલું કરવા માટે તેને માછલીઓને તેમાં મુકવાની વીસેક મિનિટ પહેલાં તે પાણીમાં મુકી દેવું. જો બંને પાણી વચ્ચે તાપમાનનો બહુ મોટો તફાવત હોય, જેમ કે, રૂમનું તાપમાન 21 °C (70 °F) હોય, ત્યાંથી બગીચાના ઠંડા તળાવનું તાપમાન 4 °C (39 °F) ડિગ્રી હોય, તો પછી પાણીનું તાપમાન સરખું કરવાની આ પ્રક્રિયા દિવસો કે સપ્તાહો સુધી ચાલે છે.
ગોલ્ડફિશ તળાવ કે એકવેરિયમમાં ઉગતી વનસ્પતિ ખાતી હોવાથી પ્લાન્ટેડ એકવેરિયમમાંની ગોલ્ડફિશ તે વનસ્પતિ માટે મુસીબત બની શકે છે. માત્ર ક્રિપ્ટોકોરિન અને એનુબાયસ જેવી કેટલીક એકવેરિયમ માટેની વનસ્પતિની પ્રજાતિઓ જ ગોલ્ડફિશની હાજરીમાં જીવિત રહી શકે છે, પરંતુ તે સમયે તેની વિશેષ કાળજી લેવી પડે છે, જેથી તે જડમૂળથી ઉખડી ન જાય. પ્લાસ્ટિકના છોડ વધુ લાંબો સમય ટકે છે, પરંતુ તેની ડાળીઓનો સ્પર્શ માછલીને હાનિ પહાચાડી શકે છે.
પૂરતું પાણી અને યોગ્ય પોષણ મળે ત્યારે જ ગોલ્ડફિશની જાતીય પરિપકવતા વિકસે છે. મોટાભાગની ગોલ્ડફિશ મુખ્યત્વે તળાવમાં જ પ્રજોત્પત્તિ કરે છે. જો સારી સાર-સંભાળ લેવામાં આવે તો તે એકવેરિયમમાં પણ પ્રજોત્પત્તિ કરે છે, પણ નાના કદના પાત્રમાં આમ થતું નથી. તાપમાનમાં નોંધપાત્ર પલટો આવ્યા પછી, મોટા ભાગે વસંત ઋતુમાં પ્રજોત્પત્તિ કરે છે. નર માદાનો પીછો કરીને તેને ધક્કા મારીને ઇંડા મૂકવા માટે ઉશ્કેરે છે.
અન્ય તમામ સાઈપ્રિનિડની માફક ગોલ્ડફિશ પણ ઇંડા મુકે છે. તેના ઇંડા ચીકણાં હોય છે તથા તે કેબોમ્બા કે ઈલોડિયા જેવી પાણીની ગીચ વનસ્પતિઓને ચાટી જાય છે. બંધ તળાવ કે એકવેરિયમમાં મુકાયેલા ઇંડાને અન્ય ટેન્કમાં મુકી દેવા જોઇએ, કારણ કે પુખ્ત વયની માછલીઓ નાનાં બચ્ચાંઓને ખાઇ જાય છે. 48થી 72 કલાકમાં ઇંડામાંથી બચ્ચાં બહાર આવે છે.
સેવન (ફ્રાય) "બે ડોળા સાથે પાપણ" તરીકે વર્ણવી શકાય તેટલું લાંબુ હોય છે. તાજાં જન્મેલાં બચ્ચાં એક સપ્તાહની અંદર તેનો અંતિમ આકાર ધારણ કરવા માંડે છે. જોકે, પુખ્ત વયની ગોલ્ડફિશનો રંગ ધારણ કરવામાં એક વર્ષનો સમય લાગી જાય છે. ત્યાં સુધી તેમનો રંગ તેમના પૂર્વજો જેવો બદામી રહે છે. તેમના જીવનના પ્રથમ સપ્તાહમાં ફ્રાય ઝડપથી વૃદ્ધિ પામે છે. તેમના પર તેમના પર્યાવરણમાં પુખ્ત ગોલ્ડફિશ (અથવા અન્ય માછલી કે જંતુઓ) દ્વારા ખાઇ જવાનું જોખમ હોય છે.
કેટલીક ઊંચી સંકર ગોલ્ડફીશ તેના બદલાયેલા આકારને કારણે કુદરતી રીતે બ્રીડ થઇ શકતી નથી. હેન્ડ સ્ટ્રિપિંગ તરીકે ઓળખાતી કૃત્રિમ બ્રીડિંગ પદ્ધતિ કુદરતને મદદ કરી શકે છે પરંતુ જો તેને યોગ્ય રીતે અમલમાં ના મુકવામાં આવે તો તે માછલીને હાનિ પહોંચાડી શકે છે.
ગપ્પી, ગોલ્ડફિશ તથા કાર્પની અન્ય પ્રજાતિની એકવેરિયમમાં રાખવામાં આવતી કેટલીક માછલીઓને મચ્છરોનો ઉપદ્રવ ઘટાડવા માટે સ્થિર જળમાં નાંખવામાં આવે છે. વેસ્ટ નાઈલ વાઈરસના ફેલાવા પર રોક લગાવવા માટે પણ આ માછલીઓનો ઉપયોગ થાય છે. જોકે ગોલ્ડફિશ રાખવાથી સ્થાનિક ઈકોસિસ્ટમ પર તેની નકારાત્મક અસર પણ પડતી હોય છે.[૧૭]
કેટલાંક દેશોએ નાનાં વાતાવરણમાં વિકાસ રૂંધાઇ જવો, ડિઓકિસજિનેશન અને એમોનિયા નાઈટ્રાઈટનું ઝેર પ્રસરવાના જોખમને ધ્યાનમાં રાખીને પશુ કલ્યાણકારી કાનૂન હેઠળ ફિશબાઉલ્સ પર પ્રતિબંધ મુકી દીધો છે. ઓકિસજનની વધારે જરૂરિયાત અને વધુ પ્રમાણમાં કચરો ઠાલવવાના વલણને કારણે ગોલ્ડફિશ માટે આ પાત્ર યોગ્ય નથી.[૧૮]
ઘણાં દેશોમાં કાર્નિવલ અને મેળાના આયોજકો પ્લાસ્ટિકની બેગમાં ઈનામરૂપે ગોલ્ડફિશ આપે છે. 2005ના અંત ભાગમાં રોમ, ઈટાલીએ કાર્નિવલમાં ઇનામરૂપે ગોલ્ડફિશ તથા અન્ય પ્રાણીઓ આપવા પર પ્રતિબંધ મુકી દીધો છે. પ્રાણીઓ પર થતી ક્રૂરતાનું કારણ આગળ ધરીને ’ગોલ્ડફિશ બાઉલ પર પણ પ્રતિબંધ મૂકી દીધો છે.[૧૯] યુનાઇટેડ કિંગડમમાં સરકારે તેના એનિમલ વેલફેર બિલના ભાગ રૂપે આ પ્રથા પર પ્રતિબંધ મુકવાની દરખાસ્ત કરી હતી. [૨૦][૨૧] જો કે તેમાં માત્ર બાળકોને ઇનામ તરીકે ગોલ્ડફિશ આપવા પર પ્રતિબંધ મુકવા સુધીનો જ સુધારો થઇ શક્યો હતો.[૨૨]
જાપાનમાં ઉનાળાના તહેવારો અને એનિચિની ધાર્મિક રજાઓ દરમિયાન ગોલ્ડફિશ સ્કૂપગ નામની પરંપરાગત રમત રમાય છે, જેમાં ખેલાડી વિશિષ્ટ સ્કૂપરની મદદથી ગોલ્ડફિશને બહાર નીકાળે છે. કેટલીક વખત ગોલ્ડફિશના વિકલ્પરૂપે ઉછળતા રહેતા બાઉન્સી બોલથી રમવામાં આવે છે.
ગોલ્ડફિશ ખાદ્ય માછલી હોવા છતાં તે ભાગ્યે જ ખવાય છે. અમેરિકાના કોલેજના વિદ્યાર્થીઓ વર્ષો સુધી સ્ટન્ટ કરી દેખાડવા તેમજ કોલેજમાં કોઇ ગ્રૂપમાં સામેલ થવાની પૂર્વ પ્રક્રિયા રૂપે ગોલ્ડફિશ ગળી જતા. આ પ્રકારનો પ્રથમ બનાવ 1939માં હાર્વર્ડ યુનિર્વિસટીમાં નોંધાયો હતો.[૨૩] દાયકાઓ વીત્યા બાદ તેનું ચલણ ઘટી ગયું. આજે તો ભાગ્યે જ આવું પરાક્રમ કરવામાં આવે છે.
|accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate=, |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |first૧= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૧= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |date= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) ગોલ્ડફિશ એ (કેરેસિયસ ઓરેટસ ઓરેટસ ) સાઈપ્રિનિડે કુળની સાઈપ્રિનિફોર્મસ વર્ગની તાજા પાણીની માછલી છે. પ્રારંભમાં જે માછલીઓનો ઉછેર કરવામાં આવતો હતો, તેમાંની તે એક છે તેમજ સામાન્યતઃ એકવેરિયમમાં રખાતી માછલીઓ પૈકીની એક છે.
தங்கமீன் (goldfish, Carassius auratus) நன்னீரில் வாழும் மீன் ஆகும். இது சைப்பிரினிடே குடும்ப வகையை சேர்ந்தது. ஆரம்ப காலத்திலிருந்து இம்மீன் வீடுகளில் வளர்க்கப்பட்டது. மேலும் பொதுவாக இவை மீன் தொட்டிகளில் வைக்கப்படும் மீன் ஆகும் .
ஒப்பீட்டளவில் கெண்டை குடும்பத்தின் சிறிய அங்கத்தவரான தங்கமீனானது (கொய் கெண்டை, குரூஸின் கெண்டை ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது), கிழக்கு ஆசியாவை பிறப்பிடமாக கொண்ட குறைவான வண்ணமுடைய கெண்டை மீனின் வீட்டில் வளர்க்கப் பழக்கப்படுத்தப்பட்ட வகையாக உள்ளது. இது ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னர் முதன்முதலாக சீனாவில் வீடுகளில் வளர்க்கப்பட்டது. மேலும் இதன் வேறுபட்ட இனங்கள் விருத்தி செய்யப்பட்டு வருகிறது. தங்க மீன்களின் இனங்கள் அவற்றின் அளவு, உடல் வடிவம், மீன் துடுப்பு கட்டமைப்பு மற்றும் நிறத்தை (வெவ்வேறு கலவைகளானா வெள்ளை, மஞ்சள், ஆரஞ்சு, சிவப்பு, பழுப்பு, கருப்பு) பொறுத்துப் பெரிதும் வேறுபடும்.
தங்க மீன்களின் மாறும் தன்மையானது பொதுவாக ஏனைய சைபிரிட் இனங்களில் அதாவது பொதுவான கெண்டைகள், ஐரோப்பிய மீன் வகைகளிலிருந்து எழுந்தது.
பல நூற்றாண்டுகளாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட வளர்ப்பு முறைகளில் மேற்கொள்ளப்படும் இனப்பெருக்கத்தால் வேறுபட்ட நிறங்களில் உள்ள பல வகை மீன்கள் பெறப்படுகின்றன. அதில் சில வழமையான தங்க நிறத்தில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டதாக இருக்கிறது. மேலும் சில உடல் வடிவங்களும், துடுப்பு, கண் என்பனவும் மாறுபட்டுக் காணப்படும். சில வகை தங்க மீன்கள் தொட்டிகளில் மட்டுமே வளரும். இவை மற்றைய நீர் நிலைகளில் உள்ள தங்க மீன்களில் இருந்து வேறுபட்டிருக்கும். தற்காலத்தில் சீனாவில் 300 இனங்கள் அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளது. பெரும்பான்மையான தங்கமீன்கள் சீனாவில் இருந்தே உற்பத்தியாகின்றன. சில பிரதான வகைகளாவன:
2008 ஏப்ரல் மாதம், மிக பெரிய தங்க மீனாக 19 அங்குலம் (49 செமீ ) உடைய தங்க மீன் நெதர்லாந்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாக பிபிசியால் அறிவிக்கப்பட்டது. இதேவேளை இங்கிலாந்தில் தொட்டியில் செல்லப்பிராணியாக வளர்க்கப்பட்ட "கோல்டி" என்ற பெயர் கொண்ட தங்கமீன் 15 அங்குலம் (38 செமீ ) உம், 0.91கிலோகிராம் நிறை கொண்டதாகவும் இருந்தது. இது நெதர்லாந்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட தங்க மீனுக்கு அடுத்தபடியாக உலகின் இரண்டாவது பெரிய தங்க மீன் ஆகும்.
தங்க மீன்கள் பார்வை திறன் கொண்ட மென் வகை ஆகும். இவை நான்கு வகையான கூம்பு செல்களை கொண்டுள்ளதுடன் சிவப்பு, பச்சை, நீலம், ஊதா ஆகிய வேறுபட்ட நிறங்களை உணரக்கூடியது. இதற்கு நான்கு வேறுபட்ட முதன்மை நிறங்களை பிரித்தறியும் திறன் உள்ளது.
தங்கமீன் வலுவான துணை கற்றல் திறன்களையும், அதே போல் சமூக கற்றல் திறன்களையும் கொண்டுள்ளது. அதுமட்டுமல்லலாது, தங்கள் காட்சி கூர்மையால் தனிப்பட்ட மனிதர்கள் வேறுபடுத்தி அடையாளம் காண்கிறது. உரிமையாளர்களை காணும் போது இதன் செயற்பாடு வேறுபடும் (தொட்டியை சுற்றி வேகமாக நீச்சலடித்தல், உணவுக்காக வாயை அசைத்தல்) மற்ற மக்கள் தொட்டி அணுகும் போது மறைந்து கொள்ளவும் செய்யும்.
தங்க மீன்களுக்கு மூன்று மாதத்திற்கு நினைவக சுழற்சி இருக்கும் மற்றும் பல்வேறு வடிவங்கள், நிறங்கள் மற்றும் ஒலிகள் வேறுபடுத்தி அறியும் திறன் உள்ளது .நேர்மறை வலுவூட்டல் பயன்படுத்தி, வேறுபட்ட நிறங்களை கொண்ட ஒளி சமிஞ்சைகளை அடையாளம் காண பயிற்று விக்க முடியும். அதன் உணவோடு தொடர்பு பட்ட நிறங்களுக்கு கூடுதலான பதில் தருவதாக அதன் செயற்பாடுகள் இருக்கும்.
தங்கமீன் (goldfish, Carassius auratus) நன்னீரில் வாழும் மீன் ஆகும். இது சைப்பிரினிடே குடும்ப வகையை சேர்ந்தது. ஆரம்ப காலத்திலிருந்து இம்மீன் வீடுகளில் வளர்க்கப்பட்டது. மேலும் பொதுவாக இவை மீன் தொட்டிகளில் வைக்கப்படும் மீன் ஆகும் .
ஒப்பீட்டளவில் கெண்டை குடும்பத்தின் சிறிய அங்கத்தவரான தங்கமீனானது (கொய் கெண்டை, குரூஸின் கெண்டை ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது), கிழக்கு ஆசியாவை பிறப்பிடமாக கொண்ட குறைவான வண்ணமுடைய கெண்டை மீனின் வீட்டில் வளர்க்கப் பழக்கப்படுத்தப்பட்ட வகையாக உள்ளது. இது ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னர் முதன்முதலாக சீனாவில் வீடுகளில் வளர்க்கப்பட்டது. மேலும் இதன் வேறுபட்ட இனங்கள் விருத்தி செய்யப்பட்டு வருகிறது. தங்க மீன்களின் இனங்கள் அவற்றின் அளவு, உடல் வடிவம், மீன் துடுப்பு கட்டமைப்பு மற்றும் நிறத்தை (வெவ்வேறு கலவைகளானா வெள்ளை, மஞ்சள், ஆரஞ்சு, சிவப்பு, பழுப்பு, கருப்பு) பொறுத்துப் பெரிதும் வேறுபடும்.
தங்க மீன்களின் மாறும் தன்மையானது பொதுவாக ஏனைய சைபிரிட் இனங்களில் அதாவது பொதுவான கெண்டைகள், ஐரோப்பிய மீன் வகைகளிலிருந்து எழுந்தது.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಔರಾಟಸ್ ಔರಾಟಸ್ ) ಎಂಬುದು, ಸಿಪ್ರಿನಿಫಾಮ್ಸ್ ಕುಟುಂಬದಡಿ ಬರುವ ಸಿಪ್ರಿನಿಡೈ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ತಾಜಾನೀರಿನ ಮೀನಾಗಿದೆ. ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ಪಳಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಕೂಡ ಒಂದು. ಅಲ್ಲದೇ ಇದು ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಅಕ್ವೇರಿಯಂನಲ್ಲಿ ಇಡಬಹುದಾದಂತ ಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.
ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಇವುಗಳು ಕಾರ್ಪ್(ಸೀನೀರು ಮೀನು) ಮೀನುಗಳ ಜಾತಿಯ ಸಣ್ಣ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದೆ.(ಇದರಲ್ಲಿ ಕೋಯ್ ಕಾರ್ಪ್ ಹಾಗು ಕ್ರೂಷನ್ ಕಾರ್ಪ್ ಗಳೂ ಸೇರಿವೆ). ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಪೂರ್ವ ಏಷಿಯಾದ (ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ) ಗಾಢ-ಬೂದು/ಆಲಿವ್/ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಕಾರ್ಪ್ ಮೀನುಗಳ ಪಳಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ರೂಪಾಂತರವಾಗಿದೆ. (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಔರಾಟಸ್ ). ಇವುಗಳು 17ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತಾರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಯುರೋಪ್ ನಲ್ಲಿ ಪರಿಚಿತಗೊಂಡವು. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ರೂಪಾಂತರಗಳು ಕೂಡ ಇತರ ಸಿಪ್ರಿನಿಡ್ ಜಾತಿಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾರ್ಪ್ ಹಾಗು ಟೆನ್ಚ್. ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ವೈವಿಧ್ಯಗಳಿವೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗರಿಷ್ಠ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:In to cmರಷ್ಟು ಉದ್ದ ಹಾಗು ಗರಿಷ್ಠ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:Lb to kgರಷ್ಟು ಗಾತ್ರದವರೆಗೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು, ಆದಾಗ್ಯೂ ಇದು ಬಹಳ ವಿರಳವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಮೇಲೆ ಹೇಳಲಾಗಿರುವ ಉದ್ದ ಹಾಗು ಗಾತ್ರಕ್ಕಿಂತ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಮಾತ್ರ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲವು. ಅತ್ಯಂತ ಅನುಕೂಲಕರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ 40ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ವರ್ಷಗಳು ಬದುಕಬಲ್ಲದು;[೨] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಆರರಿಂದ ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಬದುಕುತ್ತದೆ.
ಪ್ರಾಚೀನ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ,ಕಾರ್ಪ್ ಮೀನಿನ ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳನ್ನು (ಒಟ್ಟಾಗಿ ಏಶಿಯನ್ ಕಾರ್ಪ್ಸ್ ಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ) ಒಗ್ಗಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಆಹಾರ ಮೀನುಗಳೆಂದು ಸಾಕಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೂದು ಅಥವಾ ಬೆಳ್ಳಿ ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಕೆಂಪು, ಕಿತ್ತಳೆ ಅಥವಾ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ರೂಪಾಂತರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಮರಿಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ; ಇದು ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಜಿನ್ ರಾಜವಂಶ(265–420)ದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.[೩]
ಟ್ಯಾಂಗ್ ರಾಜವಂಶದ (618–907) ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಪ್ ಗಳನ್ನು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗು ನೀರಿನ ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕುವುದು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ತಳಿಯ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಬದಲಾವಣೆಯಲ್ಲಿ, ಬೆಳ್ಳಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣದ(ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಹಳದಿಬಣ್ಣ ಬೆರೆತ ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣ) ಮರಿಗಳು ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಜನರು ಬೆಳ್ಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮೀನುಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣದ ಮೀನುಗಳನ್ನು, ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ನೀರಿನ ಇತರ ಜಲರಾಶಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು ಸಾಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಅತಿಥಿಗಳ ಆಗಮನದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಅವುಗಳನ್ನು ಸಣ್ಣ ಧಾರಕಗಳಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೪][೫]
ಕಳೆದ 1162ರಲ್ಲಿ ,ಸಾಂಗ್ ರಾಜವಂಶದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಞಿ, ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣದ ಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು, ಕೊಳದ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಆದೇಶ ನೀಡಿದಳು. ಆ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಲೇ, ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ಕುಟುಂಬದ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೆಯವರು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಚಿನ್ನದ(ಹಳದಿ) ಬಣ್ಣದ ಮೀನು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಸಾಕದಂತೆ ನಿಷೇಧ ಹೇರಲಾಗಿತ್ತು, ಏಕೆಂದರೆ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ಬಣ್ಣವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಇದೇ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗಿಂತ ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣದ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ತಳಿವಿಜ್ಞಾನದ ಪ್ರಕಾರ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಸಾಕುವುದು ಬಹಳ ಸುಲಭ.[೬]
ಇತರ ಬಣ್ಣಗಳುಳ್ಳ ಮೀನುಗಳ ಲಭ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ (ಕೆಂಪು ಹಾಗು ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ) ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ 1276ರಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲಾಯಿತು. ಅಲಂಕಾರಿಕ ಬಾಲವುಳ್ಳ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಲಭ್ಯವಾಗಿದ್ದನ್ನು ಮಿಂಗ್ ರಾಜವಂಶದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ. ಜಪಾನ್ ದೇಶಕ್ಕೆ 1502ರಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು.ಇಲ್ಲಿ ರೂಕಿನ್ ಮತ್ತು ಟೋಸಾಕಿನ್ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ಇಸವಿ 1611ರಲ್ಲಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಪೋರ್ಚುಗಲ್ ಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು. ನಂತರ ಇಲ್ಲಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ಯುರೋಪಿನ ಇತರ ಭಾಗಗಳಿಗೂ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು.[೪]
ಇಸವಿ 1620ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು, ಅವುಗಳ ಲೋಹದಂತಹ ಶಲ್ಕಗಳು ಹಾಗು ಅದೃಷ್ಟ ಹಾಗು ಸುಯೋಗವನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುತ್ತದೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಇವುಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಯುರೋಪ್ ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮನ್ನಣೆ ಗಳಿಸಿದ್ದವು. ಮದುವೆಯಾದ ಮೊದಲ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯಾದ ಗಂಡಸರು ತಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿಯರಿಗೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ್ನು ನೀಡುವುದು ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಯಿತು, ಇದು ಮುಂಬರುವ ವರ್ಷಗಳು ಸಮೃದ್ದಿಯಿಂದ ಕೂಡಿರಲೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಂಕೇತವಾಗಿತ್ತು. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಅಧಿಕವಾಗಿ ಲಭ್ಯವಾಗತೊಡಗಿದಾಗ ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯ ತನ್ನ ಮಹತ್ವ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತು.
ಕಳೆದ 1850ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕಾಗೆಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು. ಅದಲ್ಲದೇ ಇದು ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ಅಮೇರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಗಳಿಸಿತು.[೭][೮]
ಪ್ರಷನ್ ಕಾರ್ಪ್ ಗಳು (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಜಿಬೆಲಿಯೊ ) ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದವು. ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕೆಲವು ಮೂಲಗಳು ಕ್ರೂಷನ್ ಕಾರ್ಪ್ (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಕರಾಶಿಯಸ್ )ಗಳು ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯದಲ್ಲಿದ್ದ ರೂಪಾಂತರಗಳೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿವೆ.(ಹೊಮ್ಮೀನಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಸರು ಕರಾಶಿಯಸ್ ) ಎರಡು ಜಾತಿಗಳು ಸಾದೃಶ್ಯತೆ ಹೊಂದಿದ್ದರೂ, ಈ ಕೆಳಕಂಡ ಲಕ್ಷಣಗಳ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ:
ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವಾಗ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಆಲಿವ್ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೀನುಗಳಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾದ ಪೀಳಿಗೆಯು ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ.
ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸಾಕುತ್ತಿರುವ ಮೀನುಗಳು ಹಲವಾರು ಬಣ್ಣ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ತೋರಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಮೂಲತಃ ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೀನಿನ "ಚಿನ್ನದ" ಬಣ್ಣದ ಗುಂಪಿನಿಂದ ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೇ ವಿವಿಧ ಗಾತ್ರ,ಆಕಾರದ ರೆಕ್ಕೆ ; ಹಾಗು ಕಣ್ಣಿನ ರಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯ ಇರುವ ಮೀನುಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಅತಿರೇಕವೆನ್ನುವಂತೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳು ಕೇವಲ ಅಕ್ವೇರಿಯಂಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಅವು "ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯ" ಮೂಲ ಉಪಜಾತಿಗಳಿಗಿಂತ ದುರ್ಬಲವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕೆಲವು ಪ್ರಬೇಧಗಳು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಶುಬುನ್ಕಿನ್. ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ಉಪಜಾತಿಗಳೆಂದರೆ:
ಚೀನೀ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು 4 ಪ್ರಮುಖ ವಿಧಗಳಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ವರ್ಗೀಕರಣವು ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಬಹಳ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ, ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ವರ್ಣಮಯ ಹಾಗು ತುಂಬ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಹೊಂಡದಲ್ಲಿ ಸಾಕಿ ಬೆಳೆಸಬಹುದಾದಂತಹ ಜನಪ್ರಿಯ ಮೀನುಗಳಾಗಿವೆ. ಹೊರಾಂಗಣ ಕೊಳ ಅಥವಾ ನೀರಿನ ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ, ಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿ ಮಂಜಿನ ರೂಪವಿದ್ದರೆ, ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಆಮ್ಲಜನಕವಿರುವವರೆಗೆ , ಹಾಗು ಕೊಳದಲ್ಲಿನ ನೀರು ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟುವವರೆಗೂ ಬದುಕಬಲ್ಲವು. ಸಾಮಾನ್ಯ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಲಂಡನ್ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಸ್ಟಲ್ ಶುಬುನ್ ಕಿನ್ ಗಳು, ಜಿಕಿನ್, ವಕಿನ್, ಕಾಮೆಟ್ ಹಾಗು ಕೆಲವು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಯಾದ ಫ್ಯಾನ್ ಟೇಲ್ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು, ತಾಪಮಾನ ಹಾಗು ಉಪೋಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನವಿರುವಂತಹ ಹೊಂಡದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಪೂರ್ತಿ ಇರಿಸಬಹುದು. ಮೂರ್, ವೇಲ್ ಟೇಲ್, ಒರಾಂಡ ಹಾಗು ಲಯನ್ ಹೆಡ್ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ಬೇಸಿಗೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ಉಷ್ಣವಲಯದಂತಹ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಇರಿಸಬಹುದು.
ಸಣ್ಣದರಿಂದ ದೊಡ್ಡ ಕೊಳಗಳೂ ಸಹ ಮೀನು ಸಾಕಲು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟುವಿಕೆಯನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಕನಿಷ್ಠ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:Cm to inರಷ್ಟು ಅಡಿ ಆಳವಾದರೂ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಚಳಿಗಾಲದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯವಾಗುತ್ತವೆ,ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಕೊಳದ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ; ಅವುಗಳು ವಸಂತ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗುತ್ತವೆ. ತ್ಯಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿ ಕೊಳವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛವಿರಿಸಲು ಶೋಧಕವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸಸ್ಯಗಳು ಶುದ್ಧೀಕರಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವುದರಿಂದ ಹಾಗು ಮೀನುಗಳಿಗೆ ಆಹಾರದ ಮೂಲಗಳಾಗುವುದರಿಂದ ಸಸ್ಯಗಳು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿವೆ. ಸಸ್ಯಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಆಮ್ಲಜನಕದ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಉಪಯುಕ್ತವೆನಿಸುತ್ತವೆ.
ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಜೊತೆಗಿರುವ ಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ, ರಡ್, ಟೆನ್ಚ್, ಆರ್ಫ್ ಹಾಗು ಕೊಯ್ನಂತಹ ಮೀನುಗಳು ಸೇರಿವೆ, ಆದರೆ ನಂತರ ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಗಮನ ಹರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಮ್ ಶಾರ್ನ್ ಮೃದ್ವಂಗಿಗಳು ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಯಾವುದೇ ಪಾಚಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದರ ಮೂಲಕ ಅತ್ಯಂತ ಉಪಾಕಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಸಂಖ್ಯಾ ನಿಯಂತ್ರಣದ ಕೆಲವು ರೀತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಬಲ್ಲವು. ಆರ್ಫೆಯಂತಹ ಮೀನುಗಳು, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನುಂಗಿಹಾಕುತ್ತವೆ.
ಸ್ಟೆರೈಲ್ ಮಿಶ್ರ ಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಲು ಕೊಯ್ ಕೂಡ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನೊಡನೆ ತಳಿ ಮಿಶ್ರ ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.(ಸಂಕರಿಸಬಹುದು).
ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾರ್ಪ್ ಗಳಂತೆ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ತಮ್ಮ ಹಿಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹಾಗು ತಮ್ಮ ಕಿವಿರುಗಳ ಮೂಲಕ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ತ್ಯಾಜ್ಯವನ್ನು ಹೊರಹಾಕುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಮೂಲಕ ನೀರಿಗೆ ಹಾನಿಕರ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ಸ್ವಲ್ಪಕಾಲದಲ್ಲೇ ಈ ತ್ಯಾಜ್ಯ ವಸ್ತುಗಳು ವಿಷವಾಗುವ ಹಂತದವರೆಗೆ ತಲುಪುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲವು. ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಾಗು ಕಾಮೆಟ್ ಜಾತಿ ಮೀನುಗಳಿಗೆ, ಪ್ರತಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗೆ ಸುಮಾರು 20 US gallons (76 l; 17 imp gal)ರಷ್ಟು ನೀರಿನ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು. ಅಲಂಕಾರಿಕ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಲ್ಲಿ (ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ),ಪ್ರತಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ 10 US gallons (38 l; 8.3 imp gal) ರಷ್ಟು ನೀರನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು. ನೀರಿನ ಮೇಲ್ಮೈ ಪ್ರದೇಶವು, ಎಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದ ಆಮ್ಲಜನಕವು ಪಸರಿಸಿ ಚದುರಿ,ನೀರಿನಲ್ಲಿ ದ್ರವೀಕರಣಗೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಯಮದ ಪ್ರಕಾರ 1 square foot (0.093 m2)ರಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು. ನೀರನ್ನು ಪಂಪ್ ಮಾಡುವ ವಿಧಾನ,ಶೋಧಕದ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ನೀರುಬುಗ್ಗೆಯ ಸಕ್ರಿಯ ವಾತನಗೊಳಿಸುವ ವಿಧಾನದ ಮೂಲಕ ಮೇಲ್ಮೈ ಕನಿಷ್ಠ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಬಹುದು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು ತಣ್ಣೀರಿನ ಮೀನು ಎಂದು ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲದೇ ಇವು ತಾಪಮಾನವಿಲ್ಲದ ಅಕ್ವೇರಿಯಂಗಳಲ್ಲಿ, ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಹಿತಕರವಾದ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿ ಬದುಕಬಲ್ಲವು. ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ, ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿ ಉಂಟುಮಾಡುವ ತೀವ್ರಗತಿಯ ಬದಲಾವಣೆಗಳು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಚಳಿಗಾಲದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಛೇರಿ ಕಟ್ಟಡಗಳಲ್ಲಿ ತಾಪಮಾನ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು)ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಟ್ಯಾಂಕ್ ಗಳು ಅವುಗಳ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು. ಹೊಸ ನೀರು, ಬೇರೆ ತಾಪಮಾನ ಹೊಂದಿರಬಹುದಾದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ನೀರನ್ನು ಬದಲಿಸುವಾಗ ಗಮನವಹಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. 10 °C (50 °F)ಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ತಾಪಮಾನವು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳಿಗೆ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾಗಿದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಾಗು ಕಾಮೆಟ್ ಮೀನುಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲೂ ಬದುಕಬಲ್ಲವು. ಅತ್ಯಂತ ಗರಿಷ್ಠ ತಾಪಮಾನಗಳು (30 °C (86 °F)ಗೂ ಅಧಿಕ ತಾಪಮಾನವೂ ಕೂಡ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡಬಹುದು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪರಾವಲಂಬಿ ಜೀವಿಗಳ ಜೀವನ ಚಕ್ರವನ್ನು ವರ್ಧಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅಧಿಕ ತಾಪಮಾನ ಪ್ರೋಟೋಜೋವನ್ ದ ಆವರಿಸುವಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೋರಾಡಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಬಹುದು —ಹೀಗೆ ತ್ವರಿತಗತಿಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕಬಹುದು. 20 °C (68 °F) ರಿಂದ 22 °C (72 °F)ವರೆಗಿನ ತಾಪಮಾನವು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿರುತ್ತವೆ.[೯]
ಎಲ್ಲಾ ಮೀನುಗಳ ಮಾದರಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಮೈದಡವುದನ್ನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು ಮುಟ್ಟುವುದು ಅದರ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾನಿಕರವಾಗಬಹುದು, ಏಕೆಂದರೆ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯ ಅಥವಾ ನೀರಿನಲ್ಲೇ ಜನಿಸಿದಂತಹ ಪರಾವಲಂಬಿ ಜೀವಿಗಳಿಂದ ಮೀನಿನ ಚರ್ಮವು ಸೋಂಕಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಅದರ ಸುರಕ್ಷಿತ ಲೋಳೆ ಕವಚಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯುಂಟಾಗಬಹುದು ಅಥವಾ ಅದು ಕಳಚಿ ಬೀಳಬಹುದು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಆಹಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಬಂದು ಜನರಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಮನುಷ್ಯರು ನೀಡುವ ಆಹಾರದ ಸಣ್ಣ ಉಂಡೆಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಚೂರುಗಳನ್ನು ಅವರಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಲು ತರಬೇತಿ ನೀಡಬಹುದು ಅಥವಾ ಪಳಗಿಸಬಹುದು. ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾಳಜಿವಹಿಸದಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಬೇಗನೆ ಸಾಯುತ್ತವೆ.[೧೦]
ನಿರ್ಬಂಧದಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯು 10 ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿರಬಹುದು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಕೆಲಕಾಲದವರೆಗೆ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟರೆ, ಕ್ರಮೇಣವಾಗಿ ಅವುಗಳು ಬೂದು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವವರೆಗೂ ಅವುಗಳ ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾನವರ ಚರ್ಮ ಹೇಗೆ ಬಿಸಿಲಿನಿಂದ ಕಂದು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೋ, ಅದೇ ಮಾದರಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ವರ್ಣ ದೃವ್ಯವನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿಮಾಡುತ್ತವೆ. ಮೀನುಗಳು ವರ್ಣ ದೃವ್ಯವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ವರ್ಣಕಣಕೋಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಇವು ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಪ್ರತಿಫಲನಗೊಂಡು ಮೀನಿಗೆ ಬಣ್ಣವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಬಣ್ಣವು ಅವುಗಳ ಕೋಶಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಬಣ್ಣವಿದೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ, ಎಷ್ಟು ವರ್ಣದ್ರವ್ಯ ಕಣಗಳಿವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ, ಜೊತೆಗೆ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯವು ಕೋಶದೊಳಗೆ ಗುಂಪಾಗಿವೆಯೇ ಅಥವಾ ಕೋಶದ್ರವ್ಯದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಹರಡಿವೆಯೇ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಧರಿತವಾಗುತ್ತದೆ.
ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಅವುಗಳ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ವಲ್ಕವಂತವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಜೀವಿಗಳು, ಕೀಟಗಳು ಹಾಗು ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಸೇರಿರುತ್ತವೆ.ಅವುಗಳು ಸರ್ವಭಕ್ಷಕವಾಗಿದ್ದು, ವಿವಿಧ ತಾಜಾ ತರಕಾರಿಗಳು ಹಾಗು ಹಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಪ್ರಮುಖಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಆಹಾರದ ಚೂರುಗಳು ಅಥವಾ ಆಹಾರದ ಉಂಡೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.
ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೀನುಗಳಂತೆ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಸಮಯಾನುವರ್ತಿಯಾಗಿ ಆಹಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಬೇಡವೆನಿಸುವವರೆಗೆ ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಧಿಕ ಆಹಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ, ಪ್ರೋಟೀನ್ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಜೀರ್ಣವಾಗದ ಕಾರಣ ಅವುಗಳು ಹೆಚ್ಚು ತ್ಯಾಜ್ಯವನ್ನು ಹಾಗು ಮಲಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿಸರ್ಜಿಸುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಸಲ ಮೀನುಗಳ ಮಲಕುಳಿಯಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟ ಮಲವಿಸರ್ಜನೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಿಂದಿದೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ಮೂರರಿಂದ ನಾಲ್ಕು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ತಿನ್ನುತ್ತವೆಯೋ ಅಷ್ಟನ್ನು ಮಾತ್ರ ತಿನ್ನಿಸಬೇಕು, ದಿನದಲ್ಲಿ ಎರಡಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬಾರಿ ಆಹಾರವನ್ನು ನೀಡಬಾರದು.
ಅತಿಯಾಗಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದರಿಂದ, ಕರಳುಗಳು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ಬಿರಿದುಹೋಗುವುದರ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳಿಗೆ ಹಾನಿಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ. ಕರುಳಿನ ಅಂಗಪ್ರದೇಶವು ಸುರುಳಿಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿರುವಂತಹ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಲ್ಲಿ, ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಹೊಸ ರೂಕಿನ್, ಫ್ಯಾನ್ ಟೇಲ್, ಒರಾಂಡ, ಲಯನ್ ಹೆಡ್ ಅಥವಾ ಇತರ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುವವರು, ಅವುಗಳಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಆಹಾರ ಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಾಗಿಯೇ ತಯಾರಾದಂತಹ ಆಹಾರಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾದ ಮೀನುಗಳ ಆಹಾರಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರೋಟೀನ್ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಹೆಚ್ಚು ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದನ್ನು ಎರಡು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ— ತೇಲುವಂತಹ ಆಹಾರದ ಚೂರುಗಳು, ಹಾಗು ಮುಳುಗುವಂತಹ ಆಹಾರದ ಉಂಡೆಗಳು. ಉತ್ಸಾಹಶೀಲರು, ಚಿಪ್ಪುಳ್ಳ ಬಟಾಣಿಗಳ (ಸಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆಯದಿರುವ) ಜೊತೆಗೆ, ಹಸಿರು ಎಲೆಯ ತರಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ, ಹಾಗು ಎರೆಹುಳಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಈ ಪೂರಕ ಆಹಾರವನ್ನು ನೀಡಬಹುದು. ಎಳೆಯ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ತಮ್ಮ ಆಹಾರದ ಜೊತೆಗೆ ಲವಣಯುಕ್ತ ಸೀಗಡಿಗಳ ಆಹಾರ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನೂ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಆಹಾರದ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
ಅಲಂಕಾರಿಕ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು, ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಹೊಂದಿರುವ ಗಾಢವಾದ ಬಣ್ಣದ ಕಾರಣದಿಂದ ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಅಸಂಭವವಾಗಿದೆ; ಆದಾಗ್ಯೂ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ಮೀನಿನ ಜಾತಿಗಳಾದ ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಶುಬುನ್ಕಿನ್ ನಂತಹ ಮೀನುಗಳು ತಮ್ಮ ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಚರರೊಂದಿಗೆ ಜೊತೆಗೆ ಸೇರಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ಹಾಕುವವರೆಗೂ ಬದುಕುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಾಗು ಕಾಮೆಟ್ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಕೊಳಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಯಾವುದೇ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನೂ ಸಹ ಪಡೆಯಬಹುದು.
ಕೊಳಕ್ಕೆ ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಆಗಮನದಿಂದ ನೀರಿನ ಇತರ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಉಂಟಾಗಬಹುದು. ಮೂರು ಪೀಳಿಗೆಗಳೊಳಗೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಬಹುಪಾಲು ಮೊಟ್ಟೆಗಳು, ಅವುಗಳ ಸಹಜ ಬಣ್ಣವಾದ ಆಲಿವ್ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ಪ್ರತ್ಯಾವರ್ತನಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಕಾರ್ಪ್ ನ ಕೆಲವು ಇತರ ಜಾತಿಗಳೊಡನೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ್ನು ಸಂಕರೀಸಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಪ್ರಷನ್ ಕಾರ್ಪ್ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ ಮೂಲರೂಪವಾಗಿದ್ದರೂ, ಕೆಲವೊಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ, ಇವುಗಳನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಜಾತಿಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಭಿನ್ನತೆಗಳೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.[೧೧]
ನಡವಳಿಕೆಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ವಿವಿಧ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತದಲ್ಲದೆ, ಅಲ್ಲದೇ ಅವುಗಳ ನಡವಳಿಕೆಯು ಅವುಗಳ ಮಾಲೀಕರ ಒಗ್ಗಿಸುವಿಕೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಪ್ರಬಲ ಸಹಜೀವನ ಕಲಿಯುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳನ್ನು, ಹಾಗು ಸಂಗಜೀವಿಯಾಗಿರುವುದನ್ನು ಕಲಿಯುವ ಕೌಶಲವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ . ಇದರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯ ತೀಕ್ಷಣತೆಯು, ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿವಿಧ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತಿಳಿಯುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಮೀನುಗಳು ಮಾಲೀಕರು, ಮೀನುಗಳು ಅವರಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತವೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದು,(ಗ್ಲಾಸ್ ನ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಈಜಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು, ಟ್ಯಾಂಕ್ ನ ಸುತ್ತಲೂ ವೇಗವಾಗಿ ಈಜುವುದು, ಹಾಗು ಟ್ಯಾಂಕ್ ನ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಬಂದು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಾಯಿಚಾಚುವುದು) ಬೇರೆಯವರು ಟ್ಯಾಂಕ್ ನ ಬಳಿ ಬಂದಾಗ ಮಾಲೀಕರು ಮರೆಯಾಗಿ ಇದನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಬಹುದಾಗಿದೆ. ಕಾಲಾನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ತಮ್ಮ ಮಾಲೀಕರು ಹಾಗು ಇತರ ಜನರ ಜೊತೆ ಒಡನಾಟವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನೀರಿನ ಟ್ಯಾಂಕ್ (ಸಂಗ್ರಹಾರದ)ಬಳಿ ಮಾಲೀಕರು ಬಂದಾಗ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ "ಬೇಡುತ್ತವೆ".
ಕಣ್ಣಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಕುಟುಂಬದ ಒಬ್ಬ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸದಸ್ಯ ಹಾಗು ಆತನ ಒಬ್ಬ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಧ್ವನಿಗೆ, ಅಥವಾ ಶಬ್ದದ ಕಂಪನಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ್ದು ಸಾಬೀತಾಯಿತು. ಈ ನಡವಳಿಕೆ ಬಹಳ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಮೀನು ಶಬ್ದದ ಕಂಪನಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಏಳು ಜನರಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಇಬ್ಬರ ಧ್ವನಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ್ದು ವಿಶೇಷವಾಗಿತ್ತು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು, ತರಬೇತು ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಆಹಾರವನ್ನು ಸೇವಿಸುವ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವಂತಹ ಸಂಘಜೀವಿಗಳಾಗಿವೆ. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವಾಗ ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಮಾನವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸತತವಾಗಿ ಕಣ್ಣಿನ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಹೊಂದುವುದರಿಂದಲೂ ಸಹ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಭಯವನ್ನೂ ತೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಹಲವು ವಾರಗಳು, ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಹಲವಾರು ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಟ್ಯಾಂಕ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ನಂತರ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಕೈಯಿಂದಲೇ ನೀಡಬಹುದು, ಆಗ ಅವುಗಳು ಗಾಬರಿ ಬೀಳದೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತವೆ.
ಮೂಲ ಕಾರ್ಪ್ ನ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಬಂದಂತಹ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಗುಂಪುಗಳ ಹಾಗು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಎರಡು ರೀತಿಯ ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಆಹಾರ, ಸಂಕರೀಸುವಿಕೆ, ಹಾಗು ಪರಭಕ್ಷಕಗಳಿಂದ ದೂರವಿರುವ ನಡವಳಿಕೆಯು ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ, ಇವು ಅವುಗಳ ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ಹೆಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಮೀನುಗಳಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ "ಸ್ನೇಹ"ದಿಂದಿರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಬಹಳ ವಿರಳವಾಗಿ ಒಂದು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಮತ್ತೊಂದು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗೆ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ, ಹಾಗು ತಳಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮರಿ ಹುಟ್ಟುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಗಂಡು ಮೀನು ಹೆಣ್ಣು ಮೀನಿಗೆ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ಪೈಪೋಟಿ ನಡೆಸುವಾಗ ನಿಜವಾದ ಅಪಾಯವಿರುತ್ತದೆ. ಆಹಾರವನ್ನು ಹಾಕುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಉಪಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳು ಆಹಾರವನ್ನು ತಲುಪುವ ಮೊದಲೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮೀನುಗಳು, ಕಾಮೆಟ್ಗಳು, ಹಾಗು ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುವ ಇತರ ಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳು, ಅಲಂಕಾರಿಕ ಮೀನುಗಳು ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಮೊದಲು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಧಾವಿಸಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಒಂದೇ ಬಾಲದ ಸಹಚರರೊಂದಿಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದಾಗ, ಇದು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಜಾತಿಯ ಮೀನುಗಳ ಬೆಳವಣಿಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸಬಹುದು. ಅದಲ್ಲದೇ ಅವುಗಳು ಹೊಟ್ಟೆಗಿಲ್ಲದೇ ಸಾಯುವಂತಾಗಬಹುದು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಒಟ್ಟಾಗಿ ಇರಿಸುವಾಗ, ದೇಹದ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇರುವ ಹಾಗು ಒಂದೇ ತೆರನಾದ ಈಜುವಿಕೆಯ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಇರಿಸಬಹುದು.
ಧನಾತ್ಮಕ ಬಲವರ್ಧಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ, ವಿವಿಧ ಬಣ್ಣದ ಬೆಳಕಿನ ಸಂಜ್ಞೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವಂತೆ ಹಾಗು ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವಂತೆ ತರಬೇತಿ ನೀಡಬಹುದು.[೧೨] ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಕನಿಷ್ಠ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ವಿವಿಧ ಆಕಾರಗಳನ್ನು, ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಶಬ್ದಗಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಅರಿಯಬಲ್ಲದು.[೧೩] ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಯೋಗವು, ಒಂದು ತಿಂಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಸ್ಮರಣಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ.[೧೪] ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಮೀನು ಕೆಲವು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಬಣ್ಣಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತದೆ.[೧೫] ಮೀನುಗಳು ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಮೇಲೆ ಬರುವುದರ ಮೂಲಕ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಲಿಂಬೊ, ಸ್ಲಲೊಮ್, ಹಿಮ್ಮುಖ ಚಲನೆ ಹಾಗು ಕಾಲ್ಚೆಂಡಾಟದಂತಹ ಕೌಶಲಗಳನ್ನು ಧನಾತ್ಮಕ ಬಲವರ್ಧಕ ತರಬೇತಿ ತಂತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ಗೊಲ್ಡ್ ಫಿಶ್ ಕಲಿಯುತ್ತದೆ.[೧೬]
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇತರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ಅಥವಾ ನಿಂತಿರುವ ನೀರಿನ ಸೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:M to ftರಷ್ಟು ಆಳದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಹವಾಮಾನವು ಉಪೋಷ್ಣವಲಯ ದಿಂದ ಉಷ್ಣವಲಯ ಜೊತೆಗೆ ತಾಜಾನೀರಿನಲ್ಲಿ ಆಫ್ 6.0–8.0ನಷ್ಟು pH ಜೊತೆಗೆ, 5.0–19.0 dGHನಷ್ಟು ಗಡಸು ಪ್ರಮಾಣದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತವೆ.
ಅವುಗಳು 40–106 °F (4–41 °C)ರಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವಂತಹ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿ ಬದುಕಬಲ್ಲವು, ಆದಾಗ್ಯೂ ಗರಿಷ್ಠ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಾವಧಿಗೆ ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳು ಒಂದು ಬಿಸಿಯುಳ್ಳ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಟ್ಯಾಂಕುಗಳಲ್ಲಿ ಇರಲು ಅನರ್ಹವಾಗಿವೆ, ಬಿಸಿಯಿಲ್ಲದ ಟ್ಯಾಂಕುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟದ ಆಮ್ಲಜನಕದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರುತ್ತದೆ; ಕೆಲವರು ಶಾಖವು ಅವುಗಳ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು 86 °F (30 °C) ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ತಾಪಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಹೊರಾಂಗಣ ಕೊಳಗಳಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಬದುಕಬಲ್ಲವು.
ನೀರಿನ ತಾಪಾಮಾನದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಧಿಡೀರ್ ಬದಲಾವಣೆಯು, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಯಾವುದೇ ಮೀನಿಗಾದರೂ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾಗಬಹುದು. ಮಳಿಗೆಗಳಿಂದ ತಂದಂತಹ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಕೊಳಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಟ್ಯಾಂಕಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುವಾಗ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಬಿಡುವ ಕನಿಷ್ಠ 20 ನಿಮಿಷಗಳ ಮೊದಲು, ವರ್ಗಾವಣೆಯ ಧಾರಕದಲ್ಲಿನ ತಾಪಮಾನ ವರ್ಗಾಯಿಸಬೇಕಿರುವ ಧಾರಕದ ತಾಪಮಾನಕ್ಕೆ ಸಮನಾಗಿರಬೇಕು. ತಾಪಮಾನವೇನಾದರೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಯಾದರೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕೊಠಡಿಯ ತಾಪಮಾನ21 °C (70 °F) ಹಾಗು ತಣ್ಣನೆಯ ತೋಟದಲ್ಲಿರುವ ಹೊಂಡದ ತಾಪಮಾನ4 °C (39 °F), ಹಲವಾರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಅಥವಾ ವಾರಗಳ ಕಾಲ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದನ್ನು ತಡೆಯಬೇಕು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಜೀವಂತ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ, ಸಸ್ಯಗಳ ಅಕ್ವೇರಿಯಂನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಸಮಸ್ಯಾತ್ಮಕವಾಗಬಹುದು. ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಅಕ್ವೇರಿಯಂ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಗಳು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕ್ರಿಪ್ಟೊಕ್ರೊಯನ್ ಮತ್ತು ಅನುಬಿಯಾಸ್ , ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗೆ ಸರಿಹೊಂದುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಅವುಗಳು ನಾಶವಾಗದಂತೆ ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ವಹಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ಸಸ್ಯಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಉಳಿಯುವಂತಹವು, ಆದರೆ ಅದರ ರೆಂಬೆ ಕೊಂಬೆಗಳು ಮೀನಿಗೆ ಕಿರುಕುಳವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಬಹುದು ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಮುಟ್ಟುವಂತಹ ಮೀನಿಗೆ ಹಾನಿಯುಂಟು ಮಾಡಬಹುದು.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಸಾಕಷ್ಟು ನೀರು ಹಾಗು ಸರಿಯಾದ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರದೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಬುದ್ದತೆಯ ವಿಕಸನವನ್ನು ಹೊಂದಬಹುದು.
ಬಹುಪಾಲು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕೊಳದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಸರಿಯಾದ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಿದರೆ, ಅವುಗಳನ್ನು ಒಳಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಸಣ್ಣ ಮತ್ಸ್ಯದಾನಿಗಳಲ್ಲಲ್ಲ.(ಫಿಷ್ ಬೌಲ್) ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ತಾಪಮಾನದ ಬದಲಾವಣೆಯ ನಂತರ (ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ)ತಳಿ-ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಸಂತ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಗಂಡು ಮೀನುಗಳು ಹೆಣ್ಣು ಮೀನುಗಳನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ, ಅವುಗಳನ್ನು ತಳ್ಳಾಡಿ ಹಾಗು ನೂಕಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತವೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಎಲ್ಲಾ ಸಿಪ್ರಿನಿಡ್ಗಳಂತೆ ಮೊಟ್ಟೆ-ಇಡುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಅಂಟುಗುಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ; ಅಲ್ಲದೇ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಸಸ್ಯಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯವೆಂದರೆ ದಟ್ಟವಾದ ಸಸ್ಯಗಳು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕಾಬೊಂಬಾ ಅಥವಾ ಎಲೊಡಿಯ ಅಥವಾ ಒಂದು ಪೊದೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುವ ಮಾದರಿಯ ಮೀನುಗಳಾಗಿವೆ. ನಿರ್ಬಂಧದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಟ್ಯಾಂಕ್ ಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ, ದೊಡ್ಡ ಮೀನುಗಳು ಸಣ್ಣವುಗಳನ್ನು ಸಂಧಿಸಿದಾಗ ಅವುಗಳನ್ನು ತಿಂದುಹಾಕುತ್ತವೆ. ಸುಮಾರು 48 ರಿಂದ 72 ಗಂಟೆಗಳೊಳಗೆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಒಡೆದು ಮರಿಯಾಗುತ್ತವೆ.
ಮರಿಮೀನು, (ಆಗತಾನೆ ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಮೀನು ಮರಿಗಳು)ಗಳು ನೋಡಲು "ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗುಡ್ಡೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ರೆಪ್ಪೆಗೂದಲಿನಂತೆ" ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವಾರದೊಳಗೆ ಅಥವಾ ಒಂದು ವಾರಕ್ಕೆ ಮೀನಿನ ಮರಿಗಳು ಅವುಗಳ ಪೂರ್ಣ ಆಕಾರವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಅವಕ್ಕೆ ಒಂದು ವರ್ಷವೇ ಬೇಕಾಗಬಹುದು; ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ತಮ್ಮ ಅವುಗಳ ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಯ ಪೂರ್ವರೂಪದಂತೆ, ಅವು ಲೋಹೀಯ ಬೂದು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ಮೊದಲ ವಾರಗಳಲ್ಲಿ, ಆಗ ತಾನೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಮರಿಗಳು ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗುತ್ತವೆ-ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಅದರ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಂದ ಭಕ್ಷಣೆಗೊಳಗಾಗುವ ಅಪಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. (ಅಥವಾ ಇತರ ಮೀನುಗಳು ಹಾಗು ಕೀಟಗಳೂ ಸಹ ಇವುಗಳನ್ನು ಭಕ್ಷಿಸಬಹುದು.)
ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹೈಬ್ರೀಡ್ ತಳಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಕೆಲವು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು, ತಮ್ಮ ವಿಸ್ತೃತ ರೂಪದಿಂದ ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾಲ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಲಾರವು. "ಹ್ಯಾಂಡ್ ಸ್ಟ್ರಿಪ್ಪಿಂಗ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಕೃತಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ವಿಧಾನವು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ನೆರವಾದರೂ, ಸರಿಯಾದ ವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಮೀನಿಗೆ ಅಪಾಯವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಬಹುದು.
ಇತರ ಕೆಲವು ಜನಪ್ರಿಯ ಅಕ್ವೇರಿಯಂ ಮೀನಿನಂತೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಗಪಿ,(ಸಣ್ಣ ಮೀನು) ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಕಾರ್ಪ್ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಸೊಳ್ಳೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡಲು ಸತತವಾಗಿ ನಿಂತ ನೀರಿಗೆ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು,ವೆಸ್ಟ್ ನೈಲ್ ವೈರಸ್ನ (ನೈಲ್ ನದಿ ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿನ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ವೈರಸ್)ಹರಡುವಿಕೆಯನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಇದರಿಂದಾಗಿ ಸೊಳ್ಳೆಗಳು ಆ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುವುದರಿಂದ ಕೆಲವೊಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳಿಯ ಪರಿಸರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳ ಮೇಲೆ ಋಣಾತ್ಮಕ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗಬಹುದು.[೧೭]
ಕೆಲವು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಮತ್ಸ್ಯದಾನಿಗಳ ಮಾರಾಟವನ್ನು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕ್ಷೇಮಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾನೂನಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಿಸಿವೆ. ಮತ್ಯ್ಸದಾನಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಕುಂಠಿತವಾಗುವ, ಆಮ್ಲಜನಕದ ಕೊರತೆಯುಂಟಾಗುವಕಾರಣದಿಂದ ಹಾಗು ಅಮೋನಿಯ/ ನೈಟ್ರೈಟ್ ಆಮ್ಲಗಳು ಕಡಿಮೆ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ವಿಷವಾಗುವ ಅಪಾಯವಿದೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಆಮ್ಲಜನಕದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರುವ ಕಾರಣ ಹಾಗು ಹೆಚ್ಚು ತ್ಯಾಜ್ಯವನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವುದರಿಂದ, ಅಂತಹ ಮತ್ಸ್ಯದಾನಿಗಳು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ಯೋಗ್ಯ ವಾಸಸ್ಥಳವಲ್ಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಹಲವು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಉತ್ಸವ ಹಾಗು ಜಾತ್ರೆಯ ಆಯೋಜಕರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲಗಳಲ್ಲಿ, ಬಹುಮಾನಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಳೆದ 2005ರ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ರೋಮ್, ಇಟಲಿದೇಶಗಳು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಹಾಗು ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ನೀಡುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿವೆ. ರೋಮ್, ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಅಮಾನುಷವಾಗಿ ಹಿಂಸಿಸುವುದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ "ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ದಾನಿ"ಗಳ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಸಹ ನಿಷೇಧಿಸಿತು.[೧೮] ಯುನೈಟೈಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ನಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕ್ಷೇಮಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಸೂದೆಯ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರವು ಈ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಸಲಹೆಯನ್ನು ನೀಡಿತು.[೧೯][೨೦] ಆದರೆ ಮಸೂದೆಯನ್ನು, ಒಂಟಿಯಾದ ಅಪ್ರಾಪ್ತ ವಯಸ್ಸಿನವರಿಗೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಅನ್ನು ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಪದ್ದತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ತಡೆಗಟ್ಟುವಂತೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಮಾಡಲಾಯಿತು .[೨೧]
ಜಪಾನ್ನಲ್ಲಿ ,ಬೇಸಿಗೆಯ ಹಬ್ಬಗಳ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ಧಾರ್ಮಿಕ ರಜೆಗಳಲ್ಲಿ (ಎನ್ನಿಚ್ಚಿ), ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಸ್ಕೂಪಿಂಗ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟವನ್ನು ಆಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಆಟದಲ್ಲಿ ಆಟಗಾರ ಬೇಸಿನ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಸೌಟಿನಿಂದ ಬಾಚುತ್ತಾನೆ. ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನೆಗೆಯುವ ಬಾಲ್ಗಳನ್ನು ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಆದಾಗ್ಯೂ ತಿನ್ನಲು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದ್ದರೂ, ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ಅಪರೂಪವಾಗಿ ತಿನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಮೇರಿಕಾದ ಕಾಲೇಜ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಇದ್ದಂತಹ ಗೀಳೆಂದರೆ ,ಸಾಹಸವೆಂಬಂತೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳನ್ನು ನುಂಗುವುದು ಹಾಗು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಂಘದ ವಿಧಿವತ್ತಾದ ಪ್ರವೇಶದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ದಾಖಲಾದ ಮೊದಲನೆಯ ಘಟನೆ ಎಂದರೆ 1939ರಲ್ಲಿ ಹಾರ್ವರ್ಡ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು .[೨೨] ಅನೇಕ ಶತಮಾನಗಳು ಕಳೆದಂತೆ ಪದ್ಧತಿಯು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅದರ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿ ಇದು ವಿರಳವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.
ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಔರಾಟಸ್ ಔರಾಟಸ್ ) ಎಂಬುದು, ಸಿಪ್ರಿನಿಫಾಮ್ಸ್ ಕುಟುಂಬದಡಿ ಬರುವ ಸಿಪ್ರಿನಿಡೈ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ತಾಜಾನೀರಿನ ಮೀನಾಗಿದೆ. ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ಪಳಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಕೂಡ ಒಂದು. ಅಲ್ಲದೇ ಇದು ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಅಕ್ವೇರಿಯಂನಲ್ಲಿ ಇಡಬಹುದಾದಂತ ಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.
ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಇವುಗಳು ಕಾರ್ಪ್(ಸೀನೀರು ಮೀನು) ಮೀನುಗಳ ಜಾತಿಯ ಸಣ್ಣ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದೆ.(ಇದರಲ್ಲಿ ಕೋಯ್ ಕಾರ್ಪ್ ಹಾಗು ಕ್ರೂಷನ್ ಕಾರ್ಪ್ ಗಳೂ ಸೇರಿವೆ). ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್, ಪೂರ್ವ ಏಷಿಯಾದ (ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ) ಗಾಢ-ಬೂದು/ಆಲಿವ್/ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಕಾರ್ಪ್ ಮೀನುಗಳ ಪಳಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ರೂಪಾಂತರವಾಗಿದೆ. (ಕರಾಶಿಯಸ್ ಔರಾಟಸ್ ). ಇವುಗಳು 17ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತಾರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಯುರೋಪ್ ನಲ್ಲಿ ಪರಿಚಿತಗೊಂಡವು. ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ರೂಪಾಂತರಗಳು ಕೂಡ ಇತರ ಸಿಪ್ರಿನಿಡ್ ಜಾತಿಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾರ್ಪ್ ಹಾಗು ಟೆನ್ಚ್. ಒಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ವೈವಿಧ್ಯಗಳಿವೆ.ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗರಿಷ್ಠ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:In to cmರಷ್ಟು ಉದ್ದ ಹಾಗು ಗರಿಷ್ಠ ಟೆಂಪ್ಲೇಟು:Lb to kgರಷ್ಟು ಗಾತ್ರದವರೆಗೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು, ಆದಾಗ್ಯೂ ಇದು ಬಹಳ ವಿರಳವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಗಳು ಮೇಲೆ ಹೇಳಲಾಗಿರುವ ಉದ್ದ ಹಾಗು ಗಾತ್ರಕ್ಕಿಂತ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಮಾತ್ರ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲವು. ಅತ್ಯಂತ ಅನುಕೂಲಕರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ 40ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ವರ್ಷಗಳು ಬದುಕಬಲ್ಲದು; ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೋಲ್ಡ್ ಫಿಷ್ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಆರರಿಂದ ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಬದುಕುತ್ತದೆ.
Hohtâhé-noma'he. É-nomá'heve.
Hohtâhé-noma'he
Péhpe'épóéso, noma'kêsono tsé'ôhkeévôhoévôse
Hohtâhé-noma'he mo'óhkonavekóhkonôheonôtse
The Goldfish (Carassius auratus) is a freshwater fish in the family Cyprinidae of order Cypriniformes. It is commonly kept as a pet in indoor aquariums, and is one of the most popular aquarium fish. Goldfish released into the wild have become an invasive pest in parts of North America.[4]
Native to China, the goldfish is a relatively small member of the carp family (which also includes the Prussian carp and the crucian carp). It was first selectively bred for color in imperial China more than 1,000 years ago, where several distinct breeds were developed. Goldfish breeds vary greatly in size, body shape, fin configuration, and coloration (various combinations of white, yellow, orange, red, brown, and black are known).
.jpg)
Various species of carp (collectively known as Asian carp) have been bred and reared as food fish for thousands of years in East Asia. Some of these normally gray or silver species have a tendency to produce red, orange or yellow color mutations; this was first recorded in Imperial China, during the Jin dynasty (266–420).[5][6]
During the Tang dynasty (AD 618–907), it was popular to raise carp in ornamental ponds and water gardens. A natural genetic mutation produced gold (actually yellowish orange) rather than silver coloration. People began to selectively breed the gold variety instead of the silver variety, keeping them in ponds or other bodies of water. On special occasions at which guests were expected, they would be moved to a much smaller container for display.[7][8]
By the Song dynasty (AD 960–1279), the selective domestic breeding of goldfish was firmly established.[9] In 1162, the empress of the Song dynasty ordered the construction of a pond to collect the red and gold variety. By this time, people outside the imperial family were forbidden to keep goldfish of the gold (yellow) variety, yellow being the imperial color. The occurrence of other colors (apart from red and gold) was first recorded in 1276.
During the Ming dynasty (1368–1644), goldfish also began to be raised indoors,[6] which permitted selection for mutations that would not be able to survive in ponds.[7] The first occurrence of -tailed goldfish was recorded in the Ming dynasty. In 1603, goldfish were introduced to Japan.[7] In 1611, goldfish were introduced to Portugal and from there to other parts of Europe.[7]
During the 1620s, goldfish were highly regarded in southern Europe because of their metallic scales, and symbolized good luck and fortune. It became a tradition for married men to give their wives a goldfish on their first anniversary, as a symbol for the prosperous years to come. This tradition quickly died, as goldfish became more available, losing their status. Goldfish were first introduced to North America around 1850 and quickly became popular in the United States.[10][11]
There has been considerable debate about the taxonomy of the goldfish. Previously, the goldfish was believed to be either a subspecies of the crucian carp (Carassius carassius), or of the Prussian carp (Carassius gibelio).[12][13][14] However, modern genetic sequencing has suggested otherwise, and that modern goldfish are domesticated varieties of C. auratus that are native to Southern China.[15] C. auratus are differentiated from other Carassius species by several characteristics. C. auratus have a more pointed snout, while the snout of C. carassius is well rounded. C. gibelio often has a grayish/greenish color, while crucian carp are always golden bronze. Juvenile crucian carp have a black spot on the base of the tail, which disappears with age. In C. auratus, this tail spot is never present. C. auratus have fewer than 31 scales along the lateral line, while crucian carp have 33 scales or more.
Goldfish can hybridize with some other Carassius species of carp. Koi and common carp may also interbreed with goldfish to produce sterile hybrids.
When kept in small indoor aquariums, goldfish tend to stay about 1 inch (2.5 cm) to 2 inches (5.1 cm) long. Goldfish may grow larger if moved to bigger fish tanks, but they usually do not grow longer than 6 inches (15 cm). In outdoor ponds, and in the wild, goldfish can grow to about 14 inches (36 cm).[16]
As of April 2008, the largest goldfish in the world was believed by the BBC to measure 19 inches (48 cm), in the Netherlands.[17] At the time, a goldfish named "Goldie", kept as a pet in a tank in Folkestone, England, was measured as 15 inches (38 cm) and over 2 pounds (0.91 kg), and named as the second largest in the world behind the Netherlands fish.[17] The secretary of the Federation of British Aquatic Societies (FBAS) stated of Goldie's size, "I would think there are probably a few bigger goldfish that people don't think of as record holders, perhaps in ornamental lakes".[17] In July 2010, a goldfish measuring 16 inches (41 cm) and 5 pounds (2.3 kg) was caught in a pond in Poole, England, thought to have been abandoned there after outgrowing a tank.[18] On November 16, 2020, a 15-inch (38 cm) goldfish weighing 9 pounds (4.1 kg) was found in a 16 acres (6.5 ha) lake in Greenville, South Carolina, while conducting a population survey of Oak Grove Lake.[19]
Goldfish have one of the most studied senses of vision in fishes.[20] Goldfish have four kinds of cone cells, which are respectively sensitive to different colors: red, green, blue and ultraviolet. The ability to distinguish between four different primary colors classifies them as tetrachromats.[21]
Goldfish have one of the most studied senses of hearing in fish.[22] They have two otoliths, permitting the detection of sound particle motion, and Weberian ossicles connecting the swimbladder to the otoliths, facilitating the detection of sound pressure.[23]
Goldfish can only grow to sexual maturity with enough water and the right nutrition. Most goldfish breed in captivity, particularly in pond settings. Breeding usually happens after a significant temperature change, often in spring. Males chase gravid female goldfish (females carrying eggs), and prompt them to release their eggs by bumping and nudging them.
Goldfish, like all cyprinids, are egg-layers. Their eggs are adhesive and attach to aquatic vegetation, typically dense plants such as Cabomba or Elodea or a spawning mop. The eggs hatch within 48 to 72 hours.
Within a week or so, the fry begins to assume its final shape, although a year may pass before they develop a mature goldfish color; until then they are a metallic brown like their wild ancestors. In their first weeks of life, the fry grow quickly—an adaptation born of the high risk of getting devoured by the adult goldfish (or other fish and insects) in their environment.[24]
Some highly selectively bred goldfish can no longer breed naturally due to their altered shape. The artificial breeding method called "hand stripping" can assist in breeding, but can harm the fish if not done correctly. In captivity, adults may also eat young that they encounter.
Breeding goldfish by the hobbyist is the process of selecting adult fish to reproduce, allowing them to reproduce and then raising the resulting offspring while continually removing fish that do not approach the desired pedigree.[25]
Goldfish are able to survive short periods of entirely anoxic conditions. Survival is shorter under higher temperatures, suggesting that this is a cold weather adaptation. Researchers speculate that this is specifically an adaptation to survival in frozen water bodies over winter.
Energy is obtained from liver glycogen. This process depends upon a pyruvate decarboxylase – the first known in vertebrates.[26][27]
Although they are a freshwater fish, goldfish have been found in brackish water with a salinity of 17.[28]
Goldfish are gregarious, displaying schooling behavior, as well as displaying the same types of feeding behaviors. Goldfish may display similar behaviors when responding to their reflections in a mirror.
Goldfish have learned behaviors, both as groups and as individuals, that stem from native carp behavior. They are a generalist species with varied feeding, breeding, and predator avoidance behaviors that contribute to their success. As fish, they can be described as "friendly" towards each other. Very rarely does a goldfish harm another goldfish, nor do the males harm the females during breeding. The only real threat that goldfish present to each other is competing for food. Commons, comets, and other faster varieties can easily eat all the food during a feeding before varieties can reach it. This can lead to stunted growth or possible starvation of fancier varieties when they are kept in a pond with their single-tailed brethren. As a result, care should be taken to combine only breeds with similar body type and swim characteristics.
Goldfish have strong associative learning abilities, as well as social learning skills. In addition, their visual acuity allows them to distinguish between individual humans. Owners may notice that fish react favorably to them (swimming to the front of the glass, swimming rapidly around the tank, and going to the surface mouthing for food) while hiding when other people approach the tank. Over time, goldfish learn to associate their owners and other humans with food, often "begging" for food whenever their owners approach.
Goldfish that have constant visual contact with humans also stop considering them to be a threat. After being kept in a tank for several weeks, sometimes months, it becomes possible to feed a goldfish by hand without it shying away.
Goldfish have a memory-span of at least three months and can distinguish between different shapes, colors, and sounds.[29][30] By using positive reinforcement, goldfish can be trained to recognize and to react to light signals of different colors[31] or to perform tricks.[32] Fish respond to certain colors most evidently in relation to feeding. Fish learn to anticipate feedings provided they occur at around the same time every day.
As with many other examples of animal , selective breeding of Goldfish over centuries has produced several color variations, some of them far removed from the "golden" color of the original fish. There are also different body shapes, and fin and eye configurations. Some extreme versions of the goldfish live only in aquariums—they are much less hardy than varieties closer to the "wild" original. However, some variations are hardier, such as the Shubunkin. Currently, there are about 300 breeds recognized in China.[6] The vast majority of goldfish breeds today originated from China.[6] Some of the main varieties are:
Chinese tradition classifies goldfish into four main types.[40] These classifications are not commonly used in the West.
Like most species in the carp family, goldfish produce a large amount of waste both in their feces and through their gills, releasing harmful chemicals into the water. Build-up of this waste to toxic levels can occur in a relatively short period of time, and can easily cause a goldfish's death. For common and comet varieties, each goldfish should have about 20 US gallons (76 L; 17 imp gal) of water. goldfish (which are smaller) should have about 10 US gallons (38 L; 8.3 imp gal) per goldfish. The water surface area determines how much oxygen diffuses and dissolves into the water. A general rule is have 1 square foot (0.093 m2). Active aeration by way of a water pump, filter or fountain effectively increases the surface area.
The goldfish is classified as a coldwater fish, and can live in unheated aquaria at a temperature comfortable for humans. However, rapid changes in temperature (for example in an office building in winter when the heat is turned off at night) can kill them, especially if the tank is small. Care must also be taken when adding water, as the new water may be of a different temperature. Temperatures under about 10 °C (50 °F) are dangerous to varieties, though commons and comets can survive slightly lower temperatures. Extremely high temperatures (over 30 °C (86 °F)) can also harm goldfish. However, higher temperatures may help fight protozoan infestations by accelerating the parasite's life-cycle—thus eliminating it more quickly. The optimum temperature for goldfish is between 20 °C (68 °F) and 22 °C (72 °F).[41]
Like all fish, goldfish do not like to be petted. In fact, touching a goldfish can endanger its health, because it can cause the protective slime coat to be damaged or removed, exposing the fish's skin to infection from bacteria or water-born parasites. However, goldfish respond to people by surfacing at feeding time, and can be trained or acclimated to taking pellets or flakes from human fingers. The reputation of goldfish dying quickly is often due to poor care.[42] The lifespan of goldfish in captivity can extend beyond 10 years.[43]
If left in the dark for a period of time, goldfish gradually change color until they are almost gray. Goldfish produce pigment in response to light, similarly to how human skin becomes tanned in the sun. Fish have cells called chromatophores that produce pigments which reflect light, and give the fish coloration. The color of a goldfish is determined by which pigments are in the cells, how many pigment molecules there are, and whether the pigment is grouped inside the cell or is spaced throughout the cytoplasm.
Because goldfish eat live plants, their presence in a planted aquarium can be problematic. Only a few aquarium plant species (for example Cryptocoryne and Anubias) can survive around goldfish, but they require special attention so that they are not uprooted. Plastic plants are more durable.
Goldfish are popular pond fish, since they are small, inexpensive, colorful and very hardy. In an outdoor pond or water garden, they may even survive for brief periods if ice forms on the surface, as long as there is enough oxygen remaining in the water and the pond does not freeze solid. Common, London and Bristol shubunkins, jikin, wakin, comet and some hardier fantail goldfish can be kept in a pond all year round in temperate and subtropical climates. Moor, veiltail, oranda and lionhead can be kept safely in outdoor ponds year-round only in more tropical climates and only in summer elsewhere.
Compatible fish include rudd, tench, orfe and koi, but the last require specialized care. Ramshorn snails are helpful by eating any algae that grows in the pond. Without some form of animal population control, goldfish ponds can easily become overstocked. Fish such as orfe consume goldfish eggs.
Ponds small and large are fine in warmer areas (although it ought to be noted that goldfish can "overheat" in small volumes of water in the summer in tropical climates). In frosty climes, the depth should be at least 80 centimeters (31 in) to preclude freezing. During winter, goldfish become sluggish, stop eating and often stay on the bottom of the pond. This is normal; they become active again in the spring. Unless the pond is large enough to maintain its own ecosystem without interference from humans, a filter is important to clear waste and keep the pond clean. Plants are essential as they act as part of the filtration system, as well as a food source for the fish. Plants are further beneficial since they raise oxygen levels in the water.
Like their wild ancestors, common and comet goldfish as well as shubunkin can survive, and even thrive, in any climate that can support a pond, whereas goldfish are unlikely to survive in the wild as their bright colors and long fins make them easy prey.
In the wild, the diet of goldfish consists of crustaceans, insects, and various plant matter. Like most fish, they are opportunistic feeders and do not stop eating on their own accord. Overfeeding can be deleterious to their health, typically by blocking the intestines. This happens most often with selectively bred goldfish, which have a convoluted intestinal tract. When excess food is available, they produce more waste and feces, partly due to incomplete protein digestion. Overfeeding can sometimes be diagnosed by observing feces trailing from the fish's cloaca.
Goldfish-specific food has less protein and more carbohydrate than conventional fish food. Enthusiasts may supplement this diet with shelled peas (with outer skins removed), blanched green leafy vegetables, and bloodworms. Young goldfish benefit from the addition of brine shrimp to their diet. As with all animals, goldfish preferences vary.
Like some other popular aquarium fish, such as the guppy, goldfish and other carp are frequently added to stagnant bodies of water to reduce mosquito populations. They are used to prevent the spread of West Nile virus, which relies on mosquitoes to migrate. However, introducing goldfish has often had negative consequences for local ecosystems.[44]
The market for live goldfish and other crucian carp usually imported from China was $1.2 million in 2018. Some high quality varieties cost between $125 and $300.[45]
Fishbowls are detrimental to the health of goldfish and are prohibited by animal welfare legislation in several municipalities.[46][47] The practice of using bowls as permanent fish housing originated from a misunderstanding of Chinese "display" vessels: goldfish which were normally housed in ponds were, on occasion, temporarily displayed in smaller containers to be better admired by guests.[7]
Goldfish kept in bowls or "mini-aquariums" suffer from death, disease, and stunting, due primarily to the low oxygen and very high ammonia/nitrite levels inherent in such an environment.[48] In comparison to other common aquarium fish, goldfish have high oxygen needs and produce a large amount of waste due to the fact they lack a stomach;[49] therefore they require a substantial volume of well-filtered water to thrive. In addition, all goldfish varieties have the potential to reach 5 inches (130 mm) in total length, with single-tailed breeds often exceeding 1 foot (0.30 m). Single-tailed varieties include common and comet goldfish.
In many countries, carnival and fair operators commonly give goldfish away in plastic bags as prizes. In late 2005 Rome banned the use of goldfish and other animals as carnival prizes. Rome has also banned the use of "goldfish bowls", on animal cruelty grounds,[46] as well as Monza, Italy, in 2004.[47] In the United Kingdom, the government proposed banning this practice as part of its Animal Welfare Bill,[50][51] though this has since been amended to only prevent goldfish being given as prizes to unaccompanied minors.[52]
In Japan, during summer festivals and religious holidays (ennichi), a traditional game called goldfish scooping is played, in which a player scoops goldfish from a basin with a special scooper. Sometimes bouncy balls are substituted for goldfish.
Although edible and closely related to some fairly widely eaten species, goldfish are rarely eaten. A fad among American college students for many years was swallowing goldfish as a stunt and as a fraternity initiation process. The first recorded instance was in 1939 at Harvard University.[53] The practice gradually fell out of popularity over the course of several decades and is rarely practiced today.
Some animal advocates have called for boycotts of goldfish purchases, citing industrial farming and low survival rates of the fish.[54][55]
In Chinese history, goldfish was seen "as a symbol of luck and fortune". Moreover, only members of the Song dynasty could own goldfish. In Iran and among the international Iranian diaspora, goldfish is a traditional part of Nowruz celebrations. Goldfish is usually used in Haft-sin table as the symbol of progress.[56]
Feral Goldfish found in Essex County, Ontario. Carassius auratus by Alexander Francis Lydon. The Goldfish (Carassius auratus) is a freshwater fish in the family Cyprinidae of order Cypriniformes. It is commonly kept as a pet in indoor aquariums, and is one of the most popular aquarium fish. Goldfish released into the wild have become an invasive pest in parts of North America.
Native to China, the goldfish is a relatively small member of the carp family (which also includes the Prussian carp and the crucian carp). It was first selectively bred for color in imperial China more than 1,000 years ago, where several distinct breeds were developed. Goldfish breeds vary greatly in size, body shape, fin configuration, and coloration (various combinations of white, yellow, orange, red, brown, and black are known).
Orfiŝoj (aŭ sistematike karaso ora) estas unu de plej malnovaj malsovaĝaj fiŝoj, kaj ĝi nun estas tre populara akvaria kaj lageta fiŝo. Estas malgranda ano de la karpa familio, origine venanta de Ĉinio. Ĝia maksimuma longeco estas 59 centimetroj, kaj ĝia maksimuma pezo estas 4,5 kilogramoj. Vivodaŭro 15 ĝis 28 jarojn.
Orfiŝoj (aŭ sistematike karaso ora) estas unu de plej malnovaj malsovaĝaj fiŝoj, kaj ĝi nun estas tre populara akvaria kaj lageta fiŝo. Estas malgranda ano de la karpa familio, origine venanta de Ĉinio. Ĝia maksimuma longeco estas 59 centimetroj, kaj ĝia maksimuma pezo estas 4,5 kilogramoj. Vivodaŭro 15 ĝis 28 jarojn.
El pez dorado (conocido en inglés como goldfish) también conocido como tres colas, carpa dorada o carpín dorado, es la versión doméstica de la carpa de río china (Carassius auratus), una especie de pez de agua dulce de la familia Cyprinidae. Se empezó a criar en cautividad hace unos 2000 años, siendo una de las especies de pez domésticas más antiguas y actualmente es el líder de acuario en agua fría y dulce.
La cría en cautividad, como en cualquier especie, conlleva que el animal cambie su forma de vida y, por tanto, la adaptación a esta también produce cambios físicos en los peces dorados, que seleccionados a lo largo de los años, han dado lugar a la gran variedad que se puede ver hoy día.
La temperatura ideal del acuario es de 20º y necesitan 40 litros por pez cuando son pequeños, pero al crecer necesitarán un acuario de 80 litros como mínimo por pez. En buenas condiciones, pueden superar los 10 años de vida con facilidad, y nada mejor que un estanque o acuario de unos 500 litros para disfrutar de unos 5 o 6 ejemplares de unos 18 cm, y verlos a ellos disfrutar.
En la antigua China, varias especies de carpas (colectivamente conocidos como Carpas asiáticas) fueron domesticadas y han sido criadas como pescado para consumo humano por miles de años. En el caso del carpín dorado, que normalmente es de coloración gris o amarronado, suelen aparecer espontáneamente mutantes que tienen una tendencia a tonarse con un color rojo, naranja o amarillo, lo que fue registrado por primera vez en la dinastía Jin (265-420).[2] Durante la Dinastía Tang (618-907), era popular criar carpas en estanques ornamentales y Jardines acuáticos fundamentalmente de los templos budistas. Una mutación genética natural provocó una coloración dorada (realmente amarillento o anaranjado) en lugar de coloración amarronada en unos carpines. La gente comenzó a criar la variedad oro en lugar de la variedad salvaje amarronada, manteniéndolas en estanques u otros cuerpos de agua, donde libre de depredadores fue fijándose ese nuevo color. En ocasiones especiales en las que se esperaban invitados, los peces podían ser movidos a un contenedor mucho menor.[3][4][5][3] [6][7] En la dinastía Nan Song (1127-1279) aparecen en algunos peces los colores rojo y blanco (sarasa) y totalmente blanco nacarado los que son fijados por los criadores. En la dinastía Ming (1368-1644) se desarrolla en China los acuarios de cerámica, pudiendo entonces los peces vivir y ser criados en pequeños recipientes donde no es tan importante la velocidad de natación. En los primeros años de esta dinastía se fijan las variedades de doble cola, de cuerpo redondeado y de falta de aleta dorsal. Seguidamente (1590-1600) aparecen las variedades de ojos telescópicos y los colores cálico y de escamas transparentes. Durante la dinastía Ching (1644-1911) se desarrollan las variedades celestial, oranda, cabeza de tigre, burbuja, pom-pom, perlados, bronce y azul. En 1603 los Carassius auratus pasan a Japón, donde además de criarse muchas de las variedades chinas, se producen muchas cruzas y se desarrollan las variedades Jikin y Ranchu entre otras. Recién en 1728 estos peces llegan a Europa a través de comerciantes holandeses y rápidamente se distribuyen en occidente.
El pez dorado alcanza la madurez sexual a los 4/5 meses, siendo más habitual a los 8 meses. Se reproducen fácilmente en cautividad, sobre todo en entornos de estanque. Los machos persiguen a las hembras, empujándolas contra las plantas acuáticas lo que las lleva a la liberación de sus huevos. En la web de * reproducción de los peces dorados tiene un artículo extenso sobre cómo criarlos en estanque, entre otros artículos sobre el pez dorado del criador de peces de fantasía en español.
Los peces dorados, como todos los ciprínidos, son ovíparos. Sus huevos son incoloros y se adhieren a las paredes. Los huevos eclosionan entre 72 horas, (3 días a 7 días) dependiendo de la temperatura del agua, siendo lo ideal unos 20 a 25 grados, pudiendo incluso recibir sol directo y obviamente, ajustarse a la temperatura del estanque, más fría de noche y cálida durante el día
Mediante selección se ha desarrollado en el carpín dorado diferentes coloraciones las que tienen que ver con la presencia de los diversos pigmentos de la piel y las características de las escamas. En la piel de estos peces tenemos pigmentos amarillos, rojos y negros, los que combinados dan el color amarronado característico de los peces salvajes. En algunos peces faltan los pigmentos negros, resultando entonces rojos, naranjas o amarillos dependiendo de la proporción de los otros pigmentos. Los peces negros se caracterizan por no tener pigmentos rojos y amarillos sino solamente negro. En los peces blancos faltan los tres pigmentos. Otra cosa que afecta la coloración de los peces es la presencia de cristales de guanina en la parte inferior de las escamas. En los peces que falta la guanina las escamas son transparentes, siendo los colores más tenues
Existen colores uniformes: Negro, blanco, rojo, dorado, azulado, púrpura, amarillo y albino. También hay peces de dos colores: sarasa (rojo y blanco) y panda (blanco y negro). Por último hay peces de varios colores como el cálico: sobre base azulada, se distribuyen manchas rojas y naranjas y sobre estos colores hay un salpicado de negro.
El color o colores de estas carpas no son definitivos, los cambios pueden deberse al proceso natural de crecimiento, por ejemplo pueden nacer de color gris e ir cambiando a rojo con la madurez. Pero el cambio de color también puede deberse a diversos factores como el ambiental, lumínico, alimentario o el de la salud.
Lo más importante a destacar es que ésta web necesitará actualización cada cierto tiempo, ya que continuamente están naciendo nuevos ejemplares, seleccionándose los rasgos más llamativos, incluso apareciendo nuevos rasgos físicos, expresiones genéticas, que dan lugar a nuevas razas, por lo que en torno a 2020, se puede hablar de:
Tipos de aletas:
a) salvaje o normal: son cortas y de puntas redondeadas.
b) en punta: suelen ser más largas y con las puntas agudas (típicas de la variedad cometa).
c) largas de punta redondeada: típicas de variedades de cola de velos y Bristol shubunkin.
d) sin escotadura: tienen el borde posterior de la cola recto (típicas de la variedad americana de velo y de los perlados).
Tipos de cola:
a) simple o salvaje
b) doble: presentan doble aleta caudal, la que vista desde arriba semeja las alas de una mariposa.
c) pavo real: solo se presenta en la variedad Jikin. Consiste en una cola doble, pero dirigida a 90 grados del eje del cuerpo.
d) cola tipo Tosa: es una cola doble pero unida en la parte central de los lóbulos superiores y con los lóbulos inferiores doblados hacia arriba (propia de la variedad tosakin).
Tipos de cabeza y formaciones en la misma:
a) normal: es igual a la de los peces salvajes.
b) ojos telescópicos: como raza o rasgo aislado, son los globos oculares de mayor tamaño y proyectados hacia afuera de la cabeza del pez, también se conoce cono Dragon eyes u ojos de dragón.
c) ojos celestiales: es un telescópico con las pupilas hacia arriba, dando la impresión que miran al cielo, estos ojos propios de la raza ojos celestial o mira cielo, también carecen de aleta dorsal.
d) con ojos de burbuja: se desarrolla un saco lleno de líquido debajo de cada ojo.
e) cabeza de león (lionhead): presenta crecimientos tipo papilomas en la cabeza, lo que asemeja la melena de un león. Deben ocupar la nuca y los opérculos.
f) cabeza de ganso (goose head): presentan el crecimiento tipo papiloma solamente en la zona superior, dando lugar al llamado "boina", lo que los asemeja a un ganso chino.
g) cabeza de tigre: el crecimiento tipo papiloma solo se produce en los opérculos, dando el aspecto de una cabeza de tigre.
h) pompones: crecimiento de las fosas nasales con múltiples pliegues que les da un aspecto de pom-pom
i) corona: variedad con cabeza corona, exclusiva hasta el 2019 del Hamanishiki (escama perla corona), cuando nacieron los primeros ejemplares de Goldfish Corona sin escama de perla y diferentes tipos de cuerpo.
j) corona león: llamativo contraste entre una cabeza abultada con corona y los laterales de la boca también abultados. Variedad lograda también en 2019 por Peces de fantasía (abajo en la imagen, precioso ejemplar negro de Ryukin Corona)
Tipos de forma del cuerpo:
a) cuerpo alargado o salvaje: sería la forma del cuerpo de los peces salvajes, donde el alto del cuerpo es aproximadamente el 40% del largo.
b) cuerpo ligeramente acortado: el alto del cuerpo es aproximadamente el 45% del largo.
c) cuerpo ovalado: el alto del cuerpo es aproximadamente el 65% del largo.
d) cuerpo redondo: el alto del cuerpo es más del 80% del largo.
De la combinación de estas características de cabeza, cuerpo y aletas, se han desarrollado las distintas razas o variedades. Las principales variedades son:
Variedades de cuerpo largo y una cola
a) Común O hibuna: es un pez de cuerpo largo y aletas cortas y redondeadas que solamente se diferencia del pez salvaje por el color. Estos peces pueden presentar color naranja, rojo, sarasa (rojo y blanco a manchas) y amarillo. Su origen es Chino.
b) Shubunkin: son peces de cuerpo largo similar al común solo que su color es cálico (color de fondo azulado sobre el que se extienden varias manchas rojas y naranjas, y sobre todo esto hay una cantidad de pequeñas manchas negras "como salpicaduras de tinta"). Existen dos variedades de shubunkin en occidente: la variedad london es de aletas cortas como el pez común, mientras que la variedad bristol tiene las aletas largas y de puntas redondeadas. Si bien la variedad tiene su origen en Japón, las variedades London y Bristol se desarrollaron en el Reino Unido.
c) Cometa: pez de cuerpo largo y coloración similar al común, pero de aletas largas y en punta. La cola debe ser de igual tamaño que el cuerpo.
Variedades de cuerpo largo y cola doble
a) Wakin: el cuerpo es alargado o ligeramente acortado. Tienen las aletas cortas y la cola doble. Los colores pueden ser rojos o sarasa, siendo este último el más valorado. Si bien son de origen chino, son peces muy apreciados en Japón.
b) Jikin: el cuerpo es alargado o ligeramente acortado. Las aletas son cortas y redondeadas. La principal característica que define esta variedad es la forma particular de la cola, conocida como "cola de pavo real", que se caracteriza por estar dirigida a 90 grados del eje del cuerpo. Otra característica es su particular coloración denominada "doce manchas rojas", que consiste en un cuerpo totalmente blanco con las aletas, los ojos y la boca rojos.
Variedades con aleta dorsal y cola doble
a) Fantail: es la raza de pez dorado más común, su cuerpo es ovalado y de longitud media.
e) Telescópico: se considera telescópico a cualquier pez dorado con ojos proyectados hacia fuera, independientemente del tipo de cuerpo, suelen predominar en color negro, cuando el ejemplar de ojos telescópicos es también un Ryukin, pasan a ser llamados "Demekin" (ryukin telescópico), este nuevo nombre que recibe, también se da con la fusión de otras variedades de ojos telescópicos. También pueden recibir otros nombres como ojo de dragón, y haber diferencias notables entre el tamaño de los ojos entre las diferentes líneas de criadores selectivos de la raza, aunque cabe mencionar que el tamaño del ojo no beneficia a su vista, sino al revés, por lo que no es raro de ver ejemplares con ojos muy grandes con actitudes más apáticas que otras variedades.
d) Oranda: y en especial el Oranda Tailandés (comúnmente llamado por la traducción inglesa "Thai"), a fecha de 2020 es la variedad más popular del mundo, teniendo el mayor número de criadores en su continente natal, Asia, donde no es raro (también por la red) ver ejemplares con unos físicos impresionantes, colas muy trabajas generación tras generación, incluso dando lugar a la más que vistosa cola de Orquídea (Oranda Orchid Tail). De lo que empezó siendo un pez con una protuberancia en su cabeza, también llamado "wen", con un físico común, ha pasado a ser un pez con un estándar completamente definido, un lomo pronunciado con su máxima en el centro de este, a diferencia del Ryukin que empieza justo después de la cabeza, un cuerpo cortito con una barriga proporcionada, y unas colas muy llamativas. Como las demás variedades, se permiten todos los colores.
b) Ryukin: se diferencia del fantail por tener un stop muy marcado, del cual nace una joroba bien pronunciada, su cuerpo también debe ser corto y no llevar protuberancias en la cabeza, siendo ésta ligeramente hocicuda.
f) Perlados: la característica que define esta variedad es la presencia de escamas muy convexas, que le dan el aspecto de una perla. Por tanto el cuerpo del pez aparece como cubierto de pequeñas perlas. Asociado a esto son peces de cuerpo redondo y de aletas cortas. Una característica es la poca escotadura de su aleta caudal. Los colores más comunes son rojo, sarasa y cálico.
c) ALletas de velo: son peces de cuerpo ovalado y aletas largas. Las características que lo distinguen son la falta de escotadura en la aleta caudal (que tiene un borde posterior casi recto) y el gran desarrollo de la aleta dorsal. Sus colores son rojo, naranja, sarasa y cálico.
Variedades sin aleta dorsal y cola doble
a) Eggfish o maruco: peces de cuerpo ovalado (debe tener la forma de un huevo de gallina)y aletas cortas de bordes redondeados. Son los primeros peces donde se fijó la mutación de falta de aleta dorsal. Los colores de estos peces incluyen: rojos, naranjas, blancos, sarasa y cálico.
b) Caabeza de laón: son peces originarios de China que se caracterizan por tener "cabeza de león" con un desarrollo uniforme de los papilomas en nuca y operculo. El cuerpo es ovalado y las aletas son cortas de bordes redondeados. Los colores que podemos encontrar en esta variedad son: rojos, sarasa, negros y cálico.
c) Ranchu: esta variedad deriva del cabeza de león, pero es desarrollada en Japón, haciendo el cuerpo más corto (presenta incluso una curvatura pronunciada en el pedúnculo caudal) y con desarrollo mayor de los papilomas. Los más criados son de color rojo, blanco, sarasa, negro y cálico.
d) Celestial: la característica de esta variedad son los ojos que sobresalen y cuyas pupilas miran hacia arriba. Su cuerpo es ovalado y las aletas son cortas y de bordes redondeados. Los colores predominantes son rojo, sarasa y cálico.
e) Burbuja: esta variedad se caracteriza porque debajo de los ojos se desarrolla una bolsa llena de líquido. Estas bolsas deben ser de gran tamaño y buena simetría para que el pez sea de buena calidad. El cuerpo es ovalado y las aletas son cortas de bordes redondeados. Los colores pueden ser rojo, naranja, sarasa, negro o cálico.
f) Pom-pom: esta variedad se caracteriza por presentar dos pompones en la cabeza, ubicados delante de los ojos. También es importante el tamaño y simetría de los pompones. El cuerpo es ovalado y las aletas son cortas de bordes redondeados. Los colores son rojo, naranja, blanco, sarasa y cálico.
Además de estas variedades existen muchas otras que se siguen desarrollando por cruzamientos y selección, pero las expuestas son las más comunes.
El pez dorado (conocido en inglés como goldfish) también conocido como tres colas, carpa dorada o carpín dorado, es la versión doméstica de la carpa de río china (Carassius auratus), una especie de pez de agua dulce de la familia Cyprinidae. Se empezó a criar en cautividad hace unos 2000 años, siendo una de las especies de pez domésticas más antiguas y actualmente es el líder de acuario en agua fría y dulce.
La cría en cautividad, como en cualquier especie, conlleva que el animal cambie su forma de vida y, por tanto, la adaptación a esta también produce cambios físicos en los peces dorados, que seleccionados a lo largo de los años, han dado lugar a la gran variedad que se puede ver hoy día.
La temperatura ideal del acuario es de 20º y necesitan 40 litros por pez cuando son pequeños, pero al crecer necesitarán un acuario de 80 litros como mínimo por pez. En buenas condiciones, pueden superar los 10 años de vida con facilidad, y nada mejor que un estanque o acuario de unos 500 litros para disfrutar de unos 5 o 6 ejemplares de unos 18 cm, y verlos a ellos disfrutar.
See artikkel on kalast. Tähtkuju kohta vaata artiklit Kuldkala (tähtkuju). Kuldkala (Carassius auratus auratus) on Hiinast pärit akvaariumikala, mida on hakatud kasvatama juba 4500 aastat tagasi. Hiinast Euroopasse jõudsid kuldkalad aga alles 17. sajandil. Selleks ajaks oli algsest hõbekogrest aretatud väga palju kauneid liike. Kuldkala on koduloomana peetud kauem kui ühtki teist kala.
Nad elavad ainult akvaariumides ilukaladena. Kuldkala on lihtne ja odav pidada ning ta sobib suurepäraselt ka algajale akvaristile. Sellegipoolest on kuldkalal oma erivajadused ja tema eest tuleb kogu ta elu õigesti hoolt kanda. Kuldkalad on külmaveekalad, nad on suhteliselt vastupidavad ja kohanduvad kergesti erinevate vetega. Neid on keelatud kasutada söödana. Looduses ei saaks kuldkala ise väga hästi hakkama – suurel sabauimel praktilist otstarvet ei ole ja oma kirka värvi tõttu oleks ta vaenlastele väga kergesti nähtav. Kui oma lemmiku eest hästi hoolitseda, võib ta elada 15 (dekoratiivvormid) kuni 25 (harilik kuldkala) aastat vanaks. Teadaolevalt vanim kuldkala Fred elas 41-aastaseks. Samas – nii majesteetlikku ikka saab harilik kuldkala jõuda ainult tiigis, sest aastatega hakkab ta vajama järjest rohkem hapnikku ja akvaariumis võib järgneda aeglane lämbumine. Seepärast on koduakvaariumis ehk mõttekam pidada teisi kuldkalavorme: teleskoopkala, shubunkin, oranda jt. Teatavasti elab looduses nii parvekalu kui ka üksi elavaid kalu, kuldkala kuulub viimaste hulka. Kuid samas ei eksisteeri mitte kuskil looduses kuldkala sellisel kujul nagu akvaariumis harjutud nägema. Kaaslase lisamisel akvaariumisse võib soovitud tulemuse asemel tekkida kalal hoopis stress. Kaaslase puudumisest või igavusest, kuidas seda keegi nimetab, kuldkalal päris kindlasti aga stressi ei teki. Kuldkala on hea sõber kõigile.
Kuldsed, hõbedased, sinised, punased ja valged soomused aina siravad, kui nad kergelt uimi hõljutades ujuvad roheliste kasvude vahel. Värvus on harilikul kalal kuldpunakas. Täiskasvanud kuldkalad, kes elavad lemmiklooma elu, on tavaliselt 25–40 cm pikkused. Kuldkala käitumine on suhteliselt rahulik.
Kuna kuldkala on külmaveekala, siis nende akvaariumisse – kui hoolitseda selle eest, et vesi oleks toasoe (16–18°) – soojendit üldjuhul väga vaja pole. Küll aga vajavad need kalakesed palju hapnikku (365 cm2 õhuga kokku puutuvat veepinda ühe kalasentimeetri kohta), mistõttu õhupump on pea kohustuslik aksessuaar. Kindlasti peaks kuldkala akvaariumis olema ka palju taimi, näiteks tuntuim akvaariumitaim vallisneeria, vesikatk, vesikuusk, sagittarius, ning valgustus (mõeldud eelkõige selleks, et taimed saaks fotosünteesi teostada, kaladel endil tegelikult eraldi valgust vaja pole). Mugav akvaarium peaks olema umbes meetri pikkune, kuldkalasid mahub sinna päris mitu. Carassius auratus asustab akvaariumi kõiki tasandeid.
Kuldkala on vee kvaliteedi suhtes ülimalt leplik (tegelikult ongi kuldkala harjunud elama sogases vees), ideaalne vee pH on 7,0 aga võib ka natuke siia-sinna varieeruda. Vett peaks vahetama kord kahe nädala jooksul (muidugi ei vahetata kogu vett, ikka 1/8–1/5 sellest), väikeste akvaariumite korral ka tihedamini. Vette peaks kindlasti paigaldama filtri ja kasutama kloorieemaldajat või uuel veel laskma vähemalt ööpäeva jagu seista. Akvaariumivee kvaliteeti oleks mõttekas regulaarselt kontrollida – saadaval on pH, ammoniaagi ning teiste lämmastikuühendite (kaladele eriti ohtlikud!) sisalduse, rauasisalduse (vajalik akvaariumitaimede kasvuks), fosfaadisisalduse jm mõõtmiseks.
Kala hea tervise kindlakstegemine, eriti kui tegemist pole väljastpoolt paistva haigusega, on suuresti tunnetuse küsimus. Kõige kindlam märk kala heast tervisest on hea söögiisu, kuigi ta võib vahel arusaamatutel põhjustel lihtsalt söödast keelduda, muret tasub tunda siis, kui see on kestnud juba mõned päevad, siis on tõenäoliselt kala tervisega midagi viltu. Teiseks, kuldkala stressivaba käitumise üsna kindlaks tunnuseks on püstine seljauim ning uudishimulik ja vilgas olek. Kui kala veedab suure osa ajast vaid akvaariumi põhjas konutades, seljauim vastu keha lontis, tunneb ta ennast tõenäoliselt millegipärast kehvasti.
Kuldkalade jaoks on saadaval spetsiaalseid söödahelbeid ja -terasid (mida tuleks anda kalale iga päev), kuid aeg-ajalt tasub akvaariumielanikule pakkuda ka elussööta: soolavähke, surusääsevastseid jne. Kalade söötmisel on kõige tähtsam jälgida, et ei söödetaks üle. See on paljude algajate viga, mille tagajärjel kalad varem või hiljem surevad – sööda ülejäägid reostavad akvaariumivett ning selle kvaliteet halveneb. Ülesöötmine põhjustab samuti vetikate ja tigude vohamist. Kuldkalal puudub üldse magu, tema seedetrakt koosneb vaid pikast soolest, seega on ta võimeline etteantud sööta lõputult õgima ning seda tegelikult korralikult läbiseedimata välja laskma, reostades oma elukeskkonna nõnda väga kiiresti. Suuremast söödakogusest võivad kaladel tekkida ka seedehäired, mille tulemusena ei suuda ta enam oma keha asendit kontrollida. Kord nädalas soovitatakse kaladele teha paastupäev ja neile süüa üldse mitte anda. Selline dieedikuur on kaladele väga kasulik. Kuldkalade pidamisel võib neid sööta ka ülepäeviti, kuna madalama veetemperatuuri juures on kalade ainevahetus aeglasem ning nad tarbivad ka vähem sööta. Kuldkalale sööda valimisel osta talle võimalusel spetsiaalseid kuldkaladele mõeldud sööta – need on aeglaselt langevad tabletid/graanulid/helbed ning kuldkala toitub nendest vee keskmistes ja alumistes kihtides. Kui sööta kuldkalu harilike, troopilistele kaladele mõeldud helvestega, mis jäävad pikemaks ajaks veepinnale hõljuma, siis neelab kuldkala pinnalt helbeid ahmides liiga palju õhku, mille tagajärjel võib tema ujupõis haigestuda ning kala ei saa enam õiges asendis ujuda. Ja veel: pimedas kuldkalad ei söö – seetõttu tuleb neid sööta siis, kui valgustus põleb – kui sööta kalu õhtuti, hoida valgust sees veel vähemalt poolt tundi pärast kalade söötmist: selle ajaga leiavad kalad üles ka põhjavajunud sööda. Samuti võiks 1–2 korda nädalas kaladele anda spetsiaalselt neile mõeldud vitamiinilisandeid, mida saab osta akvaariumipoodidest. Vitamiinid aitavad ära hoida haigusi ning tugevdavad kalade immuunsüsteemi.
Kuldkalade sigimisaeg jääb kevadesse – märtsi või aprilli. See on tegelikult ainuke aeg, kui kuldkalade sugu saab määrata – emase kõht läheb marjast pungi ja isase kehale tekivad valged laigud. Kui mari on heidetud ja viljastatud, tuleb see panna rohkete taimedega, umbes 21° veega kudemisakvaariumisse – muidu söövad tulevased lapsevanemad selle ära. Kalakesed peaksid kooruma 5–7 päeva pärast, alguses on meenutavad nad pisikesi taimevarte külge kinnitunud karvakesi. Nad alustavad aktiivset toitumist kolmandal elupäeval, seni ammutavad nad toitaineid marjaterast koorumisel kaasasolevast rebukotist.
Kogu maailmas on sadakond liiki kuldkalu. On aretatud üsna mitmesuguseid vorme, näiteks harilik kuldkala (levinuim[viide?] ja ehk siiamaani armastatuim[viide?] kuldkala tõug, kes on meeldivalt tolerantne ja tagasihoidlike nõudmistega ühekordse sabauimega akvaariumikala), loorsaba (on oma nime saanud hiiglasliku ja väga õrna sabauime tõttu), teleskoop (suured ja lühinägelikud silmad, väga suur värvivalik) ja lõvipea (omapärane krobelise puhetunud pea ja ilma seljauimeta kalaliik). On olemas isegi musta värvi kuldkalu, mis ei sarnane tegelikult üldse hariliku kuldkalaga. Mainida tasub veel, et kahekordse sabauimega kuldkala vormid (komeetkala, loorsaba, teleskoobid, lõvipea, taevasilm ehk tähelugeja) kipuvad olema õrnemad kui harilik kuldkala ja teised tavalise sabauimega isendid.
See artikkel on kalast. Tähtkuju kohta vaata artiklit Kuldkala (tähtkuju). 
Kuldkala (Carassius auratus auratus) on Hiinast pärit akvaariumikala, mida on hakatud kasvatama juba 4500 aastat tagasi. Hiinast Euroopasse jõudsid kuldkalad aga alles 17. sajandil. Selleks ajaks oli algsest hõbekogrest aretatud väga palju kauneid liike. Kuldkala on koduloomana peetud kauem kui ühtki teist kala.
Urre-arraina (Carassius auratus auratus) Cyprinidae familiakoa den ibaiko arraina da. Carassius auratus arrainaren azpiespeziea munduan gehien saltzen den arrainetako bat da, akuarioetan edukitzeko harrapatzen direlarik. Gurutzaketarik izan ez duena marroia, berdea edo gorri urre-kolorea ere izan daiteke. Txinatarrek lortu zuten urre-koloreko mota.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Urre-arraina (Carassius auratus auratus) Cyprinidae familiakoa den ibaiko arraina da. Carassius auratus arrainaren azpiespeziea munduan gehien saltzen den arrainetako bat da, akuarioetan edukitzeko harrapatzen direlarik. Gurutzaketarik izan ez duena marroia, berdea edo gorri urre-kolorea ere izan daiteke. Txinatarrek lortu zuten urre-koloreko mota.
Kultakala (Carassius auratus auratus) on särkikaloihin kuuluva makean veden kala. Tämä isokokoinen parvikala on ensimmäisiä "kesytettyjä" kaloja, joka tuotiin Eurooppaan Kiinasta 1600-luvulla.
Kultakala on akvaariokaloista yksi pitkäikäisimmistä, ja se voi elää yli 25 vuotta ja kasvaa jopa 40 cm:n pituiseksi.[2]
Kultakala elää Keski-Aasiassa, Kiinassa ja Japanissa. Portugalilaiset toivat sen Eurooppaan ja 1700-luvulla Alankomaissa opittiin kalojen kasvatus.[3]
Kultakala on levinnyt ihmisen mukana muuallekin, mutta useat maat ovat raportoineet sen aiheuttaneen epäsuotuisia vaikutuksia alkuperäiseen luontoon.[4]
Kala on läheistä sukua ruutanalle ja hopearuutanalle, jota on pidetty aiemmin sen alalajina, ja se voi selvitä ja lisääntyä eri puolilla Eurooppaa. Suomea lähimmät luonnonvaraiset kannat ovat Saarenmaan rannikolla ja laji voi levitä lähivuosina Suomenkin etelärannikolle. Luonnossa lisääntyvä kultakala menettää muutamassa sukupolvessa punaisen värinsä.[3]
Kultakala ei varsinaisesti halua aina olla yksin akvaariossa. Jos niin käy, kalasta tulee väsynyt ja outo.selvennä Kultakala on parvessa pirteä, josta johtuukin se, että se luokitellaan "parvikaloihin." Ne ovat ystävällisiä muita kaloja kohtaan, mutta saattavat syödä pienempiä kaloja kuten neontetroja, jos ne sattuvat osumaan tielle.
Kultakala suosii happamuudeltaan neutraalia ja emäksistä (pH 7,0–8,0) vettä ja kestää lämpötiloja +22:sta lähelle nollaa, toisin sanoen se on viileän veden kala. Luonnossa se syö äyriäisiä, hyönteisiä ja erilaisia kasveja. Akvaariotarvikkeiden joukosta löytyy niille suunnattuja erityisiä kultakalaruokahiutalesekoituksia. Kultakalaa on hyvä ruokkia useita kertoja päivässä, sillä sen mahalaukku on melko pieni, ja tyhjenee nopeasti. Kasvislisän tarjoaminen on tärkeää; kasvein koristellussa altaassa se järjestää asian toisinaan itse ja syö jopa limaa. Koska kultakala on hyvin suureksi kasvava parvikala, ei sitä missään nimessä voi pitää pyöreässä maljassa, kuten monissa elokuvissa ja sarjakuvissa tehdään. Muutamana syynä mainitaan lasimaljan pieni koko ja sen muoto, joka ilmeisesti hämää kalaa kuin kalaa. Kolmen kultakalan ryhmälle riittää jo 300-litrainen akvaario, mutta suuremmalle parvelle olisi suotuisaa hankkia vasta 500-litrainen akvaario. Kultakalan akvaariolla saisi olla pituutta vähintään yli metrin, jotta kala tuntisi olonsa kotoisaksi, ja mahtuisi aikuisena edes kunnolla kääntymään.lähde? Riittävän suuri uimatila on kultakalalle tärkeää. Jos haluaa pitää kotonaan kultakaloja, kannattaa harkita, pystyykö täyttämään tämän suureksi kasvavan viileänveden parvikalan elinvaatimukset.
Kärsivän kultakalan ja minkä tahansa akvaariokalan lopettamisessa voi käyttää useita eri menetelmiä. Klassinen tapa on jäädyttää kala: ensin jäädytetään vettä pussissa jääsoseeksi, johon kala laitetaan jonka jälkeen kala jäädytetään pakastimessa kuoliaaksi. Niskan murtaminen ja/tai pään katkaisu ovat nopeita tapoja.[5]
Kultakala (Carassius auratus auratus) on särkikaloihin kuuluva makean veden kala. Tämä isokokoinen parvikala on ensimmäisiä "kesytettyjä" kaloja, joka tuotiin Eurooppaan Kiinasta 1600-luvulla.
Kultakala on akvaariokaloista yksi pitkäikäisimmistä, ja se voi elää yli 25 vuotta ja kasvaa jopa 40 cm:n pituiseksi.
Carassius auratus, Carassius auratus auratus • Carassin doré, Cyprin doré
Le Poisson rouge ou Carassin doré (Carassius auratus) est une espèce de poissons d'eau douce appartenant à la famille des Cyprinidés. Sélectionné dans les élevages, on retrouve ce poisson d'eau froide dans les bassins du monde entier mais également dans les aquariums et réserves d'eaux pluviales dans lesquelles il permet d'éviter la présence de moustiques. Il est considéré de nos jours comme un animal domestique. Les formes ornementales telles que nous les connaissons au XXIe siècle sont issues de la forme sauvage de l'espèce, un carassin de couleur gris doré, proche du carassin commun, vivant dans les eaux douces, calmes et tempérées d'Europe et de Chine. L'élevage sélectif pratiqué depuis les premières dynasties chinoises a permis d'obtenir des variétés dont la morphologie n'a plus beaucoup de points communs avec le carassin doré sauvage, variétés qui font l'objet de concours.
C'est un poisson résistant, dont l'espérance de vie est de 30 ans, avec un record du monde de plus de 43 ans. Il peut parfaitement être maintenu en captivité dans un bassin ou dans un très grand aquarium. En revanche, le traditionnel bocal est de plus en plus dénoncé, voire interdit dans certains pays, car il ne permet pas d'assurer le bien-être de ce poisson qui, à l'âge adulte et selon la variété, mesure entre 15 et 47 cm de longueur. En aquariophilie, il est l'un des poissons les plus populaires au monde.
Le carassin doré sauvage est un poisson de couleur gris doré de forme simple, mais l'espèce a considérablement évolué au cours des siècles dans les élevages. Le corps est allongé, la queue et les nageoires petites par rapport au corps. À l'âge adulte, il mesure en moyenne 20 cm avec une large disparité entre les individus dont la longueur peut varier entre 10 et 35 cm.
Le dimorphisme sexuel, c'est-à-dire la différence entre le mâle et la femelle, n'est généralement pas apparent. Il faut attendre la période de reproduction (le frai) pour que l'aspect plus arrondi du corps des femelles et de discrètes modifications au niveau de l'anus de celles-ci, quand elles s'apprêtent à pondre, permettent de les distinguer des mâles qui développent de leur côté des sortes de nodules (les boutons de noce) sur les ouïes et les nageoires postérieurs (nageoires pelviennes)[11].
Spécimen sauvage, en Chine
Poisson-rouge, planche de 1902
Squelette de Carassius auratus conservé au MNHN à Paris
Le poisson rouge commun de bassin diffère peu de la forme sauvage, si ce n'est par sa couleur plus vive. Il mesure en moyenne 20-30 cm en bassin avec, comme pour le carassin doré sauvage, une large disparité entre les individus dont la longueur varie en moyenne entre 10 et 35 cm. Toutefois pour le poisson rouge commun, un record de 47,4 cm est attesté, aux Pays-Bas[12]. Les autres variétés domestiques sont généralement plus petites. Ainsi la comète, le shubunkin, le sarasa et le carassin noir, aussi rustiques que le poisson rouge commun, dépassent rarement les 20 cm en bassin. Les variétés moins rustiques, aux caractéristiques physiques particulières obtenues par mutations comme le télescope aux yeux proéminent, la lorgnette de ciel, aux yeux retournés vers le haut, etc., sont également plus petites mais aussi beaucoup moins actives ce qui les rend plus aptes à la vie en aquarium.
Toutes sortes de variétés colorées sont apparues, de même que des mutations plus importantes au niveau de la forme du corps, très recherchées chez ces poissons ornementaux.
Après plusieurs croisements et sélections, de nouvelles variétés ont été créées, comme l'oranda, le comète, le télescope, la tête de lion, l'uranoscope… Dans ces cas, les couleurs mais aussi la morphologie des poissons ont été considérablement modifiées par mutations progressives. Les poissons peuvent avoir un corps plus rond, une queue double voire triple, des excroissances sur la tête, une nageoire dorsale plus haute, voire absente…
Il existe de nombreuses variétés dites de « poissons rouges »[13], en voici quelques-unes :
Ce poisson d'eau douce est une espèce adaptable qui vit en bancs. Il est omnivore à tendance insectivore et détritivore. En extérieur il trouve en principe de la nourriture vivante (principalement des insectes tombés à l'eau) et végétale en quantité suffisante sans apport de la part de l'homme et se reproduit librement.
C'est une espèce très résistante, qui s'adapte facilement aux conditions environnementales. L'espérance de vie d'un poisson rouge est de trente ans, du moins tant qu'il est maintenu dans de bonnes conditions[14]. Des records de longévité de près de 50 ans ont même été enregistrés[15].
Toutefois, les poissons rouges ont des prédateurs naturels comme les oiseaux pêcheurs (corvidés, hérons…), les serpents aquatiques (couleuvres) ou les gros batraciens, et jusque dans les aquariums où les chats domestiques plongent volontiers la patte.
Grosse grenouille (Ouaouaron ?)
Au printemps, quand l’eau atteint 14 à 16 °C, les poissons rouges s’apprêtent à se reproduire.
Le mâle atteint sa maturité sexuelle à deux ans et la femelle à trois ans. Les femelles sont plus rondes et plus pleines que les mâles quand arrive la période de fécondation. On reconnaît qu’elles sont prêtes à pondre car le ventre devient mou et l'orifice génital paraît proéminent. À cette période les mâles libèrent facilement de la laitance lorsqu'ils sont manipulés. Ils portent des « boutons de noce » blancs et rugueux sur les opercules ainsi que sur le premier rayon des nageoires pectorales qui sont souvent plus développées que chez les femelles.
La reproduction est appelée « le frai ». La femelle accompagnée de plusieurs mâles prend appui sur les supports (frayères) disponibles pour pondre. Les ovules et la laitance sont libérés en pleine eau et c'est à ce moment que doit avoir lieu la fécondation. Au contact de l'eau, les protéines qui couvrent l'œuf commencent à devenir adhésives, l'œuf s'hydrate et se gonfle, et le micropyle se referme. Les ovules qui n'ont pas été fécondés à ce stade sont perdus. Les œufs adhèrent alors aux végétaux et aux surfaces environnantes. L'incubation peut commencer. Les œufs qui sont trop agglomérés les uns aux autres, tombés au sol ou dans un réduit mal oxygéné risquent fort d'être perdus par manque d'oxygène ou contact pathogène.
L'éclosion des œufs restant a lieu après moins d'une semaine. La durée de l'embryogénèse est proportionnelle à la température et peut demander de six à trois jours dans une eau respectivement de 16 à 24 °C. À l'éclosion, les extrémités de l'appareil digestif (bouche et anus) de la larve ne sont pas encore ouverts, mais celle-ci dispose d'une réserve vitelline qui lui apporte l'énergie et les nutriments nécessaires pour achever sa formation.
Cependant, n'ayant pas encore de vessie natatoire, la larve coule et ne peut tenir en eau sans fournir un effort considérable. Elle cherche donc à s'accrocher aux supports qu'elle trouve. Cette période dite de résorption de la vésicule peut demander deux à quatre jours (toujours selon la température).
Dès qu'elle en est capable, la larve vient à la surface capter une bulle d'air qui vient gonfler sa vessie natatoire et lui permet ainsi de nager normalement. À partir de ce moment, elle doit commencer à se nourrir (infusoires, rotifères, débris végétaux…).
D'abord bruns, les alevins acquièrent leur coloration définitive durant les trois ou quatre premiers mois de leur vie[16], en fonction de la température de l'eau.
Adultes en cours de frai
Alevins, juste après l'éclosion et dans l'œuf
Alevins de poissons rouges
Jeune poisson rouge
Le poisson rouge aurait la mémoire de la douleur pendant au moins 24 h et peut être entraîné à garder la mémoire d'un événement jusqu'à trois mois, d'après une étude réalisée par l'Université de Plymouth. Une étude réalisée ultérieurement à l'Université Queen's de Belfast a confirmé qu'il ressent la douleur et peut apprendre à l'éviter dans un aquarium où il reçoit des décharges électriques dans certains secteurs. Il mémorise également l'heure de distribution de la nourriture[17],[18], et peut apprendre à réagir à des signaux lumineux pour recevoir des aliments[19]. Les soi-disant 9 secondes seulement d'attention du poisson rouge ne sont donc que des rumeurs[20].
Des recherches sont en cours afin de déterminer si Carassius auratus a évolué pour donner des sous-espèces, et combien[21]. De plus, relâchés dans la nature, les poissons rouges s'hybrident facilement avec d'autres Cyprinidés. Ainsi, il n'est pas certain que le poisson rouge d'élevage se distingue suffisamment de l'espèce souche pour justifier le statut de sous-espèce[21].
L'existence de sous-espèces fait débat.
Selon World Register of Marine Species (6 avr. 2011)[22] :
Les poissons rouges sont originaires des rivières, lacs et étangs de Chine où leur domestication est déjà mentionnée en 970 av. J.-C[réf. souhaitée]. Avant le XVIe siècle, seuls les nobles les élevaient. Les poissons rouges étaient particulièrement vénérés sous la dynastie Song (960-1279). Ils ont tout d'abord été conservés dans de riches bocaux de porcelaine puis dans des sphères de cristal[23].
Gros carassin doré sauvage pêché en Chine
Gravure de Cyprinus auratius (un synonyme) en 1782
Vasque japonaise, vers la fin du XVIIIe siècle.
Vase à pied européen en verre, fin du XVIIIe siècle.
Carassins dorés dessinés en 1879
Bac d'aquarium anglais du XIXe siècle
Par la suite, les éleveurs sont parvenus à présenter des variétés de poissons rouges toujours plus étonnantes, à la faveur des croisements et mutations génétiques. Des associations répertorient plus d'une vingtaine de variétés[24] et des concours sont organisés pour présenter les plus beaux spécimens, notamment dans la ville chinoise de Fuzhou, capitale asiatique du marché du poisson rouge[25].
Du fait de leur taille adulte, au moins 15 cm de longueur pour les variétés sélectionnées, et jusqu'à 47 cm pour le poisson rouge classique, ces animaux ont énormément besoin d'espace de nage. Les poissons rouges classiques sont adaptés aux grandes pièces d'eau mais, avec des soins et un équipement appropriés, ils peuvent vivre en petit bassin, en viviers ou dans de grands aquariums.
Les poissons rouges vivent dans l'eau froide, entre des températures de 1 °C à 28 °C. Pour les variétés dérivées, comme les queue-de-voile, les télescopes, les oranda, les tête-de-lion, les bubble-eyes... qui sont plus délicates, la température doit être comprise entre 22 °C et 28 °C l'idéal étant 26 °C[26].
L'eau doit avoir un pH plutôt neutre à alcalin (basique) compris entre 7,0 et 8,0, et une dureté de 5 °d GH à 15 °d GH[26].
En aquariophilie, les bacs de gros volume sont recommandés, avec un minimum de 100 L pour un poisson à quoi s'ajoute 50 L par poisson supplémentaire pour les variétés sélectionnées. Il faut donc prévoir un volume d'au moins 150 L pour un couple de variété sélectionnée. En revanche, pour le poisson rouge commun, qui atteint une taille adulte plus importante, il faut un bac de 100 L pour un poisson et 100 litres par poisson supplémentaire. L'aquarium doit aussi être équipé d'une filtration puissante car se sont de gros détritivores.
Lors d'un nettoyage complet (remplacement de la totalité de l'eau) la faune bactérienne participant à la dénitrification du milieu est entièrement détruite. Or, celle-ci est essentielle pour maintenir certaines matières nocives à un niveau non préjudiciable à la santé des poissons[29]. Cette population bactérienne se reconstitue, selon le contexte, en 3 à 6 semaines. C'est pour cela que l'on conseille plutôt de faire des changements d'eau fréquents (tous les 15 jours voire plus si nécessaire) mais ne dépassant pas 1/5 du volume total de l'aquarium[30].
La vie en bocal, boule ou petit bac, est donc incongrue[31]. L'espérance de vie normale d'un poisson rouge est d'une trentaine d'années, et il grandit considérablement. Ceux conservés dans de petits volumes sont atteints de nanisme, de difformités et, très souvent, meurent prématurément[32]. De plus, pour ce poisson grégaire, une vie solitaire dans un bocal ne peut être qu'une survie difficile à supporter[33]. Certaines autorités considèrent maintenant le maintien de poissons rouges dans des bocaux ronds comme de la maltraitance. L'Italie, l'allemagne, les Pays-bas et la Suisse ont même interdit leur utilisation[34].
Dans les étangs, les mares et les bassins mixtes (eau et plantes) pas trop peuplés, il trouve en principe de la nourriture vivante et végétale en quantité suffisante. En bassin surpeuplé, en vivier et en aquarium, on lui donnera, en complément ou en menu principal, de la nourriture du commerce adaptée.
Le poisson rouge est dit « glouton » puisqu'il peut, lorsqu'il est nourri par l'homme, manger bien plus qu'il ne lui est nécessaire, au risque d'être malade. Pour savoir quelle quantité leur donner, il faut respecter la règle « ne donner que ce qui peut être mangé en 3 minutes ». On conseille généralement[35] de ne nourrir les poissons rouges que deux fois par jour minimum. On peut adapter ainsi la ration en fonction des poissons, de leur taille, leur nombre, leur appétit, la température, etc[réf. nécessaire].
Choisir de préférence les granulés car ils ne coulent pas et ne polluent pas l'eau. Éviter les daphnies séchées, elles n'ont aucun intérêt nutritif, et le pain, qui gonfle dans leur intestin et peut leur provoquer de graves problèmes de digestion[35].
Si leur espace n'est pas suffisamment planté, il est conseillé[35] de compléter le menu par de la verdure (salade pochée, épinard, courgette…) et, s'il n'est pas situé à l'extérieur, par de la nourriture vivante et/ou congelée (artémies, vers de vase rouges, larves de moustiques…).
En bassin, les poissons rouges s'apprêtent à se reproduire au printemps, quand l’eau atteint 14 à 16 °C. En aquarium, il est nécessaire de baisser la température durant l’hiver si on souhaite tenter une reproduction car le cycle de maturation doit passer par une phase de dormance. Dans un bassin, il faut au moins 50cm de profondeur pour que le fond ne gêle pas, si la surface gêle, il ne faut surtout pas essayer de briser la glace car le choc peut endommager, voire tuer les poissons. Ils peuvent très bien tenir la période sous la glace sans nourriture.
Poisson sociable qui vit en banc, mais peut manger ses petits.
Le poisson rouge est un animal domestique très apprécié pour sa facilité d'adaptation à l'environnement et son élevage aisé.
C'est un animal volontiers glouton en captivité, dont il faut surveiller l'alimentation. Les maladies et décès surviennent le plus souvent à cause d'un mauvais entretien (aquarium trop petit, mauvaise filtration, alimentation inadéquate, surpeuplement…). Dans des bocaux ou des aquariums d'un trop faible volume les poissons rouges développent une forme de nanisme qui entraîne des malformations des organes, et leur durée de vie est considérablement raccourcie[14].
Il peut aussi développer des points blanc, signe d'une infection parasitaire : l'ichtyophthiriose (à ne pas confondre avec des boutons de noces).
Il ne faut absolument pas relâcher ses poissons dans la nature car outre le fait que cela soit illégal, il peut dévaster un écosystème, dans les petites mares il sera un superprédateur et mangera tous les oeufs/jeunes amphibiens qui sont déjà fortement fragilisés. Dans une étendue d'eau plus grande il peut s'hybrider et abimer le patrimoine génétique des habitants.
En France, depuis l’arrêté du 11 août 2006[36], fixant la liste des espèces, races ou variétés d’animaux domestiques, il est établi que le poisson rouge est considéré comme une espèce domestique, comme 4 autres poissons, ce qui le protège (théoriquement) de la maltraitance tel que l'élevage dans des aquariums trop petits (< 100 litres) ou le maintien en solitaire.
Le marronnage est fréquent. Les poissons rouges relâchés dans la nature se croisent facilement avec d'autres Cyprinidés.
Une étude génétique a montré qu'en Angleterre la plupart des carassins communs (Carassius carassius) capturés s'étaient en fait hybridés avec le poisson rouge (Carassius carassius × Carassius auratus) ce qui pourrait poser des problèmes à long terme pour la survie de l'espèce. En Australie, ce poisson est considéré comme « l'une des pires espèces aquatiques invasives » et un programme destiné à arrêter leur prolifération a été mis en place[37].
Le poisson rouge peut donc être considéré comme une espèce invasive lorsqu'il est relâché dans la nature[38].
Carassius auratus, Carassius auratus auratus • Carassin doré, Cyprin doré
Le Poisson rouge ou Carassin doré (Carassius auratus) est une espèce de poissons d'eau douce appartenant à la famille des Cyprinidés. Sélectionné dans les élevages, on retrouve ce poisson d'eau froide dans les bassins du monde entier mais également dans les aquariums et réserves d'eaux pluviales dans lesquelles il permet d'éviter la présence de moustiques. Il est considéré de nos jours comme un animal domestique. Les formes ornementales telles que nous les connaissons au XXIe siècle sont issues de la forme sauvage de l'espèce, un carassin de couleur gris doré, proche du carassin commun, vivant dans les eaux douces, calmes et tempérées d'Europe et de Chine. L'élevage sélectif pratiqué depuis les premières dynasties chinoises a permis d'obtenir des variétés dont la morphologie n'a plus beaucoup de points communs avec le carassin doré sauvage, variétés qui font l'objet de concours.
C'est un poisson résistant, dont l'espérance de vie est de 30 ans, avec un record du monde de plus de 43 ans. Il peut parfaitement être maintenu en captivité dans un bassin ou dans un très grand aquarium. En revanche, le traditionnel bocal est de plus en plus dénoncé, voire interdit dans certains pays, car il ne permet pas d'assurer le bien-être de ce poisson qui, à l'âge adulte et selon la variété, mesure entre 15 et 47 cm de longueur. En aquariophilie, il est l'un des poissons les plus populaires au monde.
A carpa vermella[3], Carassius auratus L., 1758, coñecido tamén cos nomes de peixe xaponés, peixiño dourado ou peixe vermello, é unha especie de pequenos peixes de auga doce pertencente á familia dos ciprínidos (Cyprinidae), á que pertencen todas as carpas. Foi unha das primeiras especies de peixes en ser domesticada e é aínda un dos peixes de acuario máis comúns no mundo enteiro. É unha variedade domesticada dunha carpa cinsenta escura nativa de Asia oriental. Foi domesticada, por vez primeira na China, e foi introducida en Europa a finais do século XVII.
Ten moitas variedades de tamaño, forma, configuración e cor (varias combinacións de branco, amarelo, alaranxado, vermello, marrón e negro). Pode crecer até aos 59 cm e un máximo de 3 kg, aínda que tales valores sexan moi raros: a maior parte dos espécimes non atinxe a metade destas medidas. É ovíparo.
Existen argumentos que defenden que o peixe vermello pode chegar a recoñecer o seu dono (aquel que lle dá comida).
Aínda que é unha especie moi popular a súa manutención é menosprezada e adoitan criarse en recipientes moi pequenos, por baratos. Cómpre un acuario cun volume mínimo de 120 litros, con 30 litros máis para cada novo peixiño introducido. O peixe pode atinxir até 20 anos de vida se é ben tratado. O pH debe ser moderadamente alcalino, arredor de 7,2 a 7,6.
O acuario ideal para unha carpa vermella debe posuír un sistema de flitraxe máis eficente do normal, cerca de dez veces o volume do acuario por hora, nunca utilizando o filtro biolóxico de fondo, que non supre as altas esixencias de filtraxe desta especie, que produce moita sucidade. Prefírense os modelos de filtraxe externos, independentemente do tipo, sexa "hang-on", "canister", "sump" etc, desde que se observe a eficiencia en litros/hora.
A compaña ideal para este peixe é ningunha. Por seren moi lentos, e teren aletas delicadas, poden sufrir co asedio doutros peixes. Ademais son dos poucos peixes de auga fría dispoñíbeis para acuarismo, aínda que o ideal é sempre utilizar un quentador con termóstato, pois nun acuario poden ocorrer cambios moi bruscos de temperatura, que son prexudiciais para calquera peixe.
Non son aconsellábeis grandes enfeites de acuario, pois xeralmente as carpiñas baten con eles e necesita bastante espazo para nadaren. É esencial ter area grosa ou brita coma substrato, pois adoitan remexer no fondo e poden afogar cos cascallos pequenos.
Por mor do seu potencial invasor ou a susceptibilidade de se converter nunha ameaza grave por competir coas especies bravas autóctonas, alterar a súa pureza xenética ou os equilibrios ecolóxicos, esta especie foi incluída no Listado Español de Especies exóticas Invasoras, aprobado polo Real Decreto 1628/2011, do 14 de novembro, estando prohibida en España, e polo tanto en Galicia, a súa introdución no medio natural en todo o territorio nacional e nas zonas mariñas xurisidicionais, agás mediante autorización administrativa en recintos illados do medio natural vinculados á actividade humana.
A carpa vermella, Carassius auratus L., 1758, coñecido tamén cos nomes de peixe xaponés, peixiño dourado ou peixe vermello, é unha especie de pequenos peixes de auga doce pertencente á familia dos ciprínidos (Cyprinidae), á que pertencen todas as carpas. Foi unha das primeiras especies de peixes en ser domesticada e é aínda un dos peixes de acuario máis comúns no mundo enteiro. É unha variedade domesticada dunha carpa cinsenta escura nativa de Asia oriental. Foi domesticada, por vez primeira na China, e foi introducida en Europa a finais do século XVII.
Ten moitas variedades de tamaño, forma, configuración e cor (varias combinacións de branco, amarelo, alaranxado, vermello, marrón e negro). Pode crecer até aos 59 cm e un máximo de 3 kg, aínda que tales valores sexan moi raros: a maior parte dos espécimes non atinxe a metade destas medidas. É ovíparo.
Existen argumentos que defenden que o peixe vermello pode chegar a recoñecer o seu dono (aquel que lle dá comida).
Zlatna ribica (Carassius auratus; sinonimi: Carassius auratus auratus) je slatkovodna riba iz porodice šarana. Jedna je od prvih pripitomljenih riba, te je među najpopularnijim akvarijskim ribama.
Poznata je i pod brojnim sinonimima među kojima i Carassius auratus auratus (Linnaeus, 1758)
Tijelo joj je dosta zdepasto, a dugo je 13-40 centimetara, ovisno o pasmini. Leđna peraja je duga i snažna, a repna je račvasta. Na glavi, leđnoj i prsnoj peraji nalazi se mnogo kvržica. Boja tijela je metalik crvenkasto-narančasta. Bočna pruga je vidljiva.
U drevnoj Kini su se počele uzgajati različite vrste karasa. Bile su sive ili srebrnaste boje. Neke od njih su počele stvarati žute, narančaste ili crvene mutacije; prve od njih su zabilježene za vrijeme dinastije Jin (265.–420.)[1][2]
Tijekom dinastije T'ang (618.-907.) bilo je popularno uzgajati karase u ukrasnim ribnjacima ili vodenim vrtovima. Prirodna genetska mutacija stvarala je zlatnu (žućkasto-narančastu) više nego srebrnastu boju ribe, pa je počelo selektivno uzgajanje ove ribe. Za vrijeme dinastije Sung zlatna ribica je konačno potpuno pripitomljena.[3] Zlatna ribica dovedena je u Japan 1603. godine, a 1611. u Portugal, te preko njega u druge dijelove Europe.[4] U južnoj Europi postala je simbol sreće i bogatstva. U Sjevernu Ameriku dolazi sredinom 19. stoljeća.[5][6]
Zlatna ribica može doseći spolnu zrelost isključivo ako ima dovoljno vode i pravilnu prehranu. Parenje se događa nakon promjene temperature (ne više od dva stupnja dnevno), najčešće u proljeće. Mužjaci počinju plivati u grupicama od 2-3 ribe. Potom se razdvajaju i idu prema ženkama, vodeći ih prema biljkama. Ženka juri i izbacuje bjelkasto-žutu ikru (5000-10000 jajašaca), koja se lijepi za bilje, pa ju mužjak oplodi izbacujući mliječ. Dosta jajašaca se oplodi, ali mnoge pojedu odrasle jedinke.
Nakon 2-3 dana iz jaja se izlegu male ličinke. Prva dva dana jedu sadržaj žumanjčane vrećice, nakon toga počinju plivati i loviti vodene kukce. Nakon mjesec dana pomalo počinje dobivati ljuske i mijenjati zelenkasto-brončanu boju, a promjene pigmentacije traju 1-2 godine.[7]
Poznat je mit o tome da pamćenje zlatne ribice traje tri sekunde. Ipak, dokazano je da je njezin vijek pamćenja tri mjeseca, te da može razlikovati boje, oblike i zvukove.[8] Njezin vid je među najbolje istraženima kod svih riba.[9] Korištenjem pozitivnog pojačanja (ako uradi nešto, dobije nagradu), ribica može biti uvježbana prepoznavati svjetlosne signale različitih boja[10] ili izvoditi razne trikove.[11]
Zlatna ribica (Carassius auratus; sinonimi: Carassius auratus auratus) je slatkovodna riba iz porodice šarana. Jedna je od prvih pripitomljenih riba, te je među najpopularnijim akvarijskim ribama.
Poznata je i pod brojnim sinonimima među kojima i Carassius auratus auratus (Linnaeus, 1758)
Złota ryba (serbsce tež Złoty karp; wědomostne mjeno Carassius gibelio forma auratus) je mała słódkowódna ryba. Słuša do swójby karpowych rybow (a z tym tež do rjada kosćowych rybow) a je jara woblubowane domjace zwěrjo a zdobom najstarše znate bjez někajkeho hospodarskeho wužitka. Znajmjeńša 120 plahowanskich družinow je dotal znate. Złote ryby móžeja starobu wot 20 do 30 lět docpěć druhdy samo starobu wot 40 lět. Złota ryba docpě wahu wot 1000 g; w někotrych padach docpěja samo 3000 g.
Złota ryba je čerwjeno-oranžojta do žołta a ma husto běłe abo čorne blaki. Ryby błyšća so złote. Docpěja dołhosć hač do 24 centimetrow, hdyž maja wjele městna samo hač do 50 centimetrow. Muske a žónske eksemplary njehodźa so wonkownje rozeznawać.
Tute ryby njemóžeš w přirodźe nadeńć. Su čiste plahowanske ryby (Zuchtfische). Wone su w měrnych wodźiznach z wjele rostlinami žiwe, dźerža so pak tež w akwarijach. Dźensa so złote ryby po cyłym swěće dźerža.
Hižo před lětstotkami so złota ryba prěnjotnje w Chinskej plahowaše. Jako prěni wopisa je Carl von Linné we 18. lětstotku. Spočatnje smědźachu jenož zemjenjo ryby plahować. Pozdźišo, někak w 13. lětstotku, měješe skoro kóždy dom hat abo basenk ze złotymi rybami. W 17. abo 18.lětstotka su so přez europskich wotkrywarjow złote ryby w Europje rozšěrili. Tež tam buchu jenož wot wyšich swójbow dźeržane.
Hdyž chceš sej złote ryby wobstarać, potom wobstaraj sej znajmjeńša 5 eksemplarow (ale nic wjac pola 1000 l) dokelž čuja so potom hakle derje. Dawaja 20-30 wšelake plahownske formy. Za złote ryby dyrbi hat znajmjeńša meter hłuboki być. Ryby su wšožrački. Woni trjebaja lochko požitnu jěsć (trjebaja wjele jědźe). Złote ryby maja kóčki jako njepřećelow, tohodla je radźomnje, zo so ryba před kóčkami škita. Dnowna woršta wot hata abo akwarija dyrbi ze šćerka wobstać a dyrbi so z mnohimi mócnymi rostlinami posadźeć.
Žonjace złote ryby połoža 500 do 3000 jejka, kotrež so hnydom wot muskich eksemplarow wopłodźa. Jejka dźerža na wodowych rostlinach. Po dwěmaj do třoch dnjach wulězu małe złote ryby, kotrež maja šěru-zelenu barbu. Hakle po 12 měsacach wuwiwaja najprjedy čornu, potom hakle złotu barbu a cyle na kóncu wuwiwaja hišće běłe blaki.
Złote ryby su wšožrački. Žerja rady:
Złota ryba (serbsce tež Złoty karp; wědomostne mjeno Carassius gibelio forma auratus) je mała słódkowódna ryba. Słuša do swójby karpowych rybow (a z tym tež do rjada kosćowych rybow) a je jara woblubowane domjace zwěrjo a zdobom najstarše znate bjez někajkeho hospodarskeho wužitka. Znajmjeńša 120 plahowanskich družinow je dotal znate. Złote ryby móžeja starobu wot 20 do 30 lět docpěć druhdy samo starobu wot 40 lět. Złota ryba docpě wahu wot 1000 g; w někotrych padach docpěja samo 3000 g.
Ikan mas hias (Carassius auratus auratus) adalah ikan air tawar dari familia Cyprinidae dan ordo Cypriniformes. Ikan ini adalah salah satu ikan yang pertama kali berhasil didomestikasi, dipelihara, dan dibudidayakan manusia. Kini ikan mas hias atau kadang disebut secara singkat sebagai ikan mas, adalah salah satu ikan hias akuarium yang paling populer. Varietas Carassius auratus auratus yang telah didomestikasi dan menampilkan mutasi tubuh bersirip ekor ganda dan berbentuk memampat bulat disebut ikan maskoki.
Sebagai salah satu anggota keluarga ikan mas (yang juga termasuk ikan koi dan karper krusia), ikan mas hias adalah versi domestikasi budidaya dari ikan spesies Carassius auratus yang aslinya tidak terlalu berwarna yang habitat aslinya di Asia timur. Ikan ini pertama kali dipelihara di Tiongkok lebih dari seribu tahun yang lalu, dan sejak itu beberapa ras berbeda telah dikembangkan. Ikan mas hias memiliki variasi yang luar biasa, seperti perbedaan ukuran, bentuk tubuh, susunan sirip, dan warna (berbagai kombinasi warna antara lain putih, kuning, jingga, merah, cokelat, dan hitam).
Di Indonesia istilah "ikan mas" juga merujuk kepada ikan mas biasa atau "ikan karper" (Cyprinus carpio), yaitu kerabat ikan yang dapat dikonsumsi sebagai bahan pangan.
Pemeliharaan ikan mas dimulai di Tiongkok Kuno sejak ribuan tahun lalu. Beberapa spesies ikan mas (secara umum dikenal sebagai "ikan mas Asia") mulai didomestikasi dipelihara sebagai sumber pangan melalui akuakultur. Secara alami di alam, ikan-ikan ini berwarna kelabu atau perak, akan tetapi beberapa jenis memiliki kecenderungan untuk mengalami mutasi warna dengan menghasilkan warna merah, jingga, atau kuning. Fenomena ini pertama kali dicatat pada periode Dinasti Jin (265–420).[3][4]
Pada masa Dinasti Tang (618–907), kebiasaan dan tren memelihara ikan mas sebagai ikan hias di kolam dan taman air menjadi populer. Mutasi genetik pada ikan mas yang didomestikasi manusia menghasilkan warna emas (tepatnya jingga kekuningan), sedangkan di alam ikan ini biasanya hanya menampilkan warna kelabu-perak. Hal ini terjadi karena di alam bebas, mutasi yang menghasilkan warna kuning-jingga ini jarang muncul, karena ikan dengan warna mencolok seperti ini mudah diburu pemangsa; ikan dengan kamuflase sesuai alamnyalah yang bertahan hidup. Orang Tiongkok mulai membiakkan dan membudidayakan varietas ikan berwarna emas daripada ikan yang berwarna keperakan, memeliharanya di kolam daripada membiarkannya di sungai atau danau. Pada kesempatan khusus ketika akan menerima kunjungan tamu, ikan mas ini dipindahkan dari kolam ke dalam wadah yang lebih kecil agar dapat dipamerkan kepada tamu.[5]
Pada masa Dinasti Song (960–1279), upaya domestikasi ikan mas telah mantap.[6] Pada 1162, seorang ratu Dinasti Song memerintahkan pembangunan kolam-kolam untuk mengumpulkan ikan mas varietas berwarna merah dan kuning. Pada kala itu masyarakat umum di luar keluarga kerajaan dilarang untuk memelihara ikan mas dari varietas warna emas (kuning), karena warna kuning adalah warna kekaisaran Tiongkok. Mungkin karena hal inilah kini lebih banyak terdapat ikan mas warna jingga dan merah ketimbang warna kuning, meskipun sebenarnya secara genetik ikan mas warna kuning lebih mudah dibiakkan.[7]
Pada masa Dinasti Ming (1368-1644), ikan mas hias mulai dipelihara dalam ruangan,[4] hal ini mengarah kepada seleksi mutasi genetik yang menyebabkan beberapa varietas ikan ini tidak dapat bertahan hidup di kolam luar ruang.[8] Munculnya warna lain (selain warna merah dan emas) pertama kali dicatat pada 1276. Kemunculan ikan pertama berekor ganda yang indah pertama kali dicatat pada masa Dinasti Ming. Pada tahun 1603, ikan mas hias diperkenalkan ke Jepang,[8] di mana varietas Ryukin dan Tosakin dikembangkan. Pada 1611, ikan mas hias diperkenalkan ke Portugal dan dari sana menyebar ke bagian-nagian lain di Eropa.[8]
Pada tahun 1620-an, ikan mas hias disukai dan dianggap bergengsi di Eropa karena sisik kuning metaliknya bagai emas yang melambangkan keberuntungan. Pada saat itu adalah menjadi tradisi bagi seorang suami untuk memberikan hadiah ikan mas hias pada ulang tahun perkawinannya yang pertama, sebagai lambang kemakmuran pada tahun-tahun kebersamaan mendatang. Tradisi ini kemudian menghilang akibat ikan mas hias kian murah dan mudah didapatkan, sehingga kehilangan status dan gengsinya. Ikan mas hias mulai diperkenalkan ke Amerika Utara sekitar tahun 1850 dan segera populer di Amerika Serikat.[9][10]
Di Tiongkok, ikan mas dibiakkan dari ikan karper prusia (Carassius auratus gibelio), dan secara genetik merupakan kerabat terdekat ikan mas yang masih liar di alam bebas.[11][12] Sebelumnya ada pendapat bahwa ikan karper krusia (Carassius carassius) sebagai versi liar dari ikan mas. Akan tetapi keduanya berbeda dalam beberapa hal, misalnya moncong C. auratus lebih mancung, sementara moncong C. carassius lebih membulat. C. gibelio sering kali berwarna kelabu kehijauan, sementara karper krusia selalu berwarna perunggu keemasan. Jika anakan karper krusia memiliki bintik hitam pada pangkal ekor yang akan menghilang seiring bertambahnya usia, pada C. auratus bintik ekor ini tidak pernah muncul. C. auratus memiliki kurang dari 31 sisik sepanjang bentangan garis lateral tubuh, sementara karper krusia memiliki 33 sisik atau lebih. Di alam, C. auratus gibelio berwarna hijau zaitun. Diperkenalkannya ikan mas ke alam dapat menimbulkan masalah bagi spesies asli. Ikan mas dapat kawin silang dengan beberapa spesies ikan karper. Dalam tiga generasi pemijahan, umumnya mayoritas keturunan hibrida beralih kembali berwarna hijau zaitun. Mutasi yang memunculkan jenis lain ikan mas domestik juga terjadi pada spesies siprinide lain, misalnya ikan karper biasa dan ikan tench. Koi juga mungkin kawin-mawin dengan ikan mas menghasilkan ikan hibrida yang steril (mandul).
Ada banyak varietas ikan mas domestik. Ikan hias kemungkinan besar sulit bertahan hidup di alam liar akibat warna-warninya yang cerah dan siripnya yang panjang; akan tetapi varietas lainnya yang lebih tahan seperti Shubunkin dan Komet dapat bertahan cukup lama hingga dapat kawin dengan kerabatnya. Varietas ikan mas biasa dan Komet dapat bertahan hidup, bahkan berkembang biak di iklim dan lingkungan kolam.
Per April 2008, ikan mas hias terbesar di dunia menurut BBC berukuran 19 inci (48 cm), dan dipelihara di Belanda.[13] Pada suatu waktu ikan mas hias bernama "Goldie", dipelihara di sebuah akuarium di Folkestone, Inggris, berukuran panjang 15 inci (38 cm) dan berat lebih dari 2 pon (0,91 kg), adalah ikan mas hias terbesar kedua di dunia setelah ikan mas dari Belanda.[13] Ketua federasi masyarakat pecinta satwa akuatik Inggris (the Federation of British Aquatic Societies/FBAS) menyatakan mengenai ukuran Goldie "Saya pikir mungkin ada beberapa ikan yang lebih besar yang tidak dianggap sebagai pemegang rekor, mungkin di danau atau kolam hias".[13] Pada Juli 2010, seekor ikan mas berukuran 16 inci (41 cm) dan berat 5 pon (2,3 kg) ditangkap di sebuah kolam di Poole, Inggris, mungkin dibuang oleh pemiliknya karena telah tumbuh terlalu besar dari akuariumnya.[14]
Di alam liar, ikan mas memangsa krustasea, serangga, dan berbagai jenis tumbuhan air. Seperti kebanyakan ikan, mereka adalah pemangsa oportunistik yang terus-menerus makan. Mereka tidak dapat secara sadar sengaja berhenti makan. Memberi makan berlebihan dapat membahayakan kesehatan ikan ini, seperti menyumbat ususnya. Hal ini biasanya terjadi pada ikan mas hias hasil pembiakan yang yang memiliki saluran pencernaan yang berbelit-belit. Jika makanan tersedia melimpah ruah, mereka akan memakan semuanya dan menghasilkan kotoran yang cukup banyak. Hal ini umumnya karena ketidaksempurnaan ikan mas dalam mencerna protein. Pemberian makan berlebihan dapat didiagnosis melalui meneliti panjangnya kotoran yang keluar dari kloaka ikan.
Makanan khusus ikan mas mengandung lebih sedikit protein dan lebih banyak karbohidrat daripada pakan ikan umumnya. Jenis makanan ini dijual dalam bentuk kepingan yang mengambang, dan pelet yang tenggelam. Peminat ikan mas dapat menambahkan variasi makanan berupa kacang polong hijau yang sudah dikupas kulit arinya, sayuran yang disiram air panas, atau jentik nyamuk. Anakan ikan mas dapat diberi makanan udang kecil.
Daya penglihatan ikan mas adalah bidang yang paling banyak dipelajari dalam studi mengenai penglihatan ikan.[15] Ikan mas bahkan memiliki kemampuan melihat warna lebih baik daripada manusia. Ikan mas memiliki empat macam sel kerucut penerima cahaya, yang masing-masing peka terhadap warna yang berbeda: merah, hijau, biru, dan ultraviolet. Kemampuan untuk membedakan empat warna primer menjadikan ikan mas sebagai hewan tetrakromatik.[16]
Pembiakan selektif selama berabad-abad telah menghasilkan beberapa warna. Beberapa varietas berwarna sudah demikian berbeda jauh dari warna keemasan dari ikan leluhur aslinya. Terdapat pula perbedaan dalam bentuk tubuh, sirip, dan konfigurasi mata. Beberapa varietas ekstrem hanya dapat bertahan hidup jika dipelihara di dalam akuarium, karena mereka lebih rapuh daripada varietas yang masih dekat dengan leluhurnya yang berasal dari ikan liar. Akan tetapi beberapa varietas lebih tangguh, misalnya varietas Shubunkin. Kini, terdapat sekitar 300 ras (varietas) ikan mas hias di Tiongkok.[4] Kebanyakan ras ikan mas yang ada kini dibiakkan dan berasal dari Tiongkok,[4] sementara beberapa varietas dikembangkan di Jepang. Di Indonesia, varietas ikan mas hias berekor ganda dan bertubuh bulat disebut ikan mas koki atau maskoki. Beberapa varietas antara lain:
Ikan mas biasa Moor Hitam Mata Gelembung Hanya warna ikan mas biasa yang berbeda dengan kerabat terdekatnya, ikan karper prusia. Ikan mas biasa memiliki variasi warna termasuk merah, jingga/emas, putih, hitam, dan kuning atau ikan mas 'lemon'.
Moor hitam adalah varietas ikan mas hias bermata teleskop yang memiliki ciri mata besar yang menonjol ke luar. Ikan ini juga disebut sebagai popeye, teleskop, kuro demekin di Jepang dan mata naga di Tiongkok. 
Ikan hias Mata Gelembung atau Mata Balon memiliki mata yang mengarah ke atas yang dibawahnya terdapat dua kantung mata berisi cairan. 
Mata langit Komet (ikan mas) Ekor kipas (ikan mas) Ikan hias Mata Langit atau Choten gan memiliki ekor ganda dan ciri khas sepasang mata teleskopik yang mengarah ke atas melihat ke arah langit. 
Komet atau Ikan mas ekor komet adalah varietas ikan hias paling umum di Amerika Serikat. Ikan ini mirip ikan mas biasa, dengan pengecualian ukurannya yang lebih kecil, langsing, dan mudah dibedakan dengan ekornya yang panjang dan bercabang. 
Ikan mas Ekor Kipas adalah bentuk varietas barat dari Ryukin yang bertubuh bulat seperti telur, sirip punggung yang tinggi, dan ekor empat kali lipat dan tidak memiliki punuk bahu. 
Kepala Singa (ikan mas) Oranda Sisik Mutiara Ikan mas hias Kepala Singa memiliki tudung kepala. Ikan ini adalah leluhur varietas ranchu. 
Ikan mas hias oranda dicirikan dengan tudung kepala yang menonjol berbentuk seperti frambosen (juga disebut sebagai wen kepala tumbuh) yang memenuhi seluruh bagian kepalanya, kecuali bagian mata dan mulut. 
Ikan mas hias Sisik Mutiara atau chinshurin dalam Bahasa Jepang, adalah ikan mas bertubuh seperti bola yang ditutupi sisik-sisik kecil seperti mutiara dan dengan sirip serupa varietas Ekor Kipas. 
Pompom (ikan mas) Ryukin Shubunkin Ikan mas hias Pompom atau pompon atau hana fusa memiliki sekumpulan daging tumbuh di antara lubang hidungnya, masing-masing satu pada kedua sisi kepala. 
Ikan mas hias ryukin memiliki tubuh yang pendek dan bungkuk, dicirikan dengan punuk bahu. 
Ikan hias Jepang yang tangguh Shubunkin (朱文金) (harfiah: "brokat merah") memiliki ekor tunggal dengan sisik berkilau seperti mutiara, dan pola warna tubuh yang disebut kaliko. 
Mata Teleskop Ranchu Moor Panda Ikan mas hias Mata Teleskop atau Demekin dicirikan dengan matanya yang menonjol ke luar. Ikan ini juga disebut Mata Globe atau Mata Naga goldfish. 
Ikan mas hias dari Jepang ranchu memiliki tudung di kepalanya. Orang Jepang menjulukinya sebagai "Raja Ikan Mas". 
Ikan mas hias Moor Panda dicirikan dengan pola warna hitam-putihnya dan matanya yang menonjol. 
Ekor Cadar Ekor Kupu-kupu (ikan mas) Ikan Mas Meteor Ikan mas hias ekor cadar dikenal dengan ekor gandanya yang sangat panjang. Standar ekindahan ikan mas ekor cadar mengharuskan sedikit atau tidak ada kerusakan sama sekali pada sirip ekornya, seperti tudung pada pengantin. .JPG)
Moor ekor kupu-kupu atau teleskop kupu-kupu adalah keturunan mata teleskop, dengan ekor ganda yang paling bagus dilihat dari atas, dengan sirip ekor ganda yang mengembang menyerupai sayap kupu-kupu. 
Ikan mas Meteor adalah varietas ikan aneh yang dikembangbiakkan oleh pemijah ikan hias. Ikan ini tidak memiliki sirip ekor, hal inilah yang mendasari namanya.[17][18] Lionchu Ikan Mas Telur Shukin Lionchu atau Ranchu Kepala Singa adalah ikan mas hias yang merupakan hasil persilangan ikan mas Kepala Singa dan ranchu.[19][20] 
Ikan mas hias telur adalah ikan mas buatan yang dibiakkan pemijah ikan hias. Ikan ini tidak memiliki sirip punggung dan bentuk tubuh bulat seperti telur.[21][22] 
Shukin adalah ikan mas mirip Ranchuyang dikembangkan dari Ranchu dan Oranda pada akhir abad ke-19 di Jepang. Ikan Mas Insang Keriting Tamasaba Tosakin Ikan mas Insang keriting atau Insang terbalik adalah salah satu varietas ikan mas hias tidak lazim yang dibiakkan oleh penggiat ikan hias. Namanya berdasarkan tutup insangnya yang terbalik.[18][23] 
Tamasaba atau Sabao adalah salah satu ikan mas Jepang yang tidak lazim, dengan bentuk tubuh serupa Ryukin dan ekor tunggal yang sangat panjang mirip ikan makerel, karena itulah varietas ini juga disebut "ekor makerel". Tosakin atau Ikan Mas Ekor Kipas Keriting adalah varietas ikan mas khusus dengan sirip ekor mengembang secara horisontal (seperti kipas) di belakang ikan. Meskipun secara teknis adalah dua ekor terpisah, dua ekor terpisah ini menyatu di pangkalnya membentuk sirip ekor tunggal. 
Ikan mas hanya dapat tumbuh demasa mencapai kematangan seksual dengan cukup air dan gizi yang tepat. Kebanyakan ikan mas hias berkembang biak dalam pemijahan budidaya ikan, khususnya dalam kolam pemijahan. Perkembangbiakan biasanya terjadi setelah perubahan suhu yang signifikan, khususnya di musim semi. Ikan mas pejantan akan mengejar betina yang tengah berahi dan mengandung banyak telur, dan mendesak betina agar mengeluarkan telurnya dengan cara menyerempet dan menabraknya. Ketika kawin mereka bersama-sama mengeluarkan telur dan sperma dengan berenang berdampingan bersama agar telur terbuahi.
Ikan mas hias, seperti kebanyakan kerabat siprinide, adalah petelur. Telurnya memiliki lapisan yang bersifat melekat, lengket pada tumbuhan air yang lebat, misalnya Cabomba atau Elodea atau semacam sapu, jerami atau ijuk sebagai tempat pemijahan. Telur akan menetus dalam 48 sampai 72 jam.
Dalam beberapa minggu, embrio mulai mencapai bentuk finalnya. Untuk mencapai tingkat pertumbuhan sempurna dewasa diperlukan waktu setahun. Saat menjadi anakan, anak ikan ini memiliki bentuk dan warna tubuh seperti leluhur liar mereka; berwarna metalik kecokelatan. Dalam beberapa minggu awal kehidupan anakan ikan ini tumbuh cepat besar — sebuah bentuk adaptasi timbul akibat risiko besar termakan oleh ikan mas dewasa (atau ikan lain dan serangga) dalam lingkungannya.[24]
Beberapa jenis ikan mas hias biakan dengan tubuh ekstrem tidak dapat lagi berkembang biak secara alami akibat bentuk tubuhnya yang demikian berubah. Cara perkembangbiakan buatan disebut "pengeluaran dengan tangan" dapat membantu proses kawin, akan tetapi dapat menyakiti dan membahayakan induk ikan jika tidak dilakukan dengan benar. Di kolam pemijahan, ikan mas dewasa juga dapat memangsa anakan ikan yang mereka jumpai.
.jpg)
.jpeg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) Ikan mas hias (Carassius auratus auratus) adalah ikan air tawar dari familia Cyprinidae dan ordo Cypriniformes. Ikan ini adalah salah satu ikan yang pertama kali berhasil didomestikasi, dipelihara, dan dibudidayakan manusia. Kini ikan mas hias atau kadang disebut secara singkat sebagai ikan mas, adalah salah satu ikan hias akuarium yang paling populer. Varietas Carassius auratus auratus yang telah didomestikasi dan menampilkan mutasi tubuh bersirip ekor ganda dan berbentuk memampat bulat disebut ikan maskoki.
Sebagai salah satu anggota keluarga ikan mas (yang juga termasuk ikan koi dan karper krusia), ikan mas hias adalah versi domestikasi budidaya dari ikan spesies Carassius auratus yang aslinya tidak terlalu berwarna yang habitat aslinya di Asia timur. Ikan ini pertama kali dipelihara di Tiongkok lebih dari seribu tahun yang lalu, dan sejak itu beberapa ras berbeda telah dikembangkan. Ikan mas hias memiliki variasi yang luar biasa, seperti perbedaan ukuran, bentuk tubuh, susunan sirip, dan warna (berbagai kombinasi warna antara lain putih, kuning, jingga, merah, cokelat, dan hitam).
Di Indonesia istilah "ikan mas" juga merujuk kepada ikan mas biasa atau "ikan karper" (Cyprinus carpio), yaitu kerabat ikan yang dapat dikonsumsi sebagai bahan pangan.
C. a. auratus
Gullfiskur (Carassius auratus auratus) er ferskvatns fiskur af vatnakarpaætt. Þeir eru upprunalega frá Austur-Asíu og geta orðið allt að 20 ára gamlir.[3]
Þetta er tiltölulega smávaxin tegund af vatnakarfaætt (sem einnig inniheldur koi (Cyprinus carpio haematopterus) og grænkarpa (Carassus carassius)), gullfiskurinn er ræktað afbrigði af síður skrautlegum karpa (Carassius auratus gibelio) upprunnum frá austur Asíu. Hann var fyrst ræktaður í Kína fyrir meir en þúsund árum síðan, og allnokkur aðskilin afbrigði hafa þróast síðan. Afbrigði gullfiska eru breytileg í stærð, líkamslögun, lögun ugga og litum (ýmsar samsetningar af hvítum, gulum, rauðum, rauðgulum, brúnum og svörtum eru þekktar).
Stökkbreytingin svipuð og var upphafið að gullfiskum er einnig þekkt í öðrum vatnakörpum, svo sem koi (Cyprinus carpio) og grunnungi.
Í upphafi í forn Kína, voru ýmsar tegundir af vatnakörpum (saman þekkir sem Asískir karpar) ræktaðir og nytjaðir sem matfiskar í þúsundir ára. Sumar þessara að jafnaði gráu eða silfruðu tegunda eiga það til að fá rauð, rauðgul eða gul stökkbrigði; það var fyrst skráð á tímum Jin veldis (265–420).[4][5]
Á tímum Tang veldisins (618–907), var vinsælt að rækta karpa í skrauttjörnum og vatnagörðum. Náttúruleg stökkbreyting myndaði gullna (eiginlega gulrauðgulan lit) frekar en upphaflegan silfraðan lit. Fólk fór að rækta gyllta afbrigðið frekar en það silfraða, í tjörnum eða öðrum hentugum stöðum í vatni. Á sérstökum tímum, svo sem þegar gestir komu, voru þeir fluttir í minni ílát til sýnis.[6][7]
Í Song veldinu (960–1279), var ræktun gullfiska komin í fastar skorður.[8] Árið 1162, skipaði keisaraynja Song veldisins byggingu tjarnar fyrir rauðu og gullnu afbrigðin. Á þessum tíma var einvörðungu ættingjum keisarafjölskyldunnar leyft að hafa gyllta (gula) afbrigðið (gult og mörg tilbrigði þess var litur keisaraættarinnar). Það er líklega ástæða þess að það er meira um rauðgula en gula gullfiska, þó að gulir séu erfðafræðilega auðveldari í ræktun.[9] Tilfelli annarra lita (fyrir utan rauðan og gulan) voru fyrst skráð 1276.Snið:Citation needed
Á tímum Ming veldisins (1368–1644) var einnig farið að rækta gullfiska innandyra,[5] sem leyfði ræktun afbrigða (stökkbreytinga) sem ekki hefðu lifað í tjörnum.[6] Fyrstu tilfelli fancy-tailed goldfish var skráð í Ming veldi. Árið 1603 voru gullfiskar fluttir til Japan.[6] 1611 komu gullfiskar til Portúgal og þaðan til annarra hluta Evrópa.[6]
Kring um 1620, voru gullfiskar í miklum metum í suður evrópu vegna málmlitaðs hreisturs og táknaði gæfu og framtíð. Það varð hefð fyrir gifta menn að gefa spúsum sínum gullfisk á brúðkaupsafmælin þeirra, sem tákn um gjöfula framtíð. Þessi hefð dó fljótlega út eftir því sem gullfiskar urðu almennari og urðu síður stöðutákn. Gullfiskar voru fyrst fluttir til Norður Ameríku í kring um 1850 og urðu fljótt vinsælir í Bandaríkjunum.[10][11]
Ræktun gegn um aldirnar hefur myndað mörg litarafbrigði, sum hver langt frá "gylltum" lit ræktaðs fisksins. Það eru einnig mismunandi líkamsform, ugga og augna tilhögun. Sum öfgafyllri afbrigðin þrífast bara í fiskabúrum. Eins og er eru um 300 afbrigði viðurkennd í Kína.[5] Langmesti hluti afbrigða gullfiska eru upprunnin í Kína.[5] Sum aðal afbrigðin eru:
"Venjulegur gullfiskur" Ranchu "Blöðruauga" Venjulegur gullfiskur er aðallega frábrugðinn sínum nánasta ættingja, Carassius gibelio, að lit. Venjulegir gullfiskar eru í ýmsum litum; rauðir, rauðgulir(gull), hvítir, svartir og gulir.
Hinn skrautlegi Japanski Ranchu er með "hettu". Japanar líta á hann sem "konung gullfiskanna". 
Blöðruauga(Bubble eye) er með uppstæð augu vegna tveggja vövafylltra belgja. 
"Himnaauga" (Celestial Eye) "Comet" "Fantail" Himnaauga eða Choten gan er með tvöfaldan sporðugga og einkennandi uppstæð og útstæð augu sem líta til himna. 
Comet eða comet-tailed goldfish er algengasta skrautafbrigðið í Bandaríkjunum. Hann líkist venjulegum gullfiski, nema aðeins minni og nettari, og einkennist af löngum djúpsýldum sporðugga. 
Fantail gullfiskar er vestrænt form af Ryukin og er með egglaga búk, háan bakugga, langan fjórskiftan sporðugga, og engan bakhnúð. 
"Ljónshöfuð"(Lionhead) "Oranda" "Perluhreistur" (Pearlscale) Skrautfiskurinn ljónshöfuð er með hettu. Þetta afbrigði er fyrirrennari ranchu. 
Oranda einkennist af áberandi hindberja-líkri hettu (einnig þekktri sem "wen" eða höfuðvöxtur) that encases the whole head except for the eyes and mouth. 
Skrautafbrigðið perluhreistur eða chinshurin á Japanönsku, er kúlulaga fiskur með ugga svipuðum (Fantail gullfiskum). 
"Pompom" "Ryukin" "Shubunkin" Pompoms, pompon eða hana fusa er með búnt af lausum útvexti milli nasanna, á hvorri hlið höfuðsins. 
Ryukin er með stuttan og breiðan búk, með einkennandi hrygghnúð. 
Hinir skrautlegu og harðgerðu Japansku Shubunkins (朱文金, Shubunkins) (bein þýðing "rauð bródering") eru með einfaldan sporðugga með perlumóðurlitu hreistri, flekkóttu mynstri calico. 
"Telescope" "Black Telescope" "Panda Telescope" Telescope gullfiskur einkennist af útstandandi augum sínum.Þeir nefnast einnig popeye, telescope, kuro demekin í Japan og dreka auga í Kína. .jpg)
Black telescope er svart afbrigði af "Telescope gullfiski" sem hafa einkennandi útstandandi augu. 
Panda telescope er pöndulitað afbrigði af "Telescope gullfiski". 
"Slæðusporður" (Veiltail) "Fiðrildasporður" (Butterfly tail) "Tamasaba" Slæðusporður er þekktur fyrir sérstaklega langan tvöfaldan sporðugga. Nútíma veiltail standards require little or no indentation of the trailing edges of the caudal fins, as in a wedding veil for a bride. .JPG)
Fiðrildasporður (einnig Butterfly Tail Moor eða Butterfly Telescope) er af telescope-auga ættum, með tvöföldum sporðugga sem nýtur sín best séður að ofan. Lögun sporðugganna minnir á fiðrildi. 
Tamasaba eða Sabao er sjaldgæft Japanskt afbrigði af gullfiski með líkamslögun svipaðri Ryukin og mjög langan flæðandi sporðugga sem minnir á makrílssporð, sem gefur honum annað heiti; "Mackerel Tail". 
"Lionchu" "Egg-gullfiskur" "Tosakin" Lionchu eða lionhead-ranchu er skrautafbrigði sem kom fram við blöndun á "Ljónshöfuð" og "Ranchu".[12][13] 
Egg-fisk gullfiskur er skrautafbrigði sem vantar bakugga og er með áberandi egglaga búk.[14][15] 
Tosakin eða curly fantail goldfish er einkennandi afbrigði með stóran sporðugga sem breiðist út lárétt (eins og blævængur) á eftir fiskinum. Þó að það sé tæknilega skiftur sporðuggi, eru helmingarnir tengdir saman á miðjunni. 
Eftri kínverskum hefðum flokkast gullfiskar í fjórar megingerðir.[16] Sú flokkun er sjaldan notuð á vesturlöndum.
Gullfiskar voru ræktaðir frá (Carassius auratus gibelio) í Kína, og þessir vanalega ólífugrænu fiskar eru enn nánasti ættingi gullfiska.[17][18] Áður var því haldið fram af ýmsum heimildum að (Carassius carassius) væri villt upprunategund gullfiska. Hinsvegar eru þeir frábrugðnir í ýmsum atriðum. C. auratus eru með hvassari snoppu meðan snoppa C. carassius er vel rúnnuð. C. a. gibelio er oft grágrænleitur, meðan "C.carassius" er nær alltaf brons gylltur. Ungir grænkarpar eru með svartan blett við sporðrót sem hverfur með aldri. C. auratus hefur aldrei þessa sporðbletti. C. auratus eru með færri en 31 hreisturflögur eftir rákinni meðan grænkarpi ("C. carassius") er með 33 hreisturflögur eða fleiri.
Eins og villtir áar þeirra, geta venjulegir og comet gullfiskar svo og Shubunkin lifað af, jafnvel þrifist, í hvaða loftslagi sem hægt er að halda gullfiskatjörn, þar sem skrautlegri afbrigðin gera það síður þar sem bjartir litir og langir uggar gera þá að auðveldri bráð. Gullfiskar geta blandast við vissar aðrar tegundir karpa auk upprunategundar sinnar C. a. gibelio. Á innan við þremur kynslóðum er meginhluti afkvæmanna í villilitunum. Koi geta einnig blandast gullfiskum en blendingarnir eru ófrjóir.
2008 var stærsti gullfiskur heims talinn af BBC vera 48 sm, og var hann í Hollandi.[19] Um svipað leyti var gullfiskur að nafni "Goldie", gæludýr í keri í Folkestone, Englandi, sem mældist 38 sm (15 i.) og yfir 0,91 kg (2 lb) og var nefndur næststærstur eftir þeim Hollenska.[19] Ritari "Federation of British Aquatic Societies" (FBAS) sagði um stærð Goldie að "I would think there are probably a few bigger goldfish that people don't think of as record holders, perhaps in ornamental lakes".[19] Í júlí 2010, mældist gullfiskur 41 sm (16 in) og 2,3 kg (5 lb) sem veiddist í tjörn í Poole, Englandi, talinn hafa verið skilinn þar eftir eftir að hafa orðið of stór fyrir kerið sitt.[20]
Gullfiskur (Carassius auratus auratus) er ferskvatns fiskur af vatnakarpaætt. Þeir eru upprunalega frá Austur-Asíu og geta orðið allt að 20 ára gamlir.
Þetta er tiltölulega smávaxin tegund af vatnakarfaætt (sem einnig inniheldur koi (Cyprinus carpio haematopterus) og grænkarpa (Carassus carassius)), gullfiskurinn er ræktað afbrigði af síður skrautlegum karpa (Carassius auratus gibelio) upprunnum frá austur Asíu. Hann var fyrst ræktaður í Kína fyrir meir en þúsund árum síðan, og allnokkur aðskilin afbrigði hafa þróast síðan. Afbrigði gullfiska eru breytileg í stærð, líkamslögun, lögun ugga og litum (ýmsar samsetningar af hvítum, gulum, rauðum, rauðgulum, brúnum og svörtum eru þekktar).
Stökkbreytingin svipuð og var upphafið að gullfiskum er einnig þekkt í öðrum vatnakörpum, svo sem koi (Cyprinus carpio) og grunnungi.
Il carassio dorato o pesce rosso[2] (Carassius auratus[3]), è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia dei Cyprinidae.
Il pesce rosso presenta una struttura anatomica ben proporzionata con corpo piuttosto affusolato ma robusto. Tutte le pinne sono mediamente proporzionate, con la caudale leggermente bilobata. La bocca, piuttosto piccola, è priva di barbigli, a differenza di quella presente nella carpa, specie a cui assomiglia nella forma generale del corpo. Le sue dimensioni vanno da 2-3 cm a 20-25 cm. La linea laterale è praticamente diritta e conta mediamente 30 scaglie.
La colorazione degli avannotti, che al momento della schiusa delle uova sono lunghi 4 millimetri, nonché degli esemplari molto giovani, è sempre bruno-olivastra come per il Carassius carassius; salvo nei rari casi di albinismo. La mutazione alla livrea rosso-arancio, che contraddistingue il carassio dorato d'allevamento da quello selvatico, avviene dal terzo all'ottavo mese di vita salvo per esemplari albini che rimarranno chiari per sempre. Il principale fattore ambientale che regola la mutazione del colore è la temperatura dell'acqua: esemplari allevati a temperature inferiori ai 18 °C, infatti, tenderanno a rimanere per sempre di livrea bruno-olivastra; gli esemplari allevati in vasche la cui temperatura superi i 20 °C, muteranno in gran numero nel caratteristico colore rosso-arancione.
Questa specie sembra originaria dell'Asia orientale ma è stata da così tanto tempo introdotta in altre aree che è estremamente difficile ricostruire il suo areale originario. Allevato e selezionato dal X secolo in Cina e diffuso in Europa alla fine del XVII secolo, il Carassio rosso può raggiungere e superare la lunghezza di 20 cm se allevato in un laghetto[4].
Il pesce rosso in natura vive in fiumi, laghi e specchi d'acqua calma, fino a una profondità massima di 20 metri. I pesci rossi e le altre carpe vengono messi spesso in acque stagnanti per ridurre la popolazione di zanzare. Va detto però che la loro introduzione ha spesso conseguenze negative sull'equilibrio dell'ecosistema locale.
Lo stesso argomento in dettaglio: Varietà di pesce rosso. Gli incroci selettivi hanno prodotto esemplari con diverse variazioni di colore, alcuni dei quali si allontanano notevolmente dal colore dorato del pesce originale. Esistono inoltre forme del corpo diverse, così come differenti configurazioni degli occhi e delle pinne. Queste varietà estreme di pesce rosso devono essere tenute in un acquario; sono molto meno resistenti di quelle più simili all'originale "selvatico".
I pesci rossi possono soffrire di alcuni disturbi, i principali sono l'ulcera e l'idropisia.
L'ulcera in genere è contagiosa, non si può curare, ma raramente uccide il pesce, anche se spesso lo mutila. Avendone la possibilità è d'obbligo isolare il pesce malato. Negli allevamenti, quando raggiungono i 13 cm di lunghezza vengono vaccinati, ed è molto difficile che in futuro si ammalino di ulcera batterica.
Il dropsicismo (o idropisia) è una malattia un po' più rara, il sintomo principale è uno "spettinamento" delle squame. In pratica il pesce sembra arruffato, poiché accumula troppa acqua nel corpo, e la sua nuova forma spinge le squame in fuori. Questo disturbo può uccidere il pesce, ma non è ritenuto contagioso.
Per evitare i disturbi è bene che l'acqua dei pesci rossi sia sempre pulita e che fra le decorazioni dell'acquario non rimanga cibo in fermentazione.
L'acqua andrebbe parzialmente cambiata con regolarità. Nella stragrande maggioranza dei casi l'acqua di rubinetto va bene, e può essere utile preventivamente lasciarla decantare indicativamente una decina di ore per liberare nell'aria il cloro in essa disciolto.
Per cambiare l'acqua dagli acquari usare un tubo flessibile per succhiarla via, usarlo come fosse un aspirapolvere per raccogliere i residui, e togliere circa il 10% settimanale (o il 20% se la si cambia ogni due settimane) dell'acqua quindi versare l'acqua pulita senza spostare il pesce, che viceversa verrebbe sottoposto a stress inutile.
Si dice spesso che il pesce rosso abbia una memoria limitata a pochi secondi (e tal supposizione dovrebbe, ragionevolmente, estendersi alla stragrande maggioranza dei pesci, nonché ad altri vertebrati a sangue freddo, viste le similarità anatomiche e funzionali dei loro sistemi nervosi). In realtà, questi pesci associano stimoli e mantengono per diverso tempo delle risposte apprese. Ad esempio, possono essere addestrati a svolgere compiti semplici, come a mangiare solo in un'area del loro acquario.
Il modo in cui i pesci delle stesse varietà si raggruppano nuotando insieme, suggerisce che i pesci di questa specie siano in qualche modo consci del proprio colore o forma.
La dieta nel suo ambiente naturale comprende piccoli crostacei, insetti.
Non essendo un pesce selettivo, in acquario si possono nutrire con gli appositi mangimi, preferibilmente a granuli. Si consiglia di nutrirli due o tre volte al giorno con piccole quantità di cibo, in maniera che questo possa essere mangiato nell'arco di un minuto o due, sia per non sporcare l'acqua sia perché questi pesci tendono a ingozzarsi e rischiare seriamente di ammalarsi. È possibile dar loro da mangiare cibi freschi, qualche giorno la settimana. Tra questi gradiscono molto: pisellini freschi, insalata, zucchine, carote. La verdura va sbollentata in maniera che vada a fondo una volta inserita nell'acquario. Inoltre la dieta andrebbe integrata con mangimi vivi, surgelati o liofilizzati, ad esempio larva di zanzara, dafnia o artemia salina. Il mangime non deve essere troppo ricco di proteine per evitare il pericolo di adiposità, frequente causa di moria tra i pesci rossi. È suggerito inoltre di lasciare a digiuno un giorno a settimana.[5]
Sono pesci prolifici, che depongono le uova tra i vegetali. La loro riproduzione principalmente ha luogo in primavera-estate, cioè quando la temperatura dell'acqua inizia a superare stabilmente i 16 °C (condizione indispensabile). Le femmine, generalmente più numerose dei maschi, si radunano in grossi bacini non molto profondi e successivamente sono raggiunte dai maschi. La tecnica di corteggiamento è piuttosto lunga; durante questa fase, il maschio, una volta scelta la partner, comincia a solleticarle l'addome mediante speciali piccole protuberanze che prendono il nome di tubercoli nuziali. La femmina è palesemente più grossa del maschio, infatti contiene le uova; il corteggiamento può durare da poche ore a circa tre giorni, alla fine dei quali la femmina depone le uova: ne può fare trentamila per ogni chilogrammo di peso del suo corpo. Le uova successivamente vengono fecondate dallo sperma maschile che però può vivere solamente trenta secondi nell'acqua, infatti la fecondazione è esterna al corpo materno. Dopo circa cinque giorni/una settimana, nascono le "larve" o "avannotti" che si nutriranno per i successivi nove giorni grazie al nutrimento del loro sacco vitellino. Col passare dei giorni, però, il sacco vitellino si esaurisce e fino a quando gli avannotti non impareranno a nutrirsi da soli, vi sarà un alto tasso di mortalità. I piccoli superstiti, se non cadranno vittime dei molti predatori acquatici (compresi gli stessi Carassius auratus adulti), raggiungeranno la maturità sessuale che avviene generalmente al secondo anno per i maschi e al terzo-quarto per le femmine. Grazie alla grande prolificità, i pesci rossi introdotti in habitat favorevoli al loro sviluppo, tendono a diventare infestanti danneggiando l'equilibrio autoctono.
Sono riconosciute cinque sottospecie:
La specie Carassius gibelio viene talvolta da alcuni autori considerata sottospecie di C. auratus o di C. carassius.
Le carni, avendo un pessimo sapore ed essendo ricchissime di spine, sono pressoché inutilizzate nell'alimentazione umana.
Due pesci rossi
Pesci rossi in un catino
Pesce rosso in un acquario
Il carassio dorato o pesce rosso (Carassius auratus), è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia dei Cyprinidae.
Auksinė žuvelė (Carassius auratus) – karpžuvių būrio žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.
Išvesta įvairių dekoratyvinių atmainų, kurios auginamos akvariumuose. Nuo seno kaip dekoratyvinis gyvis laikytas Kinijoje ir Japonijoje tvenkiniuose arba tam specialiai pagamintuose porceliano induose. Iš Kinijos auksinė žuvelė pateko į Portugaliją, o iš ten išplito po visą Europą. Manoma, kad pirmąkart į Europą atvežta XVII a.
Šis straipsnis apie ichtiologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Zelta karūsa[1] jeb zelta zivtiņa (Carassius auratus) ir karpu dzimtas (Cyprininae) saldūdens zivs, kas savvaļā sastopama Austrumāzijā: Japānā, Korejā, Ķīnā, Honkongā un Taivānā, sākot ar Amūras upes baseinu un beidzot ar Honas baseinu.[2][3] Zinātniskais nosaukums Carassius auratus atvasināts no latīņu valodas un latviski nozīmē "karūsa" (Carassius) un "zelts", "zeltains" (auratus).[3][4]
Ķīnā pirms vairāk nekā 1000 gadiem zelta karūsa tika domesticēta un izveidota dekoratīvā zelta zivtiņa, kurai šajā laika periodā izveidotas daudzas atšķirīgas šķirnes.[2] Tās atšķiras gan ar krāsām, gan izmēriem, gan ķermeņa apjomiem un spuru garumiem. Mūdienās abas formas (gan savvaļas, gan domesticētā) ir plaši izplatītas un izmantotas visā pasaulē: dekoratīvos parku dīķos, dabīgās ūdenstilpēs un akvārijos.[5][6]
Līdz 2005. gadam par zelta karūsas pasugu tika uzskatīta Austrumeiropā dzīvojošā sudrabkarūsa ar zinātnisko nosaukumu — Carassius auratus gibelio (mūdienās tā tiek izdalīta kā atsevišķa suga).[7] Tādēļ informācijas avotos angļu valodā reizēm tiek lietoti nosaukumi: Āzijas zelta zivtiņa un Austrumeiropas zelta zivtiņa.[3][8]
Zelta zivtiņa ir viena no pirmajām domesticētajām, dekoratīvajām zivīm pasaulē, un jau gadsimtiem ilgi tā ir arī viena no populārākajām akvāriju zivīm. Nav vienprātības, kura savvaļas karūsa ir bijusi zelta zivtiņas priekštece. Ilgstoši valdīja uzskats (joprojām daudzos informācijas avotos tā ir norādīts), ka tā ir sudrabkarūsa (Carassius gibelio),[9][10] tika izvirzīta arī hipotēze, ka tā ir bijusi parastā karūsa (Carassius carassius), tomēr jaunākos avotos tiek minēta Ķīnā joprojām savvaļā dzīvojošā zelta karūsas nominālpasuga (Carassius auratus auratus).[5][11]
Tūkstošiem gadu, pirms selekcionēja zelta zivtiņas, Ķīnā tika audzētas karpveidīgās zivis pārtikai. Arī zelta karūsas tika audzētas pārtikai, nevis skaistumam. Dažām no šīm zivīm, kas tipiski izskatās sudrabotas vai viegli zeltainas, ir tendence radīt jauno paaudzi, kurai ir sarkanas, oranžas vai dzeltenas krāsas mutācijas. Pirmās krāsainās zivtiņas, kas bija sarkanā krāsā, tika ievērotas Dzjiņu dinastijas (265—420) laikā.[11][12]
Tanu dinastijas (618—907) laikā Ķīnā kļuva populāri dekoratīvi dīķi ar krāšņiem augiem un krāsainām zivtiņām. Īpašiem svētku gadījumiem zivis mēdza ievietot nelielos konteineros, lai tos novietotu iekštelpās. Sunu dinastijas (960—1279) laika zelta zivtiņas jau var nosaukt par pilnībā domesticētām.[13] Imperatore 1162. gadā lika izveidot dīķi, kurā peldētu tikai sarkanas un zeltainas zivtiņas. Šajā vēsturiskajā periodā ārpus imperatora pils teritorijas zivtiņas zeltītā vai dzeltenā krāsā bija aizliegts turēt un audzināt, jo dzeltenā krāsa bija imperatoru krāsa. Šis, iespējams, ir iemesls, kādēļ mūsdienās zelta zivtiņām ir biežāk sastopamas oranžas krāsas variācijas, nekā dzeltenas, lai gan pēdējās ģenētiski ir vieglāk attīstīt.[10]
Pirmās zelta zivtiņas, kas bija citās krāsās (ne tikai sarkanas vai dzeltenas), radās 1276. gadā. Bet pirmās zivtiņas ar dekoratīvām, krāšņām astēm radās Minu dinastijas (1368–1644) laikā,[14] jo tieši šajā laikā zelta zivtiņas sāka audzēt iekštelpās, kas atļāva iegūt zivju formas, kādas nebūtu iespējams iegūt āra apstākļos.[9][12] Ap 1644. gadu zelta zivtiņas bija gandrīz ikvienā namā, vai tas piederētu bagātam vai nabadzīgam Ķīnas iemītniekam.[11]
Dekoratīvās zivtiņas 1502. gadā tika ievestas Japānā, un zelta zivtiņu selekcijas darbā attīstījās jauna Japānas līnija, atbilstoša japāņu estētikai un gaumei — rotaļīgāka, vieglāka un harmoniskāka.[11][14] No ķīniešu "pūķa" japāņi radīja miniatūras, ziediem līdzīgas zelta zivtiņas ar garām spurām. Tām bija jāizskatās krāšņām, tās aplūkojot no augšas. Šī selekcijas tendence atspoguļo faktu, ka tajos laikos nebija stikla akvāriju, kuros zivis varētu aplūkot no sāniem.[11]
Eiropu pirmās zelta zivtiņas sasniedza 17. gadsimtā. Portugālē tās tika ievestas 1611. gadā, Krievijā 1650. gadā, Anglijā 1691. gadā, Francijā 1755. gadā.[2][9][11] Tās bija klasiskas ķīniešu zelta zivtiņas, bet no Japānas rotaļīgās šķirnes Eiropu sasniedza daudz vēlāk. Ap 1700. gadu Japāna bija kļuvusi par vadošo zelta zivtiņu selekcijas valsti.[11] Eiropas dienvidos 1620. gados zelta zivtiņas kļuva ļoti populāras, jo to sarkanā un zeltainā krāsa simbolizēja laimi un veiksmi. Izveidojās tradīcija vīram pirmajā kāzu jubilejā sievai dāvināt zelta zivtiņu kā nākotnes pārticības simbolu. Tradīcija izbeidzās, kad zelta zivtiņas kļuva viegli pieejamas un zaudēja bagātības zīmes statusu. No Eiropas zelta zivtiņas lēnām izplatījās pa visu pasauli. Ziemeļamerikā tās tika ievestas 1850. gadā.[9] Mūsdienās, lai arī zelta zivtiņas ir joprojām ēdamas, tās pārtikā vairs netiek izmantotas.[2]
Savvaļas zelta karūsas zvīņu krāsa variē no zeltainas vai sudrabainas līdz olīvzaļam tonim ar metālisku bronzas spīdumu, reizēm sastopamas gaišas, krēmbaltas zelta karūsas. Muguras spura ir gara ar 15—21 staru, pirmais stars muguras spurā un anālajā spurā stīvs un ar robiņiem. Uz sānu līnijas ir 25—31 zvīņa. Tēviņa anālā spura ir ieliekta, bet mātītes izliekta.[3][5] Zelta karūsa ir neliela vai vidēji liela zivs, tās garums tipiski ir 12—22 cm, retumis izaugot līdz 41 cm,[5] svars var sasniegt 2,3 kg.[3] Ķermenis kompakts, viegli saplacināts, šķērsgriezumā ieapaļš, astes stumbrs īss un biezs. Galva plata, trīsstūrveida, purna daļa garāka nekā acs diametrs. Kā visām karūsām, taustekļu pie mutes nav.[3]
Domesticētās zelta zivtiņas ievērojami atšķiras pēc izmēra, ķermeņa formas, spuras konfigurācijas un krāsojuma (tās var būt baltas, dzeltenas, oranžas, sarkanas, brūnas un melnas, vienkrāsainas, divkrāsainas un raibas). Kopumā mūsdienās ir apmēram 300 zelta zivtiņu variācijas.[12] Nevienai no zelta zivtiņu šķirnēm pie mutes nav taustekļu, tām ir lielas acis, ļoti laba oža un dzirde.[6] Uz sānu līnijas ir 27—31 zvīņa. Zivtiņas, atkarībā no šķirnes, ir dažādos izmēros. Parastā zelta zivtiņa var izaugt tikpat liela kā savvaļas zelta karūsa. Saskaņā ar 2008. gada datiem, pasaulē lielākā zelta zivtiņa datēta Nīderlandē, un tās garums bijis 48 cm.[15] Dažas no šķirnēm spēj dzīvot tikai akvārijā un āra apstākļos iet bojā, bet citas, līdzīgi kā savvaļas zelta karūsas, lieliski jūtas dabiskās ūdenstilpēs, piemēram, parastā zelta zivtiņa un šubunkins.[6]
Mazajai un dekoratīvajai burbuļacij ir uz augšu vērstas acis, kuras ietver lieli, caurspīdīgi burbuļveida maisi, kas pildīti ar šķidrumu. Tai nav muguras spuras. 
Teleskopu raksturo izvalbītas acis un mīkstas, garas spuras. .jpg)
Debesu acs Komēta Plīvuraste Dekoratīvajai debesu acij ir dubulta astes spura un uz augšu vērstas lielas, izvalbītas acis. Pēc tām var noteikt zivtiņas dzimumu. Tai nav muguras spuras. 
Komēta ir viena no populārākajām zelta zivtiņām ASV. Tā ir līdzīga parastajai zelta zivtiņai, bet ir par to nedaudz mazāka un plānāka. Tās galvenā dekoratīvā pazīme ir tās garā, dziļi šķeltā aste ar smailiem astes spuras stūriem. 
Plīvuraste ir viegli atpazīstama pēc tās ļoti garās, dubultās astes spuras, kas mīksti plīvo kā zīda plīvurs. .JPG)
Lauvas galva Pērļu zivtiņa Oranda Dekoratīvajai lauvas galvai ir sarkana "cepurīte" uz galvas un "sedli" uz salīdzinoši taisnās muguras. Tai nav muguras spuras. 
Pērļu zivtiņai ir apaļš ķermenis, kuru sedz pērļveida zvīņas, uz galvas ir aveņveida "cepurīte", bet spuras atgādina vēdekļus. 
Orandu raksturo krāšņa avenes veida "cepurīte", kas nosedz visu galvu, izņemot acis un muti. 
Pompoms Šubunkins Tauriņaste Pompomam uz purna un pieres starp acīm un nāsīm aug brīvi stāvoši, gaļaini izaugumi. Spuras garas, mīkstas un dekoratīvas. 
Šubunkins ir ļoti izturīga zelta zivtiņu šķirne, kas lieliski jūtas āra dīķos, līdzīgi kā parastā zelta zivtiņa. Tai ir atraktīvs, raibs kalikona raksts un zvīņām perlamutra spīdums. 
Tauriņaste ir teleskopu līnijas variācija ar dubultu astes spuru, kas skatoties no augšas atgādina tauriņa spārnus. 
Vēdekļaste Melnais teleskops Tamasaba Vēdekļastei ir olas veida ķermenis, augstu izcelta muguras spura, gara, dziļi šķelta astes spura un kumpa mugura. 
Melnais teleskops ir melnas krāsas teleskopu līnijas variants, kuram, līdzīgi kā citiem teleskopiem, ir lielas, izvalbītas acis. 
Tamasaba ir vēdekļastei līdzīga šķirne ar īpatnēju, sarkanbaltu krāsojumu un mīkstu, garu asti. 
Ķīnā zelta zivtiņas iedala četros galvenos tipos:[16]
Zelta karūsa mājo lēni plūstošās upēs, kanālos, ezeros un dīķos, ūdenstilpēs ar bagātu veģetāciju. Spēj dzīvot arī viegli sāļā ūdenī, bet ne sāļākā kā 15 ppt. Labāk jūtas vēsā ūdenī.[3] Uzturas baros, tādēļ akvārijā jābūt vismaz 5 zivtiņām.[2][3] Tā kā zelta zivtiņas nav pārāk agresīvas, akvārijā drīkst turēt īpatņus dažādos izmēros. Tomēr nebūtu vēlams vienā akvārijā turēt pārāk atšķirīgu šķirņu zivtiņas, piemēram, lēnās, smagnējās orandas ar ātrajām un nedaudz agresīvajām komētām.[6]
Zelta zivtiņām ir spējas mācīties gan asociatīvi, gan vienai no otras barā. Turklāt tās spēj ar redzes palīdzību atšķirt vienu cilvēku no otra, tās spēj atšķirt dažādas formas priekšmetus, krāsas un skaņas.[17] Akvāriju īpašnieki noteikti ir pamanījuši, ka zelta zivtiņas, ieraugot savu saimnieku, draudzīgi peld tuvāk pie akvārija stikla sienas, priecīgi izmet riņķus vai bāž mutītes laukā no ūdens, gaidot barību. Zelta zivtiņas var arī iemācīt ņemt barību no rokas. Ar gardumu palīdzību tām var iemācīt pat izpildīt vienkāršus trikus.[18]
Zelta karūsa ir visēdāja un barojas ar augiem, ūdens kukaiņiem, kukaiņu kāpuriem, nelieliem vēžveidīgajiem, zooplanktonu un detrītu.[6] Akvārijos zelta zivtiņas parasti baro ar speciālo sauso zivju barību, kā arī ar dzīviem kukaiņu kāpuriem.[2][6]
Lai zelta karūsas mātītei attīstītos veselīgi ikri, tai ir nepieciešams ziemas aukstā ūdens periods. Nārsto seklumā starp augiem, ļoti bieži uz ūdenī augošām un atkailinātām vītolu saknēm. Nārsta aktivitāte sākas īsi pirms rītausmas un beidzas pēcpusdienā, kad ūdens temperatūra ir 15—20°C. Raksturīgs porciju nārsts 3—10 piegājienos ar 8—10 dienu starplaiku.[2][3] Ikri ir lipīgi un pielīp pie zemūdens augiem un citiem priekšmetiem zem ūdens. Lai ikri un mazuļi attīstītos, nepieciešams siltāks ūdens nekā nārstošanas laikā.[2] Zelta karūsa retumis hibridizējas ar karpu.[3] Dzīves ilgums 6—7 gadi, bet garākais zināmais savvaļas zelta karūsas mūžs ir bijis 30 gadi.[5] Zelta zivtiņas nebrīvē dzīvo daudz ilgāk, sasniedzot samērā bieži 20 gadu vecumu, bet vecākā zināmā zelta zivtiņa ir sasniegusi 40 gadu vecumu.[2][3][19]
Zelta karūsa jeb zelta zivtiņa (Carassius auratus) ir karpu dzimtas (Cyprininae) saldūdens zivs, kas savvaļā sastopama Austrumāzijā: Japānā, Korejā, Ķīnā, Honkongā un Taivānā, sākot ar Amūras upes baseinu un beidzot ar Honas baseinu. Zinātniskais nosaukums Carassius auratus atvasināts no latīņu valodas un latviski nozīmē "karūsa" (Carassius) un "zelts", "zeltains" (auratus).
Ķīnā pirms vairāk nekā 1000 gadiem zelta karūsa tika domesticēta un izveidota dekoratīvā zelta zivtiņa, kurai šajā laika periodā izveidotas daudzas atšķirīgas šķirnes. Tās atšķiras gan ar krāsām, gan izmēriem, gan ķermeņa apjomiem un spuru garumiem. Mūdienās abas formas (gan savvaļas, gan domesticētā) ir plaši izplatītas un izmantotas visā pasaulē: dekoratīvos parku dīķos, dabīgās ūdenstilpēs un akvārijos.
Ikan Mas (bahasa Inggeris: Goldfish ), Carassius auratus, merupakan salah satu ikan terawal yang dibela jinak, dan masih merupakan ikan akuarium yang dipelihara. Selain daripada merupakan ahli yang agak kecil kepada keluarga ikan kap (yang merangkumi ikan kap koi serta kap krusia), Ikan Mas ialah versi bela jinak kepada ikan kap kelabu tua/perang yang berasal dari Asia Timur (dibela jinak buat pertama kali di China)[1] dan yang dibawa masuk ke Eropah pada akhir abad ke-17. Nama saintifiknya Carassius auratus. Mutasi yang melahirkan Ikan Mas juga diketahui daripada spesies-spesies siprinid yang lain, seperti kap biasa dan tench.
Ikan Mas boleh membesar sehingga 23 inci (59 sentimeter) panjangnya dan 9.9 paun (4.5 kilogram) beratnya, walaupun saiz ini jarang dicapai; sebenarnya, tidak banyak Ikan Mas yang dapat mencapai sehingga separuh saiz ini. Dalam keadaan-keadaan optimum, Ikan Mas boleh hidup selama 20 tahun lebih (rekod dunia ialah 49 tahun), tetapi kebanyakan Ikan Mas yang dipelihara di rumah umumnya hanya hidup selama enam hingga lapan tahun, akibat selalu dipelihara di dalam mangkuk. [2]
Semasa Dinasti Tang, penternakan ikan kap di dalam kolam-kolam adalah amat popular. Disebabkan oleh mutasi genetik dominan, salah satu daripada ikan-ikan kap itu menonjolkan warna "emas" (sebenarnya jingga kekuning-kuningan) dan bukannya warna memutih. Manusia mula menternakkan ikan kelainan emas dan menonjolkan ikan-ikan itu di dalam bekas yang kecil. Ikan-ikan itu tidak dikekalkan di dalam bekas tersebut, tetapi dipelihara di dalam kumpulan air tawar yang lebih besar seperti kolam. Hanya untuk upacara-upacara khas ketika tetamu-tetamu dijangka akan datang bahawa ikan-ikan mas akan dipindahkan ke dalam bekas yang kecil. [1]
Pada tahun 1162, maharani Dinasti Song mengarahkan pembinaan sebuah kolam untuk mengumpulkan kelainan ikan kap yang berwarna merah dan emas. Menjelang saat itu, orang-orang daripada luar keluarga diraja dilarang memelihara kelainan Ikan Mas yang berwarna emas (kuning) kerana warna kuning merupakan warna diraja. Ini mungkin merupakan sebab mengapa adanya lebih banyak ikan mas yang berwarna jingga, berbanding dengan ikan mas yang berwarna kuning, walaupun jenis yang berwarna kuning adalah lebih mudah untuk diternakkan. [3]
Dengan berlalunya masa, lebih banyak mutasi berlaku, dan melahirkan kelainan-kelainan yang berwarna baru serta yang lebih aneh. Kewujudan warna-warna yang lain dicatat buat pertama kali pada tahun 1276, dengan kewujudan kelainan ekor yang aneh dicatat semasa Dinasti Ming. Pada tahun 1502, Ikan Mas dibawa masuk ke Jepun dan kelainan-kelainan Ryukin dan Tosakin diperkembangkan.
Pada tahun 1611, Ikan Mas dibawa masuk ke Portugal dan dari sana, ke tempat-tempat yang lain di Eropah. Ikan Mas dibawa masuk ke Amerika Utara buat pertama kali pada tahun 1874 dan dengan cepatnya menjadi popular di Amerika Syarikat.
Pembiakkan terpilih selama berkurun-kurun telah menghasilkan beberapa kelainan warna, beberapa darinya telah berjaya menghilangkan warna keemasan dari ikan emas asal yang diternak. Baka baru ini juga memiliki bentuk badan, sirip dan mata yang berbeza. Beberapa baka baru yang ekstrem juga hanya boleh hidup dan dibiakkan di dalam akuarium. Kini, terdapat kira-kira 300 baka yang diakui di China.[4] Majoriti besar baka ikan Mas pada hari ini berasal dari China.[4] Beberapa baka yang terkenal adalah:
Ikan Emas Biasa Moor Hitam Mata Buih Ikan Mas Biasa berbeza hanya dari segi warna berbanding dengan saudara terdekatnya, kap Prusia. Ikan Mas Biasa boleh didapati dalam pelbagai warna termasuk merah, oren/emas, putih, hitam dan kuning lemon.
Moor Hitam adalah sejenis baka ikan mas hias dengan mata yang terkeluar dari tempatnya. Ia juga dikenali sebagai popeye, teleskop, kuro demekin di Jepun dan mata naga di China. 
Ikan emas ini memiliki mata yang mengarah ke atas. Matanya terkandung di dalam dua bebola cecair yang besar. 
Mata Celestial Komet Ekor Kipas Ikan Mas Mata Celestial memiliki ekor berkembar dan amat menyerupai dengan baka Mata Buih. 
Komet atau Ikan Mas ekor Komet adalah baka hias yang paling biasa di Amerika Syarikat. Ia sama dengan ikan Mas Biasa, kecuali memiliki saiz lebih kecil dan badan lebih kurus. Ia boleh dikenali oleh dengan ekor yang panjang dan ekor bercabang. 120px Ikan Mas Ekor Kipas adalah bentuk barat bagi Ryukin dan memiliki badan berbentuk telur, satu sirip dorsal yang tinggi, satu sirip bercabang empat yang panjang. Ikan ini tidak memiliki bongkok di bahu. 
Kepala Singa Oranda Sisik Mutiara Kepala Singa memiliki sebuah hud di atas kepalanya. Ikan ini merupakan pelopor bagi ranchu. 
Oranda memiliki dicirikan dengan kepala berhud menyerupai buah rasberi yang meliputi keseluruhan kepala kecuali mata dan mulut. 
Sisik Mutiara atau chinshurin dalam bahasa Jepun memiliki badan bulat dengan sirip menyerupai dengan ekor kipas. 
Pompom Ryukin Shubunkin Pompoms atau hana fusa memiliki sepasang daging yang tumbuh di antara dua lubang hidungnya. Ryukin memiliki badan yang pendek, bulat dan bongkok di bahu. 
Shubunkins (朱文金) memiliki ekor tunggal dengan sisik berkilau dan corak dikenali sebagai calico. 
Mata Teleskop Ranchu Panda Moor Mata Teleskop atau demekin boleh dikenali melalui matanya yang tersembul keluar. Ikan ini juga dikenali sebagai ikan mas mata glob atau mata naga. 
Ranchu adalah sejenis ikan emas bertudung di kepalanya. Orang Jepun merujuk ikan ini sebagai "raja bagi ikan mas". 
Panda Moor memiliki ciri-ciri corak warna hitam dan putih dan mata yang menonjol keluar. 
Ekor Jarang Ekor Rama-rama Meteor Ekor Jarang atau veiltail dikenali dengan ekor berkembar yang panjang dan jarang. Sirip ekornya seolah-olah menyerupai kain tudung jarang pengantin perempuan. .JPG)
Moor Ekor Rama-rama atau Teleskop Rama-rama merupakan sejenis baka berketurunan dari Mata Teleskop. Ia memiliki ekor berkembar dan cantik jika dilihat dari atas. Kembangan sirip ekornya menyerupai kepak rama-rama di dalam air. 
Ikan Mas Meteor adalah sejenis kelainan yang kelihatan aneh yang dibiakkan oleh pakar pembaka ikan mas hias. Ia tidak memiliki sirip ekor, yang mana namanya berasal.[5][6] Lionchu Ikan Telur Shukin Lionchu atau Kepala Singa-Ranchu adalah sejenis ikan mas hias yang diterbitkan dari kacukan antara Kepala Singa dengan Ranchu.[7][8] 
Ikan Mas Ikan Telur merupakan pembiakan terpilih yang dilakukan oleh pakar pembaka ikan mas hias yang mana menghasilkan ikan tanpa sirip dorsal dan badan berbentuk telur.[9][10] 
Shukin adalah ikan mas menyerupai Ranchu yang terhasil dari kacukkan Ranchu dan Oranda pada akhir kurun ke-19 di Jepun. Insang Keriting Tamasaba Tosakin Ikan Mas Insang Keriting atau Insang Terbalik adalah salah lagi kelainan luar biasa yang dibiakkan oleh peminat ikan mas. Ia mendapat namanya dari rupa penutup insangnya yang terbalik.[5][11] 
Tamasaba atau Sabao sejenis kelainan ikan mas luar biasa berasal dari Jepun. Bentuk badannya menyerupai Ryukin dan ekor tunggal, beralun yang panjang menyerupai ikan mackerel, oleh itu nama lain ikan mas ini adalah Ekor Mackerel. Tosakin atau ikan mas ekor kipas keriting adalah baka ikan mas dengan sirip ekor yang besar yang mengembang secara mendatar (seperti sebuah kipas) di belakang ikan. Meskipun dari segi teknikalnya ia adalah ekor yang terbelah, kedua-duanya bercantum ditengah-tengah membentuk sepasang sirip tunggal. 
Wakin Jikin Maharaja Wakin adalah sejenis ikan mas biasa dengan ekor seperti Ekor Kipas dan bercabang. Ikan jenis ini merupakan ikan mas biasa dari Timur Jauh. Jikin juga dikenali sebagai ekor merak memiliki ekor bercabang dan berkembang ke arah luar. Ia merupakan salah satu jenis yang sukar dibiakkan untuk menepati standardnya. Ikan ini dibiakkan di Jepun berdasarkan jenis Wakin. 120x150px Imperial adalah sejenis ikan mas eksperimen yang luar biasa yang sedang dibiakkan oleh GSGB. 120x150px .jpg)
.jpg)
.jpg)
._Ornamental_varieties_of_domesticated_common_carp_in_koi_pond..jpg)
|access-date= (bantuan)
Ikan Mas (bahasa Inggeris: Goldfish ), Carassius auratus, merupakan salah satu ikan terawal yang dibela jinak, dan masih merupakan ikan akuarium yang dipelihara. Selain daripada merupakan ahli yang agak kecil kepada keluarga ikan kap (yang merangkumi ikan kap koi serta kap krusia), Ikan Mas ialah versi bela jinak kepada ikan kap kelabu tua/perang yang berasal dari Asia Timur (dibela jinak buat pertama kali di China) dan yang dibawa masuk ke Eropah pada akhir abad ke-17. Nama saintifiknya Carassius auratus. Mutasi yang melahirkan Ikan Mas juga diketahui daripada spesies-spesies siprinid yang lain, seperti kap biasa dan tench.
Ikan Mas boleh membesar sehingga 23 inci (59 sentimeter) panjangnya dan 9.9 paun (4.5 kilogram) beratnya, walaupun saiz ini jarang dicapai; sebenarnya, tidak banyak Ikan Mas yang dapat mencapai sehingga separuh saiz ini. Dalam keadaan-keadaan optimum, Ikan Mas boleh hidup selama 20 tahun lebih (rekod dunia ialah 49 tahun), tetapi kebanyakan Ikan Mas yang dipelihara di rumah umumnya hanya hidup selama enam hingga lapan tahun, akibat selalu dipelihara di dalam mangkuk.
De goudvis kan zich voortplanten in de vrouwelijke lijn door gynogenese. De vrouwtjes paren met andere karperachtigen, maar er treedt geen vermenging van het genetisch materiaal op. Dit gaat als volgt in zijn werk:
De eitjes van de goudvis zijn bij het afzetten nog in het bezit van een poollichaampje. Dit poollichaampje ontstaat bij de tweede meiose. De chromatiden van dit poollichaampje zijn identiek met die van de kern. Tijdens de eerste meiose zijn de homologe chromosomen van het moederdier van elkaar gescheiden en worden niet identieke gameten gevormd als de moeder heterozygoot is. Bij paring met mannelijke goudvissen of met kroeskarpers treedt bevruchting op en wordt dit poollichaampje uitgestoten. Bij paring met andere karperachtigen kan de eicel geactiveerd worden door de soortvreemde spermatozoa en wordt de nakomeling een bijna homozygote nakomeling van het moederdier (er vindt nog crossing-over plaats, zodat de chromosomen in het poollichaampje en de eicel niet identiek zijn), maar met een willekeurige combinatie van de homologe chromosomen van het moederdier. Dit proces wordt gynogenese genoemd. Ook andere vormen van gynogenese kunnen optreden waarbij polyploïdie kan optreden. Als het moederdier al homozygoot is zijn de nakomelingen een kloon van het moederdier. Dit is al na enkele generaties van deze manier van voortplanting het geval.
De goudvis is een alleseter, hij eet zowel dierlijk voedsel als plantaardig, maar verse waterplanten maken geen deel uit van het menu. De goudvis neemt ook voedsel op van de bodem waarbij bodemmateriaal opdwarrelt.
Goudvissen worden ook weleens gedumpt in natuurgebieden. Dit is niet in het belang van de natuur en ook niet in het belang van de goudvis.[10] Met name predatie op amfibieënlarven en insectenlarven kan in geïsoleerde wateren een probleem vormen. In de vrije natuur verdwijnen de goudvormen doordat ze als eerste ten prooi vallen aan predatoren en blijven alleen wildkleurexemplaren over.
Een goudvis kan de winter in een vijver overleven mits het water diep genoeg is. Van de goudvis zijn er vele vormen gefokt. Sommige, zoals de telescoopoog en de sluierstaart, hebben semi-letale factoren. De sluierstaarten (Ruykin, telescoopoog, blaasoog, hemelkijker, leeuwenkop, egg etc) kunnen niet tegen temperaturen lager dan 8 graden Celsius. Dus in de winter kunnen deze vissen niet in de vijver.
Een goudvis is niet geschikt voor een viskom aangezien de vis daarin niet goed kan uitgroeien en zuurstoftekort krijgt. In Nederland, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Duitsland, is het niet verboden deze vissen in een viskom te houden. Voor een aquarium zijn ze wel geschikt, hoewel gewone goudvissen bij optimale omstandigheden erg groot worden. Aangezien de vissen ook goede zwemmers zijn is dus ook een aquarium al snel te klein. Een algemene richtlijn is 250 liter water voor de eerste goudvis (50 liter water extra per volgende exemplaar) en een aquarium van minimaal 100x50x50 centimeter. Duitse wetgeving verplicht een aquarium met de minimale afmeting van 100x40x50 centimeter [11]. De meest ideale manier voor het houden van gewone goudvissen is daarom de vijver. Sluierstaarten zijn daarom wat geschikter voor een aquarium en door hun gevoeligheid minder geschikt voor een buitenvijver. Een aquarium moet minimaal acht keer de lengte van deze vis zijn.[bron?]
Aangezien goudvissen flinke vervuilers zijn, door hun snelle groei en het grondelen, is een filter wel aan te bevelen. Het water kan eventueel bewerkt worden met een neutraliserend middel dat schadelijke stoffen bindt, zoals koper en chloor. Deze stoffen beschadigen de kieuwen en de lever. In het Nederlandse drinkwater komen deze stoffen niet (meer) voor, maar veel woningen zijn nog voorzien van koperen leidingen. Een lichtkap is goed voor de planten, die door het licht beter groeien. Het is echter niet noodzakelijk voor de vissen. Het licht kan het beste rond de 10 tot 12 uur aaneengesloten aan staan. In een aquarium moet afhankelijk van het type filter iedere 1 à 2 weken een derde deel van het water ververst worden en 1 keer in de maand het filtermateriaal uitgespoeld worden in het water wat weg gaat om ververst te worden. Bij sluierstaarten kan er een verwarmingselement in als het aquarium in een koude ruimte staat, deze kan dan op 18 à 22 graden Celsius ingesteld worden. Bij goudvissen is dat af te raden, die vinden rond de 18 graden Celsius prettig.
Naast gedroogd voedsel hebben goudvissen ook levend voedsel nodig zoals watervlooien of koudwatergarnalen. Wormen kunnen beter vermeden worden omdat deze ziekten kunnen hebben. Kleine stukjes rauw, mager vlees worden door sommige goudvissen ook soms op prijs gesteld. Goudvissen kunnen goed opgroeien met gedroogd voer, voor de voortplanting wordt vaak het dieet met wat levend of diepgevroren voer aangevuld.
De vissen krijgen één keer per dag voer, en af en toe één à twee dagen overslaan is niet erg. Levend voer kan één keer in de week gegeven worden. Als het formaat van de bak of het filtersysteem het toelaat kan ook vaker gevoerd worden. Goudvissen die optimaal gehuisvest en gevoerd worden kunnen zo in een jaar tot 20 cm groot worden. Het voer moet voldoende pigmenten bevatten omdat goudvissen deze pigmenten niet zelf kunnen produceren. In buitenvijvers wordt hierin voorzien door de algen of daphnia's die worden gegeten.
Sluierstaarten en andere goudvissen met een bijzondere lichaamsvorm zijn erg gevoelig voor problemen met de zwemblaas waardoor ze hun rechtopstaande positie niet meer kunnen vasthouden. De oorzaken liggen over het algemeen in het voer, ongeschikte voeders kunnen resulteren in verstopping van de darm en een drukopbouw in de buikholte. Deze druk op de zwemblaas heeft invloed op haar vorm en functioneren. Daardoor ligt het zwaartepunt van de vis niet meer onder het geometrische middelpunt en kan de vis zijn rechtopstaande positie niet meer vasthouden. Ook infecties kunnen door vochtophoping in de buikholte hetzelfde effect veroorzaken. Ook andere oorzaken kunnen ten grondslag liggen aan zwemblaasproblemen, zoals tumoren, bacteriële, virale en parasitaire infecties van de zwemblaas.[12]
Er zijn verschillende oorzaken waardoor een goudvis ziek kan worden. De voornaamste oorzaken zijn infecties door bacteriën, de aanwezigheid van parasieten of aandoeningen vanwege schimmels. Ter voorkoming van ziekten is het belangrijk, dat het water waar de vis in leeft regelmatig ververst wordt en dat het dier voldoende voeding krijgt maar niet overvoerd wordt, en dat het voeren regelmatig plaatsvindt. Bij bacteriële infecties kunnen antibiotica worden toegediend. Deze kunnen geïnjecteerd worden, of aan het water worden toegevoegd. Ook tegen schimmelinfecties zijn er diverse middelen in de handel die aan het water kunnen worden toegevoegd.
Voorkomende ziekten:
Vooral sluierstaartgoudvissen kunnen lucht in de zwemblaas krijgen en gaan dan op de kop drijven. Oplossing is een zakje watervlooien in het water te doen. De vis eet zijn buik propvol en de darminhoud zal de lucht uit de zwemblaas persen. 1 dag later nog niet voeren, pas de tweede dag weer.
Bronnen, noten en/of referentiesDe goudvis kan zich voortplanten in de vrouwelijke lijn door gynogenese. De vrouwtjes paren met andere karperachtigen, maar er treedt geen vermenging van het genetisch materiaal op. Dit gaat als volgt in zijn werk:
De eitjes van de goudvis zijn bij het afzetten nog in het bezit van een poollichaampje. Dit poollichaampje ontstaat bij de tweede meiose. De chromatiden van dit poollichaampje zijn identiek met die van de kern. Tijdens de eerste meiose zijn de homologe chromosomen van het moederdier van elkaar gescheiden en worden niet identieke gameten gevormd als de moeder heterozygoot is. Bij paring met mannelijke goudvissen of met kroeskarpers treedt bevruchting op en wordt dit poollichaampje uitgestoten. Bij paring met andere karperachtigen kan de eicel geactiveerd worden door de soortvreemde spermatozoa en wordt de nakomeling een bijna homozygote nakomeling van het moederdier (er vindt nog crossing-over plaats, zodat de chromosomen in het poollichaampje en de eicel niet identiek zijn), maar met een willekeurige combinatie van de homologe chromosomen van het moederdier. Dit proces wordt gynogenese genoemd. Ook andere vormen van gynogenese kunnen optreden waarbij polyploïdie kan optreden. Als het moederdier al homozygoot is zijn de nakomelingen een kloon van het moederdier. Dit is al na enkele generaties van deze manier van voortplanting het geval.
VoedselDe goudvis is een alleseter, hij eet zowel dierlijk voedsel als plantaardig, maar verse waterplanten maken geen deel uit van het menu. De goudvis neemt ook voedsel op van de bodem waarbij bodemmateriaal opdwarrelt.
VerwilderingGoudvissen worden ook weleens gedumpt in natuurgebieden. Dit is niet in het belang van de natuur en ook niet in het belang van de goudvis. Met name predatie op amfibieënlarven en insectenlarven kan in geïsoleerde wateren een probleem vormen. In de vrije natuur verdwijnen de goudvormen doordat ze als eerste ten prooi vallen aan predatoren en blijven alleen wildkleurexemplaren over.
Gullfisk (Carassius auratus) er en art i gruppen karpefisker. Det er en populær akvariefisk, og en av de første artene av fisk som ble domestiserte. Tidspunktet er imidlertid fortsatt usikkert. Gullfisken er et relativt lite medlem av karpefamilien, og når en maksimal lengde på 59 cm og en vekt på 3 kg. De fleste individene blir under halvparten så store. Gullfisker har svært bra reaksjonsevne og kanskje en av karpefamiliens beste.[trenger referanse]
Siden arten har en lang historie som akvariefisk, har den også vært gjenstand for mye selektiv avl, og det finnes mange avlsvarianter. Flere varianter blir betraktet som etisk tvilsomme; mange har forkortet ryggsøyle, noe som fører til problemer med de indre organene og gjør det vanskelig for fisken å svømme. Slør (forvokste finner) er også en fremavlet egenskap som gjør fisken dårligere egnet til å bevege seg. Andre varianter har utstående øyne som lett blir skadet, og som fisken ikke kan se ordentlig med.
Gullfisk ble introdusert i Europa sent i det 17. århundre.
Under optimale forhold kan gullfisk leve i over 40 år[1] (verdensrekorden oppgis til 41[1], 43[2] eller 45 år[3]), men de fleste «tamme» gullfisk blir bare seks til åtte år gamle fordi eierne holder dem i akvarier som er for små. Avlsvarianter blir gjerne ikke like store, og sjelden eldre enn fem år.
Adferden kan variere fordi gullfisk holdes i varierte miljøer, og fordi adferden kan kondisjoneres av eierne. Det er en myte at gullfisk har tre sekunders hukommelse[4][5]. Vitenskapelige studier har vist at gullfisk har sterke assosiative læreevner, såvel som sosiale læreevner[6]. I tillegg har de et godt utviklet syn[7], noe som gjør dem i stand til å skille mellom forskjellige mennesker. Gullfisk er også det første virveldyret som man har påvist er i stand til å se polarisert lys[8]. Det er fullt mulig at eiere kan observere at fisken reagerer positivt på dem (svømmer frem til glasset eller går opp til overflaten og snuser etter mat), mens den vil gjemme seg når andre personer nærmer seg akvariet. Over tid lærer gullfisken seg å assosiere eieren og andre mennesker med mat.
Gullfisk er også sosiale dyr. Når nye fisk blir satt inn i akvariet, kan man noen ganger se aggressiv adferd fra gullfisken. Dette gir seg vanligvis etter noen dager. Fisk som har levd sammen kan ofte begynne å vise stimadferd. De vil også begynne å bruke de samme strategiene for å lete etter mat.
Gullfisk som har konstant visuell kontakt med mennesker ser ut til å slutte å betrakte dem som en trussel. Når man har hatt en gullfisk i noen uker, blir det mulig å få dem til å komme og spise fra hånden uten å vise frykt. Noen gullfisk har blitt trent opp til å svømme gjennom labyrinter, dytte en ball gjennom en ring, eller til og med synkronsvømme.
Adferden til gullfisk, både som grupper og som individer, stammer fra karpene i naturen. De er en lite spesialisert art med varierte adferder for å lete etter mat, formere seg og unngå fiender. De er relativt fredelige seg imellom, det hender sjelden at en gullfisk skader en annen gullfisk. Det kan imidlertid bli problemer ved fôringstid. Raske varianter kan fort ete opp alt fôret før de mer deformerte variantene når frem. Man bør derfor sørge for at gullfiskene som man har i samme akvarium ligger på omtrent samme nivå når det gjelder kroppstype og svømmeferdigheter.
Gullfisk (Carassius auratus) er en art i gruppen karpefisker. Det er en populær akvariefisk, og en av de første artene av fisk som ble domestiserte. Tidspunktet er imidlertid fortsatt usikkert. Gullfisken er et relativt lite medlem av karpefamilien, og når en maksimal lengde på 59 cm og en vekt på 3 kg. De fleste individene blir under halvparten så store. Gullfisker har svært bra reaksjonsevne og kanskje en av karpefamiliens beste.[trenger referanse]
Siden arten har en lang historie som akvariefisk, har den også vært gjenstand for mye selektiv avl, og det finnes mange avlsvarianter. Flere varianter blir betraktet som etisk tvilsomme; mange har forkortet ryggsøyle, noe som fører til problemer med de indre organene og gjør det vanskelig for fisken å svømme. Slør (forvokste finner) er også en fremavlet egenskap som gjør fisken dårligere egnet til å bevege seg. Andre varianter har utstående øyne som lett blir skadet, og som fisken ikke kan se ordentlig med.
Gullfisk ble introdusert i Europa sent i det 17. århundre.
Multimedia w Wikimedia Commons Karaś chiński[3] (Carassius auratus) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), w starszej literaturze określany nazwami: karaś srebrzysty[4], karaś srebrzysty chiński[5], karaś złocisty[6] lub złoty karaś[7]. Od jednego z jego podgatunków, C. auratus auratus, również nazywanego karasiem złocistym lub złotym karasiem, wywodzą się liczne odmiany złotej rybki – popularnej ryby akwariowej.
Karaś złocisty występuje w Azji (Chiny, Japonia, Korea, Wietnam). Podgatunek C. auratus auratus został introdukowany w wielu krajach świata. Zasiedla rzeki, jeziora i stawy.
Ciało walcowate, lekko bocznie spłaszczone. W ostatnim promieniu płetwy grzbietowej 10–15 ząbków zwiększających długość od góry ku dołowi. Ubarwienie szarosrebrzyste.
Fauna denna i rośliny.
Dojrzewa w 3–4 roku życia. Trze się kilkakrotnie w V i VI składając ikrę na roślinności wodnej.
Wyróżniono następujące podgatunki karasia złocistego:
Karaś chiński (Carassius auratus) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), w starszej literaturze określany nazwami: karaś srebrzysty, karaś srebrzysty chiński, karaś złocisty lub złoty karaś. Od jednego z jego podgatunków, C. auratus auratus, również nazywanego karasiem złocistym lub złotym karasiem, wywodzą się liczne odmiany złotej rybki – popularnej ryby akwariowej.
Carassius auratus Linnaeus, 1758, conhecido pelos nomes comuns de peixe-japonês,[4] peixinho-dourado[5], peixe-vermelho[6] ou pimpão-encarnado[7] (ou ainda quínguio no Brasil, do japonês kingyo ou kinguio),[8] é uma espécie de pequenos peixes de água doce pertencente à família dos ciprinídeos (Cyprinidae), a que pertencem as carpas. Foi uma das primeiras espécies de peixes a ser domesticada e é ainda um dos peixes de aquário mais comuns no mundo inteiro.
É uma variedade domesticada de uma carpa cinzenta-escura nativa da Ásia oriental. Foi domesticada, pela primeira vez, na China, e foi introduzida na Europa no final do século XVII. Tem muita variedade de tamanho, forma, configuração de nadadeira e cor (várias combinações de branco, amarelo, alaranjado, vermelho, marrom, e preto).é muito famoso no mundo todo graças as suas variedades e cores.[9] Pode crescer até aos 59 cm e um máximo de 3 kg, ainda que tais valores sejam muito raros: a maior parte dos espécimes não atinge metade destas medidas. É ovíparo.
Existe a ideia de que o peixe-vermelho tem uma memória muito curta podendo só se lembrar do que aconteceu 3 segundos atrás. Esta ideia é falsa. Existem argumentos que defendem que o peixe-vermelho pode chegar a reconhecer o seu dono (aquele que lhe dá comida).
Além das designações comuns já supra mencionadas, também dá pelos nomes comuns de peixe-dourado,[10] peixe-encarnado, ruivaca[11] e peixe-da-china.[12] É parente próximo do pimpão (Carassius carassius), que se encontra em Portugal e outros países da Europa, onde é uma espécie introduzida,[13] mas distingue-se deste porque o pimpão não tem a coloração avermelhada ou dourada típica (e que dá os nomes comuns) do Carassius auratus.[14]
Embora seja uma espécie muito popular sua manutenção é menosprezada, embora necessite de um aquário de volume de 120 litros, no mínimo, adicionando-se cerca de 30 litros para cada novo kinguio introduzido, as pessoas ainda insistem em mantê-lo em recipientes de tamanho inadequado. O que é um erro grave, pois este peixe pode atingir até 20 anos de vida se bem tratado.
Um aquário deve ser especial para manter esta espécie, tendo pH moderadamente alcalino, em torno de 7,2 a 7,6.
O aquário ideal para um kinguio deve possuir filtragem mais eficiente que o normal, cerca de 10 vezes o volume do aquário por hora, nunca utilizando o filtro biológico de fundo, que além de ultrapassado não supre as altas exigências de filtragem desta espécie, que produz muita sujeira. Preferem-se os modelos de filtragem externos, independentemente do tipo, seja "hang-on", "canister", "sump", etc, desde que se observe a eficiência em litros/hora.
Além do mais são dos poucos peixes de água fria disponíveis para aquarismo, o que não quer dizer que podemos economizar com aquecedor. O ideal é sempre utilizar um aquecedor com termostato, pois em um aquário podem ocorrer mudanças muito bruscas de temperatura, que são prejudiciais a qualquer peixe, mas evitadas pelo sistema de termostato.
Enfeites de aquário grandes não são aconselháveis para aquários com kinguios, pois eles geralmente se machucam com eles, e devem ter bastante espaço para poderem nadar. É essencial ter areia (de preferência grossa) como substrato, pois ele mexem no fundo e podem engasgar-se com cascalho.
Carassius auratus Linnaeus, 1758, conhecido pelos nomes comuns de peixe-japonês, peixinho-dourado, peixe-vermelho ou pimpão-encarnado (ou ainda quínguio no Brasil, do japonês kingyo ou kinguio), é uma espécie de pequenos peixes de água doce pertencente à família dos ciprinídeos (Cyprinidae), a que pertencem as carpas. Foi uma das primeiras espécies de peixes a ser domesticada e é ainda um dos peixes de aquário mais comuns no mundo inteiro.
Carasul auriu sau carasul roșu, carasul chinezesc, peștișorul de aur (Carassius auratus) este un pește dulcicol din familia ciprinide, originar din China, cultivat și în parte introdus în apele naturale din Europa, America de Nord, Australia etc. În România și Republica Moldova este crescut ca pește ornamental de amatori în bazine și acvarii; cultivat în bazine, în parcuri, grădini botanice etc.; se întâlnește ocazional, scăpat din cultură și în ape naturale.[1][2]
În Europa se cultivă o formă de cultură, caracterizată prin culoarea roșie-aurie; există și variante albe-rozacee și brune-închis. Se aseamănă mult cu carasul argintiu, principala deosebire constând în coloritul corpului care poate să fie roșu-auriu, alb-rozaceu sau brun închis. Carasul argintiu (Carassius gibelio) are un colorit galben-argintiu și trăiește în ape naturale, iazuri și heleșteie. Prin selecție (metisare) s-au obținut o serie de varietăți ale acestei frumoase specii. Astfel sunt varietățile: cu fondul roșu și pete rozacee, "coadă de cometă" (cu coada adânc scobită), "voal de mireasă" (cu înotătoarele foarte lungi, în formă de văl simplu, dublu sau chiar triplu), "cu ochi telescopici", cu caudale trifurcate.[1][2]
Corpul acestui pește poate fi turtit, lunguieț sau globulos. Ajunge la dimensiuni de până la 20 cm. Poate trăi până la 20-30 de ani. Este un pește omnivor care consumă zooplancton, vegetație (mai ales alge). În acvariu consumă pe lângă hrana artificială, musculițe și pâine (în special fidea). Se cresc într-un acvariu mare la temperatura camerei, dar pot rezista chiar atunci când apa prinde deasupra o pojghiță de gheață; temperatura optimă a apei din acvariu este de 20°C. În acvariu poate fi asociat cu alți pești ca peștele paradis (Macropodus opercularis), barbul roșu (Puntius conchonius), peștele jandarm (Danio malabaricus).[2]
În clasificările mai vechi carasul auriu (Carassius auratus) era inclus ca o subspecie, Carassius auratus auratus în specia Carassius auratus, care includea și subspecia Carassius auratus gibelio, în prezent ridicată în rang de specie Carassius gibelio (carasul argintiu).[1]
Carasul auriu sau carasul roșu, carasul chinezesc, peștișorul de aur (Carassius auratus) este un pește dulcicol din familia ciprinide, originar din China, cultivat și în parte introdus în apele naturale din Europa, America de Nord, Australia etc. În România și Republica Moldova este crescut ca pește ornamental de amatori în bazine și acvarii; cultivat în bazine, în parcuri, grădini botanice etc.; se întâlnește ocazional, scăpat din cultură și în ape naturale.
În Europa se cultivă o formă de cultură, caracterizată prin culoarea roșie-aurie; există și variante albe-rozacee și brune-închis. Se aseamănă mult cu carasul argintiu, principala deosebire constând în coloritul corpului care poate să fie roșu-auriu, alb-rozaceu sau brun închis. Carasul argintiu (Carassius gibelio) are un colorit galben-argintiu și trăiește în ape naturale, iazuri și heleșteie. Prin selecție (metisare) s-au obținut o serie de varietăți ale acestei frumoase specii. Astfel sunt varietățile: cu fondul roșu și pete rozacee, "coadă de cometă" (cu coada adânc scobită), "voal de mireasă" (cu înotătoarele foarte lungi, în formă de văl simplu, dublu sau chiar triplu), "cu ochi telescopici", cu caudale trifurcate.
Corpul acestui pește poate fi turtit, lunguieț sau globulos. Ajunge la dimensiuni de până la 20 cm. Poate trăi până la 20-30 de ani. Este un pește omnivor care consumă zooplancton, vegetație (mai ales alge). În acvariu consumă pe lângă hrana artificială, musculițe și pâine (în special fidea). Se cresc într-un acvariu mare la temperatura camerei, dar pot rezista chiar atunci când apa prinde deasupra o pojghiță de gheață; temperatura optimă a apei din acvariu este de 20°C. În acvariu poate fi asociat cu alți pești ca peștele paradis (Macropodus opercularis), barbul roșu (Puntius conchonius), peștele jandarm (Danio malabaricus).
În clasificările mai vechi carasul auriu (Carassius auratus) era inclus ca o subspecie, Carassius auratus auratus în specia Carassius auratus, care includea și subspecia Carassius auratus gibelio, în prezent ridicată în rang de specie Carassius gibelio (carasul argintiu).
Karas striebristý alebo (staršie aj) karas zlatý (lat. Carassius auratus), ľudovo zlatá rybka, je druh ryby z čeľade kaprovité.
Je to jedna z najdlhšie (ak nie najdlhšie) chovaných rýb v starostlivosti človeka na okrasné, nie na úžitkové účely. Ako prví sa jej chovom začali zaoberať starí Číňania a funkcia chovateľa týchto rýb v kráľovskom paláci bola plne legalizovaná ako zamestnanie. Časom bolo vyšľachtených z pôvodne divej formy viacero chovateľských foriem, napr. „levia hlava“ atď. Vyskytuje sa aj vo vodných plochách na Slovensku a to v divej forme je pomerne hojný a darí sa mu aj v našich podmienkach.Karas striebristý rastie až do 30 cm. Veľký klasik medzi rybami v jazierku je nenáročný na starostlivosť. Milujú slnko, rýchlo sa rozmnožujú.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Karas striebristý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Karas striebristý
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Karas sa ale nemusí znášať s ostatními druhmi rýb.
Karas striebristý alebo (staršie aj) karas zlatý (lat. Carassius auratus), ľudovo zlatá rybka, je druh ryby z čeľade kaprovité.
Je to jedna z najdlhšie (ak nie najdlhšie) chovaných rýb v starostlivosti človeka na okrasné, nie na úžitkové účely. Ako prví sa jej chovom začali zaoberať starí Číňania a funkcia chovateľa týchto rýb v kráľovskom paláci bola plne legalizovaná ako zamestnanie. Časom bolo vyšľachtených z pôvodne divej formy viacero chovateľských foriem, napr. „levia hlava“ atď. Vyskytuje sa aj vo vodných plochách na Slovensku a to v divej forme je pomerne hojný a darí sa mu aj v našich podmienkach.Karas striebristý rastie až do 30 cm. Veľký klasik medzi rybami v jazierku je nenáročný na starostlivosť. Milujú slnko, rýchlo sa rozmnožujú.
Guldfisk (Carassius auratus)[2] är en sötvattensfisk som tillhör familjen karpfiskar. Guldfisk är en populär prydnadsfisk och hålls ofta i trädgårdsdammar och som akvariefisk.[3] Den har sitt ursprung i Östasien, där karpfiskar under lång tid förekommit i fiskodling. Guldfisk domesticerades först i Kina för över 1 000 år sedan[3] och började genom selektiv avel på guldfärgade individer (guldkarp) odlas som prydnadsfisk. En mängd odlingsvarianter med varierande form och färg har sedan dess avlats fram och idag finns över 300 odlingsvarianter.[4]
Guldfisken härstammar ursprungligen från Östasien. Den betraktas som invasiv art i många delar av världen där den introducerats som prydnadsfisk och senare oavsiktligt sluppit ut eller avsiktligt släpps ut i naturen.[3][5]
Den odlingsvariant som brukar kallas för "vanlig guldfisk" skiljer sig till färgen från vildlevande guldfisk som är gråaktig, men har samma kroppsform, det vill säga saknar överdrivna anatomiska drag. Färgen på "vanlig guldfisk" kan vara röd, gul, svart eller vit och i dessa nyanser kan den vara helfärgad, fläckig eller spräcklig, som röd-vit, gul-vit eller röd-svart-vit. Avelsformer som avlas utifrån anatomiska särdrag inkluderar varianter med förlängda fenor, slöjfenor, dubbla stjärtfenor, utstående ögon, bubbelögon, utmärkande huvudform eller fjällform, äggformad kropp och dylikt. Avelsformer med extrema anatomiska särdrag är oftast inte lika robusta som den vanliga guldfisken och de mest extrema avelsformerna kan ha svårt att simma och klarar sig inte i naturen.[6]
Eftersom den typiska guldfärgen hos odlad guldfisk egentligen inte bara är en "färg", utan en förutsättning för en viss ljusreflektion i fjällen, som inte följer de vanliga enkla nedärvningsreglerna, så är avelsarbetet för att förfina denna kvalitet en pågående process.
I varje kull guldfiskar finns "sämre" färgade exemplar, och håller man guldfiskar en tid i en damm, så blir de undan för undan mer och mer grå som vildfärgade guldfiskar, i synnerhet som fåglar och andra rovdjur först brukar ta de fiskar som inte har en ändamålsenlig kamouflagefärg.
Den vanliga sortens odlad guldfisk hålls oftast i dammar och kan övervintra i dessa, bara de inte bottenfryser. De kan också tas in på vintern och övervintra i stora akvarier eller större vattenbehållare. Känsliga avelsformer brukar hållas i akvarium.
Ur den vanliga guldfisken odlades senare nya varianter fram, som slöjstjärten. Slöjstjärtarnas avel har tagit sig form i exempelvis äggfisken, teleskopögat, japanska varianter såsom ranchu, oranda, ryukin och många flera. Slöjstjärt är genetiskt och systematiskt fortfarande att betrakta som guldfisk och även deras avkomma antar snabbt den normala guldfiskformen om de odlas utan selektion.
Comet är en guldfiskvariant med lång praktfull stjärtfena.
Shubunkin är en guldfiskvariant med spräcklig färgteckning i olika färger.
Wikimedia Commons har media som rör Guldfisk.
Guldfisk (Carassius auratus) är en sötvattensfisk som tillhör familjen karpfiskar. Guldfisk är en populär prydnadsfisk och hålls ofta i trädgårdsdammar och som akvariefisk. Den har sitt ursprung i Östasien, där karpfiskar under lång tid förekommit i fiskodling. Guldfisk domesticerades först i Kina för över 1 000 år sedan och började genom selektiv avel på guldfärgade individer (guldkarp) odlas som prydnadsfisk. En mängd odlingsvarianter med varierande form och färg har sedan dess avlats fram och idag finns över 300 odlingsvarianter.
Japon balığı, (Carassius auratus ve türleri) sazangiller familyasından bir balık türü. Çaprazlama yöntemi ile farklı renklerde ve vücut yapısında çok çeşidi üretilmiştir. Japon balıklarının çoğu comet, shubunkin, suriye japonu gibi türler soğuk suda yaşayabilirler. Bulundukları akvaryumlarda tek cins olarak besleniyorlarsa ısıtıcıya ihtiyaç yoktur. Ama süslü japon balıkları için (oranda, ranchu, rykuin gibi) ıstıcıya ihtiyaç vardır, ısıtıcı suyu ısıtmak için değil ısının sabit kalması için önemli bir ekipmandır. Vahşi türevleri 4-30 derece arası yaşarken süslü türler 18-25 derece arası yaşayabilir.
Çok sık düzensiz ve kalitesiz yemlemeden kabız hastalığına yakalandığı için haftada bir kez mutlaka haşlanmış ıspanak yaprağı ve haşlanmış bezelye verilmelidir. Bezelye haşlandıktan sonra kabuğundan çıkartılmalıdır.
Japon Balığı beslenecek bir akvaryumda Japon Balığı başına minimum 20 litre su hacmi düşmelidir. Japon balıkları için pond türü yemler risklidir. Balıkta hava kesesi problemine yol açabilir. Japon balıkları için genelde granül ve pul türü yemler tercih edilmelidir. Japon balıklarının diyeti bitkisel ağırlıklı olmalıdır. Gereken şartlar sağlandığında japon balıkları 25 yaşına kadar yaşayabilir. Üreme olgunluğuna minimum 1-1,5 yaşlarında ulaşırlar. Cinsiyetlerini bilmek için uygulanacak en iyi yöntem yumurta dökmelerini izlemektir. Dişi balık erkek tarafından kovalanır, erkek ise dişinin karnına vurarak yumurtaları dökmesini sağlar. Var olan Japon Balığı varyeteleri şunlardır. Jikin,Demekin,Tosakin,Wakin,Oranda,Ryukin,Comet,Common,Blackmoor,Bubble Eye,Telescope,Shubunkin,Ranchu,Pearlscale,Celestial,Pom-pon.
Gerekli şartlar ve damızlıklar sağlanırsa akvaryumda üretilmesi mümkündür. Yumurta dökerek ürerler. Solungaç kapaklarının kenarı beyaz olursa bu erkektir. Yumurtlamaya hazır olan dişinin karnı şişer, erkeğin solungaç kapaklarında noktalar çıkar. Yumurta döken dişinin ardından erkek spermlerini boşaltır. Yumurtlama bittikten sonra eşler hemen başka akvaryuma alınmalıdır . Ancak japon balıkları üreme esnasında suyu bembeyaz yapar. Bu da üremenin gözlenmesi için olumsuz bir yöndür . Tankın dibine misket döşemek yumurtlamadan sonra çiftlerin kendi yumurtalarını yememesi için uygulanan bir yöntemdir. Yumurtaların olduğu tanka uygun miktarda metilen mavisi eklenerek, havalandırma sürekli çalıştırılmalı yumurtaların mantarlaşmasına izin verilmemelidir. Çok küçük boylarda yumurtadan çıkan yavru balıkları büyütmek güven, özen ve tecrübe ister.
Japon balığı, (Carassius auratus ve türleri) sazangiller familyasından bir balık türü. Çaprazlama yöntemi ile farklı renklerde ve vücut yapısında çok çeşidi üretilmiştir. Japon balıklarının çoğu comet, shubunkin, suriye japonu gibi türler soğuk suda yaşayabilirler. Bulundukları akvaryumlarda tek cins olarak besleniyorlarsa ısıtıcıya ihtiyaç yoktur. Ama süslü japon balıkları için (oranda, ranchu, rykuin gibi) ıstıcıya ihtiyaç vardır, ısıtıcı suyu ısıtmak için değil ısının sabit kalması için önemli bir ekipmandır. Vahşi türevleri 4-30 derece arası yaşarken süslü türler 18-25 derece arası yaşayabilir.
Çok sık düzensiz ve kalitesiz yemlemeden kabız hastalığına yakalandığı için haftada bir kez mutlaka haşlanmış ıspanak yaprağı ve haşlanmış bezelye verilmelidir. Bezelye haşlandıktan sonra kabuğundan çıkartılmalıdır.
Japon Balığı beslenecek bir akvaryumda Japon Balığı başına minimum 20 litre su hacmi düşmelidir. Japon balıkları için pond türü yemler risklidir. Balıkta hava kesesi problemine yol açabilir. Japon balıkları için genelde granül ve pul türü yemler tercih edilmelidir. Japon balıklarının diyeti bitkisel ağırlıklı olmalıdır. Gereken şartlar sağlandığında japon balıkları 25 yaşına kadar yaşayabilir. Üreme olgunluğuna minimum 1-1,5 yaşlarında ulaşırlar. Cinsiyetlerini bilmek için uygulanacak en iyi yöntem yumurta dökmelerini izlemektir. Dişi balık erkek tarafından kovalanır, erkek ise dişinin karnına vurarak yumurtaları dökmesini sağlar. Var olan Japon Balığı varyeteleri şunlardır. Jikin,Demekin,Tosakin,Wakin,Oranda,Ryukin,Comet,Common,Blackmoor,Bubble Eye,Telescope,Shubunkin,Ranchu,Pearlscale,Celestial,Pom-pon.
Карась китайський може вирости до максимальної довжини 58 см і максимальної ваги 4 кг, хоча це буває рідко. Більшість карасів виростає лише до половини цієї величини. За оптимальних умов рибки можуть жити понад 40 років, однак більшість домашніх рибок живуть зазвичай від шести до восьми років.
Набувши нової зовнішності, золоті рибки не втратили звичок карася. Вони риються в ґрунті, не відмовляються від будь-якої їжі, люблять просторі акваріуми і добре почувають себе у свіжій воді. Тому перевагу доводиться надавати ґрунтам з великої гальки або гравію, висаджувати рослини з міцною кореневою системою або в горщиках, акваріуми обладнувати потужними фільтрами, а самі акваріуми повинні бути просторими.
містить 5 підвидів[2]:
Часто як підвид розглядають карася сріблястого, Carassius gibelio (вказується як Carassius auratus gibelio).
Найбільшого розвитку в стародавньому світі акваріумістика досягла в країнах Сходу — Китаї, Японії, Кореї, Сіамі (Таїланді). Звідси на весь світ розійшлася слава про золотих рибок.[3]
Найдавніші відомості про золотих рибок з'явилися в Китаї у VI ст. до н. е. Саме в цей час їх почали утримувати як декоративних тварин. Зображення золотої рибки є в ранніх пам'ятках китайської писемності й на гербах знатних родин. Риб з червоним забарвленням вважали священними. Найбільшого розквіту робота з виведення нових порід золотої рибки досягла в період династії Мін (1368—1644). Саме тоді з'явилися предки майже всіх сучасних порід. Центрами їх розведення стали Пекін, Шанхай, Кантон. І хоч як не берегли китайські імператори свої живі скарби, в 1500 р. золота рибка потрапила в Корею, а в 1502 р.— в Японію, потім в Індонезію. Японські любителі вивели чимало нових форм і кольорових варіантів золотої рибки.[3] Породи китайського походження не схожі на японські й корейські[4].
Першим європейцем, який побачив і описав рибок незвичайної краси, був відомий італійський мандрівник Марко Поло (1254—1324). Про те, коли золоті рибки потрапили до Європи, точно ніхто не знає. Називають різні дати, більшість з них належить до XVII ст. Заморські дива, привезені на військових вітрильниках, оселилися в просторих басейнах при дворах королів під охороною караулу гвардійців, підносились як дари або як винагорода дворянам.[3]
Золоті рибки виведені людиною від карася сріблястого (Carassius gibelio). Довго й ретельно відбирали селекціонери з численного потомства найкращих і найяскравіших екземплярів. Так крок за кроком, працюючи над кожним поколінням, вони створили близько 130 порід.
Звичайні золоті рибки такої самої форми як і карасі. Лише яскраве золотисте забарвлення відрізняє їх. Є золоті рибки і з вогненно-червоним тілом.
Рибка з трохи стиснутим з боків тілом і довгим хвостом, що нагадує напівпрозорий шлейф, називається кометою. Вуалехвіст має яйцеподібне тіло й довгий роздвоєний хвостовий плавець. Чим довший хвіст, тим красивішою вважається рибка. Розповідають, що в одного з вуалехвостів японського імператора хвіст був у 5 разів довший, ніж тіло. Спинний плавець також повинен бути високим, триматися рівно, не звисати. Риби з подвійним хвостом відомі з 1596 року[4].
Риб з великими, до 5 см, очима називають телескопами. Риби з подвійним хвостом відомі з 1590 року[4]. Якщо зіниці очей золотих рибок напрямлені вгору, то це зорегляд. Спинного плавця в зорегляда немає. Небесні о́чки (або водяні о́чки) мають великі шкіряні мішки під очима, що надає їхній голові досить кумедного вигляду. Є порода телескопів, очі яких світяться в темряві, як у кота. Численними наростами, ніби гривою, вкрита голова оранд і левоголовок.
Велике значення при визначенні породи й цінності рибки має її колір. Тіло може бути одноколірне або вкрите різноманітними плямами — білими, золотими, полум'яно-червоними, чорними, рожевими, блакитними. Сріблясті риби з червоною плямою на голові називаються червоними шапочками, золотисто-червоних оранд з величезними наростами на голові називають гусячою головою. Часом зустрічаються дуже оригінальні варіанти забарвлення риб, наприклад, чорний телескоп з рубіновими очима або червона перлинка — рибка з великою опуклою лускою, на якій виблискують перламутрові цятки. Перлинки були виведені в Китаї у 1725 р. їх вважали національним багатством і дозволили вивезти за кордон тільки через два століття. Багато порід, виведених у Японії в XIX—XX ст., залишаються рідкісними через обмеження вивозу.
Китайські імператори утримували свої живі багатства в порцелянових вазах, прикрашених квітками лотоса. А китайські селяни для своїх улюбленців плели з рисової соломи кошики, такі щільні, що вода не виливалася. Звичайно, такі акваріуми були непрозорі, і за рибами спостерігати можна було тільки зверху.
Європейські натуралісти, крім екзотичних золотих рибок, намагалися утримувати прісноводних і морських риб помірних широт. У середині XVII ст. тримали в'юна, щоб, спостерігаючи за його поведінкою, передбачати настання негоди.
Першою європейською книжкою з акваріумістики була видана в 1797 р. в Тюрінгії «Природнича історія свійських тварин» Й. М. Бехштейна, де описано умови утримання в неволі в'юна і золотої рибки. Труднощі, з якими стикалися перші акваріумісти, було усунуто завдяки багатьом досягненням біології в XVIII—XIX ст.: відкриттю мікроорганізмів, дихання і фотосинтезу рослин, виникненню науки генетики тощо.
Рибки невеликих розмірів, трохи менші за інших золотих рибок, і тонші, в основному відрізняються своєю довжиною та глибоко роздвоєним хвостом або довгим стрічкоподібним хвостом, що перевершує довжину тіла. Чим довший хвостовий плавець, тим вище оцінюється екземпляр. Оранда 
Відмітна особливість цієї рибки — нарости зернистої структури на голові (деколи називають їх жировим наростом). У оранди порівняно з левоголовкою вони розвиненіші на лобі. Німецькі автори називають оранди «гусячої головою». За формою тіла і плавників Оранда нагадує синтез телескопа і вуалехвоста. Цей різновид має багато колірних варіацій — від білого до червоного, строкатого, чорного. Найбільше цінується біла Оранда з червоним наростом на голові (червоношапочна Оранда)
Вуалехвіст.JPG)
Має коротке, високе округле або яйцеподібне тіло і «виразні» очі. Голова досить велика. Зустрічаються форми вуалехвостів з лускою і без неї. Забарвлення рибок буває від однотонно-золотистої до яскраво-червоної і чорної. Подвійний хвостовий і анальні плавники сильно подовжені, тонкі, майже прозорі. Головна визначна пам'ятка рибки — довгий хвіст, що складається з двох, деколи трьох-чотирьох зрощених плавників, створюючих складки і звисаючих подібно вуалі. Віялохвіст 
Відрізняється від вуалехвоста тим, що має виключно подвійний хвостовий плавник, який не дуже подовжений і не прозорий, не звисаючих подібно вуалі. Має яйцеподібне тіло з високим спинним плавцем, довгим чотирироздільним хвостовим плавцем, а на плечах немає горба. Телескоп 
Має тіло яйцеподібної або округлої форми, висота тіла більше ніж 1/2 довжини. Спинний плавець стоїть вертикально, інші плавники довгі вуалеві, хвостовий плавник роздвоєний, часто звисає вниз, довший, ніж 3/4 довжини тіла. Очі опуклі, розміром 1-2 см. Цей різновид має декілька колірних варіацій Зорегляд 
Характеризується опуклими очима, зіниці яких направлені вгору під кутом 90 градусів. У рибки також відсутній спинний плавець, всі інші довгі, хвіст роздвоєний, дволопатевий, край верхньої лопаті не повинен опускатися нижче лінії спини. Перлинка 
Рибка, виведена в Китаї. Тіло майже кругле (7-8 см), спинний плавець стоїть вертикально, інші плавники короткі, часто парні. Рибка з великою опуклою лускою, на якій виблискують перламутрові цятки. Хвостовій плавник дволопатевий, на 1/3 довжини вирізаний, не звисає.
Левоголовка
Приклад Риукін 
Приклад Шубункін 
Приклад Ранчу 
Левоголовока, нова декоративна форма золотої рибки з коротким округлим тілом вкритим лускою. Спина напівкругла, без плавця, утворює гострий кут з верхнім зовнішнім краєм хвоста, інші плавники короткі, хвіст трилопатевий або роздвоєний. Характерними особливостями її є наявність у верхній частині голови і на зябрових кришках масивних наростів, що виникли з ущільнення шкіри і нагадують гриву лева або ягоду малини, які починають утворюватися у рибок з 3 місячного віку. Водяні очка 
Відрізняються від зореглядів великими очима, які мають вигляд бульбашок, ніби наповнених водою і висять по обидві сторони голови. У найкращих екземплярів «міхур» по величині дорівнює чверті тіла. У молодих рибок очі починають рости після 3-4 місяців. Тіло яйцевидне або округле, з низькою спиною, профіль голови плавно переходить в профіль спини. Панда Мур 
Має характерне чорно-білие візерункове забарвлення і опуклі очі. Золоті рибки — відносно великі мешканці акваріума і багато разів перевищують розміри інших риб. Тому для утримання їх необхідно, щоб на одну особину середнього розміру припадало не менш як 10 літрів води[4].
Температура води може коливатися від 15 до 25 °C, для довготілих видів, і від 22 до 28 °C, для короткотілих. Акваріум заселяють дорослими рибками з розрахунку 2 дм² площі дна на одну довготілу рибку, або 1,5 на короткотілу.
Вуалевоформи утримують з мирними сусідами, які не схильні до обкусування плавців. При утриманні великооких риб не повинно бути гострих каменів, раковин та інших предметів, через які можна поранитися. Вони підсліпуваті і повільні, не встигають брати корм одночасно зі спритними сусідами і голодують.
Золоті рибки всеїдні, для годування підійдуть мотиль, дощові черв'яки, комбікорми, морепродукти, білий хліб, промита варена манна крупа і вівсяна каші, ряска. Можна робити кульки з хліба і м'ясного фаршу. Добре давати салат і кропиву, інакше рибки почнуть об'їдати рослини. В акваріумі бажані річія і ряска — ними рибки підгодовуються. Вони ненажерливі, але їх не можна перегодовувати. Переїдання призводить до запалення шлунково-кишкового тракту, ожиріння і безплідності. Годують риб 1-2 рази на день і дають корму на 20 хвилин. Надлишки відразу ж прибирають сифоном.
Статевозрілими золоті рибки стають після року, але повного розвитку, максимальної яскравості забарвлення і пишності плавців доводиться чекати від 2 до 4 років. Та й розводити їх найкраще в цьому віці.
В нерестовий період (квітень — травень) у самців на зябрових кришках з'являються перламутрові горбки розміром з макове зернятко, а на передніх променях грудних плавців найдрібніші зазубрини — «пила». Самці починають активно переслідувати самиць. В цей час їх потрібно розсадити і годувати різноманітною вітамінізованою їжею. У самиці з ікрою черевце помітно гладшає.
Під нерестовик використовують акваріуми від 40 до 100 л. Рівень води не більше 20 см. Вода потрібна свіжа, відстояна та витримана під прямими сонячними променями або кварцована протягом кількох годин. У нерестовику влаштовують потужну аерацію і яскраве освітлення. На відстані 1-2 см від дна монтують велику пластикову сітку, а в одному з кутів поміщають великий пучок жабуриння або капронової мочалки. Після посадки виробників у нерестовик температуру поступово підвищують на 2-4 °C.
Для повного запліднення ікри і гарантованого нересту на одну самицю беруть 2-3 самців. Можна одночасно влаштувати і груповий нерест для зграйки рибок. Мітка триває від двох до п'яти годин. За цей час самиця встигає вимітати 2-3 тисячі ікринок. Ікринки приклеюються до мочалки і падають на дно під сітку, де виробники не можуть їх з'їсти. Після нересту батьків відразу ж видаляють. При 25 °C інкубаційний період триває 4 діб. У цей час необхідно видаляти загиблі і побілілі ікринки. Вони покриваються грибком сапроленгією, який може перекинутися і на живі.
Стартовий корм для малька — артемія, мікрочерв'як або «живий пил». Можна застосовувати і комбікорми. У місячному віці вже видно нестандартних мальків, з відхиленнями від породи. Необхідно провести сортування. Надалі сортування доводиться повторювати, оскільки навіть у хороших виробників все потомство рідко буває без відхилення від стандарту породи. Слід враховувати, що багато кольорових форм повністю забарвлюються тільки до року, та їх мальок довго залишається сірим. Довготілі породи золотих рибок живуть до 30 років. Короткотілі — до 12, а до 8 років вони втрачають здатність до розмноження.
Золоті рибки
Оранда
Декілька різновидів золотої рибки
Золота рибка в руці
Гігантська Оранда, вид золотої рибки з Goldfish Gala pond, манчестерського ставка
Cá vàng (danh pháp hai phần: Carassius auratus) là loài cá nước ngọt nhỏ thường được nuôi làm cảnh. Cá vàng là một trong những dòng cá được thuần hóa sớm nhất và ngày nay vẫn là một trong những loài cá cảnh phổ biến nhất cho cả bể cá trong nhà và hồ cá ngoài trời.
Cá vàng được thuần hóa từ loài cá giếc Phổ (Carassius gibelio), một loài cá diếc
màu nâu xám sẫm bản địa của châu Á.[2] Cá vàng được nhân giống theo màu lần đầu tiên tại Trung Quốc từ hơn 1000 năm trước. Do chọn giống, cá vàng đã phát triển thành nhiều giống khác nhau và hiện có nhiều màu sắc và hoa văn đa dạng, có hình dạng và kích thước khác nhiều do với giống cá diếc được thuần hóa ban đầu.[3]
Cá vàng là thành viên tương đối nhỏ của họ Cá chép, họ cá nước ngọt lớn nhất trên thế giới. Ngoài cá vàng, trong họ Cá chép còn có các thành viên nổi tiếng khác như cá tuế, cá lưới, cá chép, cá trắm đen, cá trắm cỏ và cá chép Koi v.v. Quá trình chọn giống qua nhiều thế kỷ đã tạo ra nhiều kiểu màu sắc khác nhau, một số khác xa với màu vàng của cá vàng nguyên gốc. Cá cũng có những hình dáng khác nhau và kiểu vây, đuôi, mắt khác nhau. Một số loại cá vàng ở các thái cực phải được nuôi trong bể kính trong nhà vì chúng yếu hơn các giống gần với giống tự nhiên ban đầu. Một số giống khác như cá vàng Shubunkin lại khỏe hơn và có thể sống trong hồ cá ngoài trời.
Cá vàng còn có thể thay đổi màu sắc theo phổ ánh sáng trong bể nuôi. Cá sống trong bể tối sẽ có màu nhạt hơn vào các buổi sáng và sẽ dần mất màu theo thời gian. Cá vàng có thể phát triển tới chiều dài khoảng 16 – 20 cm (6,3 - 7,87 inch).[4] Tuy nhiên, hiếm có con cá vàng nào đạt được đến kích thước này. Trong điều kiện tối ưu, cá vàng có thể sống hơn 20 năm, nhưng đa số cá vàng nuôi tại nhà thường chỉ sống dưới 6 tới 8 năm do phải sống trong điều kiện sống không tối ưu (chẳng hạn phải sống trong bể thủy tinh tròn). Con cá vàng già nhất đã ghi chép lại sống tới 49 năm.[cần dẫn nguồn].
Con cá vàng dài nhất đo được là 47,4 xentimét (18,7 in) tính từ mũi đến hết đuôi tại Hapert, Hà Lan.[5] Con cá vàng cảnh dài nhất đã đo được thuộc giống oranda có tên gọi là Bruce. Con cá này đo được 40 xentimét (16 in) ở Hồng Kông năm 2002.[6][7]
Cá vàng (danh pháp hai phần: Carassius auratus) là loài cá nước ngọt nhỏ thường được nuôi làm cảnh. Cá vàng là một trong những dòng cá được thuần hóa sớm nhất và ngày nay vẫn là một trong những loài cá cảnh phổ biến nhất cho cả bể cá trong nhà và hồ cá ngoài trời.
В XVII веке через голландских и португальских купцов животные попали в Европу, где первоначально имели огромную стоимость, так что их содержание могли себе позволить лишь очень обеспеченные люди. В XIX веке постепенно развивается как поставка рыб из Китая, так и разведение их на местах, что приводит к снижению цен. Тем не менее до настоящего времени основные разновидности золотой рыбки представляют собой породы, привезённые из стран Дальнего Востока. Первые известные упоминания о завозе золотых рыбок в Европу из Китая (провинция Чжэцзян) датируются 1611, 1691 и 1728 годами.[8]
Точных сведений о приоритете «золотых» в странах европейской части, которая импортировала рыбок — нет. По одним сведениям, они поступили из Макао, а по другой версии — аквариумных рыбок доставили c Явы и Южной Африки, в Португалию. Известно, что было это в XVII веке, так как в литературе упоминается две даты: 1611 и/или 1691 годы, но из-за отсутствия чёткого источника — даты приводятся под вопросом. В тот же период времени (1691 год) указывается и Англия. В XVIII веке аквариумные золотые рыбки получили распространение по всей территории Европы и достигли России. Первые «счета» о продаже рыбок на северных территориях Европы были зафиксированы в Голландии в 1728 году.
Множество караванных путей простиралось по просторам земли и меняло свои направления из Восточной Азии на запад в Европу, заходя на древние земли современной России, а по великому шёлковому пути (кит. 丝绸之路) доставляли не только шелка и пряности. Одними из первых попали на европейскую часть русской земли и «золотые рыбки». Упоминания о заморских золотых в России встречаются уже в свидетельствах XV века — времён Великого князя московского, Василия Тёмного. В XVI веке царь Иван Грозный неоднократно получает в дар золотых рыбок от иноземных послов в стеклянных шарах, а во второй половине XVII века в «Аптекарском саду» царя Алексея Михайловича устанавливается ваза с золотыми рыбками, преподнесённая в дар англичанами, что привело к появлению придворных рыбоводов. При Петре I баснословно дорогие, но модные «склянки» с диковинными рыбками стали появляться и у некоторых приближённых царя, а в 1790 году — на вечере в честь Екатерины II князь Григорий Потёмкин представил свету золотых рыбок — диковинку всё ещё огромной цены.
В США золотые рыбки появились в 1874-1878 годах и стали родоначальниками коллекции государственного питомника в Вашингтоне.
Времена «китайской культурной революции» (1965-1976 гг) не обошли стороной и одомашненных селекционных животных: ценное и редкое поголовье многих пород золотых рыбок было варварски уничтожено в массовом количестве. Были расстреляны производители-селекционеры золотых рыбок, а также некоторый обслуживающий персонал — как «враги народа и пособники империализма». В провинции Чжэцзян были полностью разрушены все рыбные хозяйства. Страна потеряла не только ценное поголовье, но и традиции технологий древнего производства, которым зарабатывали на жизнь очень многие жители страны. В тяжёлые послереволюционные голодные годы некоторые граждане пытались восстановить разведение золотых рыбок и хотя бы этим зарабатывать, чтобы прокормить семью. В августе 1978 года между Китаем и Японией был подписан договор о мире, дружбе и сотрудничестве, согласно которому японская сторона помогла восстановить технологии разведения и выращивания золотых рыбок в Китае и передала китайской стороне взрослое поголовье ценных пород рыб.
Во многих городах мира образованы общества и ассоциации любителей золотых рыбок, которыми устраиваются выставки и конкурсы с присуждением призов за лучшие образцы.
В Австралии в последнее время некоторые владельцы аквариумных золотых рыбок стали выпускать их в естественные водоёмы, где они успешно прижились. В результате в богатых пищей водах рыбки значительно выросли — многие из них весят больше килограмма, а самый крупная отловленная особь имела массу 1,9 кг. При этом австралийские ученые пришли к выводу, что золотые рыбки представляют серьезную угрозу местной экологии — они уничтожают кормовую базу, поедают икру других рыб и распространяют инфекции, а также поднимают со дна ил и истребляют водоросли[9].
Первоначальное содержание золотых рыбок осуществлялось в запрудах и небольших водоёмах, а также деревянных кадках, которые впоследствии были стилизированы в незамысловатые шарообразные чаны из глины, а затем и в вазы из керамики и фарфора — для более состоятельных покупателей из высшей знати общества. В 1369 году китайский император Хунъу организовал производство больших фарфоровых сосудов для содержания в домашних условиях серебряного карася. Подобные чаны — первое подобие домашнего аквариума, так и назывались: «рыбий пруд» или «урна дракона», что характеризовало их относительно большие размеры. Широкая горловина чана позволяла наблюдать за рыбками снаружи — как в пруду: отчего селекция имела целью создание рыб, которые выглядели красивее при виде сверху. Дорогие фарфоровые вазы в форме овалов, шаров, бочонков и низких широких ваз (наподобие глубокой тарелки) отличались изяществом: их украшали росписью и лепниной. Для устойчивости сосуда изготавливались стилизованные ножки в виде лап животных или плавников рыб, а также специальные подставки. Такие изделия требовали большого мастерства художника, опыта и технических возможностей в работе с тонким фарфором и керамикой. Иногда на дно насыпалось небольшое количество песка и высаживались растения, но обычно сосуды были пусты, и в чистой воде содержались только одна или несколько рыбок.
В современных аквариумах, как и в прежние времена, содержание золотых рыбок не составляет значительных сложностей.[10] Рыбы живут при комнатной температуре и подогрева не требуют. В небольших сосудах с рыбками необходима обильная аэрация воды — продувка воздухом. Количество особей на аквариум берётся из расчёта 2-х кубических дециметров объёма на одну взрослую рыбу. Возможно содержание с другими нехищными видами рыб, особенно с несклонными к обкусыванию плавников. Следует помнить, что декоративные разновидности золотых рыбок плохо приспособлены к конкурентной борьбе, в том числе — за корм.[11]
При украшении аквариума следует избегать камней и раковин с острыми краями или коряг с острыми сучками, так как достаточно велика опасность травматизации животных. Растения желательно высаживать с твёрдыми листьями, иначе золотые рыбки начнут объедать их. Исключение составляют вольфия, риччия и ряска, входящие в рацион животных.
Нередко породы золотых рыбок (особенно разновидности телескопов и вуалехвостов) содержат в пустых, недекорированных изнутри аквариумах.
Золотые рыбки всеядны. Кроме указанных выше растений, в качестве растительных кормов можно использовать свежие листья салата и крапивы. Животные корма — мотыль, трубочник, дождевые черви и так далее. Охотно поедают круто сваренные и промытые в проточной воде каши из риса, пшена, гречихи и других круп. Возможно кормление сухим кормом. Необходимо помнить, что золотые рыбки склонны к перееданию, приводящему к болезням, однако именно эту особенность использовали для выведения новых пород рыб тоже.
Наиболее распространены такие заблолевания золотых рыбок, как Микобактериоз (рыбий туберкулез) - часто встречаемое и опасное заболевание, краснуха, плавниковая и ротовая гнили, Ихтиофтириоз и Гидродактилез.
Средняя продолжительность жизни золотой рыбки составляет 15-20 лет. Размер в аквариуме при нормальных условиях содержания (при выполнении условия достаточности объема аквариума) обычно не превышает 15-20 см.
Объем аквариума должен быть не менее 150 литров. По минимуму на каждую золотую рыбку должно приходиться не менее 50 литров воды.
Золотые рыбки становятся способными к размножению уже на первом году жизни, но для селекционных целей лучше подождать, когда рыбы достигнут полного развития — это происходит в возрасте от двух до четырёх лет.
Нерестовый период в естественных условиях приходится на апрель — май. В брачный период готовность рыб к размножению проявляется и в их внешнем облике: у самок и самцов на жаберных крышках появляются просовидные бугорки перламутрового цвета, а на грудных плавниках возникают миниатюрные пиловидные зазубрины. Брюшко самок, готовых к нересту, увеличивается в размерах. Самцы начинают активно преследовать самок, стараясь загнать их в мелководные и густо заросшие растениями места. Поэтому желательно, чтобы уровень воды в нерестовом аквариуме составлял не более 20 см.
Ориентировочный объём аквариума для размножения рыб — от 40 до 100 литров с чистой отстоявшейся водой. Желательна хорошая аэрация и освещение. Так как рыбы склонны к поеданию собственной икры, то на высоте 1—2 сантиметра от дна монтируют крупноячеистую сетку. Возможно использование аквариумов густо засаженных растениями. Сразу после нереста, длящегося от двух до пяти часов, производителей нужно удалить.
В течение года животные способны к размножению несколько раз. Мальки выходят из икринок на 2—6-й день, что зависит главным образом как от состояния погоды, так и температуры воды, причем прямой солнечный свет ускоряет их развитие, а тень, наоборот, задерживает.
В продолжение первых дней по выходе молодые рыбки движутся очень мало, висят большей частью или лежат между водяными растениями и питаются своим желточным пузырем, который снабжает их всем необходимым для их первоначального существования. Но как только этот запас истощится, мальки приступают к поиску пищи. Голод выводит их из этого состояния оцепенения и заставляет двигаться туда и сюда в погоне за пищей. Корм для мальков — артемия, коловратки или «живая пыль». Допустимо использование специальных кормов.
По мере развития рыб осуществляют их сортировку по нужным признаками. Далеко не все мальки наследуют облик родителей, очень часто большую часть выводка составляют золотые рыбки без особых признаков, характерных для той или иной разновидности. И наоборот — от невзрачных производителей могут получаться достаточно эффектные особи.
Сообщения о продаже новых видов золотой рыбки под наименованием «ю-эр-Хо» датируются XIII веком. Были ли они первыми селекционными объектами или просто «торговой маркой» предприимчивого китайского торговца, — сказать трудно, однако — записи, датированные 1590 годом, сообщают о сортах рыб с коротким телом и двойными хвостовыми плавниками, где также содержатся расплывчатые сведения о несколько увеличенном — телескопическом виде глаз. Подобные глаза золотой рыбки стали широко известны только в середине XVIII века, и стали популярны в Европе начиная с конца XIX века.
Предки японских пород золотых рыбок вакин, ранчу, рюкин и демекин — древние одомашненные и селекционные китайские разновидности рыб.
«Бесчешуйчатые» золотые рыбки появились в 1688 году, но долгое время оставались очень редкими и не имели распространения. Эта особенность была селекционно закреплена в породе ситцевого телескопа путём скрещивания шубункин с бесчешуйчатыми рыбами. Выведение пород с отсутствующим спинным плавником стало известно с 1726-го, представители которых попали в Европу в 1760-м году.
Содержание в тесноте и при больших количествах развивающейся молоди, отсутствие освещения, постоянное обильное кормление растительными и животными кормами холоднокровных животных в тёплой, а частую и в затхлой — переполненной бактериями воде, наполняло брюшко рыбок и раздувало их тело, создавая предпосылки к генетическим изменениям, закрепляемым селекцией.
Современные достижения науки в выведении, или, даже — генетическом создании новых пород животных и сортов растений, вышли на новый уровень селекционного развития. И хотя в основном эти работы находятся на стадии эксперимента, уже достигнуты кое-какие результаты. Трансгенные рыбы отличаются от своих исходных представителей окраской, формами и размерами тела. В их геном встраиваются фрагменты ДНК родственных видов, а иногда и совершенно отдалённых представителей различных семейств животного царства. При помощи генетики можно получить не только химер, но и избавить животных от многих заболеваний — повысив сопротивляемость организма. Ввиду того, что аквариумное рыбоводство является домашним увлечением человечества и не вторгается в границы природной среды обитания диких животных, генетические исследования в области селекции аквариумных рыбок находят своих почитателей. Для получения новой интересной и своеобразной породы домашнего животного не надо тратить века, и, даже годы и месяцы кропотливой селекционной работы: — результат можно получить уже в первом поколении.
За тысячелетия развития селекционного разведения «золотой рыбки», любителями и рыбозаводчиками не только Японии и Китая было выведено множество пород и вариационных разновидностей животного. Они стали популярными и любимыми домашними животными не только знати древности, а и многих людей по всему миру, удивляя зрителя своими необычными формами и красками.
Среди различных пород золотых рыбок существует две линии разновидностей, отличающихся формой своего тела:
В таблице приводятся лишь несколько разновидностей разнообразных пород золотой рыбки, которых насчитывается в настоящее время несколько десятков (по отдельным статистическим данным — около 300 породных вариаций).
Название Изображение Описание Обыкновенная золотая рыбка (англ. common goldfish
По форме тела и плавников мало отличается от природной формы. Бабочка (англ. butterfly tail; дзикин (яп. 地金, слиток)) 
Изящная порода аквариумной «золотой рыбки», отличающаяся оригинальным цветом кованого цветного металла и раздвоенным хвостовым плавником, напоминающим по форме крылья бабочки. Веерохвост (англ. fantail) 
Обыкновенная по форме тела золотая рыбка, но её двойной короткий хвост приподнят кверху или расположен горизонтально, так как время от времени веерохвост раскрывает его веером, отчего и получил своё оригинальное название. Вуалехвост (англ. veiltail) .JPG)
Короткое яйцеобразное или шаровидное тело, все плавники сильно удлинённые, хвостовой плавник имеет шлейфовидный вуалевый раздвоенный, растроенный и даже расчетверённый вид. Жемчужинка (англ. pearlscale; тинсюрин (яп. 珍珠鱗, чешуя из редкого жемчуга)) 
Короткое вздутое яйцеобразное тело, все плавники короткие, на теле отдельные, крупные, похожие на жемчужинки чешуйки. Комета (англ. comet; комэтто (яп. コメット)) 
Более удлинённое тело, как и все плавники, хвостовой плавник одинарный. Львиноголовка (англ. lionhead) 
Тело рыбки имеет вздутую форму «драконова яйца», а голова покрыта несколько похожими на землянику садовую сорта «Виктория» наростами, придающими ей вид головы льва или буйвола. Небесное око (англ. celestial eye; тётэнган (яп. 頂天眼 тё:тэнган, смотрящий вверх на небо)) 
Зрачки глаз этой необыкновенной «священной» рыбки буддистов постоянно смотрят в небо. Оранда (англ. oranda; оранда сисигасира (яп. 和蘭獅子頭, оранда львиноголовая, «оранда» — атэдзи)) 
Короткое яйцеобразное тело, все плавники удлинённые, с большими наростами на голове между глаз. Пузыреглаз (англ. bubble eye; суйхоган (яп. 水泡眼 суйхо:ган, дословно «пузыреглазый»)) 
Имеют большие глаза и приглазные пузыри, наполненные жидкостью и висящие по обе стороны головы. Ранчу (англ. ranchu; рантю (яп. 蘭鋳 рантю:, дословно «отлита в орхидее»)) 
Короткое яйцеобразное тело, спинной плавник отсутствует, все плавники укороченные, на голове наросты. Рюкин (англ. ryukin; (яп. 琉金 рю:кин, золото Рюкю)) 
Отличается очень шаровидным телом с высокой, искривлённой горбом, спиной. Телескоп (англ. telescope eye; дэмэгин (яп. 出目金, пучеглазая золотая рыбка)) 
Короткое яйцеобразное тело, все плавники удлинённые. Особенное внимание обращается на длину и форму хвостового плавника. У рыб этого вида большие, телескопически выпуклые глаза. Вуалевый телескоп (англ. veiltail telescope eye) Короткое яйцеобразное тело, все плавники удлиненные, хвостовой плавник раздвоенной вуалевой формы. У рыб этого вида большие, телескопически выпуклые глаза. Чёрный телескоп 
Рыбка бархатно-чёрного цвета. Короткое яйцеобразное тело, все плавники удлинённые. Особенное внимание обращается на длину и форму хвостового плавника. У рыб этого вида большие, телескопически выпуклые глаза. Шубункин (калико) (англ. shubunkin; сюбункин (яп. 朱文金, красная парча)) 
От обычной золотой рыбки отличается прозрачными чешуйками и очень пестрой разнообразной «ситцевой» окраской. Помпона (ханафуса) (англ. pompom) 
От обычной золотой рыбки отличается рыхлыми мясистыми наростами на обеих сторонах головы вокруг ноздрей («золотая рыбка с помпонами»). В Иране золотые рыбки используются для украшения праздничного стола во время новруза — новогоднего торжества день весеннего равноденствия.[14]
С момента появления и распространения золотых рыбок в качестве популярных домашних питомцев, их изображения появились в форме украшений и сувениров из различных материалов. В дереве и глине, резном камне и в литом металле, в изделиях из стекла и современной пластмассы можно приобрести различные стилизованные украшения для дома и приусадебного участка. Художники отображали и продолжают отражать красоту форм и окраски, а также поведение золотых рыбок на столовых сервизах и кухонной посуде, на цветочных вазах и различных размеров кувшинах, на табакерках и шкатулках. О них сочиняли удивительные истории и сказки, продолжают слагать стихи и песни.
Золотые рыбки используются в различных научных исследованиях в качестве модельных лабораторных животных. Они были использованы для изучения поведения рыб в состоянии невесомости.[15]
По утверждению защитников природы и животных, золотые рыбки подверглись наиболее сильному насилию с целью получения новых «уродливых форм» и поведенческих характеристик, достигаемых при содержании и выращивании рыб в стеснённых условиях — без достаточного или избыточного количества воздуха (кислорода, растворённого в воде) и отсутствия света, перекармливания растительными и животными кормами с добавлением различных добавок для достижения видоизменений в формах тела и глаз, а также последующим закреплением полученных качеств в геноме будущих поколений.[16]
В XVII веке через голландских и португальских купцов животные попали в Европу, где первоначально имели огромную стоимость, так что их содержание могли себе позволить лишь очень обеспеченные люди. В XIX веке постепенно развивается как поставка рыб из Китая, так и разведение их на местах, что приводит к снижению цен. Тем не менее до настоящего времени основные разновидности золотой рыбки представляют собой породы, привезённые из стран Дальнего Востока. Первые известные упоминания о завозе золотых рыбок в Европу из Китая (провинция Чжэцзян) датируются 1611, 1691 и 1728 годами.
Точных сведений о приоритете «золотых» в странах европейской части, которая импортировала рыбок — нет. По одним сведениям, они поступили из Макао, а по другой версии — аквариумных рыбок доставили c Явы и Южной Африки, в Португалию. Известно, что было это в XVII веке, так как в литературе упоминается две даты: 1611 и/или 1691 годы, но из-за отсутствия чёткого источника — даты приводятся под вопросом. В тот же период времени (1691 год) указывается и Англия. В XVIII веке аквариумные золотые рыбки получили распространение по всей территории Европы и достигли России. Первые «счета» о продаже рыбок на северных территориях Европы были зафиксированы в Голландии в 1728 году.
Российский приоритетМножество караванных путей простиралось по просторам земли и меняло свои направления из Восточной Азии на запад в Европу, заходя на древние земли современной России, а по великому шёлковому пути (кит. 丝绸之路) доставляли не только шелка и пряности. Одними из первых попали на европейскую часть русской земли и «золотые рыбки». Упоминания о заморских золотых в России встречаются уже в свидетельствах XV века — времён Великого князя московского, Василия Тёмного. В XVI веке царь Иван Грозный неоднократно получает в дар золотых рыбок от иноземных послов в стеклянных шарах, а во второй половине XVII века в «Аптекарском саду» царя Алексея Михайловича устанавливается ваза с золотыми рыбками, преподнесённая в дар англичанами, что привело к появлению придворных рыбоводов. При Петре I баснословно дорогие, но модные «склянки» с диковинными рыбками стали появляться и у некоторых приближённых царя, а в 1790 году — на вечере в честь Екатерины II князь Григорий Потёмкин представил свету золотых рыбок — диковинку всё ещё огромной цены.
В США золотые рыбки появились в 1874-1878 годах и стали родоначальниками коллекции государственного питомника в Вашингтоне.
Трагедии революций и современностьВремена «китайской культурной революции» (1965-1976 гг) не обошли стороной и одомашненных селекционных животных: ценное и редкое поголовье многих пород золотых рыбок было варварски уничтожено в массовом количестве. Были расстреляны производители-селекционеры золотых рыбок, а также некоторый обслуживающий персонал — как «враги народа и пособники империализма». В провинции Чжэцзян были полностью разрушены все рыбные хозяйства. Страна потеряла не только ценное поголовье, но и традиции технологий древнего производства, которым зарабатывали на жизнь очень многие жители страны. В тяжёлые послереволюционные голодные годы некоторые граждане пытались восстановить разведение золотых рыбок и хотя бы этим зарабатывать, чтобы прокормить семью. В августе 1978 года между Китаем и Японией был подписан договор о мире, дружбе и сотрудничестве, согласно которому японская сторона помогла восстановить технологии разведения и выращивания золотых рыбок в Китае и передала китайской стороне взрослое поголовье ценных пород рыб.
Во многих городах мира образованы общества и ассоциации любителей золотых рыбок, которыми устраиваются выставки и конкурсы с присуждением призов за лучшие образцы.
Интродукция в естественную средуВ Австралии в последнее время некоторые владельцы аквариумных золотых рыбок стали выпускать их в естественные водоёмы, где они успешно прижились. В результате в богатых пищей водах рыбки значительно выросли — многие из них весят больше килограмма, а самый крупная отловленная особь имела массу 1,9 кг. При этом австралийские ученые пришли к выводу, что золотые рыбки представляют серьезную угрозу местной экологии — они уничтожают кормовую базу, поедают икру других рыб и распространяют инфекции, а также поднимают со дна ил и истребляют водоросли.
鲫（学名：Carassius auratus），通稱鲫鱼，俗名鲫瓜子、月鲫仔、土鲫、细头、鲋鱼、寒鲋，为鲤科鲫属的一种，在歐亞地區為常见淡水鱼。鲫鱼经过人工养殖和选育，可以产生许多新品种，例如金鱼就是由此产生的一种观赏鱼类，为其下的指名亚种。
本魚體側扁，頭略短，吻鈍圓，無鬚。鱗片大；魚體呈銀灰、黃色或紅色，背部顏色較深，腹部銀白色，各鰭灰色，尾鰭淺叉形，背鰭硬棘3至4枚；背鰭軟條14 -20枚；臀鰭硬棘2至3枚；臀鰭軟條4至7枚；脊椎骨30個，體長59公分。
本魚原分布於中國除青藏高原外的江河、湖泊、池塘等水体中等，並引進世界各地的淡水水域。该物种的模式产地在欧洲。[1]
鯽魚生活于水深20公尺以上，為初級淡水魚，棲息於河川中下游水草較多之淺水域、溪流或静水水体。對環境適應力強，體內的糖原使鯽魚能忍受含氧量不高的汙濁水[2]，生性敏感且警覺性高。屬雜食性，主要以藻類及小型底棲甲殼類為食。產粘性卵黏附於水草上，產卵期為3至9月。
常作為水族市面上大型魚類或寵物水龜的餌料。也是相當普遍的食用魚，目前已大量養殖，適合清燉、紅燒，也是遊釣魚類。
粵語中「鰂」與「鯽」發音相近，不過「鰂」字本義卻是指烏鰂而非鯽魚[3][4]。
|archive-date=中的日期值 (帮助) 鲫（学名：Carassius auratus），通稱鲫鱼，俗名鲫瓜子、月鲫仔、土鲫、细头、鲋鱼、寒鲋，为鲤科鲫属的一种，在歐亞地區為常见淡水鱼。鲫鱼经过人工养殖和选育，可以产生许多新品种，例如金鱼就是由此产生的一种观赏鱼类，为其下的指名亚种。
キンギョ（金魚、学名: Carassius auratus auratus）は、フナの突然変異を人為的に選択し、観賞用に交配を重ねた結果生まれた観賞魚。飼育が容易であるため、観賞魚として世界中で親しまれている。
原産地は中国。中国の鮒（チイ）の突然変異種である緋鮒（ヒブナ）を改良したものである。はじめに学名をつけたスウェーデンの生物学者カール・フォン・リンネは、キンギョをフナではなくコイの仲間とみなし、Cyprinus auratusと命名している（auratusはラテン語で「金色の」という意味[1]）。近年、DNA分析の結果ギベリオブナが直接の先祖にあたることが判明した[2]。
淡水性で主に藻や水草を食べる。卵生で水中の植物に産卵する。通常30センチメートル程度まで成長する（記録は59センチメートル、体重3キログラム）[要出典]。寿命は10年-15年（ギネス記録は43年、非公式で45年[3]）。生存可能な水温は0度〜41度[要出典]。品種改良により、さまざまな色・形態の金魚が作り出されている。
金魚はその祖先であるフナと同じく、染色体が倍化した四倍体性であるため、遺伝的変異を起こしやすい。この特徴を利用して人為的に様々な品種が作りだされてきた[4]。比較的フナの体型に近い和金、ずんぐりした体に長いひれを持つ琉金、眼球が左右に飛び出した出目金などは、日本では明治時代までに輸入された在来種であり古くから親しまれてきたものである[5]。これらを品種改良して、黒い斑点のある東錦、背びれがなく頭部に瘤をもつ蘭鋳、短い体に長いひれ、頭に瘤があるオランダ獅子頭などが様々な品種がつくられ、愛知県産の地金、高知県産の土佐金、島根県産の出雲南金などは各県の指定天然記念物となっている。2015年現在、日本観賞魚振興事業協同組合が認定している日本産の品種だけでも三十三種あり、認定の可能性のある品種を含めると五十種類にもなる[6]。これらにさらに明治以降に中国から輸入された水泡眼、アメリカから輸入されたコメットなどが加わる[5]。
このように金魚の色・形態は品種によって大きく異なっているが、いずれの品種も分類学上はすべてCyprinus auratusとして扱われる[7]。品種改良された金魚は自然の中での生存競争に向かず、フナの色や形に先祖返りしてしまう傾向があるため、品種を保つには意識的な維持・管理が不可欠となる[8]。なお原産地の中国では、草種金魚（フナに近いもの）、文種金魚（尾が開いたもの）、蛋種金魚（背びれがなくなったもの）といったくくりはあるものの、日本のように品種といった明確なくくりはなく、品種よりも個体ごとの変異や特徴を楽しむ傾向がある[9]。
和金（更紗）
琉金（キャリコ）
出目金（更紗）
出目金（黒）
アズマニシキ（キャリコ）
オランダシシガシラ
スイホウガン
ランチュウ
コメット
体 色は白、オレンジ（金色）、赤、黒、茶などさまざまであるが、孵化してからしばらくの間はフナと同じく黒色をしており、ここから徐々に赤い色などに変化し ていく（これを褪色現象という）。色は成長とともに変化することもあり、クロデメキンなど黒い色をしたキンギョでは数年経過してから褪色が始まり、金色に なってしまうこともある。キンギョの体色には、以下のような呼び名がついていることがある。
キンギョの特徴の一つは、その独特な尾の形である。フナ尾、吹き流し尾、三つ尾、四つ尾、そり尾、さくら尾、クジャク尾などといった種類がある。特に、三つ尾、四つ尾など、尾ひれの背面側が癒合して腹面に向けて左右に分かれた形は、他の観賞魚の変異にも似たものが見あたらない。
水槽、水、砂利またはろ過機が必要である。水槽はなるべく大きなものがよい。キンギョは、水温に変化に合わせて体温も変化する変温動物であり、水温が高くなれば体温が上がり、活発に行動し、食欲も旺盛となるが、逆に水温が下がると体温も下がり、動きが鈍くなってエサを食べても消化が衰える[10]。キンギョの適応可能水温は1℃以上35℃未満であるが、これはあくまで適応可能な範囲であり、およそ15℃から28℃までの範囲が快適水温である[10]。一般的にキンギョは、5℃以下では冬眠状態であり、15℃以上では元気に動いてエサを食べる[10]。20℃以上28℃未満の範囲では動きが活発で食欲もすこぶる旺盛である[10]。しかし、28℃以上になると動きが鈍く、食欲も下がってしまう[10]。人間の体温は、キンギョにとってはきわめて高温であるため、移動などの際には網などを使用し、直接人の手で触ることは避けたい。また、キンギョは急激な水温の変化に耐えることができない[10]。特にプラスマイナス5℃以上の水温変化はキンギョの体調に悪影響をあたえるので、水の入れ替えなどでは注意が必要である[10]。水換えは、ポンプ等で水を3分の1ないし2分の1程度を抜き、ろ過機の汚れやすい部分は飼育水で良く洗い、換え水は予めカルキ抜き（塩素除去）を施した水道水をバケツなどに用意しておき、それを利用するとよい[10]。キンギョ飼育をつづけると、エサの食べ残しやフン、尿などによって水質はどんどん悪化していくが、悪化した水質は好気性のバクテリアのはたらきで無害化される[10]。そのために、水槽のなかでバクテリアを繁殖させることがキンギョ飼育にとっては大切で、飼育水を全部水道水に入れ替えたり、ろ過機・ろ過材を水道水で洗ったりするとバクテリアが死滅してしまう可能性がある[10]。バクテリアが死滅しないためには水槽に砂利を敷くことがよくなされる。また、麦飯石や木炭・竹炭はいずれも多孔質で、水質改善・水質保持に一定以上の効果のあることが認められている。
エサは、藻などの植物性、虫などの動物性いずれも食べる。市販されているエサが便利である。1日1回から2回、5分以内に食べきれる量をあたえるとよい[11]。また、新しい環境に慣れるまでの3日くらいはエサを与えない方がよいとされている[11]。
寄生虫によるもの、感染症によるものなど理由は様々で、おもな病気に尾ぐされ病、松かさ病、穴あき病、白点病、水カビ病、転覆病、カラムナリス病、風船病、イカリムシ症、チョウ症、運動性エロモナス敗血症、キンギョヘルペスウイルスなどがある。
キンギョは、オスとメスを一緒に飼っていても、産卵のための工夫を何もしない場合、稚魚が見つかることはメダカなどと比べるとまれである。産卵しても、放っておくと親を含めた成魚が産み付けた卵を食べつくしてしまうことが圧倒的に多いためである。
キンギョの増やし方は比較的容易であるが、成魚からの捕食を防ぐため、水槽は別途用意する必要がある。
日本では春先（3月末頃から6月ぐらいまで）が、キンギョの繁殖の主たるシーズンである[11]。繁殖期のキンギョのオスは、エラぶたと胸ビレに「追い星」という白い斑点が浮き出し、メスを追いかけて産卵を促すようになるので、水槽にはシュロなど、魚のための産卵床（さんらんしょう）となりそうな物を入れる。亀の子たわしでも代用できる。大量に産卵させたい場合は、シュロの皮を針金に巻き、直径8センチメートル、長さ30センチメートル程度のブラシ状にすると良い。シュロの皮が入手しにくい場合は、ヤシの実の内皮（たわしの材料）やホテイアオイの根、アナカリスやカボンバなどの水草などでも卵を産み付けられる[11]。
産卵期が春先や秋口のことが多いため、オスは3歳前後、メスは4歳前後を水温19度前後の水槽に入れる。人為的に産卵時期を変えることもできるが、奇形の発生率が上がったり孵化率が下がったりする。産み出された卵は直径1mm前後である。なお、卵の生存については色で判別可能であり、生存している卵は無色透明だが、死亡した卵は乳白色である。
産み付けられた卵を見つけたら、水草ごと別の水槽に入れて孵化を待つ[11]。稚魚用の水槽にもろ過装置やブクブクが必要であり、酸欠による卵の死を防ぐためにエアレーションを微量だけ行い、水槽の水が対流するようにするとよい[11]。大量のエアレーションを行うと、気泡による物理的ダメージで稚魚の奇形の発生率を高めてしまう可能性があり、ろ過装置に稚魚が吸い込まれないよう注意も必要である[11]。稚魚は孵化後3日くらいはじっとして動かず、お腹のヨークサック（卵のう）の栄養で育つ[11]。稚魚が泳ぎ出したら稚魚用のエサが必要となる[11]。稚魚用のエサとして市販されている商品もあるが、成魚用のエサを乳鉢で細かく砕いてあたえてもよい。
金魚は長江下流域の浙江省近辺が発祥の地とされている。中国では南北朝時代には既に飼育されていたが、当時はまだ一般的ではなかった。養殖が盛んに行われるようになったのは宋代に入ってからであり、開宝年間（968年-975年）に現在の上海に近い浙江省嘉興の地でキンギョ放生がなされたと伝わる[12]。明代に入ると品種も増えている。中国の金魚は長らく皇帝・皇族・貴族・士大夫らによって飼育・愛玩されてきたものであった。このため景徳鎮の陶磁器などとともに文化大革命においては「旧文化」として非難・攻撃・破壊の対象となり、生産・流通・飼育とも壊滅状態に陥った。生産者や関係者、更にその家族まで帝国主義者として吊るし上げられ、浙江省の養魚場も破壊された。金魚も大量に殺され、中でも貴重な系統の親魚が多く失われたことから金魚生産は回復不能なほどの大打撃を受け、その歴史は断絶。生産手段や技術もほとんど失われたため、金魚生産で生計を立てていた人々が多かった地域では文化大革命終結後も経済的に非常に苦しい状態が続いた。1978年（昭和53年）8月に日中平和友好条約が調印され民間の日中交流が拡大すると、日本の金魚生産者が浙江省などに出向いて親魚の提供や技術移転を行い復興に協力し、間もなく日本のような大量生産も始まった。庶民に流通するようになったのは改革開放政策実施後のことである。現在は中国伝統の特産物の一つとされるのみならず日本や欧米への輸出品として、生産者は政府の支援を受けるに至っている。現在、中国のキンギョは大都市の花鳥魚虫市場で販売されている[12]。
中国において「金魚（きんぎょ）」の発音は、「金余（きんよ）」と現地の言葉の発音が非常に似ているため、縁起のいいものとされ、現在でも広く愛玩される背景の一つとなっている。お金が余るほど儲かるようにという願いをこめて店の軒先に金魚、またはその置物を置くところもわずかではあるが存在する。
日本では鎌倉時代にはその存在が知られていたが、金魚そのものは室町時代に中国から伝来した。後述の『金魚養玩草（きんぎょそだてぐさ）』によれば、文亀2年（1502年）に和泉国堺（現、大阪府堺市）に渡来したとある[12]。ただ当時はまだ飼育方法や養殖技術等が伝わっておらず、定着には至らなかった。
江戸時代に大々的に養殖が始まったが、その初期においてはまだまだ奢侈品であり、江戸前期の豪商である淀屋辰五郎は、天井にとりつけた舶来物のガラス製の大きな水槽の中に金魚を泳がせ、下から眺めることにより暑気払いをしたと伝えられている。江戸中期にはメダカとともに庶民の愛玩物として広まり、金魚売りや金魚すくいなどの販売形態も成立した。俳句においては夏の季語となっている[12]。
金魚愛好が広まったのは、延享5年（1748年）に出版された金魚飼育書である安達喜之『金魚養玩草』の影響が大きいといわれている[12]。ただ当時は今のような飼育設備もなかったために、屋敷に池を持っているような武士・豪農・豪商でもなければ金魚を長く生かし続けることは不可能で、庶民は金魚玉と呼ばれるガラス製の球体の入れ物に金魚を入れ軒下に吊るして愉しんだり、たらいや陶器・火鉢などに水を張って飼育したようである。ガラスが普及する前は桶などに入れていたため、金魚を上から見た見た目が重要視された[13]。
化政文化期には現在の三大養殖地で大量生産・流通体制が確立し、金魚の価格も下がったことから本格的な金魚飼育が庶民に普及する。品評会が催されるようになったほか、水槽や水草が販売され始めるなど飼育用具の充実も見られた。このころには歌川国芳の戯画「金魚づくし」（天保年間）をはじめ、当時の浮世絵や日本画の画題としても広く取り上げられている。幕末には金魚飼育ブームが起こり、開国後日本にやってきた外国人の手記には、庶民の長屋の軒先に置かれた水槽で金魚が飼育されているといった話や金魚の絵などが多く見られる[14]。
明治維新後、ヨーロッパの「愛玩動物（ペット）」の概念が持ち込まれ、犬や猫とともに家庭において愛玩用に飼育される典型的な動物の一つとなった。学校の池などでの飼育も始まり、また明治時代から大正時代にかけて庶民の生活が次第に豊かになると、キンギョの需要も多様化し、中国からの移入や新品種の作出なども盛んになった。戦時中は「金魚を飼っている家には爆弾が落ちない」という流言が東京中に拡がり、人々は争って金魚を求めた。しかし戦争中であり、生きた金魚の入手は不可能に近く、陶器で作られた金魚のおもちゃが飛ぶように売れたという[15]。一般に流通する品種も増え、第二次世界大戦後は理科の教材として取り上げられ更に普及した。現在も縁日や夜店の金魚すくいなどを通じて日本人には馴染み深い。
現在各地に金魚の産地があるが、愛知県弥富市、奈良県大和郡山市、江戸川下流域がキンギョの三大養殖地として知られており、他にも山形県、熊本県玉名郡長洲町などが有名である。また近年では江戸川下流域から埼玉県北部及び茨城県南部へ生産拠点を移す業者が増えている。ほか各地に美しい魚体の保存・鑑賞を目的とした、愛好会・保存会が多数存在する。奈良県では2012年にアユ・アマゴと合わせて「県のさかな」に指定された[16]。
台湾・中国の他・香港・マカオ・韓国・ベトナムなどのアジア各国・地域では日本と同様に金魚の生産・飼育の歴史がある。
アジア各国における金魚の飼育は台湾・香港・マカオでは日本・中国同様に一般的である。特に香港では住宅事情などから日本などに比べ犬や猫の飼育に困難が伴うため、ペットとしての観賞魚飼育が古くから盛んである。金魚の生産量・輸出量も多く、郊外の農村部には養魚場も点在する。また日本や東南アジアから多様な品種が輸入され流通しており、人口規模に比して観賞魚市場は大きいと言われる。香港の繁華街、旺角の「通菜街」と称する通りに「水族店」と呼ばれるアクアショップが100軒以上集まっている一角があり、「金魚街」と呼ばれている。香港の「水族店」では現在も主力商品として金魚が多く流通しており、金魚があらかじめビニール袋に梱包され店先に大量にぶら下げられている光景を見ることが出来る。
もともと小動物を愛玩する習慣があまりない朝鮮半島では、韓国の都市部でインテリアのひとつとして熱帯魚水槽が設置されてはいるものの、観賞魚飼育自体に人気がなく、金魚の流通も小規模である[注釈 1]。
タイ・インドネシアなど東南アジア諸国では経済成長とともに観賞魚飼育も広まりつつあり、香港と同様の売り方をするアクアショップもある。また東南アジアでは主に日本向けの輸出品として熱帯魚とともに金魚が生産されており、熱帯地域特有の気候を生かし日本や中国では見られない新品種の作出も行われている。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
金魚は18世紀に中国からヨーロッパにわたり、ペットとして飼育されるようになった。またアメリカには幕末の日本から移入され goldfish という名で販売されている。ヨーロッパやアメリカで作出された品種も存在する。
1994年（平成6年）7月8日に宇宙酔いなどの研究のため、弥富町（当時）産のキンギョ6匹が実験動物の一つとして使われた。
キンギョ（金魚、学名: Carassius auratus auratus）は、フナの突然変異を人為的に選択し、観賞用に交配を重ねた結果生まれた観賞魚。飼育が容易であるため、観賞魚として世界中で親しまれている。
原産地は中国。中国の鮒（チイ）の突然変異種である緋鮒（ヒブナ）を改良したものである。はじめに学名をつけたスウェーデンの生物学者カール・フォン・リンネは、キンギョをフナではなくコイの仲間とみなし、Cyprinus auratusと命名している（auratusはラテン語で「金色の」という意味）。近年、DNA分析の結果ギベリオブナが直接の先祖にあたることが判明した。
淡水性で主に藻や水草を食べる。卵生で水中の植物に産卵する。通常30センチメートル程度まで成長する（記録は59センチメートル、体重3キログラム）[要出典]。寿命は10年-15年（ギネス記録は43年、非公式で45年）。生存可能な水温は0度〜41度[要出典]。品種改良により、さまざまな色・形態の金魚が作り出されている。
금붕어(학명: Carassius auratus, 영어: goldfish)는 잉어목 잉어과에 속하는 담수어로 관상용 붕어이다.
금붕어는 동아시아가 원산지로, 붕어의 돌연변이인 붉은 붕어를 연못에서 키우기 시작한 것이 금붕어 사육 역사의 첫 시작이다. 진 (265년 ~ 420년) 시대에 최초의 기록이 전해진다.[1]
당나라 시기에는 연못과 정원에서 붕어를 키우는 것이 유행했다. 사람들은 은색의 붕어들보다는 돌연변이인 붉은 붕어를 키우기 시작했고, 특별히 손님들에게 보여주고자 작은 어항에 담아 전시하기도 했다.[2][3]
송나라 시기에 이르러서는 품종개량이 자리를 잡았다.[4] 이 시기에는 왕가 이외의 사람들은 왕실을 상징하는 금색 종류의 금붕어들을 키우는 것이 금지됐다. 이는 유전적으로 노랑 금붕어를 번식시키는 것이 더 쉽지만 노랑 금붕어보다 주황 금붕어가 더 많은 이유로 설명하기도 한다.[5]
명나라 시기에는 금붕어를 실내에서도 기르기 시작했고,[1] 이로 인해 연못에서는 살지 못하는 돌연변이들이 나타났다.[2] 화려한 꼬리를 가진 금붕어가 최초로 기록에 나타나는 시기도 명나라 시기였다. 1603년에는 일본에 금붕어가 전래됐고, 1611년에는 포르투갈과 유럽의 다른 나라들에 전래됐다.[2]
1620년대 남유럽에서는 금붕어가 금속 광택이 나는 비늘로 인해 인기를 끌었고 행운을 상징했다. 이 시기에는 첫 번째 결혼 기념일에 남편이 아내에게 밝은 미래의 상징으로서 금붕어를 선물하는 전통이 생겼으나, 이 전통은 금붕어가 흔해지면서 금붕어의 지위가 낮아져 빠르게 없어지기 시작했다. 1850년 즈음에는 북아메리카에도 금붕어가 전래돼 미국에서 빠르게 인기를 얻었다.[6][7]
중화인민공화국, 일본과 더불어 한국, 중화민국, 베트남 등 아시아의 각 나라에서도 금붕어를 키워 왔다. 특히 홍콩에서는 주택 사정 등으로 인해 개나 고양이를 키우는 것이 어려워 옛부터 관상어를 키우는 것이 인기를 얻었고, 교외의 농촌에는 금붕어 양어장이 있으며 일본이나 동남아시아에서 다양한 품종을 들여오고 있다. 태국과 인도네시아 등 동남아시아에서는 경제가 성장하며 관상어 사육이 늘어났고, 열대 기후를 살려 중화인민공화국이나 일본에는 없는 새로운 품종을 만들어 주로 일본 등지로 수출하고 있다.
수 세기에 걸쳐 이루어진 품종개량으로 다양한 색의 금붕어가 나타났으며, 몇몇 금붕어는 금색과는 전혀 다른 색깔을 갖고 있기도 하다. 몸체와 지느러미, 눈 모양이 다르기도 하며 몇몇 종은 수족관에서만 살 수 있고 야생에 가까운 원종(原種) 및 그와 비슷한 종보다 생명력이 떨어지기도 한다. 오늘날 중화인민공화국에서는 300여 종을 인정하고 있으며 대부분의 금붕어들은 중국이 원산지이다.[1] 잘 알려진 품종들은 다음과 같다.
금붕어는 세계에서 가장 많은 품종이 사육되고 있으며 작은 어항에서 사육하면 수명은 10년, 몸길이는 5cm까지 자란다. 어항이 크고 환경이 양호하다면 30년 이상 살고 몸길이가 30cm까지 자란다. 새끼금붕어는 검은빛을 띠다가 성장함에 따라 어미와 똑같은 빛깔과 무늬가 나타나기 시작한다. 물의 온도가 13°C 이하가 되는 겨울에는 어항이나 연못 바닥에 가만히 움직이지 않고 있다. 이 동안에는 먹이도 먹지 않는다. 그러다가 봄이 되면 다시 활동을 시작하면서 알도 낳는다. 수족관 등에서 파는 금붕어는 양어장에서 치어를 6개월이상 키운 뒤 시장에 출하한 것이다. 금붕어는 사료를 주어서 키우지만, 장구벌레, 물벼룩등도 잡아먹는다.
먹이를 주었을 때 힘차게 헤엄치는 금붕어를 고른다. 어항 구석에서 움직이지 않고 가만히 있는 것은 좋지 않다. 비늘이 떨어지지 않은 것, 지느러미가 굽지 않은 것, 몸의 좌우 균형이 잘 맞는 금붕어를 고르는 것이 좋다.
어항에 씻은 강모래를 넣고 물풀을 심는다. 물풀이 너무 많아지면 가끔 조금씩 뜯어낸다. 우물물이나 강물, 또는 받은 지 2-3일 지난 수돗물을 20-30cm 정도 깊이로 붓는다. 물의 깊이는 어항 크기에 따라 달라질 수 있으며 어항의 물이 흐려지거나 더러워져 금붕어가 수면에서 입을 뻐끔거리면 물을 갈아 준다. 어항은 창가에 놓고, 직사광선이 닿을 때는 어항의 4분의 3 정도를 골판지로 막아 준다. 어항에 뾰족한 돌이나 장난감 다리·탑 등을 넣으면 금붕어가 상처를 입기 쉬우므로 넣지 않는 것이 좋다.
사 온 금붕어를 어항에 넣을 때는 물의 온도가 갑자기 바뀌지 않도록 금붕어가 들어 있는 비닐 봉지를 그대로 어항 물 속에 넣는다. 약 30분 정도 지나 어항 물과 비닐 봉지 안의 물의 온도가 비슷해졌을 때, 금붕어를 어항에 풀어 준다. 너비 30cm 정도의 어항이라면 두 마리 정도가 알맞다. 또한 실내에서 기르기 때문에 물의 온도가 높아지기 쉽고 물의 온도가 높아지면 산소가 부족해지므로 공기펌프 등을 준비한다.
가게에서 파는 금붕어 전용 먹이를 주는 것이 좋다. 지렁이는 병균을 옮길 수 있으므로 가능하면 주지 않도록 한다. 먹이는 2개씩 매일 세 번씩 아침 점심 저녁으로 준다. 먼저 준 먹이를 다 먹었는지 확인한 뒤에 다음 먹이를 준다. 어항의 물이 더러워지지 않도록 다 먹지 못한 먹이는 스포이트로 빨아 낸다. 물은 1-2주일에 한번 30%정도 간다. 또, 한두 달에 한 번 절반씩 바꾼다. 어항 유리가 더러워지거나 물 밑에 지저분한 것이 쌓이면 청소를 해 주어야 하는데 청소를 할 때에는 물 밑의 모래도 깨끗하게 잘 씻는다. 먹이가 없으면 밥풀등 을 조금씩 줘도된다.
어항은 금붕어의 건강에 치명적이며 몇몇 지역에서는 동물보호에 따라 어항을 금지시키기도 했다.[8][9] 어항을 영구적인 수조로 쓰는 것은 고대 중국에서 연못에서 기르던 금붕어를 가끔씩 손님들에게 보여주고자 작은 어항에 담아 전시하던 것을 잘못 이해한 데서 유래했다.[2]
어항 또는 작은 수조에 담긴 금붕어는 높은 암모니아와 아질산염 농도, 낮은 산소 농도로 인해 성장이 더뎌지고 질병에 시달려 죽게 된다.[10] 다른 관상어들과는 달리 금붕어는 배설물을 많이 배출하고 많은 양의 산소를 필요로 하므로 잘 자라기 위해서는 잘 여과된 상당한 양의 물이 필요하다. 또한 모든 금붕어들은 약 13cm 정도로 자랄 수 있고, 30cm가 넘게 자라는 종도 있다.
많은 나라에서 사육제와 전시회 등지에서 금붕어를 비닐봉투에 담아 경품으로 주기도 한다. 2004년 이탈리아의 몬차는 금붕어와 다른 동물을 경품으로 주는 것을 금지시켰으며 2005년 말 로마에서도 금지시켰다. 영국에서도 정부가 동물복지법의 일환으로 이를 금지시키기 위한 법안을 냈으나 금붕어를 보호자가 동반하지 않은 아이에게 주는 것을 금지시키는 데 그쳤다.[11]
일본에서는 마쓰리 등 축제 기간에 뜰채로 금붕어를 낚는 긴교스쿠이라는 전통놀이를 한다. 금붕어 대신 얌체공을 쓰기도 한다.
집에서 기르던 금붕어를 방생해 청계천에서 금붕어가 잡히거나[12] 미국 네바다주의 타호호와 오스트레일리아 웨스턴오스트레일리아주 퍼스의 퍼스강에서 40cm와 1kg이 넘는 금붕어가 잡히는 등의 문제도 일어나고 있다.[13]
인도네시아에서는 초대형 금붕어가 잡히면 재앙이 닥칠 징조가 되므로 풀어주어야 한다는 미신이 있다. 2018년 6월 18일 토바호에서 여객선이 침몰해 170 명이 사망, 실종되는 재앙이 있었는데, 사건이 있기 며칠 전에 주민이 대왕 금붕어를 잡았다는 것.[14]
.jpg)
.jpg)
|확인날짜=는 |url=을 필요로 함 (도움말) 
